Αυτά που έχει προσφέρει η σειρά Metal Gear Solid 5 στην βιομηχανία των video games είναι αδύνατο να περιγραφούν με λόγια. Κάθε παιχνίδι Metal Gear Solid αποτέλεσε ένα μικρό λιθαράκι επανάστασης και ανήκει στο πάνθεον της gaming ιστορίας. Ποιος ξεχνάει το επαναστατικό για την εποχή του gameplay του Metal Gear Solid, την πρωτοφανή κινηματογραφικότητα του Metal Gear Solid 2, τα απίστευτα αφεντικά του Metal Gear Solid 3 ή την συναισθηματική φόρτιση που μετέδιδε το Metal Gear Solid 4; Και φτάσαμε αισίως στο Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain, το οποίο συνοδεύεται από τεράστιες προσδοκίες, πόσο μάλλον όταν είναι το τελευταίο Metal Gear Solid του Hideo Kojima. Ευτυχώς, ο μεγάλος δημιουργός καταφέρνει να μας μαγέψει για άλλη μία φορά.
Το Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain είναι μία ιστορία εκδίκησης με αφορμή την καταστροφή της mother base και τον κατακερματισμό της Militaires Sans Frontière από τον επικεφαλής της ομάδας ΧΟF ονόματι Skull Face το 1975, κατά την διάρκεια των αιματηρών γεγονότων στο τέλος του Ground Zeroes. H ιστορία του The Phantom Pain ξεκινάει το 1984, όπου ο Big Boss ξυπνάει από το κώμα που βρισκόταν τα τελευταία εννιά χρόνια και με την βοήθεια του μυστηριώδη Ιshmael καταφέρνει και ξεφεύγει από την παγίδα θανάτου που του στήνεται στο νοσοκομείο. Απώτερος σκοπός του Big Boss είναι η δημιουργία ενός νέου στρατού, ώστε να βάλει τέλος στα υποχθόνια σχέδια του Skull Face αλλά και της οργάνωσης Cipher που φέρεται να βρίσκεται πίσω από όλα τα γεγονότα.
Σε όλα τα παιχνίδια Metal Gear Solid το σενάριο είναι βαρύνουσας σημασίας και το The Phantom Pain δεν αποτελεί εξαίρεση. Η μαγεία της ιστορίας δεν είναι τόσο η ιστορία αυτή καθαυτή, όσο ο τρόπος και η ματιά με την οποία αυτή μεταδίδεται στον παίκτη μέσα από το σκηνοθετικό ταλέντο του Hideo Kojima. Οι πρώτες δύο ώρες του παιχνιδιού παρουσιάζουν στην οθόνη εικόνες, συναισθήματα και ένταση με έναν τόσο αριστουργηματικό τρόπο που κατά την προσωπική μου άποψη και τουλάχιστον ως προς την τεχνική ξεπερνάει οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι τώρα. Αυτή η πολύ δυνατή αρχή δυστυχώς δεν έχει την αναμενόμενη συνέχεια ως προς την ροή της ιστορίας και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην ίδια την ανοιχτή δομή του The Phantom Pain.
Μπορείτε να ακολουθείτε διάφορες τακτικές στο πεδίο της μάχης.
Καταρχήν είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η ιστορία χωρίζεται σε τρία βασικά σημεία: τον πρόλογο, το πρώτο κεφάλαιο και το δεύτερο κεφάλαιο που είναι και το endgame του τίτλου. Όπως προανέφερα, ο πρόλογος αφηγηματικά αποτελεί το καλύτερο εφαλτήριο για να την μετέπειτα συνέχεια της ιστορίας. Αργότερα όμως και για ένα διάστημα αρκετών ωρών βλέπετε πολύ μικρής διάρκειας αποσπασματικές cutscenes ανάμεσα στις αποστολές, που δεν οδηγούν την ιστορία σε κορυφώσεις παρά μόνο προς το τέλος του πρώτου κεφαλαίου, με αποτέλεσμα αναπόφευκτα να κάνει κοιλιά. Αντίθετα, οι εξελίξεις, οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις στο endgame είναι περισσότερες και λειτουργούν σαν γέφυρα σύνδεσης των γεγονότων των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς. Σημαντικό στοιχείο στην απόλυτη κατανόηση και την σύνδεση των γεγονότων αποτελεί η ακρόαση των κασετών που έρχονται στην κατοχή σας μετά το πέρας κάθε αποστολής, μία αφηγηματική τεχνική που είναι λογικό να διχάζει.
Πέρα από την εξέλιξη και τις ανατροπές της ιστορίας, αξίζει να αναφερθεί ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι διαχειρίζεται σκληρές εικόνες, όπως την βία του πολέμου, παιδιά να κρατούν όπλα με έναν τρόπο σοβαρό, χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με διάσπαρτα στοιχεία υπερβολής, παρωδίας και κωμωδίας, με “θύμα” ακόμη και τον ίδιο τον Big Boss, με σκοπό να ελαφρύνει το κλίμα και να σας δώσει το κίνητρο να συνεχίζετε να παίζετε ένα παιχνίδι και όχι έναν καθρέφτη μίας σκληρής πραγματικότητας. Μοναδικό ψεγάδι στην κατά την γνώμη μου εξαιρετική οπτική του τίτλου, αποτελούν οι πολλές προκλητικές λήψεις στα στήθη της Quiet, του πιο σημαντικού γυναικείου χαρακτήρα του παιχνιδιού, μόνο και μόνο επειδή συμβαίνει υπερβολικά συχνά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Στα του gameplay, το Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain ακολουθεί μία δομή ανοιχτού κόσμου με κάποιους περιορισμούς σε σχέση με άλλα παιχνίδια του είδους, μοιάζοντας σε λογική με το Peace Walker του PSP, σε μία πιο εξελιγμένη μόρφη. Έτσι, έχετε μία κεντρική βάση (mother base) και αναλαμβάνετε κύριες και δευτερεύουσες αποστολές (side ops) που στέλνονται στο idroid που έχετε στην κατοχή σας. Η κύρια διαφορά με τα παιχνίδια αμιγώς ανοιχτού κόσμου, είναι ότι οι αποστολές σας είναι σε συγκεκριμένα σημεία και εφόσον αναλάβετε μια αποστολή δεν μπορείτε να απομακρυνθείτε σε πολύ μεγάλη απόσταση από αυτή για να ασχοληθείτε με κάτι άλλο, γιατί αυτομάτως η αποστολή ματαιώνεται. Πέρα από αυτό τον περιορισμό, αλλά και την προκαθορισμένη από ένα σημείο και μετά σειρά που αναλαμβάνετε τις βασικές αποστολές, το The Phantom Pain λειτουργεί σαν παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, καθώς μπορείτε να καταλαμβάνετε βάσεις, να μαζεύετε πρώτες ύλες που στέλνετε στην mother base για την παρασκευή υλικών και όπλων σε έναν ανοιχτό χάρτη και άλλα.
H Quiet είναι ο πιο... πληθωρικός χαρακτήρας του παιχνιδιού.
Οι τοποθεσίες που επισκέπτεστε στο παιχνίδι έχουν την απαραίτητη ποικιλία, καθώς κάνετε αποστολές τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στην κεντρική Αφρική, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα επισκέπτεστε την mother base που βρίσκεται στις Σεϋχέλλες. Η φυσιολογία και οι κλιματολογικές συνθήκες της κάθε περιοχής διαφέρουν σημαντικά, κάτι που σας βοηθάει να μην πλήττετε από τις ίδιες εικόνες. Κάποια παράπονα μπορούν να αναφερθούν για το “νεκρό τοπίο” που επικρατεί στο Αφγανιστάν, όπου δεν μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα, ενώ ο σχεδιασμός της περιοχής είναι λιγότερο εντυπωσιακός σε σχέση με τα πολλά χωριά, την ζούγκλα, τα ποτάμια και τα διαφορετικά είδη εδάφους που συναντάτε στην Αφρική. Εξαιρετική κρίνεται και η επιλογή να μην υπάρχει κάποιος μίνι χάρτης, πέρα από τον κεντρικό χάρτη του idroid, τόσο για λόγους ρεαλισμού, όσο κυρίως γιατί με αυτό το τρόπο τα κυάλια γίνονται προέκταση του εαυτού σας και είναι ιδαιίτερα απολαυστικό να ζουμάρετε στο πεδίο της μάχης απο μακριά και να σχεδιάζετε την στρατηγική που θα ακολουθήσετε.
Οι βασικές αποστολές αποτελούν το ζουμί του The Phantom Pain και είναι αδιαμφησβητητα το πιο δυνατό του σημείο. Και αυτό γιατί οι επιλογές ολοκλήρωσης κάθε αποστολής είναι αμέτρητες, με μία ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων που προσωπικά δεν έχω βιώσει σε τέτοιο βαθμό μέχρι τώρα σε κανένα άλλο παιχνίδι της σειράς. Πρώτα απ’ όλα πριν από κάθε αποστολή επιλέγετε τα όπλα που χρειάζεστε, καθώς και τον σύντροφο που χρησιμοποιείτε. Οι σύντροφοι ξεκλειδώνονται στην πορεία της ιστορίας και η χρήση του κάθε ένα επιτάσσει και ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης κάθε αποστολής. Έτσι, μπορείτε να χρησιμοποιείτε το άλογό σας ή τον D-Walker, για αποστολές που κρίνετε ότι χρειάζεται άτακτη φυγή ή να να διανύετε μεγάλες αποστάσεις, την πανέμορφη Quiet αν θέλετε να έχετε σύμμαχο στο πεδίο της μάχης, είτε τον D-Dog αν θέλετε να έχετε πιο πλήρη εικόνα για το πολεμικό σκηνικό που έχει στηθεί ολόγυρά σας.
Οι επιλογές βέβαια δεν σταματούν στα βασικά, αντίθετα βρίσκονται διάσπαρτες στις δικές σας κινήσεις και στον δικό σας τρόπο που θέλετε να δράσετε. Έτσι μπορείτε να εκμεταλλεύεστε τις κρυψώνες και τα εμπόδια και να ακινητοποιείτε ή να κοιμίζετε τους εχθρούς χωρίς να σας αντιληφθούν ώστε να μπορείτε κατόπιν να τους στέλνετε με την βοήθεια ενός μπαλονιού(!) (από τα πολλά σουρεαλιστικα στοιχεία του παιχνιδιού) στην mother base και να τους εντάσσετε στο στρατό σας. Μπορείτε επίσης να πάτε με φουλ επίθεση, εκμεταλλευόμενοι είτε κάποιο όπλο μακρινής εμβέλειας, είτε παίρνοντας στην κατοχή σας οπλοπολυβόλα που βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία στις εχθρικές βάσεις. Οι επιλογές δεν περιορίζονται μόνο στον δικό σας τρόπο παιχνιδιού, αλλά επηρεάζονται ακόμη και από τα καιρικά φαινόμενα. Ανεμοθύελλες που καλύπτουν το οπτικό πεδίο των εχθρών στο Αφγανιστάν ή καταρρακτώδεις βροχές που καλύπτουν τους ήχους των βημάτων σας στην Αφρική, έχουν ως αποτέλεσμα να αλλάζετε την τακτική σας και να κινείστε πιο επιθετικά.
Οι cutscenes όπως πάντα είναι άρτια σκηνοθετημένες.
Επιπλέον επιλογές σας δίνει και ο εξαιρετικός σχεδιασμός των περιοχών των αποστολών, καθώς βρίθουν από λεπτομέρειες που μπορείτε να εκμεταλλεύεστε, όπως τα μικρά φυλάκια όπου μπορείτε να κρύβεστε, ψηλά σημεία όπου έχετε το πάνω χέρι βλέποντας όλο το πεδίο της μάχης, δυνατότητα να βρίσκεστε μέσα στην εχθρική βάση χωρίς να σας αντιληφθεί κανείς με την βοήθεια του υπεδάφους και άλλα. Επίσης, ένας ακόμη παράγοντας που σας εθίζει να ολοκληρώνετε τις αποστολές είναι και η τύχη στο πεδίο της μάχης. Πολλές φορές σας ευνοεί, όταν για παράδειγμα βρίσκετε αμέσως τον στόχο που πρέπει να εκτελέσετε μέσα από δεκάδες εχθρούς στην μάχη, αλλά μπορεί κάλλιστα και να σας γυρίζει την πλάτη, δυσκολεύοντας αφάνταστα την κατάσταση. Αυτές οι πολλαπλές δυνατότητες δράσης σε κάθε αποστολή, καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό και μία από τις αδυναμίες του The Phantom Pain, την σχετικά μικρή ποικιλία αποστολών, καθώς οι περισσότερες στηρίζονται είτε στην εξολόθρευση συγκεκριμένου στόχου, είτε στην απελευθέρωση αιχμαλώτων. Αντίθετα, κατ’ εμέ το πραγματικό αγκάθι αποτελεί η ανάγκη επανάληψης συγκεκριμένων αποστολών σε αυξημένη δυσκολία στο endgame του παιχνιδιού. Κι αυτό την στιγμή που το ίδιο το παιχνίδι δεν το έχει ανάγκη, καθώς το περιεχόμενό του είναι έτσι κι αλλιώς πολύ πλούσιο, ξεπερνώντας τις 50 ώρες δράσης για να δείτε το κανονικό τέλος.
Σε παιχνίδια με στοιχεία stealth όπως τα Metal Gear Solid, είναι σημαντικό οι εχθροί να έχουν δουλεμένη νοημοσύνη. Εδώ το The Phantom Pain όχι μόνο δεν απογοητεύει, αλλά αιφνιδιάζει ευχάριστα καθώς υπάρχει πολλή λεπτομέρεια στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται οι εχθροί σε κάθε κατάσταση. Πέρα λοιπόν από τις φυσιολογικές αντιδράσεις όταν σας εντοπίζουν ή όταν εντοπίζουν το πτώμα κάποιου συντρόφου τους, είναι έκδηλες οι διαφορές των αντιδράσεών τους τη νύχτα σε σχέση με την μέρα, όπου έχουν πιο οξεία την αίσθηση της ακοής και λιγότερο αυτή της όρασης. Πολύ θετική εντύπωση ως προς την εχθρική νοημοσύνη αφήνουν οι αποστολές στην Αφρική όπου οι εχθροί σας είναι παιδιά, με τεράστιες διαφορές ως προς τον τρόπο που σας αντιλαμβάνονται και επιτίθενται σε σχέση με τους κανονικούς εχθρούς που αντιμετωπίζετε στις υπόλοιπες αποστολές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου