Κάποιοι από εσάς δίνετε μεγάλη σημασία στη μουσική επένδυση κάθε παιχνιδιού (ίσως να έχετε αγοράσει και μερικά OST), ενώ όποτε σχολιάζετε για το παιχνίδι που παίζετε αυτό τον καιρό πάντα αναφέρεστε και στη μουσική του. Κάποιοι άλλοι δε δίνετε τόση βαρύτητα στο θέμα, αλλά απλά απολαμβάνετε τη διαδικασία του gaming συνολικά, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δεν προσέχουν καν την μουσική, καθώς για αυτούς άλλα έχουν σημασία.Το σίγουρο είναι πως η εμπειρία που αποκομίζουμε μέσα από κάθε game που παίζουμε δε θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς την κατάλληλη μουσική. Ας δούμε όμως πως η τέχνη ακολούθησε την τεχνολογία ανά τις δεκαετίες και γιατί πλέον οι εταιρίες στη βιομηχανία του gaming διαλέγουν τους διασημότερους συνθέτες για τα soundtracks των προϊόντων τους.
Η αρχή
Το gaming, όπως το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, γεννήθηκε τη δεκαετία του ’70 και συγκεκριμένα το 1972 οπότε και λανσαρίστηκε η πρώτη κονσόλα, το Odyssey της Magnavox. Για τα επόμενα πέντε χρόνια, οι κονσόλες δεν υποστήριζαν μουσική, αλλά ήχους και εφέ, με τη βοήθεια αναλογικών κυματομορφών. Το 1977, με την εφεύρεση του μικρο-επεξεργαστή, οι κονσόλες άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα ειδικό chip που μετέτρεπε τα ηλεκτρικά ερεθίσματα από τον υπολογιστικό κώδικα σε αναλογικά κύματα ήχου που ακούγαμε τότε από τα ηχεία της τηλεόρασης. Το παιχνίδι που για πρώτη φορά η μουσική έπαιζε καθ’όλη τη διάρκειά του ήταν το Space Invaders, το 1978.
Το 1980, ο πρωτοπόρος Pac-man έφερε τη μουσική στα παιχνίδια. Τότε βέβαια ήταν μονοφωνική και ακουγόταν στην αρχή και στο τέλος κάθε πίστας και όποτε μας έτρωγε το φαντασματάκι. Την περίοδο αυτή οι music developers χρησιμοποιούσαν simulators αντί για κανονικά μουσικά όργανα με σκοπό να συνθέσουν μελωδίες, ενώ για την παραγωγή ηχητικών εφέ επέλεγαν noise channels. Γενικότερα, λόγω έλλειψης επαρκούς τεχνολογίας, οι developers απέφευγαν να προσθέτουν μουσική σε ολόκληρα παιχνίδια και προτιμούσαν συγκεκριμένα τμήματα. Φυσικά τότε πρωταγωνιστούσαν τα arcades, στα οποία η συνεχόμενη μουσική θα κούραζε (ή θα τρέλαινε) τον παίκτη. Τόσο στα arcades όσο και στις κονσόλες, τα ηχητικά εφέ πάντα υπερίσχυαν της μουσικής. Για παράδειγμα, τη στιγμή που ένα διαστημόπλοιο εκτοξεύει laser, η μουσική κόβεται για να ακουστεί το εφέ. Αυτό οφείλεται στη χρήση τεσσάρων καναλιών για την παραγωγή ήχου. Εάν η μουσική βγαίνει από το κανάλι 1 με ισχύ 1400 Ηz, τότε ο ήχος του laser έβγαινε από το κανάλι 3, διακόπτοντας το 1.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου