Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η γενιά κονσολών που διανύουμε είναι…παράξενη. Η κυκλοφορία των “νέων” συστημάτων ακριβώς πάνω στην έναρξη μιας καταστροφικής (τουλάχιστον ως προς την οικονομία) πανδημίας, η οποία έφερε τα πάνω-κάτω σε όλους τους κλάδους παγκοσμίως, σίγουρα συνετέλεσε σημαντικά για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα και πλέον χρόνια έχουν γίνει κοσμοϊστορικές αλλαγές στο μέσο του gaming, με εξαγορές μαμούθ που κοστίζουν όσο ΑΕΠ ολόκληρων χωρών, με κλεισίματα θρυλικών στούντιο, με ανταλλαγές πληθυσμών από εταιρία σε εταιρία και με μεγάλες μεταβολές στον τρόπο που επικοινωνούνται πλέον τα πράγματα στην αγορά.
Αυτό που διακρίνω, ωστόσο, είναι πως όλη αυτήν τη αρνητική ενέργεια, την επωμίζεται τελικός αποδέκτης, ο gamer/ καταναλωτής. Έχουμε πέσει όλοι θύματα μιας αναταραχής που απ’ ό,τι φαίνεται θα είναι μακράς διαρκείας. Και θέλει προσοχή…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που διακρίνω είναι η αδυναμία πλέον των εταιριών να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις που δίνουν στους καταναλωτές. Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση το ότι οι δυσκολίες είναι υπαρκτές και πως ένας οικονομικός οργανισμός, για να επιβιώσει, θα πρέπει να φροντίσει να υπερασπιστεί το συμφέρον του. Τα έχουμε πει άλλωστε, δεκάδες φορές στο παρελθόν, πως κανένας δεν κάνει ό,τι κάνει για…τη ψυχή της μάνας του. Όλοι σκοπό έχουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους, την επιβίωση σε μία “οικονομική ζούγκλα” με κανόνες που αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. Με τρομάζει, όμως, πως πλέον η χειραγώγηση του κοινού γίνεται με λιγότερες τύψεις και καθόλου συνέπειες. Αν καθίσετε, ψύχραιμα, να κάνετε μία αναδρομή στα τελευταία 3-4 χρόνια, θα συνειδητοποιήσετε πως τα μεγάλα “gaming κεφάλια” κάνουν ό,τι θέλουν, λένε ό,τι θέλουν, τάζουν ό,τι θέλουν με σκοπό να γίνουν πιο ελκυστικοί και να έρθουν σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Κυριολεκτικά, κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς ενδοιασμούς ή ηθικούς φραγμούς. Αφαιρούν δίσκους μέσα από φυσικές συσκευασίες, κλείνουν servers παιχνιδιών που τους χρέωσαν €60, πετάνε εκ των υστέρων, ολόκληρες χώρες εκτός του χάρτη τους εν μία νυκτί, τάζουν αποκλειστικά παιχνίδια στην πλατφόρμα τους αφού πρώτα ζητήσουν συνδρομές και έπειτα ανακοινώνουν πως εν τέλει θα είναι multiplatform, ανεβάζουν με το έτσι θέλω τις τιμές των συνδρομών/ παιχνιδιών, όταν υποσχόντουσαν πως οι τιμές θα μείνουν ακλόνητες και πολλά πολλά ακόμη έκτροπα. Ακόμη και με διαφορά ημερών, βγαίνουν σε εκπομπές και στη μία λένε το ένα, και στην άλλη λένε κάτι διαφορετικό που καταρρίπτει το πρώτο. Μιλάμε πλέον για τσαρλατανισμό, όχι αστεία…
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του PS5 Pro, μιας εξαιρετικής κατά τ’ άλλα κονσόλας (όπως όλα δείχνουν) που κάνει αυτό που έπρεπε και είχε υποσχεθεί να κάνει το απλό PS5 το 2020. Και σα να μην έφτανε όλο αυτό, βλέπουμε την πιο άστοχη κοστολόγηση κονσόλας στην ιστορία του μέσου από την εποχή του…PlayStation 3 του Ken Kutaragi. Με μία Microsoft, όμως, να ασχολείται με το πως θα πουλήσει συνδρομές ακόμη και στα…ζώα του δάσους, είναι λογικό ο ανταγωνισμός να εκμεταλλεύεται αυτήν την πλήρη έλλειψη πίεσης. Ξέρετε, στο μάρκετινγκ, δεν είναι μόνο οι κινήσεις του ανταγωνισμού που σε επηρεάζουν, αλλά και η ψυχοσύνθεσή του, αυτά που “θα” μπορούσε να κάνει.
Η κατάσταση είναι ένα τσίρκο, το οποίο δείχνει να μην έχει τελειωμό. Το ταρακούνημα των εταιρειών είναι στο χέρι του καταναλωτή, στο χέρι του gamer. Αν αγαπάμε αυτό το μέσο, αυτό το χόμπι, αυτό το ταξίδι που λέγεται βιντεοπαιχνίδια, οφείλουμε να αντιστεκόμαστε, να σκεφτόμαστε με βάση το κοινό και κυρίως το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας. Αυτά για την ώρα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου