Το πως κάθε παιχνίδι χρησιμοποιεί την διαδραστικότητα, κατά πολλούς βασικό και πρωτογενές σκέλος όλων των video games, είναι συνάρτηση ενός σωρού μεταβλητών που μάλλον δεν αφορούν αυτό το κείμενο. Στην περίπτωση του Until Dawn, της Supermassive Games, μπορεί να μη γνωρίζουμε το σύνολο των μεταβλητών, το αποτέλεσμα της συνάρτησης όμως είναι ξεκάθαρο. Η ομάδα εμπνεύστηκε από τα παιχνίδια τύπου “interactive drama” που βγήκαν στην προηγούμενη γενιά (με κύριους εκπροσώπους τα τέκνα της Quantic Dream) και κατάφερε να δημιουργήσει ίσως τον πιο ενδιαφέροντα και στιβαρό τίτλο του είδους αυτού.
Το σενάριο του Until Dawn ξεκινάει με ένα πάρτι 10 εφήβων σε κάποιο απόμερο σαλέ, κάπου στα βουνά των βορειοανατολικών ΗΠΑ. Όταν μια φάρσα πάει θεαματικά στραβά, δύο αδερφές φεύγουν θυμωμένες από το σαλέ και χάνονται για πάντα στα βουνά. Ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, οι υπόλοιποι οχτώ, συμπεριλαμβανομένου και του αδερφού των κοριτσιών, μαζεύονται ξανά στο σαλέ έπειτα από πρόσκληση του ίδιου. Όλα βαίνουν καλώς μέχρι που σιγά σιγά οι έφηβοι συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνοι και πως, γενικά, κάτι δεν πάει καλά με το τριγύρω δάσος. Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά τυπικά για το είδος του “teen horror”, όμως το παιχνίδι γίνεται κατά καιρούς αρκετά πιο σκοτεινό από τη μέση αντίστοιχη ταινία. Παράλληλα, οι τόνοι διαστροφής και αιματοκυλίσματος σοβαρεύουν αρκετά την κατάσταση.
Πράγματι, παρότι ο κίνδυνος ήταν σαφώς μεγάλος, το Until Dawn σε καμία περίπτωση δεν χειρίζεται με ανόητο ή γελοίο τρόπο τον τρόμο που επιδιώκει να προσφέρει, ούτε καταφεύγει επίτηδες σε θεαματικούς θανάτους χωρίς νόημα. Το μόνο στραβοπάτημα του σεναρίου αφορά την κατάληξη της πλοκής, και μ’αυτό εννοώ τις αποκαλύψεις που γίνονται και όχι τα θανατικά. Αυτή λοιπόν αποπροσανατολίζει το σενάριο προς το τέλος του παιχνιδιού, αφού το παραγεμίζει με εμπνεύσεις από αλλού, γεγονότα και ανέλπιστες εξελίξεις. Το ρεζουμέ όμως είναι ένα: το παιχνίδι επιτυγχάνει απόλυτα στο να παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα καθόλη τη διάρκεια της και όσο δυνατόν γίνεται λογική ιστορία. Ιστορία που, φυσικά, έχει στο κέντρο της τους οχτώ εφήβους-αρχέτυπα όλων των παρεμφερών ταινιών, όπως η αντιπαθητική κακομαθημένη, ο πρωταθλητής του μπέιζμπολ, ο καημένος που τον κερατώνει η κακομαθημένη με τον πρωταθλητή, η ντροπαλή κοπέλα που ερωτεύεται τον άχαρο νεαρό αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει “κίνηση”. Όλοι βρίσκονται εδώ και ενώ υπάρχει η πιθανότητα να μην ασχοληθείτε για πολύ με κάποιους από αυτούς (εφόσον οι επιλογές σας στο παιχνίδι τους ξεκάνουν), το συνολικό καστ είναι όσο ευρύ, προβλέψιμο και κατάλληλο χρειάζεται.
Τί να ανακάλυψαν άραγε...
Τα παιδιά προφανώς γνωρίζονται μεταξύ τους, ήταν άλλωστε συμμαθητές. Γι’ αυτό τον λόγο το παιχνίδι δίνει σε κάθε ήρωα στατιστικά σχετικά με το πόσο συμπαθεί τους υπόλοιπους και στατιστικά σχετικά με τα γνωρίσματα του χαρακτήρα του, όπως ρομαντικός, γενναίος κλπ. Και στις δύο περιπτώσεις, τα στοιχεία αυτά είναι φαινομενικά δίχως λόγο ύπαρξης, αλλά από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνετε πως επηρεάζουν κατά πολύ την έκβαση των γεγονότων και των καίριων δράσεων μεταξύ δύο χαρακτήρων. Εκεί ακριβώς είναι που γίνεται η θεωρία του χάους αντιληπτή, που τόσο πολύ χρόνο ξοδεύει το Until Dawn για να εξηγήσει (συνοπτικά, η θεωρία λέει πως, για μερικά γεγονότα, ανεπαίσθητες αλλαγές στην εκκίνησή τους οδηγούν σε συνταρακτικές αλλαγές στο πέρας τους). Επιλογές που γίνονται για την πλάκα ή για να δείτε το κατσούφιασμα ενός εφήβου μπορούν, αρκετές ώρες μετά, να συντελέσουν στον τελικό θάνατο κάποιου.
Αυτές οι άνευ σημασίας επιλογές που γίνονται, άλλοτε μέσα στα πειράγματα των εφήβων και άλλοτε ανάμεσα στη σχέση των ερωτικών ζευγαριών, είναι μόνο το ένα σκέλος από την επιμονή του παιχνιδιού στη θεωρία του χάους. Πέρα απ’ αυτές υπάρχουν και οι άλλες, οι πιο βαρύγδουπες επιλογές οι οποίες καταγράφονται στο σύστημα butterfly effect. Αυτές επηρεάζουν πιο εμφανώς την πλοκή και τις εξελίξεις, αρκετά μάλιστα για να καταγραφεί τόσο η αρχική επιλογή όσο και οι μετέπειτα συνέπειες της, ώστε να δείτε πως εσείς επηρεάσατε τα τεκτενόμενα ή να προσπαθήσετε να διορθώσετε κινήσεις από κεκτημένη ταχύτητα. Διότι, μπορεί μερικές φορές να έχετε άπλετο χρόνο να σκεφτείτε διεξοδικά ποια είναι η καλύτερη επιλογή, άλλες φορές όμως σας πιέζει ο χρόνος και η όποια απόφαση πρέπει να παίρνεται άμεσα. Υπάρχουν, με άλλα λόγια, σημεία δράσης όπου ο εκάστοτε χαρακτήρας πρέπει να αποφασίσει χωρίς δισταγμό τί θα κάνει ή προς τα που θα πάει, ειδάλλως καραδοκεί ο κίνδυνος.
Όλα τα παραπάνω φαντάζουν μιας μορφής quick time event και όντως είναι, αφού κατά τη διάρκεια των επιλογών η δράση δεν είναι στα χέρια σας. Παράλληλα με όλα όσα αναφέρθηκαν, υπάρχουν και τα πιο αναμενόμενα QTEs, από εκείνα που το πάτημα ενός πλήκτρου αντιστοιχεί με μια κίνηση του χαρακτήρα. Αυτά ευτυχώς συμβαίνουν μόνο σε λίγες σκηνές έντονης δραστηριότητας όπως κυνηγητά ή σκαρφαλώματα και το παιχνίδι δεν εκμεταλλεύεται ποτέ σε ενοχλητικό βαθμό την εύκολη χρήση τους. Βεβαίως, πέρα από τις σκηνές όπου είστε θεατής, υπάρχουν και εκείνα τα στιγμιότυπα όπου καλείστε για την ακρίβεια να ελέγξετε έναν ήρωα, συνήθως για να τον πάτε από το ένα σημείο στο άλλο ή για να ανακαλύψετε στοιχεία σε έναν χώρο.
...ότι θα πρωταγωνιστήσουν στο νέο Saw!
Εδώ εντοπίζονται δύο θέματα. Αρχικά, παρόλο που το Until Dawn είναι τεχνικά άρτιο και τα γραφικά του εντυπωσιάζουν πιο συχνά απ’ ότι σπάνια, η γωνία της κάμερας, όταν ελέγχετε κάποιον έφηβο, είναι το καλύτερο άβολη και το χειρότερο προβληματική. Οι “σκηνοθετικές” γωνίες που επιχειρεί να δημιουργήσει το παιχνίδι αποτυγχάνουν ως επί το πλείστον να παρουσιάσουν κινηματογραφικά την εξερεύνηση και δε βοηθούν στο δεύτερο θέμα, που είναι το ανούσιο της υπόθεσης. O μόνος λόγος που το παιχνίδι σας δίνει τον έλεγχο είναι μάλλον για να σας ξεκουράσει από την αδρεναλίνη των προηγούμενων επιλογών ή για να σας προετοιμάσει για την ένταση των επόμενων. Ευτυχώς, οι διαδρομές που πρέπει να διανύσετε είναι μικρές και κατά καιρούς υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία εδώ και εκεί που περισυλλέγετε και μελετάτε, όπως φωτογραφίες ή άλλα ντοκουμέντα.
Τουλάχιστον σας μένει χρόνος να θαυμάζετε τα εκπληκτικά γραφικά. Πράγματι, το Until Dawn προσφέρει ένα πολύ καλό τεχνικό σύνολο που έχει μόνο λίγες αδυναμίες που του στερούν τον χαρακτηρισμό του οπτικοακουστικού αριστουργήματος. Αρχικά, τα καρέ κάνουν βουτιές αρκετά συχνά, αν και όχι σε ιδιαίτερα ενοχλητικά επίπεδα. Από την άλλη, μπορεί οι λεπτομέρειες στο ρουχισμό και την κίνηση των χαρακτήρων να είναι πολυ προσεγμένες, όμως οι εκφράσεις των προσώπων τους δεν εντυπωσιάζουν. Για να καταλάβετε σε τί φάση βρίσκεται ο καθένας, βασίζεστε κυρίως στις φωνές τους (ή τις κραυγές τους, ό,τι πρόχειρο), οι οποίες είναι και το μεγάλο συν του ήχου. Οι ηθοποιοί που ερμηνεύουν τους χαρακτήρες του παιχνιδιού τα πάνε άριστα και είναι φανερό ότι περνάνε καλά. Καθένας αποδίδει το ρόλο του σύμφωνα όλα όσα περιμένετε από το κάθε αρχέτυπο, πράγμα που προσδίδει κύρος στο παιχνίδι. Η μουσική επένδυση περνάει μάλλον απαρατήρητη, εκτός φυσικά του τραγουδιού τίτλων, που είναι μία διασκευή του περίφημου και αγαπημένου “O Death”.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου