Παρά τον ξεχωριστό κόσμο του παιχνιδιού, η ιστορία βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια χωρίς σοβαρές εκπλήξεις. Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Jesse Rentier, ένος vampire hunter ο οποίος είναι μέλος σε μια μυστική οργάνωση καταπολέμησης των βαμπίρ που πλήττουν την Άγρια Δύση. Σε μία αποστολή καταδίωξης ενός αρχιβαμπίρ, παρουσιάζεται η πραγματική απειλή που ακούει στο όνομα Felicity, κόρη του αρχιβαμπίρ με στόχο να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Τα cutscenes του παιχνιδιού, αν και ομολογουμένως είναι καλοσκηνοθετημένα, εντούτοις δεν προωθούν όπως πρέπει την ιστορία και πολλές φορές βλέπετε διαλόγους χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Επίσης πολλοί από τους χαρακτήρες είναι πραγματικά καρικατούρες, προκαλώντας πονοκέφαλο με τις ακραίες αντιδράσεις τους. Ευτυχώς το παιχνίδι έχει και στιγμές χιούμορ, όχι όμως το χοντροκομμένο χιούμορ και τις υπερβολές των Shadow Warrior, οπότε εδώ τα πηγαίνει καλύτερα.
Η δομή του Evil West θυμίζει τρομερά παιχνίδι περασμένης γενιάς, με σωληνοειδείς διαδρόμους, περιορισμένη εξερεύνηση, παντού υποδείξεις για το πού πρέπει να πάτε και κατάληξη σε αρένα όπου σφάζετε τέρατα. Για να είμαι ειλικρινής μου είχαν λείψει τέτοιου είδους παιχνίδια όπως το Shadows of the Damned ή τα αρχικά Gears of War, που έχουν περιορισμένο κόσμο και βασίζονται περισσότερο στην δράση και πολύ λιγότερο στην εξερεύνηση. Εδώ όμως το πράγμα ξεφεύγει λίγο, καθώς υπάρχουν πραγματικά εκατοντάδες αόρατοι τοίχοι που απότομα σας χαλάνε τη χαρά της όποιας εξερεύνησης. Δίχως αμφιβολία έπρεπε να βρεθούν τρόποι ώστε να είναι πιο ρεαλιστικά τα πράγματα και να μην σας μπλοκάρει ο... αέρας ή τα κλαδάκια στο έδαφος εν έτει 2022.
Ακόμη και τα λίγα μονοπάτια-παρακλάδια που υπάρχουν στο παιχνίδι, δεν βοηθούν σε τίποτα παρά μόνο σε χρήματα που βρίσκετε για αναβαθμίσεις ή collectables. Προφανώς δεν ζητάμε να είναι Dark Souls και να υπάρχει μεγάλη περιπλοκότητα στο level design, αλλά λίγη περισσότερη δουλειά έπρεπε να είχε γίνει ώστε να δινόταν η εντύπωση ότι προχωράς σε ένα πραγματικό κόσμο και όχι σε ένα... σωλήνα. Μοναδική εξαίρεση μία, δύο περιοχές όπου το παιχνίδι ανοίγει λίγο, οπότε πχ μπορείτε να επιλέξετε εσείς ποια φωλιά από βαμπίρ θα κάψετε πρώτα κτλ και σας δίνεται έστω και για λίγα λεπτά η ψευδαίσθηση ότι κινείστε σε ένα πραγματικό κόσμο. Πραγματικά χαμένη ευκαιρία που θα μπορούσε να δώσει λίγη παραπάνω ποιότητα στην εξερεύνηση. Στην πορεία συναντάτε και κάποιους απλούς περιβαλλοντικούς γρίφους που για τα δεδομένα του παιχνιδιού είναι μια χαρά, αφού δεν κόβουν το ρυθμό του.
Εκεί που το Evil West «λάμπει» είναι στις μάχες, όπου πραγματικά έχει από τους πιο εθιστικούς μηχανισμούς που προσωπικά έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό σε παιχνίδι του είδους. Μιλάμε για έναν παράξενο συνδυασμό πρόσφατων God of War και… Doom. Σημαντικό εργαλείο για να ξεπαστρέψετε τους εχθρούς είναι το γάντι σας που περιέχει ηλεκτρισμό και με αυτό μπορείτε να πολεμάτε σε μάχες σώμα-με-σώμα. Το βασικό σας όπλο για επιθέσεις απόσταση είναι το τουφέκι σας. Πέρα όμως από αυτά ξεκλειδώνετε σταδιακά νέες κινήσεις για το γάντι ώστε να μπορείτε να ακινητοποιείτε τους εχθρούς, να τους πετάτε στον αέρα και να τους κάνετε damage με το όπλο σας α λα Devil May Cry κτλ. Επίσης σταδιακά έρχονται στην κατοχή σας καραμπίνα, φλογοβόλο, βαλλίστρα κτλ. Τα επιπλέον όπλα έχουν cooldown, οπότε σας περιορίζουν στη χρήση τους και πρέπει να κάνετε συνεχώς σωστή διαχείριση όταν πραγματικά δεκάδες εχθροί σας επιτίθενται στις αρένες. Αυτό κάνει το σύστημα μάχης τρομερά εθιστικό και προκλητικό, ιδιαίτερα στους μεγάλους βαθμούς δυσκολίας όπου το παιχνίδι δεν χαρίζεται.
Η ένταση στις μάχες είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, καθώς αντιμετωπίζετε ταυτόχρονα mini-boss και πλήθος μικρότερων εχθρών. Οπότε συνέχεια κάνετε dodge για να αποφύγετε τις επιθέσεις τους, parry για να τους μπλοκάρετε, melee επιθέσεις και μετά ranged επιθέσεις με τα όπλα σας σε ένα φρενήρη ρυθμό που σας κολλάει στην οθόνη και δεν παίρνετε ανάσα. Η νοημοσύνη των εχθρών δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αφού αυτοί έχουν συγκεκριμένες κινήσεις. Το πλήθος τους όμως σας δημιουργεί πρόβλημα αφού δέχεστε επιθέσεις από παντού και κινείστε συνεχώς σημαδεύοντας τη σωστή στιγμή και χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα όπλα σωστά. Δεν λείπουν και οι εκτελέσεις, με τις οποίες μπορείτε να κάνετε κομμάτια τους εχθρούς, χωρίς βέβαια να είναι τόσο εντυπωσιακές όπως πχ στα Doom. Εξολοθρεύοντας εχθρούς γεμίζετε την ενέργεια του ηλεκτρισμού σας και όταν γεμίσετε όλες τις μπάρες μπορείτε να ενεργοποιήσετε την εν λόγω δύναμη ώστε να κάνετε σμπαράλια τους εχθρούς για κάποια δευτερόλεπτα.
Το σύστημα μάχης πραγματικά απογειώνεται με τις αναβαθμίσεις που μπορείτε να κάνετε στο οπλοστάσιο σας εξαργυρώνοντας τα χρήματα που βρίσκετε στο κόσμο του παιχνιδιού. Επίσης σταδιακά ξεκλειδώνονται και perks που τα προσφέρουν έξτρα κινήσεις, η εξολόθρευση των εχθρών μπορεί να σας προσφέρει ανανέωση της ενέργειάς σας κτλ. Το πλήθος των upgrades και perks είναι τόσο μεγάλο και προσφέρει τέτοιο βάθος στις μάχες, ώστε πραγματικά μπορείτε να δημιουργήσετε διαφορετικά builds, στοχεύοντας σε αναβαθμίσεις είτε για τις melee επιθέσεις σας, είτε για τις ειδικές κινήσεις για ηλεκτρισμό, είτε για τα πυροβόλα όπλα σας. Προσωπικά στο πρώτο παίξιμο επέλεξα λίγο απ’ όλα, αλλά οι διαφορετικές δυνατότητες που σας δίνονται ανοίγουν τον δρόμο ώστε σε επόμενα playthroughs να μπορέσετε να δείτε όλες τις κινήσεις και τις δυνατότητες που σας δίνονται. Αυτό παρατείνει και την ενασχόληση με τον τίτλο, η διάρκεια του οποίου δεν ξεπερνά τις 10 ώρες.
Στα υπέρ του Evil West είναι αναμφίβολα η μεγάλη ποικιλία στις περιοχές, αφού κατά την διάρκεια των 16 συνολικά αποστολών σας εξερευνάτε τοπία που διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Έτσι βρίσκεστε σε υπόγειες στοές σε νεκροταφεία, δάση, βουνά, εγκαταλελειμμένα κάστρα κτλ. Η ποικιλία είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, παρά την τρομερά περιορισμένη εξερεύνηση. Μάλιστα υπάρχουν κάποια λίγα σημεία όπου το παιχνίδι μετατρέπεται σε on-rails shooter, αφού είστε πάνω σε βαγόνι και πρέπει τη σωστή στιγμή να χτυπήσετε βαρέλια για να ανατιναχτούν και να ανοίξουν το δρόμο σας ή να χτυπήσετε το κατάλληλο σημείο ώστε να μπει το βαγόνι στις σωστές ράγες κτλ. Δυστυχώς λείπει η δυνατότητα να σκοτώνετε και εχθρούς σε αυτές τις προκαθορισμένες διαδρομές με το βαγόνι, κάτι που αν υπήρχε θα έδινε άλλη ένταση στην δράση.
Όσον αφορά την ποικιλία των εχθρών, αν και συνολικά ο αριθμός τους ικανοποιεί, εντούτοις το παιχνίδι αποφασίζει να σας τους αποκαλύψει όλους μέχρι την μέση του. Οπότε από εκεί και μετά υπάρχει πολλή ανακύκλωση με τους ίδιους και τους ίδιους εχθρούς και mini-boss. Αναμφίβολα λάθος φιλοσοφία, που μειώνει την απόλαυση από την μέση και μετά. Κατά τ’ αλλα, ο σχεδιασμός των εχθρών είναι ότι περιμένουμε σε παιχνίδι της Flying Wild Hog, με τρελές υπερβολές όπως πλοκάμια στο σώμα και εξωφρενικά παράξενη εμφάνιση. Υπάρχουν πάντως και πιο παραδοσιακοί εχθροί όπως λυκάνθρωποι, βαμπίρ κτλ. Μοναδική παραφωνία είναι ότι χρησιμοποιούνται αρκετά στοιχεία από το Shadow Warrior 3, ιδιαίτερα στην κινησιολογία κάποιων εχθρών, αλλά ακόμη και στην εμφάνιση ενός από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του τίτλου. Συνολικά, ο σχεδιασμός των εχθρών ταιριάζει στο ύφος του παιχνιδιού και δεν προκαλεί σοβαρά παράπονα. Ωραία είναι και τα μεγάλα boss (αν και λιγοστά σε αριθμό), καλοσχεδιασμένα και πέφτουν αρκετά δύσκολα, οπότε χρειάζονται σωστή διαχείριση ώστε να βρείτε τα αδύναμα σημεία τους.
Πέρα από διαφορετικά playthrough για να δοκιμάσετε διαφορετικά builds, αν είστε «μερακλής» μπορείτε να παίξετε με permadeath. Ευχάριστη προσθήκη είναι και η δυνατότητα να παίξετε online σε συνεργασία με κάποιο φίλο, αν και η υλοποίηση θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Aντί για κάποιον διαφορετικό χαρακτήρα, ο δεύτερος παίκτης παίρνει έναν... κλώνο του ήρωα, γεγονός που χαλάει το immersion. Η φύση του παιχνιδιού το κάνει ακόμη πιο διασκεδαστικό με παρέα, οπότε αξίζει να το δοκιμάσετε κι έτσι. Πάντως το παιχνίδι θα μπορούσε να έχει περισσότερο multiplayer, που θα του έδινε μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο, αφού οι 10 ώρες που διαρκεί κρίνονται λίγες. Έστω ένα mode με συμπαίκτες ενάντια σε κύματα εχθρών ή κάτι σαν το Mercenaries των Resident Evil.
Το Evil West είναι όμορφο, αν και η cross-gen φύση του φαίνεται. Οι περιοχές είναι εντυπωσιακές, οι χαρακτήρες καλοσχεδιασμένοι, τα particle effects δίνουν τρομερή ζωντάνια στις μάχες και οι φωτοσκιάσεις προσθέτουν αληθοφάνεια. Όμως στο PS5 τα πολυπόθητα 60fps είναι εφικτά μόνο σε 1080p, όπου υπάρχει θολούρα που χαλάει σημαντικά την εικόνα των γραφικών. Λόγω της φρενήρους δράσης το υψηλό framerate κρίνεται απαραίτητο, οπότε είναι μάλλον αναγκαστικό να κάνετε την θυσία για να απολαύσετε το παιχνίδι έστω και σε χαμηλότερη ανάλυση. Καλή δουλειά έχει γίνει και στα ηχητικά εφέ, από τα όπλα μέχρι τις κραυγές των εχθρών. Η λιγοστή μουσική στο παιχνίδι, κυρίως στο κεντρικό hub, είναι μάλλον ταιριαστή και δεν ενοχλεί. Ομολογουμένως πολύ καλές είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών που παίζουν τους χαρακτήρες στα cutscenes, με άρτιο lip-sync για τα δεδομένα του τίτλου. Η μοναδική παραφωνία εντοπίζεται στην μίξη του ήχου, αφού φαίνεται σαν να πέφτει η ένταση όταν βλέπετε κάποιο cutscene. Επίσης η εναλλαγή από in-game γραφικά σε cutscenes είναι πολύ απότομη, γεγονός που μαρτυρά κατά κάποιο τρόπο τις ΑΑ καταβολές του τίτλου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου