Είχε, δεν είχε το Mass Effect τελικά, την έφτιαξε τη σχολή του. Από τη μέρα που το Action/RPG της BioWare κατέκτησε τις καρδιές εκατομμυρίων gamers, οι υπόλοιπες εταιρείας θέλησαν να μιμηθούν την επιτυχία του, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερα παιχνίδια να ακολουθήσουν το “μπαστάρδεμα” του Mass Effect. Σε αυτήν ακριβώς την αναποφάσιστη κατηγορία ανήκει και το Alpha Protocol. Πολύ βαθύ και… παραμετροποιήσιμο για να το αποκαλέσεις Action, ενώ έχει μπόλικη και καθαρά Action-ίζουσα δράση για να είναι καθαρόαιμο RPG. Βάλτε στην εξίσωση και μια κουταλιά stealth και θα έχετε μια πρώτη εικόνα για το εγχείρημα της Obsidian.Μια από τις βασικές διαφορές πάντως του Alpha Protocol με το Mass Effect και τα άλλα παιχνίδια του είδους, είναι το σεναριακό πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα. Πρόκειται για μια ιστορία κατασκοπίας, όχι τόσο κοντά στον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του James Bond όσο στην πιο low-profile και μυστηριώδη προσωπικότητα του Jason Bourne. Χωρίς να αποκαλύψω πολλά πράγματα για την ιστορία, να αναφέρω απλώς πως αναλαμβάνετε το ρόλο του Michael Thorton, πράκτορα της CIA, ο οποίος για να το πούμε χοντρικά, είναι μάλλον “αναλώσιμος” για την υπηρεσία του.
Ευπρόσδεκτο ήταν το γεγονός ότι υπάρχει δυνατότητα για κάποιο customization της εμφάνισης του χαρακτήρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι (ενώ μπορεί να την αλλάξετε και στην πορεία, στο κεντρικό hub κάθε επιπέδου), αν και οι διαθέσιμες επιλογές δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιες (ούτε καν πορτοκαλοκόκκινα μούσια δεν μπόρεσα να μου/του βάλω!). Κακά τα ψέματα όμως, το πιο σημαντικό στοιχείο, είναι η επιλογή της ειδικότητας του ήρωά σας, που θα επηρεάσει άμεσα τα χαρακτηριστικά του, αλλά και τον εξοπλισμό του.
Δεν είστε πάντα υποχρεωμένοι να σκοτώσετε όποιον βρείτε μπροστά σας...Δεν είναι όμως αυτό το μόνο RPG-οειδές στοιχείο του τίτλου, αφού κάθε φορά που μαζεύετε αρκετά ΧΡ για να ανέβετε level κερδίζετε AP (Advancement Points) με τα οποία μπορείτε στο τέλος του επιπέδου να βελτιώσετε κάποια από τα skills σας, από την ειδικότητά σας στη μάχη σώμα-με-σώμα, την αντοχή σας, στο πόσο εύκολα θα λύνετε τα mini-games κ.λπ. Να σημειώσω εδώ πως ο Μιχαλάκης έχει στη διάθεσή του και μια σειρά από “ειδικές δυνάμεις” περιορισμένης χρήσης (abilities), όπως για παράδειγμα τη δυνατότητα να ενεργοποιεί κάτι σαν bullet-time.
Κάτι άλλο που ίσως θα έχετε μαντέψει, είναι ότι όπως οι περισσότεροι σύγχρονοι εκπρόσωποι του είδους, έτσι και το ΑΡ περιλαμβάνει ένα σύστημα διαλόγου με multiple choice αποκρίσεις, οι οποίες παρουσιάζονται με το ύφος της στάσης που υποτίθεται πως κρατάτε, εξ ου και η ονομασία DSS (Dialogue Stance System). Οι περισσότερες από τις απαντήσεις που δίνετε, μπορεί να επηρεάσουν τόσο τις σχέσεις σας με τους χαρακτήρες του παιχνιδιού όσο και ορισμένα από τα χαρακτηριστικά σας, ενώ ορισμένες από τις αποφάσεις σας θα παίξουν ρόλο ακόμα και στη μετέπειτα έκβαση της ιστορίας.
Αρκετές από τις λειτουργίες του παιχνιδιού (hack-άρισμα λογισμικού, πείραγμα κλειδαριών, απενεργοποίηση συναγερμών κ.λπ.), έχουν υλοποιηθεί σε puzzle-οειδή mini-games. Αν και στην αρχή είχαν κάποιο ενδιαφέρον μετά από τόσες φορές που χρειάστηκε να τα επαναλάβω, κατάντησαν βαρετά και μάλλον ενοχλητικά –ναι, ακόμα και στον ελάχιστο χρόνο που έπαιξα στο hands-on- αφού ήταν αρκετά απλοϊκά. Ουσιαστικά ο μόνος παράγοντας που τα δυσκόλευε ήταν ο διαθέσιμος χρόνος που κάθε φορά ήταν όλο και λιγότερος και το γεγονός ότι διαδραματιζόντουσαν σε πραγματικό χρόνο, οπότε μπορεί ξαφνικά να σε έτρωγαν ενώ εσύ ήσουν αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στο να ξεκλειδώσεις μια πόρτα. Σε πολλές από τις περιπτώσεις βέβαια, μπορείς και να τα γλιτώσεις, αφού π.χ. δεν είσαι αναγκασμένος να κλείσεις τον συναγερμό ή να αδειάσεις το χρηματοκιβώτιο που βρήκες εντελώς τυχαία σε κάποιο δωμάτιο.
Σε σκηνές όπως αυτή εδώ, να είστε σχεδόν βέβαιοι πως πρόκειται να ακολουθήσει κάποιο ενοχλητικό mini-game.Αρκετά καλές εντυπώσεις μου άφησε και το σύστημα της μάχης. Σε πολλές περιπτώσεις μπορούσα να επιλέξω αν θα το παίξω Sam Fisher και θα ακολουθήσω καθαρά stealth τακτική ή αν θα προτιμήσω να “φάω” δυο-τρεις και ας ξέρω ότι μετά θα έπρεπε να βγάλω και όλους τους υπόλοιπους, έστω και υπό την κάλυψη τοίχων. Οφείλω να παραδεχτώ πως άργησα λιγάκι να εξοικειωθώ τόσο με το σύστημα κάλυψης όσο και αυτό της στόχευσης. Όχι πως ήταν κάτι πολύπλοκο, αλλά στον περιορισμένο χρόνο που έπαιξα δεν πρόλαβα να συνηθίσω το ότι αν κρατήσετε πατημένο το πλήκτρο του πυροβολισμού για μερικά δευτερόλεπτα, τότε κοκκινίζει και μπορείτε να στοχεύσετε με μεγαλύτερη επιείκεια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου