Ξεκινώντας, το παιχνίδι σας μεταφέρει στην περίφημη απόβαση της Νορμανδίας, όπου ελέγχετε τον στρατιώτη Ronald “Red” Daniels και γνωρίζετε μερικά μέλη της 1ης Μεραρχίας Πεζικού (1st Infantry Division). Την ομάδα του Daniels καθοδηγούν οι λοχίες Pierson (στο ρόλο ο Josh Duhamel) και Turner (Jeffrey Pierce), ενώ οπλίτες της είναι οι Zussman (Jonathan Tucker), Stiles (Kevin Coubal) και Aiello (Jeff Schine). Μολονότι, το εν λόγω κομβικό γεγονός (απόβαση της Νορμανδίας) έχει αποδοθεί πολλάκις σε ταινίες (με το Saving Private Ryan του Steven Spielberg να κατέχει τα πρωτεία) και παιχνίδια, στο Call of Duty: WW2 αναπαρίσταται φτωχά και χωρίς ίχνος ρεαλισμού, έχοντας μια λογική tutorial. Μέγα σφάλμα! Ακολούθως, η ομάδα σας οδηγείται από μάχη σε μάχη, συμμαχώντας με τις αντιστασιακές γαλλικές δυνάμεις και τη βρετανική αντικατασκοπεία, μέχρι να επικρατήσουν έναντι των ναζιστικών δυνάμεων. Παρά τις οκτώ-εννιά ώρες που διαρκεί το campaign, το πράγμα κυλάει μάλλον υποτονικά. Δυστυχώς, το παιχνίδι δεν εμβαθύνει ούτε στο ελάχιστο στα δεινά του πολέμου και στηρίζεται αποκλειστικά στις επιφανιακές διαπροσωπικές σχέσεις της ομάδας του ήρωα. Νιώθετε ότι βιώνετε τη... Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και όχι τη σκληρή πραγματικότητα του Β΄ΠΠ. Σενάριο γραμμένο κυριολεκτικά στο πόδι, πρωταγωνιστής ένα ginger χωριατόπαιδο από το Texas, χαρακτήρες το λιγότερο αδιάφοροι και προβλέψιμοι (το γενναίο εβραιόπουλο, ο ανθρωπιστής λοχίας, ο αντιπαθητικός λοχίας, ο nerd γυαλάκιας και ο χαβαλές Ιταλός), με εξαίρεση τον Pierson του Duhamel και τον Ζussman του Tucker που κάτι λένε αλλά δεν καταφέρνουν να επιτύχουν κάποιο είδος δεσίματος με εσάς. Με απλά λόγια, μην περιμένετε καρτερικά για νέους Reznov, Ghost, Soap, Price και Mason. Θα απογοητευτείτε οικτρά. Προκαταβολικά, θα ήταν πρέπον να απεμπλακείτε γρήγορα από την ιδέα περί κεντρικού “κακού” τύπου Makarov, Irons, Zakhaev, Menendez, Dragovich και αυτό διότι το παιχνίδι αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξη κάποιου. Κατά το παρελθόν, η σειρά CoD μας έχει χαρίσει τρομερές σεναριακές στιγμές. Ακόμα και τα φουτουριστικά παιχνίδια παρουσίαζαν σεναριακό ενδιαφέρον.
Αντιθέτως, το WW2, ενώ είχε χρυσή ευκαιρία να κάνει παπάδες με την εξιστόρηση μιας κεντρικής και συνάμα ρεαλιστικής ιστορίας, μας δίνει ένα αποτέλεσμα το λιγότερο θλιβερό Ως προς το gameplay, υπάρχουν κάποιες αλλαγές/προσθήκες, ορισμένες εκ των οποίων λειτουργούν ικανοποιητικά. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι η εξάλειψη του health regeneration και η αλληλεπίδραση με τους συντρόφους σας κατά την διάρκεια της μάχης. Αρχικά, στην κάτω πλευρά της οθόνης βλέπετε την πράσινη μπάρα ζωής η οποία αυξάνεται με τα medkits που χρησιμοποιείτε και μειώνεται σύμφωνα με το damage που δέχεστε. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει πλέον ανανέωση της ζωής σας μένοντας πίσω από την κάλυψη. Δίπλα από την μπάρα ζωής, εμφανίζονται τα εικονίδια των συντρόφων σας. Με το πάτημα ενός κουμπιού, τους ζητάτε σφαίρες, χειροβομβίδες, medkits και κιάλια τα οποία φανερώνουν τα είδωλα των εχθρών σε περίπτωση που δεν είναι ευδιάκριτοι στο πεδίο της μάχης. Φυσικά, δεν μπορείτε επ’ αόριστον να σπαμάρετε για προμήθειες και πυρομαχικά, καθώς πρέπει να περιμένετε να φορτώσει το ανάλογο εικονίδιο προκειμένου να το επιλέξετε ξανά (cooldown). Κατά τα άλλα και ως γνωστόν, ακολουθείτε το τυπικό σημάδι στην οθόνη προκειμένου να φτάσετε στο στόχο σας, βαδίζοντας παράλληλα σε ένα προκαθορισμένο και γραμμικό μονοπάτι, πυροβολάτε ότι κινείται, επιδίδεστε σε melee QTE encounters όταν χρειαστούν και οδηγείτε τανκς/αεροπλάνα/τζιπ. Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από το αναπόσπαστο και κινηματογραφικό ύφος που έχουμε συνηθίσει στα CoD. Το πιστολίδι δεν παρουσιάζει διαφοροποιήσεις. Αν είστε λάτρεις των CoD δεν συναντάτε δυσκολίες με τον χειρισμό όπλων, παρότι δεν έχετε να κάνετε πλέον με μοντέρνο και φουτουριστικό οπλισμό. Παραδόξως, περίμενα ότι με τις “γκουμούτσες” της συγκεκριμένης πολεμικής περιόδου θα υπάρχει δυσκολία στην στόχευση. Τουναντίον, η Sledgehammer υιοθετεί στους aim/shooting μηχανισμούς το γνωστό, causal, ανάλαφρο και arcade πιστολίδι της σειράς. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε ρεαλιστικό shooting με bulletdrops τύπου Battlefield. Dropshots, quickshots, jumpshots, trickshots βρίσκονται όλα εκεί, χωρίς να έχουν υποστεί καμία μετατροπή. Τα κακώς κείμενα του campaign συνοψίζονται στην προσθήκη stealth μηχανισμών και στη νοημοσύνη των εχθρών η οποία θυμίζει κακόγουστο αστείο. Σε αρκετά σημεία του campaign, το objective σας υποδεικνύει να ολοκληρώσετε στα μουλωχτά την εκάστοτε αποστολή. Κινείστε γονατιστοί, είτε αποφεύγοντας περιοχές γεμάτες με εχθρούς, είτε μαχαιρώνετε σκιάχτρα και όχι Ναζί. Τώρα, αν το εικονίδιο ενός εχθρού “φωτίσει” επειδή σας εντόπισε, τότε σημαίνει ότι μάλλον δεν το “έχετε” γενικότερα με το stealth. Δεν κατηγορώ κάποιον που δεν γουστάρει stealth mechanics στα παιχνίδια. Μην το εκλάβετε έτσι. Θέλει πραγματικά όμως, τόνους εσκεμμένων προσπαθειών για να αποτύχετε να ολοκληρώσετε μια stealth αποστολή στο WW2. Ρε Sledgehammer, σου είπε κανείς να γεμίσεις με stealth levels το campaign; Σου είπε κανείς ότι σε ένα CoD Β΄ Παγκοσμίου θέλει ο άλλος να προχωράει σκυφτός, μαχαιρώνοντας Ναζί από πίσω; Πρώτα απ όλα, η νοημοσύνη είναι τόσο αδούλευτη που και όρθιοι να τρέξετε, σε σημεία που το stealth υποθετικά προαπαιτείται, μόνοι σας διαπιστώνετε ότι οι εχθροί αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Στην αρχή, μπήκα στο τρυπάκι να το παίξω stealth τακτικιστής, έτσι για το γαμώτο. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι μόνο γέλιο προκαλεί η όλη φάση, οπότε το γύρισα στο guns blazing. Για όποιον θέλει stealth, υπάρχει και το Dishonored σε τελική ανάλυση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου