Είναι γνωστό πως η συνταγή που ακολουθεί χρόνια τώρα το Call of Duty βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό κι αυτό φαίνεται από τις εξαιρετικές πωλήσεις που σημειώνει κάθε χρόνο, παρά τη γκρίνια που υπάρχει. Τα υπερκοστολογημένα DLC’s μοσχοπουλάνε και οι fans είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν οτιδήποτε έχει να κάνει με το παιχνίδι. Αυτοί βέβαια από χρονιά σε χρονιά αλλάζουν. Κάποιοι γνώρισαν το COD ως παιχνίδι με δυνατό και διασκεδαστικό campaign, κάποιοι ως μια πλούσια arcade multiplayer εμπειρία και κάποιοι ως τη κότα με τα χρυσά αυγά που φέρνει χρήμα στην αδηφάγο εκδότρια, που ναι μεν κράζουν, αλλά παρά τη δυσαρέσκειά τους για την επαναληψιμότητα και τον προβληματισμό τους για το που οδεύει η βιομηχανία, δε διστάζουν όποτε ακούν το κάλεσμα να βάλουν το χέρι βαθειά στη τσέπη. Ωστόσο είναι κοινώς αποδεκτό ότι έχει κουράσει. Επιπλέον ο ανταγωνισμός έχει ανέβει κατακόρυφα και το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει πια πληθώρα επιλογών να επενδύσει τον χρόνο του. Η στροφή και η εμμονή της εκδότριας στο φουτουριστικό μέλλον τα τελευταία χρόνια, με τους υπέρ-στρατιώτες, τα wall runs και τα jet packs είχαν αρχίσει πρωτίστως να απομακρύνουν τον κόσμο που αντιτάθηκε με αυτή τη προοπτική, αλλά κι’ αυτόν που τους έδωσε αρχικά μια ευκαιρία.
Η κραυγή των fans για επιστροφή στις ρίζες και στα πιο «γήινα» μονοπάτια, (σε συνδυασμό βέβαια με το τρομερά αρνητικό feedback και σχόλια απογοήτευσης) εν τέλει εισακούστηκε. Η Sledgehammer Games η οποία είχε ρόλο βοηθού στο Modern Warfare 3 και μας χάρισε αργότερα το Advanced Warfare, επιστρέφει τη σειρά ύστερα από 9 ολόκληρα χρόνια μετά το World at War, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Άραγε η επιλογή αυτή από μόνη της είναι αρκετή; Το παιχνίδι στηρίζεται σε πραγματικές μάχες και ακολουθεί την 1st Infantry Division των Αμερικανικών συμμαχικών δυνάμεων στη δεύτερη φάση της τεράστιας κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων του Western Front. Του δυτικού τμήματος δηλαδή της ευρύτερης περιοχής γνωστής ως European theatre, στην οποία διεξήχθηκαν οι πιο σφοδρές και μεγάλες σε απώλειες μάχες. Το WWII επικεντρώνεται στον private Daniels και στην ομάδα του η οποία συμμετέχει στην απόβαση στη Νορμανδία, ενώνεται με τις Καναδικές και Βρετανικές δυνάμεις στην επιχείρηση Cobra προκειμένου να σπάσουν την άμυνα των Γερμανών και να σφραγίσουν τη νίκη στην περιοχή, παίρνει μέρος στην απελευθέρωση του Παρισιού, μεταφέρεται στο Hürtgen Forest στα σύνορα Βελγίου-Γερμανίας γνωστό στην ιστορία για την πιο μακροχρόνια μάχη του Αμερικανικού στρατού καταλαμβάνοντας το Hill 493 και καταλήγει στη τελευταία μεγάλη εκστρατεία των Γερμανών πριν το τέλος του πολέμου στη περίφημη Battle of the Bulge όπου οι Αμερικανοί υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες καθόλη τη διάρκεια του πολέμου. Βέβαια περισσότερα ως προς τα ιστορικά γεγονότα μάθατε σε αυτές τις λίγες γραμμές, παρά σε αυτά που θα μάθετε μέσα στο παιχνίδι. Δυστυχώς το studio χρησιμοποίησε την ιστορία πιο πολύ ως αφορμή για να πυροβολήσετε Ναζί, παρά ως γεγονότα που περιγράφουν την τραγικότητα του πολέμου. Ασχολείται επιδερμικά με όλες τις μάχες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο παίκτης να μη μπαίνει ποτέ μέσα στο πετσί του πολέμου.
Στην αρχή του παιχνιδιού ξεκίνησα με τρομερή λαχτάρα και συγκίνηση να ξαναβιώσω την απόβαση στη Νορμανδία όπως την είχα βιώσει στο Medal of Honor Frontline του 2002, αλλά η Sledgehammer χρησιμοποίησε την πιο σκληρή και σοκαριστηκή αυτή μάχη απλά ως μια μικρής διάρκειας εισαγωγή για να μας προετοιμάσει για εκεί που πραγματικά το πάει. Το WWII έχει να κάνει με την συντροφικότητα και το «brotherhood» του όλου θέματος που αναπτύσσεται μεταξύ της ομάδας. Ωστόσο αυτό θα είχε πράγματι ενδιαφέρων ακόμα κι αν δεν εμβάθυνε τόσο στα ιστορικά γεγονότα, αν δεν αναλωνόταν στο φθηνό μελόδραμα. Αν και υποτίθεται ομάδα, το στούντιο επικεντρώνεται σε 3 χαρακτήρες με τους υπόλοιπους απλά να υπάρχουν τριγύρω για να πλαισιώνουν το κενό.
Οι χαρακτήρες αυτοί είναι καρικατούρες αρχέτυπων όπως το «καλό» αγροτόπαιδο που θα παρακούσει ακόμα και κρίσιμες για την έκβαση του πολέμου εντολές προκειμένου να σώσει τους άμαχους και τον φίλο του, ο τολμηρός με προβλήματα πειθαρχίας εβραίος κολλητός που δίνει υπόσχεση με τον παίκτη μας να είναι «αδέρφια» to the end, ο αχώνευτος commander officer που μας αποδοκιμάζει αλλά στη πορεία θα ανακαλύψουμε ότι έχει ευαίσθητη πλευρά και ο καλός λοχαγός μέντορας που πιστεύει στην ομάδα και εξυψώνει όταν πρέπει το ηθικό με ομιλίες όπως αυτές που έβγαζε ο διοικητής σας όταν ήσασταν φαντάροι σε εθνικές εορτές και παρακαλούσατε να τελειώσει γιατί το είχατε δαγκώσει απ’ το κρύο. Η αλήθεια είναι ότι το στούντιο κάνει προσπάθειες να καταφέρει ο παίκτης να δεθεί με τον πρωταγωνιστή κι αυτό φαίνεται, το νιώθεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου