Δεν ξέρω αν φταίει η αναμονή για το Diablo III και το κενό που πρέπει να καλυφθεί στις καρδιές των εκατομμυρίων φανατικών του είδους, αλλά αυτοί οι hack n’ slash κλώνοι του δίνουν και παίρνουν τον τελευταίο καιρό. Συγγνώμη κιόλας, αλλά όταν φτάνει στο σημείο μέχρι και ο Ron Gilbert, ο «μπαμπάς» του Monkey Island και μια από τις σημαντικότερες μορφές στον κόσμο των adventures να φτιάχνει έναν Διαβολό-κλωνο, ε κάτι δεν πάει καλά.Καταρχάς, σε όλους αυτούς που το είχαν χαρακτηρίσει ως ένα κράμα «Monkey Island - Diablo», λυπάμαι που θα τους στεναχωρήσω, αλλά και… walkthrough να έβαζα δεν θα έβρισκα άλλες ομοιότητες πέρα από την παρουσία του Ron Gilbert. Εντάξει, είχε και λιγάκι χιούμορ –πράγμα απρόσμενο για παιχνίδι τους είδους- αλλά μόνο ως ιεροσυλία θα εκλάμβανα οποιαδήποτε σύγκριση με τις ξεκαρδιστικές ατάκες του παλιόφιλου του Guybrush. Για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου πάντως, οφείλω να παραδεχτώ πως σατιρίζει με έξυπνο τρόπο τα κλισέ των ιστοριών παρόμοιων παιχνιδιών, ενώ υπάρχουν και στιγμές που θα γελάσετε με εκλάμψεις αναρχοκάφρικου χιούμορ Π.χ. σε κάποιο quest θα πρέπει να χτυπάτε δαίμονες με ένα ειδικό σφυράκι πριν τους σκοτώσετε ώστε να μαζέψετε τις… κουραδίτσες τους(!), για να μην αναφερθώ στα όπλα που κουβαλά ο πρωταγωνιστής μας, o DeathSpank. Απλώς είπαμε, περίμενα περισσότερα από τον μαστρο-Ron…
"Πάααλι κοτόπουλο σήμερα; Ούτε στο στρατό τέτοιο πράγμα, πια..."Από την άλλη, δεν μπορώ παρά να επιβεβαιώσω πως υποστηρίζει και με το παραπάνω το δεύτερο τίτλο που του έχει δοθεί. Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο –ή ακόμα και προσβλητικό για τα fanboys της Blizzard- δεν έχει πολλά να ζηλέψει από κάποιο κλασικό hack n’ slash. Γιατί δηλαδή, επειδή είναι χρωματιστό και καρτουνίστικο; (α ναι, ξέχασα, αυτά θα τα έχει και το Diablo III…) Ορδές ολοένα και πιο ισχυρών εχθρών έρχονται κατά πάνω σας, τις κατατροπώνετε, ανεβαίνετε levels, κερδίζετε καινούρια όπλα και πανοπλίες που είναι λίγο δυνατότερα από τα προηγούμενα, πού και πού κανένα boss fight, ολοκληρώνετε τα –συνήθως ασήμαντα- quests που σας βάζουν οι NPCs και επιστροφή στο βήμα #1 για πλήρη επανάληψη του βρόχου. Απλό, αλλά εθιστικό, όπως όλα τα hack n’ slash. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Ακόμα και το γεγονός ότι τον Χαρηκλάδη που καθόταν δίπλα τον πήρε ο ύπνος συναινεί σε αυτό (μου είπε ότι ακριβώς το ίδιο του είχε συμβεί και μια φορά που προσπάθησε να παίξει Diablo).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου