"Κάθε πέρυσι και καλύτερα", λέει μια σοφή παροιμία. Ευτυχώς, όμως, αυτή η παροιμία δε βρίσκει ισχύ στο φετινό επεισόδιο της σειράς Assassin’s Creed. Στο περσινό Brotherhood η Ubisoft δεν τα πήγε τόσο καλά (σεναριακά) όσο θα ήθελε, αλλά φέτος με το Revelations, συμμάζεψε την κατάσταση, προσφέροντας ένα πολύ όμορφο σύνολο. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι αφήνει την Ιταλία ύστερα από δύο συνεχόμενα χρόνια και μας ταξιδεύει πιο ανατολικά, στην Κωνσταντινούπολη, το σταυροδρόμι των πολιτισμών, μια πόλη που συνδέει δύο ηπείρους. Μπορεί να φταίει το ότι ως Έλληνες έχουμε άμεση σχέση με την Πόλη, αλλά νομίζουμε ότι η Κωνσταντινούπολη μαζί με τα Ιεροσόλυμα αποτελούν τις πιο ατμοσφαιρικές περιοχές της σειράς μέχρι σήμερα."I have lived my life as best I could, not knowing its purpose"
Και δεν μας άρεσε μόνο η ιδέα ότι θα παίξουμε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ακόμα περισσότερο μας άρεσε η ίδια η υλοποίησή της. Η Ubisoft μελέτησε πάρα πολύ την ιστορία της Πόλης και δεν αποφάσισε να την αποδώσει μόνο αρχιτεκτονικά, αλλά και ουσιαστικά. Αυτό σημαίνει ότι κάνοντας τη βόλτα σας στα σοκάκια και τις αγορές θα ακούσετε Τούρκικα, Ελληνικά, ακόμα και Τσιγγάνικα.
Ναι, σωστά διαβάσατε, υπάρχουν και ελληνικοί διάλογοι στον τίτλο και μάλιστα σε τεράστια ποικιλία. Θα ακούσετε τον ψαρά να φωνάζει για τα φρέσκα ψάρια του Βοσπόρου, ζευγάρια να τσακώνονται για οικογενειακές υποθέσεις, ενώ θα ακούσετε και πολλές βρισιές σε άπταιστα ελληνικά, όταν δε δείξουμε τον πρέποντα σεβασμό στους κατοίκους. Αυτές οι συζητήσεις είναι και ο σημαντικότερος λόγος που περάσαμε την περισσότερη ώρα στους δρόμους, αντί να τρέχουμε από στέγη σε στέγη!
Στο AC Revelations, λοιπόν, αναλαμβάνουμε (και πάλι) το ρόλο του Ezio Auditore που γνωρίσαμε στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Ο Ιταλός καταφθάνει, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να λύσει ένα μεγάλο μυστήριο και να λάβει απαντήσεις σε ζητήματα που αφορούν τους Ασσασίνους και κυρίως τον μέντορά του, Altair, τον οποίο χειριζόμαστε σε σημεία κλειδιά του παιχνιδιού. Δεν αναφέρουμε τίποτα παραπάνω, για να μην καταστρέψουμε την εμπειρία όσων διαβάζουν, απλώς, το μόνο που θα συμπληρώσουμε είναι ότι ο Altair -σε αυτά τα λίγα λεπτά που τον ελέγχουμε- καταφέρνει να γίνει πιο συμπαθής από όσο μπορούσε να γίνει σε ολόκληρο το αρχικό Assassin’s Creed!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου