Ο χιτώνας της στο κάτω μέρος ήταν λερωμένος με αίμα. Βέβαια μεταξύ μας δε χρειάζεται να σας πω τι ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό με τον λερωμένο με αίμα χιτώνα της γυναίκας, γιατί θα το ξευτιλίσουμε τελείως. Προσπερνώντας την αρχική μου αντίδραση είδα ότι πράγματι ήταν μια πολύ όμορφη φωτογραφία που αν αφηνόσουν σίγουρα σχεδόν «άκουγες» την ιστορία που είχε να πει. Ναι είναι χιλιοειπωμένο ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όμως το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι λέξεις μπορεί να διαφέρουν στον καθένα. Οι δυο απόψεις που ακούστηκαν ήταν ότι στη πρώτη ο θεατής έβλεπε μια εικόνα αισιοδοξίας, μέσα απ’ την οποία η γυναίκα ύστερα από μάχη έβγαινε νικήτρια βαδίζοντας προς μια ανατέλλουσα ελπίδα, ενώ η δεύτερη ήταν ότι η φωτογραφία απεικόνιζε μια ταλαιπωρημένη γυναίκα η οποία όδευε προς τον θάνατό της. Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς μια εικόνα μπορεί να προκαλέσει τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα. Κι ενώ για κάποιον είναι τόσο σίγουρο αυτό που νιώθει κοιτάζοντάς την, η άποψη του άλλου να είναι τόσο ξένη και άκυρη. Φυσικά δεν άργησα να κάνω τη σύγκριση με τα video games, ειδικά όταν το συγκεκριμένο μέσο διαθέτει ένα ακόμα –ίσως το πιο σημαντικό- συστατικό που στερούνται τα υπόλοιπα. Αυτό της πρόκλησης έντονου συναισθήματος μέσα από τη διαδραστικότητα. Έχει τύχει αρκετές φορές να είμαστε εξ αρχής προϊδεασμένοι για ένα τίτλο, είτε γιατί ακούσαμε αρνητικά σχόλια από έναν γνωστό, είτε γιατί είδαμε ένα ξερό βαθμό, είτε γιατί το βιντεάκι στο YouTube δεν άρεσε. Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, να εκθειάζει κάποιος ένα τίτλο και στην πράξη να ανακαλύψουμε ότι δεν είναι αυτό που θέλουμε. Οπότε το βασικό ερώτημα που πρέπει να θέσουμε οι gamers στον εαυτό μας είναι γιατί παίζουμε video games. Tί θέλουμε από αυτά;
Θέλουμε απλή διασκέδαση να περάσει η ώρα μας ή θέλουμε να βιώσουμε εμπειρίες που θα μας αφήσουν κάτι στο τέλος; Μήπως θέλουμε και τα δυο; Ευτυχώς εκεί έξω υπάρχει μια τεράστια ποικιλία για όλους. Είμαστε όμως αρκετά ώριμοι ως άνθρωποι και κατ’ επέκταση ως gamers, να σκεφτούμε έξω απ’ το μικρόκοσμό μας και να αφουγκραστούμε τις επιθυμίες των ανθρώπων που έχουν το ίδιο πάθος με εμάς ή παθιαζόμαστε τόσο πολύ που ο εγωισμός μας μεταμφιεσμένος ως «γνώμη» υπερνικά το στοιχειώδη σεβασμό; Είμαστε αρκετά ανοιχτόμυαλοι ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία στους εαυτούς μας να κοιτάξουμε με διαφορετική ματιά έναν τίτλο που ίσως τελικά αλλάξει την αρχική μας γνώμη; Την απάντηση βέβαια σε όλα τα παραπάνω την ξέρεις ήδη. Τη διαβάζεις καθημερινά γύρω σου. Ειδικά όταν σε έναν τίτλο που έχεις νιώσει πράγματα και για σένα βρίσκεται στη κορυφή, ακούς διάφορες –πολλές φορές χωρίς καν επιχειρήματα- «γνώμες» που σε κάνουν να απορείς αν οι gamers θα ξεπεράσουν ποτέ τη νηπιακή τους φάση.
Ένα συχνό λάθος που κάνουμε όχι μόνο στα βιντεοπαιχνίδια αλλά γενικά στις ζωές μας είναι να κρεμούμε τίτλους και να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Και ακριβώς εδώ είναι η παγίδα που πέφτουμε. Αρκετά συχνά χαρακτηρίζουμε με απερισκεψία κάποιον και συνεχίζουμε παρακάτω. Πόσες φορές όμως έχουμε προσπαθήσει να τους δείξουμε και να τους κάνουμε να καταλάβουν αυτό που δεν μπορούν να δουν; Πώς περιμένουμε οι gamers να ξεπεράσουν τη νηπιακή τους φάση αν εμείς οι ίδιοι δεν την έχουμε ξεπεράσει; Στην άλλη άκρη της οθόνης είναι άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο πάθος με εσένα. Πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι; Αλλά ακόμα και να είναι, αν τον βοηθήσεις να αντιληφθεί την δική σου οπτική, τότε καταλήγουμε ότι αυτό που πραγματικά διαφέρει είναι η προτίμηση όπου μαζί με την αντίληψη και την προτεραιότητα, συγκροτούν τα στοιχεία που μας ξεχωρίζουν χωρίς ωστόσο να χρειάζεται να μας καθορίζουν
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου