Το NBA Jam είναι ένα από ‘κείνα τα παιχνίδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, κυρίως γιατί θυμάμαι επί δημοτικού, τις ομηρικές μάχες που έδιναν κι έπαιρναν (τόσο με αυτό, όσο και με το NBA Jam T.E.) κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο σπίτι ενός φίλου μπροστά απ' το Mega Drive του.Ε, όπως και να το κάνουμε, αναμνήσεις είναι αυτές και δύσκολα ξεθωριάζουν. Όταν λοιπόν κατά τη διάρκεια της E3 βρέθηκα στο booth της EA περιμένοντας για την αποκλειστική παρουσίαση του Crysis 2, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και έκατσα να παίξω ένα-δυο παιχνιδάκια στο NBA Jam. Φυσικά τα ένα-δυο παιχνιδάκια έγιναν χωρίς καν να το καταλάβω τέσσερα-πέντε και λίγο ήθελα να βρεθώ να εξηγώ στον Κλάδη πώς κατάφερα να χάσω τον Yerli!
Υπάρχουν στιγμές που η μπάλα... καίει. Εκεί ξεχωρίζουν τα παιδιά απ' τους άντρες, τα γατάκια απ' τις τίγρεις, τα burger απ' τα σουβλάκια...«Μα… είναι ο ίδιος»!
Πριν καν αρχίσω να παίζω το παιχνίδι, έπιασα απ’ τα μούτρα τον άνθρωπο της EA Sports που βρισκόταν εκεί για τις… συστάσεις και μέλος της ομάδας που ανέπτυσσε το παιχνίδι. Ο λόγος ήταν ο εκφωνητής, οι ατάκες και κυρίως η έλλειψη νεύρου του οποίου με βάση τα όσα είχα ακούσει στα trailers, με απογοήτευσαν πλήρως. Η απάντησή του με άφησε άναυδο αφού ο άνθρωπος μου είπε ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που περιέγραφε τους αγώνες στο αρχικό NBA Jam! Δεν ξέρω τι έχει μεσολαβήσει από τότε αλλά χίλιες φορές να ‘χαν βάλει τον γιο του! Το κακό βέβαια είναι πως απ’ ότι έμαθα, το παιχνίδι είναι στα… τελειώματα, κάτι που σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα δούμε αλλαγές στον τομέα αυτόν.
Επειδή όμως αρκετά γκρίνιαξα, πάμε να δούμε πως ήταν το παιχνίδι. Με μια λέξη, διασκεδαστικότατο! Το πρώτο πράγμα που ενδιαφέρει συνήθως σε ένα τέτοιο remake (από το SNES και το Mega Drive, ασχέτως των άλλων formats, στο Wii, ε, όσο να ‘ναι δεν είναι και λίγο πράγμα) είναι ο χειρισμός, κάτι που στην EA Sports πρόσεξαν αρκετά. Ελέγχετε τους παίκτες σας με τα Nunchuk και Wiimote: η κίνηση γίνεται με τον αναλογικό μοχλό, το σουτ και το άλμα με ένα τίναγμα του Wiimote ενώ κλεψίματα, τούρμπα, σέα, μέα με τα λοιπά κουμπιά. Αυτό που μου ‘κανε εντύπωση ήταν πως έχοντας από δίπλα μου τον άνθρωπο της EA να μου λέει τι κάνει τι, μέσα σε μισό λεπτό είχα μια πλήρη εικόνα του gameplay του τίτλου, οπότε από τις πρώτες στιγμές του πρώτου μου αγώνα άρχισα να δίνω τα διαπιστευτήριά μου («Greece ρε, Spanoulis» κι έτσι). Άιντε ΕΑ, βγάλε το παιχνίδι με τα νέα ρόστερ, να 'χει μέσα «Σόφο» να γουστάρουμε -αν και φοβάμαι ότι ακόμα και στο NBA Jam, ο... «baby-Shaq» θα σκοντάφτει στις γραμμές!Δυο-δυο, στη μπανιέρα δυο-δυο
Η μεγάλη πλάκα ήταν βέβαια όταν παίξαμε δύο εναντίον δύο (εννοείται πως μπορεί να παίξει και ένας σε μία ομάδα με τον έλεγχο του δεύτερου μπασκετμπολίστα να περνά στην A.I. αν και ο παίκτης μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ των χαρακτήρων) όπου εκεί έγινε το σώσε. Οι αγώνες αποτελούνταν από τέσσερις τρίλεπτες περιόδους στις οποίες φυσικά γινόταν Ο πανικός! Τα καρφώματα και τα alley-oops έδιναν κι έπαιρναν, αν και για να πω την αλήθεια, ακόμα δεν έχω καταλάβει το πώς γίνονταν τα διάφορα τρικ όταν ο παίκτης βρισκόταν στον αέρα –απλά κουνούσα σαν τρελός το Wiimote προς πάσα κατεύθυνση και ο παίκτης μου έκανε τα δικά του! Αν και στους πρώτους δύο αγώνες μου δεν είχα ιδιαίτερη δυσκολία να αναδειχτώ σε MVP (η πενηντάρα ήταν δεδομένη), στον τρίτο εδέησα να βρω σοβαρούς αντιπάλους, οπότε είδα τις μισές και πλέον προσπάθειές μου για κάρφωμα να κόβονται εντυπωσιακά, κάτι που σήμαινε πως έπρεπε να αναπροσαρμόσω τη στρατηγική μου –δηλαδή να δίνω και πάσες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου