Τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους κυκλοφορούσε ένα παιχνίδι που ελάχιστοι φαντάζονταν τον ρόλο που θα διαδραμάτιζε στο σύγχρονο gaming. Ο λόγος για το Doom, έναν τρισδιάστατο τίτλο πρώτου προσώπου, προϊόν της id Software που έναν χρόνο νωρίτερα είχε λανσάρει το Wolfenstein 3D, ακόμα ένα εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής FPS.
Μα τόσο σημαντικό πια;
Το Doom αποτέλεσε έμπνευση και δημιούργημα του Τζον Κάρμακ, ενός από τα πιο λαμπρά μυαλά που έχουν υπάρξει στην ιστορία του gaming. Όσο το υπόλοιπο στούντιο από το Τέξας έβαζε τις τελευταίες πινελιές στο Wolfenstein 3D (για την ακρίβεια στο prequel του, το Spear of Destiny), εκείνος δούλευε νυχθημερόν επάνω στη Doom engine, τη νέα μηχανή γραφικών της εταιρείας πάνω στην οποία βασίστηκε το Doom. Όταν κυκλοφόρησε δε, η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε με το επίπεδο της βίας, το αίμα που έρεε από παντού και τον ρεαλισμό με τον οποίο παρουσιάζονταν όλα αυτά. Φυσικά όλο το σούσουρο που έγινε ώθησε τις πωλήσεις του Doom ακόμα πιο ψηλά, δίνοντας στην id το “ΟΚ” για το sequel του.
Το Doom ήταν ένας από τους τίτλους που “σημάδεψαν” τα ‘90s. Ο όρος “Doom clone” με τον οποίο χαρακτηριζόταν κάθε τίτλος που έμοιαζε σε αυτό (οι τίτλοι με εξωγήινους, στρατιώτες και πιστολίδι ή με λίγα λόγια όλα τα FPS) αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο και μάλιστα με την όλη “μόδα” να κρατά για όλη την υπόλοιπη δεκαετία. Το Doom απέσπασε ουκ ολίγους επαίνους και διακρίσεις, βρίσκεται σταθερά στις λίστες με τους σημαντικότερους τίτλους στην ιστορία του gaming ενώ μέχρι και πέρυσι, στους σέρβερ της id συνδεόταν τριψήφιος –τουλάχιστον- αριθμός παικτών κάθε μα κάθε βράδυ για να απολαύσουν το κλασσικό, πλέον, Doom, καθιστώντας το μοναδικό ως φαινόμενο.
Σαν σενάριο δεν έλεγε και πολλά. Όχι πως χρειαζόταν δηλαδή: ο παίκτης είχε τον ρόλο ενός στρατιώτη (η απουσία ονόματος ώθησε τους παίκτες να τον “βαφτίσουν” Doomguy) ο οποίος όντας στον Άρη, μαχόταν ενάντια σε ορδές διαβόλων και τριβόλων που τηλεμεταφέρονταν εκεί κατ’ ευθείαν από την Κόλαση, μέχρι να σώσει τη ζωή του. Περαιτέρω λεπτομέρειες δεν χρειάζονται –δεν υπάρχουν κιόλας. Αυτό για το οποίο οι παίκτες ξεχώρισαν το Doom ήταν τα εκπληκτικά του γραφικά, το multiplayer και η δυνατότητα παραμετροποίησης των υπαρχόντων χαρτών ή δημιουργίας νέων που προσέφερε (aka modding). Ειδικά στα γραφικά, πράγματα που εμάς σήμερα δεν μας κάνουν καμία εντύπωση, στην εποχή του Doom συνιστούσαν ριζοσπαστικές καινοτομίες: χώροι με διαφορετικά ύψη και σκάλες (άρα και πολλαπλούς ορόφους, ουάου!), αυξομειώσεις στον φωτισμό και διαφορετικές κατ’ επέκταση σκιάσεις, δωμάτια σε πολλά σχήματα, ακόμα και ο δυναμικός, στερεοφωνικός ήχος έπαιζε τον ρόλο του στη δημιουργία μιας μοναδικής και συνάμα απίστευτα πειστικής ατμόσφαιρας.
Doom: Η συνέχεια
Το Doom διατέθηκε αρχικά ως shareware: το 1/3 του, ήτοι το πρώτο κεφάλαιο ή τα 9 πρώτα επίπεδά του, προσφερόταν δωρεάν με τους παίκτες να έπρεπε να αγοράσουν το υπόλοιπο. Αρχικά έκανε την εμφάνισή του για PC και Mac, ωστόσο στη συνέχεια το απολαύσαμε σε πλήθος διαφορετικών συστημάτων, από SNES και 3DO μέχρι Game Boy Advance και Xbox 360! Μέσα στα πρώτα δύο χρόνια από την κυκλοφορία του, υπολογίζεται ότι το έπαιξαν περισσότεροι από 10 εκατ. παίκτες, αριθμός εντυπωσιακός ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα! Απόρροια της επιτυχίας που γνώρισε το Doom, ήταν το λανσάρισμα του The Ultimate Doom το 1995, μιας διαφορετικής έκδοσής του που περιελάμβανε ωστόσο και ένα τέταρτο κεφάλαιο πέραν των τριών πρώτων του αρχικού παιχνιδιού.
Στο μεταξύ βέβαια, έναν χρόνο πριν, την εμφάνισή του είχε προλάβει να κάνει το Doom II: Hell on Earth. Αν και δεν προκάλεσε τον πάταγο του προκατόχου του, εντούτοις έλαβε θετικές κριτικές από τον Τύπο της εποχής με το σκεπτικό πως εξέλισσε και βελτίωνε περαιτέρω κάτι ήδη καλό. Η id μάλιστα συνέχισε να το υποστηρίζει ακόμα και μετά το λανσάρισμά του και απόδειξη αυτού είναι το expansion Master Levels for Doom II που προσέθετε 21 επιπλέον επίπεδα στο παιχνίδι. Το Doom II μπορεί να μην εμφανίστηκε σε όλες αυτές τις πλατφόρμες από τις οποίες είχε περάσει το πρώτο Doom, ωστόσο η εκ νέου κυκλοφορία του σε Xbox 360 (μέσω Xbox LIVE) και PS3 (σαν μέρος της Doom 3 BFG Edition) το 2012 αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως η ποιότητά του εκτιμάται ακόμα και σήμερα.
Μα τόσο σημαντικό πια;
Το Doom αποτέλεσε έμπνευση και δημιούργημα του Τζον Κάρμακ, ενός από τα πιο λαμπρά μυαλά που έχουν υπάρξει στην ιστορία του gaming. Όσο το υπόλοιπο στούντιο από το Τέξας έβαζε τις τελευταίες πινελιές στο Wolfenstein 3D (για την ακρίβεια στο prequel του, το Spear of Destiny), εκείνος δούλευε νυχθημερόν επάνω στη Doom engine, τη νέα μηχανή γραφικών της εταιρείας πάνω στην οποία βασίστηκε το Doom. Όταν κυκλοφόρησε δε, η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε με το επίπεδο της βίας, το αίμα που έρεε από παντού και τον ρεαλισμό με τον οποίο παρουσιάζονταν όλα αυτά. Φυσικά όλο το σούσουρο που έγινε ώθησε τις πωλήσεις του Doom ακόμα πιο ψηλά, δίνοντας στην id το “ΟΚ” για το sequel του.
Το Doom ήταν ένας από τους τίτλους που “σημάδεψαν” τα ‘90s. Ο όρος “Doom clone” με τον οποίο χαρακτηριζόταν κάθε τίτλος που έμοιαζε σε αυτό (οι τίτλοι με εξωγήινους, στρατιώτες και πιστολίδι ή με λίγα λόγια όλα τα FPS) αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο και μάλιστα με την όλη “μόδα” να κρατά για όλη την υπόλοιπη δεκαετία. Το Doom απέσπασε ουκ ολίγους επαίνους και διακρίσεις, βρίσκεται σταθερά στις λίστες με τους σημαντικότερους τίτλους στην ιστορία του gaming ενώ μέχρι και πέρυσι, στους σέρβερ της id συνδεόταν τριψήφιος –τουλάχιστον- αριθμός παικτών κάθε μα κάθε βράδυ για να απολαύσουν το κλασσικό, πλέον, Doom, καθιστώντας το μοναδικό ως φαινόμενο.
Σαν σενάριο δεν έλεγε και πολλά. Όχι πως χρειαζόταν δηλαδή: ο παίκτης είχε τον ρόλο ενός στρατιώτη (η απουσία ονόματος ώθησε τους παίκτες να τον “βαφτίσουν” Doomguy) ο οποίος όντας στον Άρη, μαχόταν ενάντια σε ορδές διαβόλων και τριβόλων που τηλεμεταφέρονταν εκεί κατ’ ευθείαν από την Κόλαση, μέχρι να σώσει τη ζωή του. Περαιτέρω λεπτομέρειες δεν χρειάζονται –δεν υπάρχουν κιόλας. Αυτό για το οποίο οι παίκτες ξεχώρισαν το Doom ήταν τα εκπληκτικά του γραφικά, το multiplayer και η δυνατότητα παραμετροποίησης των υπαρχόντων χαρτών ή δημιουργίας νέων που προσέφερε (aka modding). Ειδικά στα γραφικά, πράγματα που εμάς σήμερα δεν μας κάνουν καμία εντύπωση, στην εποχή του Doom συνιστούσαν ριζοσπαστικές καινοτομίες: χώροι με διαφορετικά ύψη και σκάλες (άρα και πολλαπλούς ορόφους, ουάου!), αυξομειώσεις στον φωτισμό και διαφορετικές κατ’ επέκταση σκιάσεις, δωμάτια σε πολλά σχήματα, ακόμα και ο δυναμικός, στερεοφωνικός ήχος έπαιζε τον ρόλο του στη δημιουργία μιας μοναδικής και συνάμα απίστευτα πειστικής ατμόσφαιρας.
Doom: Η συνέχεια
Το Doom διατέθηκε αρχικά ως shareware: το 1/3 του, ήτοι το πρώτο κεφάλαιο ή τα 9 πρώτα επίπεδά του, προσφερόταν δωρεάν με τους παίκτες να έπρεπε να αγοράσουν το υπόλοιπο. Αρχικά έκανε την εμφάνισή του για PC και Mac, ωστόσο στη συνέχεια το απολαύσαμε σε πλήθος διαφορετικών συστημάτων, από SNES και 3DO μέχρι Game Boy Advance και Xbox 360! Μέσα στα πρώτα δύο χρόνια από την κυκλοφορία του, υπολογίζεται ότι το έπαιξαν περισσότεροι από 10 εκατ. παίκτες, αριθμός εντυπωσιακός ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα! Απόρροια της επιτυχίας που γνώρισε το Doom, ήταν το λανσάρισμα του The Ultimate Doom το 1995, μιας διαφορετικής έκδοσής του που περιελάμβανε ωστόσο και ένα τέταρτο κεφάλαιο πέραν των τριών πρώτων του αρχικού παιχνιδιού.
Στο μεταξύ βέβαια, έναν χρόνο πριν, την εμφάνισή του είχε προλάβει να κάνει το Doom II: Hell on Earth. Αν και δεν προκάλεσε τον πάταγο του προκατόχου του, εντούτοις έλαβε θετικές κριτικές από τον Τύπο της εποχής με το σκεπτικό πως εξέλισσε και βελτίωνε περαιτέρω κάτι ήδη καλό. Η id μάλιστα συνέχισε να το υποστηρίζει ακόμα και μετά το λανσάρισμά του και απόδειξη αυτού είναι το expansion Master Levels for Doom II που προσέθετε 21 επιπλέον επίπεδα στο παιχνίδι. Το Doom II μπορεί να μην εμφανίστηκε σε όλες αυτές τις πλατφόρμες από τις οποίες είχε περάσει το πρώτο Doom, ωστόσο η εκ νέου κυκλοφορία του σε Xbox 360 (μέσω Xbox LIVE) και PS3 (σαν μέρος της Doom 3 BFG Edition) το 2012 αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως η ποιότητά του εκτιμάται ακόμα και σήμερα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου