Νοέμβριος 2007, Αθήνα: Προσπαθώ να συμμαζέψω την κάτω σιαγόνα μου και να την επαναφέρω στην αρχική της θέση μετά τις πρώτες ώρες στο Super Mario Galaxy, όταν η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι «Και τώρα, τι;». Τι παραπάνω δηλαδή μπορεί να κάνει ο παλιόφιλός μου ο Μάριος για να μας εντυπωσιάσει; Τι ιδέες μπορεί να κατεβάσει πια το μυαλό του Μιγιαμότου και της ομάδας του για να μας κάνουν να ξεχάσουμε αυτά που είδαμε και ζήσαμε; Και στην τελική πού αλλού να πάει πλέον ο πιο εμβληματικός χαρακτήρας του gaming; Αν με το Super Mario 64 πέρασε από τις δυο στις τρεις διαστάσεις, τότε με το SMG έφτασε στις… 3,5D! Τι άλλο να κάνει πια, να ξεπεράσει το φράγμα του χωροχρόνου; Κάποιοι είπαν ότι τόσο ο Mario, όσο και τα τρισδιάστατα platform έφτασαν στο ταβάνι τους. Εγώ διαφώνησα. Ο Mario το έσπασε το ταβάνι με μια γερή γροθιά και εκτοξεύτηκε στο διάστημα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Φεβρουάριος 2010, Λονδίνο: Κάτι λιγότερο από 2,5 χρόνια έχουν περάσει και ετοιμάζομαι να πάρω την πληρωμένη μου απάντηση από τον κοντόχοντρο με τη σαλοπέτα που ή θα τον λατρεύεις ή θα τον μισείς. Στα πλαίσια του Media Summit της Nintendo of Europe, είχα την ευκαιρία να παίξω ο ίδιος καμιά δεκαριά επίπεδα του παιχνιδιού. Οφείλω να παραδεχτώ πως κάτι οι πληροφορίες που είχα διαβάσει και τα βιντεάκια που είχα δει, κάτι η άποψη που είχα σχηματίσει προ διετίας ότι το SMG ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να ξεπεραστεί, με έκαναν να το πλησιάσω με μια αρχική δυσπιστία, η οποία διαλύθηκε μεν γρήγορα, αλλά όχι εντελώς. «Θεωρώ πως πρόκειται για τη μικρότερη αλλαγή που είχε υπάρξει ποτέ ανάμεσα σε δυο παιχνίδια της κεντρικής σειράς», είχα γράψει τότε, επισημαίνοντας φυσικά πως αυτό μόνο κακό δεν είναι. Σήμερα, συνεχίζω μέχρι ενός σημείου να το πιστεύω αυτό, όμως (παί)ζοντας την τελική έκδοση, θαρρώ πως αποδεικνύεται πολύ πιο διαφορετικό και φρέσκο από όσο το θεωρούσα πως θα ήταν.
-Μεγάλε άσε, πήγα χθες να φάω ένα μήλο και βρήκα μέσα ένα σκουλήκι!
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εμένα πήγε να με φάει ένα σκουλήκι και βρήκα μέσα μια μηλιά...Αν είναι κάτι φυσικά που δεν περιμένουμε να αλλάξει (όχι μόνο από το SMG αλλά από το Super Mario Bros. ακόμα) είναι η υπόθεση του παιχνιδιού. Άλλωστε πλέον η γνώριμη διαδικασία έχει λάβει διαστάσεις ιερής παράδοσης, αλλά και inside joke, αφού δεν ήταν λίγες οι αυτοσαρκαστικές ατάκες που ακούγονται –ή μάλλον «διαβάζονται»- κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όσο και αν δυσκολεύεστε λοιπόν να το πιστέψετε, η Πριγκίπισσα με το λιγότερο αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας σε ολόκληρο τον Γαλαξία, πέφτει για 1315η φορά θύμα απαγωγής από τον Bowser. Απλώς αυτή τη φορά, ο χοντρομπαλάς δρακοχελωνοειδής βασιλιάς δεν μπαίνει καν στον κόπο να πάρει το χαζοχαρούμενο (αφού χαζογελάει συνέχεια, εγώ φταίω;) κάμπριο διαστημοπλοιάκι του. Βλέπετε, τον τελευταίο καιρό πρέπει να το έτρωγε όλο το φαΐ του (να μη σου πω και των παιδιών του, μαζί!), με αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι από τον... Stay Puft Marshmallow Man των Ghostbusters! Ο κακομοίρης ο Mario, αντί να τους ευχηθεί βίον ανθόσπαρτο και να πάει να ξεβουλώσει κανένα σιφόνι, ξεκινά για μια ακόμα φορά να τη σώσει, με τη βοήθεια των Luma, των αστερόμρφων πλασμάτων που γνωρίσαμε στο πρώτο SMG.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου