Δεν μπορείς να κατουρηθείς από το φόβο σου βλέποντας ζομπάκια και τερατάκια που είναι πιο μικρά και από το νύχι σου (βαριέμαι να τα φάω κόψω, εντάξει!) και να ακούς τις απεγνωσμένες κραυγούλες του που προσπαθούν να σε τρομάξουν μέσα από τα ασθενικά ηχειάκια ενός handheld. Θυμάμαι μάλιστα πως όταν χρειάστηκε να παίξω το remake του πρώτου Resident Evil στο DS για τις ανάγκες του PlayOn!, έπιασα τον εαυτό μου να βάζει τα γέλια και να αναρωτιέται για ποιο λόγο τρόμαζε με αυτές της επιπέδου B-Movie σκηνές μια δεκαετία νωρίτερα. Η πρώτη ίσως φορά που αισθάνθηκα τα θεμέλια της πεποίθησής μου αυτής να τρέμουν ήταν όταν πριν από μια διετία έπαιξα το Dementium. Και πάλι όμως, κάτι του έλειπε που δεν μου επέτρεπε να το πάρω εντελώς στα σοβαρά και να μη γελάσω ειρωνικά περισσότερες φορές από όσες τρόμαξα. Αυτές τις ελλείψεις, αλλά και αρκετά ακόμα μικρπροβληματάκια του πρώτου μέρους επιδιώκει να διορθώσει το δεύτερο μέρος.Σεναριακά, το Dementium II δεν συνδέεται άμεσα με το πρώτο μέρος. Στην αρχή βέβαια, η ιστορία μοιάζει να μη συνδέεται ούτε… μεταξύ της, αφού θα αργήστε να αρχίσετε να βγάζετε νόημα γύρω από το τι συμβαίνει. Ξυπνάτε ξαφνικά στο άσυλο Black Dawn Treatment Center μετά από κώμα, όταν ξαφνικά αρχίζετε να περιπλανιέστε στους διαδρόμους του, με τις διαστάσεις(;) να αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι λες και βρίσκεστε στο… νησί του Lost!
Σαν εικόνα από πορεία στο Κέντρο της Αθήνας δεν μοιάζει;Έχοντας παίξει πάντως και το πρώτο μέρος, οφείλω να παραδεχτώ πως το Dementium II κατορθώνει να προσφέρει μια αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα και πιο τρομακτικά -αλλά και πιο πλούσια- περιβάλλοντα. Σε αυτό βοηθούν και οι συνεχείς ανατριχιαστικοί ήχοι που ακούτε από παντού, ενώ αυτή τη φορά το παιχνίδι συνοδεύεται από πολύ περισσότερο speech. Οι σκηνές που παρακολουθούμε και οι εχθροί που μας επιτίθενται έχουν σίγουρα βγει από κάποιο πολύ αρρωστημένο μυαλό και αν τα βλέπαμε όλα αυτά σε κάποιο πιο ισχυρό μηχάνημα από το κακόμοιρο το DS-άκι, είμαι βέβαιος πως όχι μόνο θα τρομάζαμε, αλλά θα αηδιάζαμε κιόλας. Γενικά πάντως το D2 είναι αρκετά πιο άρτιο τεχνικά, αφού τόσο στα γραφικά, όσο και στον τομέα της παρουσίασης έχει δοθεί μεγαλύτερη προσοχή. Το μόνο πρόβλημα είναι πως κάποιες φορές παραείναι σκοτεινό για να μπορέσετε να διακρίνετε τι συμβαίνει στην οθόνη, ειδικά από τη στιγμή που οι οθόνες του DS μου (το πρώτο, η «τυρόπιτα») δεν είναι και οι πιο ευκρινείς του κόσμου.
Σε ό,τι αφορά στο gameplay τώρα, το παιχνίδι παραμένει ένα μίγμα ανάμεσα σε survival horror και FPS. Στην τελική βέβαια, θα καταλήξετε να χρησιμοποιείτε πολύ περισσότερο τα melee όπλα όπως το πιστό μαχαιράκι σας, οπότε δεν θα χρειαστεί να σας ανησυχούν τόσο πολλοί περιττές λειτουργίες όπως η στόχευση. Βλέπετε να σας πλησιάζει ένα πλάσμα που περπατά σαν ζόμπι και μοιάζει σαν να του έχουν φορέσει το δέρμα ανάποδα με ένα τεράστιο στόμα εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η κοιλιά του; Αρχίστε να πατάτε το “L” σαν μανιακοί και θα το καθαρίσετε κάποια στιγμή… Υπάρχει πάντως μια πλειάδα από όπλα, αν και στο τέλος πιθανότατα να καταφύγετε σε 1-2 μόνο και τα υπόλοιπα απλώς θα κοσμούν τη συλλογή του inventory σας. Παράλληλα, αρκετά ενδιαφέροντα βρήκα και τα boss battles, τα οποία αυτή τη φορά προσέδιδαν έναν τόνο ποικιλίας στο παιχνίδι.
Αν εμείς αρρωσταίνουμε κάθε φορά που είναι να πάμε στον οδοντίατρο, τι να πει κι αυτός ο τυπάς...Ευτυχώς έχει αφαιρεθεί ένα από τα στοιχεία που με τσάντιζε αφάνταστα στο πρώτο Dementium, το οποίο δεν ήταν άλλο από την επανεμφάνιση των εχθρών που είχατε ήδη σκοτώσει κάθε φορά, λες και είχαμε επανέλθει στην εποχή των 8-bit. Είπαμε απέθαντοι, αλλά όχι κι έτσι!
Ο χειρισμός γίνεται με την κλασική πλέον για FPS του DS μέθοδο, με την touch-screen για να ελέγχετε το πού κοιτάζει ο χαρακτήρας σας, το D-Pad (ή τα face buttons για τους αριστερόχειρες) για την κίνηση και τα shoulder buttons για τα χτυπήματα/πυροβολισμούς. Σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω πως με δυσκόλεψε ο χειρισμός (ίσα-ίσα είχαν βελτιωθεί κάποια θέματα, όπως η on-the-fly χρήση του inventory), πέρα από ορισμένες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα ήταν απελπιστικά αργή η default κίνηση του χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται το συνεχές double-tap του D-Pad που σας κάνει να τρέχετε, κάτι που κουράζει περισσότερο εσάς, παρά τον ίδιο τον πρωταγωνιστή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου