Ο Trifox είναι μια αλεπού με μια βαρετή ζωή. Μια μέρα όμως έρχονται τα πάνω κάτω όταν πειρατές του κλέβουν το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης (σαν άλλος Gex) και τότε οπλισμένος με μίσος (και όπλα) τρέχει να τους εκδικηθεί που του στέρησαν την μεσημβρινή αποβλάκωση με την Καινούριου. Αυτό όλο και όλο για πλοκή, μην περιμένετε τον Πολίτη Κέιν, ούτε καν την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά.
Το Trifox είναι μια twin-stick shooter πλατφορμιά με top-down προοπτική. Έχετε να διαβείτε τρεις κόσμους που περιέχουν τρεις πίστες και ένα boss fight ο καθένας. Μέσα σε κάθε πίστα περνάτε πάνω-κάτω τα ίδια στάδια μέχρι να βρείτε την έξοδο (όπως στην ψυχοθεραπεία, αλλά λίγο πιο οικονομικά). Σκοτώνετε ορδές εχθρών, λύνετε έναν υποτυπώδη γρίφο, κατεβάζετε έναν μοχλό, πηδάτε δυο πλατφόρμες και επαναλαμβάνετε με την ίδια ή διαφορετική σειρά ώσπου οι πειρατές που έκαναν το ασυγχώρητο να περάσουν στον άλλο κόσμο (όχι να πεθάνουν καλέ, για πίστες λέμε) και εσείς να τους ακολουθήσετε σφίγγοντας την γροθιά και μουρμουρίζοντας κάτι ακαταλαβίστικο αλλά με ύφος (με πολύ ύφος όμως). Το hub επιλογής πίστας θυμίζει έντονα Crash Bandicoot, αφού είναι ίδιο, μόνο ο Cortex λείπει.
Έχετε να επιλέξετε ανάμεσα σε τρία στιλ μάχης με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης του gameplay. Warrior για ξύλο εξ επαφής, mage για ξύλο εξ αποστάσεως και engineer για ξύλο με γκατζετάκια. Η επιλογή στιλ μάχης δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίξετε όλο το παιχνίδι με τον ίδιο τρόπο, καθώς μπορείτε να «ανακατέψετε» το στιλ που σας αρέσει αγοράζοντας και αναβαθμίζοντας όπλα και δυνάμεις. Όλα αυτά γίνονται από το μαγαζάκι που μπορείτε να επισκεφθείτε στο hub world και με τα νομίσματα που συλλέγετε στις πίστες να αγοράσετε ό,τι τραβάει η όρεξη σας. Το καλό με τα gadget και τις δυνάμεις που μπορείτε να πάρετε είναι ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όλα τα κουμπιά του χειριστηρίου και να αναθέσετε σε όποιο κουμπί σας βολεύει όποια δυνατότητα θέλετε.
Ως twin-stick shooter το παιχνίδι είναι απλοϊκό και γενικά ευχάριστο. Οι μάχες δεν χρειάζονται ιδιαίτερη στρατηγική, αφού όλοι οι εχθροί, όποιοι και να ’ναι, ό,τι και να ’ναι, σκοτώνονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με πολλές πολλές σφαίρες. Το ενδιαφέρον του παιχνιδιού είναι η επιλογή και ο συνδυασμός των όπλων που χρησιμοποιείτε, αφού αλλάζοντας τον εξοπλισμό και συνδυάζοντας διαφορετικές κινήσεις και όπλα έχετε και πιο αποτελεσματικές ή λιγότερο αποτελεσματικές στρατηγικές. Η μόνη στρατηγική που δεν αλλάζει είναι όταν οι εχθροί είναι πολύ κοντά στον Trifox και το όπλο αρνείται να τους σημαδεύσει. Μια δουλειά είχες να κάνεις όπλο...
Ως platformer το παιχνίδι είναι μέτριο με στοιχεία εκνευρισμού και αυτοαπόρριψης. Ο χειρισμός του Trifox είναι ελαφρώς… «ελαφρύς» με τον χαρακτήρα να «γλιστράει» στην πίστα. Όταν λοιπόν το παιχνίδι ζητάει άλματα ακριβείας, δεν πα να βάλετε όσες σκιάσεις θέλετε κάτω από την αλεπού, αυτή προσγειώνεται λίγο πιο δίπλα απ’ ότι θέλετε, όσο και να μανουβράρετε σαν τον Loeb σε ειδική του Acropolis. Επίσης το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής είναι αργός, πολύ αργός, τόσο που θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει ένας βραδυποδας και να είναι πιο ρεαλιστικό το gameplay, δεν βοηθάει στην επίλυση του προβλήματος του χειρισμού. Για να πάτε λίιιιγο πιο γρήγορα πρέπει να προχωράτε προς την ίδια κατεύθυνση, ώστε να πάρει φόρα ο Trifox, αλλά ακόμα και μια μυτιά να στρίψει επανέρχεται στην ταχύτητα του σαλιγκαριού που ξεκίνησε. Μάδερ οφ Γκοντ δηλαδή. Τέλος, ως puzzler το παιχνίδι είναι κάτι σαν The Witness για παιδιά. Πατάτε διακόπτη, ανοίγει πόρτα, κατεβάζετε μοχλό, ανοίγει πύλη, πατάτε κουμπί, ενεργοποιείται πλατφόρμα. Εύκολοι γρίφοι που χρειάζονται περισσότερο χρόνο να εκτελεσθούν (λόγω «ταχύτητας» και κακού platforming) παρά να λυθούν και απλά αυξάνουν την (πολύ μικρή) διάρκεια του παιχνιδιού κάνοντάς σας να βολτάρετε στην πίστα για να ανοιγοκλείσετε διακόπτες.
Μπορεί να γίνονται όλα αργά ώστε ο παίκτης να απολαύσει το ομολογουμένως εξαιρετικό οπτικό στιλ του παιχνιδιού. Όμορφα, πολυγωνικά γραφικά, με ζωντανά χρώματα, που θυμίζουν τα πρώτα 3D παιχνίδια της δεκαετίας του ‘90 άλλα με ένα HD ρεκτιφιέ. Επισκέπτεστε τροπικά δάση, ερήμους, υπόγειους τύμβους, χιονισμένες βουνοκορφές κτλ, κλασικά περιβάλλοντα που έχουμε συνηθίσει σε τίτλους του είδους. Και στον τεχνικό τομέα υπάρχουν θέματα όμως, με το framerate να κάνει μερικά μακροβούτια και το screen tearing να κάνει guest εμφανίσεις (στο Switch τουλάχιστον). Ηχητικά το παιχνίδι είναι αξιοπρεπές. Έχει ωραίες μελωδίες και περιβαλλοντικούς ήχους, αν και στον τομέα των εφέ είναι αρκετά επαναλαμβανόμενο. Ο πρωταγωνιστής δεν έχει φωνή, μόνο μουγκρητά και αγκομαχητά (όπως φτιάχνεται ο καθένας, δεν κρίνω).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου