Τί γίνεται όταν συνδυάσουμε την αισθητική του ασπρόμαυρου εξπρεσιονισμού των παλιών ταινιών του 1920, την “Φάρμα Των Ζώων” του Orwell, την βιομηχανική ατμόσφαιρα του Oddworld και το gameplay τίτλων όπως το Limbo; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μας την δίνει το White Shadows, το πρώτο παιχνίδι της ανεξάρτητης Monokel. Πρόκειται για ένα puzzle-platformer που ακολουθεί τα χνάρια τίτλων όπως του προαναφερθέντος Limbo και του Inside. Ας δούμε λοιπόν, περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Η ιστορία του White Shadows είναι πολύ απλή, βασική και μινιμαλιστική, οπότε μην περιμένετε κάποιο βαθύ, εκτενές lore. Βρισκόμαστε σε έναν δυστοπικό κόσμο, όπου κυριαρχεί το σκοτάδι (μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή). Μέσα στα έγκατα αυτού του κόσμου, ζούνε διάφορα ζώα. Ανάλογα με την ταξική τους τοποθέτηση ζούνε στα πιο ψηλά στρώματα, ενώ τα υπόλοιπα μέσα στα βάθη του σκότους, περιτριγυρισμένα από αχανείς, τεράστιους μηχανικούς πύργους -ένα τεράστιο δίκτυο μηχανημάτων και εργοστάσιων- εξαναγκασμένα να υπηρετούν τα ζώα που βρίσκονται πιο πάνω από αυτά. Πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού είναι η Ravengirl, ένα μικρό θηλυκό κοράκι, που αποφασίζει να ξεφύγει από το σκοτάδι, την μιζέρια, και την υποδούλωση και να ανέβει στα επάνω επίπεδα, ώστε να φτάσει στον ουρανό και στην ελευθερία της.
Το παιχνίδι καταπιάνεται με διάφορα βαριά θέματα, όπως η σκλαβιά, η ταξική ανισότητα, ο θάνατος κτλ. Από την άλλη όμως, δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα και η ματιά που ρίχνει πάνω τους είναι μάλλον επιφανειακή. Η αφήγηση της ιστορίας, όπως και η ίδια η ιστορία εν τέλει, βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, καθώς το βάρος έχει πέσει ξεκάθαρα στην ατμόσφαιρα του τίτλου. Ένας ασπρόμαυρος, ιμπρεσιονιστικός εφιάλτης, που διέπεται από industrial αισθητική, την εναλλαγή φωτός και σκοταδιού και την υποψία ότι πάντα κάτι καραδοκεί στα βάθη του έρεβους που καλύπτει τον κόσμο. Όλα αυτά, θα ήταν απολύτως αποδεκτά αν το παιχνίδι είχε ικανοποιητική διάρκεια. Δυστυχώς, ένα playthrough διαρκεί περίπου δύο ώρες, οπότε μάλλον πρόκειται για ένα εκτεταμένο demo, παρά για ένα πλήρες παιχνίδι. Αυτό το συμπέρασμα έρχεται να ενισχύσει το πολύ τυπικό gameplay του τίτλου.
Κατά την διάρκεια της ανάβασής σας προς τον ουρανό, πρέπει να προχωράτε με άλματα μεταξύ πλατφορμών, να σπρώχνετε μερικα αντικείμενα και κάποιες φορές να έχετε τον νου σας στον σωστό συχρονισμό. Αυτό κάνετε, ως επί το πλείστον. Οι λίγοι γρίφοι που συναντάτε είναι πολύ εύκολοι και το μόνο που απαιτούν είναι ελάχιστη λογική, λίγο ψάξιμο και λίγη παρατηρητικότητα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες προκλήσεις, ούτε κάποια έντονη δυσκολία.
Το πιο δυνατό στοιχείο του White Shadows, είναι τα γραφικά, η παρουσίαση και η συνολική ατμόσφαιρά του. Μηχανικοί πύργοι που υψώνονται μέσα στο σκοτάδι, φώτα που τρεμοπαίζουν και σκιές που μοιάζουν να είναι ζωντανές, χάρη στα εξαιρετικά εφέ φωτισμού και σκίασης, αλλά και το παιχνίδισμα μεταξύ άσπρου, μαύρου και γκρίζου, όλα είναι αποτέλεσμα μιας πολύ καλής καλλιτεχνικής διεύθυνσης που καταφέρνει να ξεχωρίσει. Όσον αφορά τον ήχο, δεν υπάρχει κάτι που να μένει στην μνήμη, αφού τα λίγα μουσικά κομμάτια που ακούτε είναι ως επί το πλείστον επανεκτελέσεις από γνωστές συνθέσεις κλασικής μουσικής. Το υπόλοιπο ηχητικό αποτελείται από ambient, ατμοσφαιρικούς ήχους και τα διάφορα εφέ του περιβάλλοντος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου