Με την έλευση της νέας γενιάς, μία από τις τάσεις που επανεμφανίζονται είναι αυτή των τεράστιων παιχνιδιών. Μεγάλα, “λαίμαργα” για το χρόνο του παίκτη αλλά συνήθως επαναλαμβανόμενα παιχνίδια κάνουν την επανεμφάνιση τους και το The Crew, το πρώτο racing της Ubisoft μετά από πολύ καιρό, είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των τίτλων.
Το The Crew δεν είναι σαν τα πρόσφατα racing, όπως το σοβαρό και συγκεντρωμένο Driveclub ή το πιο ανάλαφρο και ανοιχτό Forza Horizon 2. Όχι, το The Crew ψάχνει αρκετά στο παρελθόν για να εμπνευστεί, στις εποχές των NFS Underground. Είναι δηλαδή ένα από αυτά τα παιχνίδια που κάποτε τα λέγαμε “ραλάκια”. Η ιστορία που εξυπηρετεί τη δράση είναι το πρώτο από τα σημάδια της διαπίστωσης αυτής. Ένας κύριος Alex Taylor (ουδεμία σχέση με τον γνωστό μαθηματικό) κατηγορείται, άδικα βεβαίως, για το φόνο του αδελφού του, που συνέβη μετά από έναν χαλαρό αγώνα ταχύτητας και μία καταδίωξη με τους αστυνομικούς. Λίγα χρόνια αργότερα, τον Alex προσεγγίζει μία αστυνομικίνα, η μανταμ Zoe, για να του προσφέρει χάρη. Επειδή όμως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δωρεάν, ο Alex, για να τη βγάλει καθαρή, πρέπει να εισχωρήσει στα κυκλώματα μίας μαφιόζικης οργάνωσης στην Αμερική, της 510, η οποία ειδικεύεται στους... αγώνες αυτοκινήτων. Και μετά, να προδώσει και το μέγα αφεντικό της, που συνεργάζεται με έναν πράκτορα του FBI.
Πιο κλισέ σενάριο και θα ήμουν σίγουρος ότι οι σεναριογράφοι της Ubisoft ήθελαν απλά να σπάσουν πλάκα αλλά, όλως παραδόξως, ανάμεσα στα τόσα αναμενόμενα πρόσωπα και καταστάσεις, υπάρχουν διάλογοι και θεματικές με ψήγματα σοβαρότητας. Αν η ιστορία του NFS Most Wanted (του 2005) ήταν ένας σοβαροφανής έφηβος, τότε η ιστορία του Crew είναι ένας υποσχόμενος 18χρονος, με τις ενδιαφέρουσες στιγμές του ανάμεσα στον κυκεώνα της ανωριμότητας. Φυσικά, κανείς δεν αγοράζει ένα racing για την ιστορία του, αυτή υπάρχει μόνο για τους τύπους. Η λέξη κλειδί στο σενάριο είναι η παναμερικάνικη φύση της οργάνωσης 510. Για να φτάσει ο Alex στα υψηλά κλιμάκια (που συμβολίζονται, ειρήσθω εν παρόδω, με αριθμό και διάταξη κυλίνδρων όπως V4, V6 κτλ), πρέπει να ταξιδέψει παντού στις ΗΠΑ, από την Καλιφόρνια μέχρι τη Φλώριντα και από το Ντιτρόιτ μέχρι το Όστιν.
Όλη η Αμερική στα πόδια σας που λένε και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του The Crew. Σαφώς, οι πόλεις δεν είναι ένα προς ένα με τις πραγματικές, ούτε στις διαστάσεις τους αλλά ούτε και στην κίνησή τους. Το μόνο που θυμίζει τις μεγάλες αμερικάνικες πόλεις είναι κάποια μεγάλα μνημεία. Εκείνο που κολακεύει πάντως το παιχνίδι είναι σίγουρα τα περιβάλλοντα και οι υπέροχες εναλλαγές μεταξύ αυτών. Είναι μία παρατήρηση που φέρνει στο μυαλό τις αχανείς εκτάσεις των δύο Test Drive Unlimited, μόνο που το παιχνίδι της Ubisoft παίρνει τούτη τη φόρμουλα και την επεκτείνει για τη νέα γενιά. Πάνω κάτω, πετυχαίνει να διατηρήσει κάτι από εκείνη τη μαγεία, μόνο που ανταλλάσσει την πολυτέλεια της Χαβάη για τις, “κουρασμένες” πια, δυνατότητες παραμετροποίησης των αυτοκινήτων, τύπου Underground.
Τα κυνηγητά με τους αστυνομικούς είναι αρκετά δύσκολα.
Τα ελάχιστα (40κάτι) αυτοκίνητα του The Crew μπορούν να παραμετροποιηθούν με διαφόρων ειδών εξαρτήματα, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε αγώνα. Λόγου χάρη, κάποιοι αγώνες απαιτούν τέτοια εξαρτήματα κατάλληλα για χωμάτινους δρόμους, άλλοι εξελίσσονται σε κανονικές πίστες, οπότε και χρειάζονται οι αντίστοιχες αλλαγές. Δε μπορεί να πάρει κάθε αυτοκίνητο οποιαδήποτε αλλαγή και αυτό είναι που κάπως σώζει την κατάσταση, καθώς πρέπει να σκεφτείτε πως θα ξοδέψετε τα χρήματά σας πριν την όποια αναβάθμιση. Εδώ που τα λέμε, πριν την αγορά κάθε αυτοκινήτου (δεν είναι όλα διαθέσιμα από την αρχή) πρέπει ούτως ή άλλως να το καλοσκεφτείτε, αφού η οικονομία του παιχνιδιού είναι μια μεγάλη καταστροφή. Τα πραγματικά υπέροχα οχήματα, ακόμα και μετά το πέρας των αποστολών που αφορούν την κύρια ιστορία, παραμένουν κλειδωμένα ελλείψει in-game χρημάτων. Απαιτούνται είτε αρκετές ώρες grinding στις δευτερεύουσες αποστολές, είτε χρήματα για να αποκτήσετε τα πάντα. Και όταν λέω χρήματα εννοώ κανονικά ευρώ, που το παιχνίδι διευκρινίζει σε κάθε ευκαιρία πως δεν έχει πρόβλημα να δεχτεί. Οι επιλογές microtransactions είναι πράγματι σε κάθε γωνία, σε βαθμό άκρως ενοχλητικό.
Το The Crew είναι ένα αμιγώς arcade racing και ο χειρισμός δεν έχει αληθοφανή στοιχεία ούτε για δείγμα. Κατάσταση που ταιριάζει γάντι στις αποστολές του παιχνιδιού, οι περισσότερες από τις οποίες δεν παρουσιάζουν κάτι το συγκλονιστικά καινούριο. Αυτές της ιστορίας έχουν συνήθως να κάνουν με απλά sprints, κυνηγητά με εχθρικούς οδηγούς ή αστυνομικούς. Οι δευτερεύουσες αποστολές είναι που παρουσιάζουν μία κάποια ποικιλία, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα θετικό. Μετά από κάμποση ώρα γίνονται φοβερά επαναλαμβανόμενες, για να μην πω ολοκληρωτικά εκνευριστικές. Το παιχνίδι έπειτα από ένα σημείο γίνεται αδικαιολόγητα δύσκολο στα κριτήρια που θέτει και όποια όρεξη είχατε να ασχοληθείτε με τον ομολογουμένως τεράστιο κόσμο του χάνεται ολοκληρωτικά.
Προφανώς, το The Crew έχει βαφτιστεί από πολλούς ως κάποιου είδους MMO. Το όνομά του άλλωστε υπόσχεται κάτι αντίστοιχο με τα clubs του Driveclub, να μαζεύετε δηλαδή φίλους και μαζί να κάνετε πρόοδο. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει ποτέ στο παιχνίδι. Αρχικά, το ρόλο της ομάδας αναλαμβάνουν προσωπικότητες από την κεντρική ιστορία και αργότερα, όταν αρχίσετε να ψάχνετε κανονικούς παίκτες στον κόσμο του παιχνιδιού, διαπιστώνετε πως αυτός είναι άδειος. Στις 20+ ώρες ενασχόλησης παρατήρησα ελάχιστους παίκτες, μια κατάσταση που έχει αντίκτυπο (αναμενόμενα) και στο pvp μέρος του multiplayer. Για γεμάτους από παίκτες αγώνες ούτε λόγος, μην πω κιόλας πως όσο περνά ο καιρός τόσο πιο δύσκολη γίνεται η απλά η συμμετοχή σε τέτοιους αγώνες. Αλλά τα προβλήματα του multiplayer δε σταματούν εδώ. Παρότι μιλάμε για ένα παιχνίδι φανερά φτιαγμένο για διαδικτυακές καταστάσεις και αναμετρήσεις, προσωπικά συνάντησα απαράδεκτο lag και bugs.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου