Τι καφετζούδες και χαρτορίχτρες, μου λέτε! Πιο προληπτική ράτσα από τους αθλητές δεν υπάρχει. Κι ας λέμε ότι «δεν πιστεύουμε σε αυτά τα πράγματα». Φυσικά και δεν βγάζω τον εαυτό μου από τη μάζα. Έπαιζα καλά σε κάποιον αγώνα ή κάναμε κάποια σημαντική νίκη; Δεν υπήρχε περίπτωση να μην φορέσω το ίδιο σώβρακο και κάλτσες στον επόμενο αγώνα. Κι ας συνειδητοποιώ πόσο ηλίθιο ακούγεται αυτή τη στιγμή, πιθανότατα θα το ξανακάνω. Για να μην πω για την ιεροτελεστία που λάμβανε χώρα πριν από την αναχώρησή μου για κάθε αγώνα: Σιέστα γύρω στη μια ωρίτσα –απαραίτητη, αλλά όχι πολύ για να μην μαστουρώσω εντελώς- ένα δροσερό ντουζάκι, κατανάλωση μιας σοκολάτας ή/και ενός ισοτονικού ποτού και όλα αυτά υπό τους ήχους της πλούσιας hard/punk/alternative/classic rock playlist που παίζει στο random. Πάντα όμως, το τελευταίο τραγούδι που θα άκουγα πριν φύγω από το σπίτι ήταν συγκεκριμένο: Δεν ξέρω αν ήταν λόγω σημειολογίας του τίτλου (άλλωστε προφανώς μόνο με μπάσκετ δεν έχει σχέση) ή αν απλώς θεωρούσα και τον εαυτό μου ως καμένο χαρτί, αλλά εδώ και πάνω από μια δεκαετία, το τελευταίο τραγούδι που παίζει ο MP3 Player είναι πάντα το «Basket Case».Καταλαβαίνετε λοιπόν πως από τη στιγμή που άκουσα πως μετά τους Beatles το επόμενο συγκρότημα το οποίο θα είχε την τιμή να του αφιερωθεί ένα Rock Band ήταν οι Green Day, περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα έπαιζα ο ίδιος το Basket Case στην τηλεόρασή μου, έστω και αν δεν είχα μετά να πάω σε αγώνα.
Όπως είμαι σίγουρος ότι θα έχετε ήδη μαντέψει, ένας από τους λόγους που ανέλυσα με τόση λεπτομέρεια την προετοιμασία του πολεμιστή Νότη πριν από τη μάχη, ήταν ότι εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για να πω για το ίδιο το παιχνίδι. Στην ουσία πρόκειται για ένα Beatles: Rock Band, το οποίο έχει «ντυθεί» Green Day. Από τις μουσικές μέχρι το σχεδιασμό των μενού που είναι εμπνευσμένα από artwork των δίσκων του συγκροτήματος, όλα θυμίζουν το punk rock τρίο από την Καλιφόρνια.
Χμ, από το στυλ τους και μόνο φαίνεται πως μιλάμε για εποχές που ακόμα και ο Νοτούλης πήγαινε Λύκειο...Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν και μου πέρασε από το μυαλό να αποκτήσω και το BRB (είχα βρει το πλήρες πακέτο σε τιμή-σκότωμα στην Αγγλία και αν δεν υπήρχε το θέμα της μεταφοράς θα το χτυπούσα πάραυτα!), θαρρώ πως το στυλ και η μουσική των Green Day ταιριάζει πολύ περισσότερο στο ύφος του Rock Band από ό,τι τα Σκαθάρια και σίγουρα ενθουσιάστηκα πολύ περισσότερο όταν έμαθα ότι θα αποκτήσουν το δικό τους παιχνίδι. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν συγκρίνω σε καμία περίπτωση τους Beatles με τους Green Day. Προφανώς αποτελούν διαφορετικά μεγέθη. Απλώς όπως και να το κάνουμε, το Λύκειο το έβγαλα με Green Day, ενώ Beatles άκουγαν οι γονείς μου και μου ανέσυρε ουκ ολίγες όμορφες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια.
Από εκεί και πέρα, παρόλο που η παρουσία των Green Day αρμόζει πιο πολύ σε ένα παιχνίδι τέτοιου είδους, οφείλω να παραδεχτώ πως το BRB ήταν πολύ πιο πλήρες και πλούσιο, ενώ στο GDRB φαίνεται σαν να χτύπησε λιγάκι η Κρίση και εφαρμόστηκε πολιτική λιτότητας. Τα venues στα οποία θα παίξετε, για παράδειγμα, είναι μόλις τρία όλα κι όλα. Όχι πως σε τέτοια παιχνίδια προσέχετε το τι συμβαίνει γύρω σας, αλλά λίγη ποικιλία θα ήταν ευπρόσδεκτη. Αντίστοιχα, οι γκριμάτσες και τα καραγκιοζιλίκια της τριάδας στη σκηνή μοιάζουν σαν να έχουν εμπνευστεί από πραγματικές συναυλίες τους, όμως μετά από 2-3 τραγούδια σε κάθε πίστα, καταντούν κι αυτά επαναλαμβανόμενα.
Το σύνολο των τραγουδιών φτάνει τα 47 κομμάτια, ενώ κάποια είναι και συνδυασμοί κομματιών που και στα κανονικά άλμπουμ είναι συνεχόμενα (π.χ. τα Give Me Novacaine/She's A Rebel). Σίγουρα δεν είναι πολλά, αλλά μεταξύ μας, θα βρείτε λίγο-πολύ όλα τα hits τους που θα θέλατε να ακούσετε, πλην μερικών κομματιών του περσινού 21st Century Breakdown (όπως π.χ. το 21 Guns), τα οποία ακούγεται πως θα περιλαμβάνονται ως ξεχωριστό DLC. Άλλωστε τα δυο πιο επιτυχημένα τους άλμπουμ, τα Dookie και American Idiot περιλαμβάνονται ολόκληρα. Ίσως να μπορούσαν να προσθέσουν και μερικά τραγούδια άλλων συγκροτημάτων (και καλά ως «πηγή έμπνευσης» της μουσικής τους), όπως για παράδειγμα συμβαίνει στις αντίστοιχες εξειδικευμένες εκδόσεις των Guitar Hero. Όχι ότι με χαλά το στυλ των Green Day, αλλά είπαμε, λίγη ποικιλία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ενώ θα ανέβαζε και το συνολικό νούμερο σε πιο αποδεκτά επίπεδα. Ίσως ο μικρός αριθμός των τραγουδιών να είναι και ο λόγος που το παιχνίδι σε «υποχρεώνει» να παίξεις στο Career Mode τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά –ακόμα και αν έχεις πιάσει το 100%- ώστε να ξεκλειδώσεις τα διάφορα collectibles που περιέχει (κυρίως φωτογραφίες και βίντεο του συγκροτήματος).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου