Οταν η ομάδα ανάπτυξης του Max Payne ανακοίνωνε ότι δουλεύει σε έναν τίτλο survival horror, δημιούργησε αίσθηση στην αγορά και δικαιολογημένα. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το τελευταίο επιτυχημένο παιχνίδι της Remedy, ενώ η έφεσή τους στην αφήγηση θεωρήθηκε ιδιαίτερα καλός οιωνός για ένα είδος παιχνιδιών που βασίζεται στην ιστορία και στην ατμόσφαιρα. Έχοντας ανακοινωθεί σχετικά κοντά στο λανσάρισμα του Xbox 360, ο τίτλος της Remedy θεωρήθηκε «εξ αρχής» ως ένα από τα πιο… φονικά βέλη στη φαρέτρα της Microsoft.Μία ήρεμη μικρή πόλη πριν να ξυπνήσει ο εφιάλτης. Δεν είναι πρωτάκουστο, αλλά πάντοτε λειτουργεί. Πέντε χρόνια φαγούρα.
Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε και ο τίτλος υπέστη πολλές αλλαγές. Αρχικά προοριζόταν για open-world, αλλά η Remedy εγκατέλειψε αυτό το σχέδιο νωρίς. Στη συνέχεια, εγκαταλείφθηκε η έκδοση για PC, τουλάχιστον προσωρινά. Ο πρωταγωνιστής άλλαξε στυλ και ύφος αμέτρητες φορές. Δύο πράγματα έμειναν σταθερά και ευτυχώς, έφτασαν στον παίκτη σχεδόν ατόφια: η έμφαση στην ατμόσφαιρα και το παιχνίδι μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Από μια άποψη, το Alan Wake είναι μια κυκλοφορία που κρατά τις υποσχέσεις της. Χωρίς αμφιβολία, είναι ένας τίτλος survival horror (το survival κομμάτι αμφισβητείται κάπως, αλλά ταιριάζει όσον αφορά τη σημειολογία του τίτλου) που εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες των μηχανημάτων νέας γενιάς, έστω και αν αναγκάζεται να κάνει κάποιους τεχνικούς συμβιβασμούς. Απλά και μόνο ως τέτοιο, ως ένας φόρος τιμής στις καλύτερες στιγμές του είδους, το Alan Wake λειτουργεί.
Από την άλλη πλευρά, τα πέντε χρόνια αναμονής σπανίως ευνοούν ένα παιχνίδι, ιδιαίτερα αν πρόκειται για νέα IP. Το Alan Wake δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς μοιάζει να έχει προσκολληθεί απελπισμένα σε ένα στυλ παιχνιδιού που δοξάστηκε με την προηγούμενη γενιά, αλλά δεν έχει βρει απόλυτα τη θέση του στη νέα. Για να είμαστε δίκαιοι, όλα τα μεγάλα παιχνίδια του είδους δείχνουν αδύναμα να κάνουν το επόμενο βήμα. Το Silent Hill έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του, ενώ το Resident Evil έχει μετατραπεί σε action game με horror προφάσεις, απαρχαιωμένο χειρισμό και δυνατό co-op mode. Το βάρος του μέλλοντος των παιχνιδιών τρόμου δείχνει να έχει πέσει σε πειραματικές προσπάθειες, όπως το downloadable Siren που έπαιξε έξυπνα με την αλλαγή χαρακτήρων και με την έμφαση (επιτέλους) στον πραγματικό τρόμο, στο πολλά υποσχόμενο, αν και ελλειμματικό Condemned, στο εκπληκτικό, αλλά μάλλον αδιέξοδο Bioshock και ίσως και στο Heavy Rain, τον τίτλο με τα πολλά ελαττώματα και την εμμονή στην αφήγηση και στη συναισθηματική φόρτιση του παίκτη. Δεν υπάρχει ένας πραγματικός «πρωταθλητής» του horror στη νέα γενιά και το Alan Wake καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να καλύψει αυτό το κενό.
Η χρήση της αργής κίνησης (μαζί με το απαραίτητο οπτικό εφέ της θολούρας) ομορφαίνει την δράση αλλά αφαιρεί πόντους από το σασπένς.Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, το Alan Wake είναι ταυτόχρονα μια επιτυχία και μια σχετική αποτυχία. Επιτυχία γιατί καταφέρνει να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τα παιχνίδια τρόμου, παρουσιάζοντας μια εμπειρία που κάνει όλα τα σωστά βήματα. Πρώτα από όλα, διορθώνει κάποια παραδοσιακά προβλήματα, όπως είναι ο χειρισμός, η ανούσια εξερεύνηση ή τα προβλήματα ρυθμού και backtracking που μάστιζαν ακόμα και τους καλύτερους εκπροσώπους του είδους. Δεύτερον, ξέρει να αναπτύσσει καλά την ιστορία του, χρησιμοποιώντας τεχνικές που ελάχιστα έχουμε δει στο παρελθόν. Από την άλλη πλευρά, ο τίτλος της Remedy δεν καταφέρνει να ανακατέψει αρκετά την τράπουλα. Ο έμπειρος παίκτης θα πιάσει τον εαυτό του να μετρά τις επιρροές και τους μικρούς «φόρους τιμής», ενώ σε αρκετές περιπτώσεις θα διαπιστώσει ότι έχει καταφέρει να μαντέψει τις περισσότερες από τις εκπλήξεις που του επιφυλάσσει ο τίτλος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου