Η Bayonetta δίνει ένα χαστούκι στην Marvel και δείχνει τον δρόμο για το multiverse το σωστό! Αν νομίζατε ότι υπάρχει μια μόνο Bayonetta είστε γελασμένος. Είναι πολλές και μαζεύτηκαν όλες μαζί ώστε να σώσουν τον κόσμο από κάτι τέρατα πράσινης γλίτσας. Ο/η/το Singularity θέλει να καταστρέψει τον κόσμο και εξαπολύει ορδές από ανθρωπόμορφα τέρατα, τα Homunculi, για να έρθει πιο γρήγορα το τέλος. Η Bayonetta όμως που είναι μάγισσα καπάτσα και μόρτισσα, δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα. Με την βοήθεια της συναδέλφου της, Jeanne, και της φρέσκιας μάγισσας Viola, πάει κόντρα στο κατεστημένο και κυνηγάει το Singularity μεταπηδώντας από το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο.
Έχουμε ένα action-adventure hack n’ slash τρίτου προσώπου στα καλύτερα του. Προχωράτε από πίστα σε πίστα διαλύοντας με πολύ ξύλο και στυλ ότι εχθρούς βρίσκετε στο διάβα σας, συνδυάζοντας ολίγη εξερεύνηση και platforming. Πρόκειται για την συνταγή που ξέρουμε και αγαπήσαμε από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, αλλά όλα αυτά επί 100. Δέρνετε κόσμο συνδυάζοντας όπλα και καρατιές και χτίζετε τον μετρητή που καθορίζει τί μετάλλιο παίρνετε στο τέλος της πίστας. Και όλα είναι stylish as fuck. Με τα boss fights να έχουν αυξηθεί, την Bayonetta να κουνιέται και να λυγιέται ακόμα και όταν είναι ακίνητη, ο χαμός που γίνεται στην οθόνη είναι τόσο μεγάλος που η ηρωίδα είναι μια κουκιδούλα και εσείς κοιτάτε αποχαυνωμένος το ταπεινό Switch να «αγκομαχάει» καθώς οι developers έχουν κέφια.
Το παιχνίδι έχει εμπλουτιστεί σε σχέση με τους προκατόχους του. Ο γνωστός μηχανισμός που επιβραδύνει τον χρόνο, το witch time, φυσικά είναι εδώ και ενεργοποιείται όταν κάνετε dodge λίγο πριν σας χτυπήσει κάποιος εχθρός. Τα finishers όπου κάνετε torture τα τέρατα που είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης επιστρέφουν κι αυτά με νέες αξιολάτρευτες κινήσεις και καινούριους τρόπους διαμελισμού. Ο νέος μηχανισμός όμως που ξεχωρίζει είναι ο απευθείας έλεγχος τεράτων, των demon slaves: η Bayonetta καλεί τέρατα και τα ελέγχετε άμεσα, με την μάγισσα να κάνει τα χορευτικά της (εκτεθειμένη σε επιθέσεις) και αυτά να πολεμάνε σε επικές μάχες διαστάσεων Γκοτζίλα. Οι δαίμονες αυτοί διαρκούν όσο και η μπάρα μαγείας της Bayonetta και αν χρησιμοποιηθούν στρατηγικά κάνουν τις μάχες ευκολότερες και πιο εντυπωσιακές. Θυμίζει λίγο Devil May Cry 5 αλλά με το twist της Platinum.
Υπάρχουν όμως και νέοι playable χαρακτήρες. Εκτός από τις διαφορετικές Μπαγιονέτες, σε μερικά επίπεδα ελέγχετε την Viola, μια μαθητευόμενη μάγισσα που έχει το δικό της σετ κινήσεων και στιλ και παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία του παιχνιδιού. Η Viola χειρίζεται παρόμοια με την Bayonetta αλλά έχει δικά της όπλα και δικό της witch time το οποίο ενεργοποιείται όχι με dodge αλλά με parry. Σε άλλα επίπεδα ελέγχετε την συναδέλφισσα-μάγισσα Jeanne, με το παιχνίδι να αλλάζει εντελώς στιλ και να γίνεται side-scrolling stealth. Γενικά μην περιμένετε όλο το παιχνίδι να είναι παρόμοιο. Σε κάθε επίπεδο σας περιμένει μια νέα περιπέτεια. Μπορεί να έχετε fighting game μεταξύ τεράτων πάνω από το Τόκιο, μπορεί να χειρίζεστε μια γιγάντια αράχνη- σκορπιό και να σκαρφαλώνετε κτίρια κτλ - είναι μπαγιονετικά απρόβλεπτο το παιχνίδι. Τα δε «στανταράκια» της σειράς επιστρέφουν, με σκόρπια challenges στις πίστες, εξοπλισμό, αναβαθμίσεις και αναλώσιμα από το μαγαζάκι του διαβόλου με το νόμισμα να είναι τα πέταλα, και τα γλειφιτζούρια ζωής και ενέργειας ξανά εδώ με περισσότερες γεύσεις!
Ο χειρισμός είναι το Α και το Ω ενός παιχνιδιού με την σφραγίδα της Platinum. Και δεν απογοητεύει. Όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο απλοϊκά περίπλοκα που θα το αγαπήσετε όταν ξεκινήσετε το παιχνίδι και γίνετε ένα με την μάγισσα (όχι όπως το σκέφτεστε πονηρά). Γίνεται χρήση κάθε κουμπιού των χειριστηρίων του Switch, δεν περισσεύει κανένα. Στην αρχή είναι λίγο too much, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι αλλάζει το στιλ του παιχνιδιού ανά 10 λεπτά, αλλά και πάλι όλα είναι τόσο οργανικά και λειτουργικά χαρτογραφημένα που τα δάχτυλα κινούνται αυτόματα μετά από λίγο. Συμβουλή: μην παίζετε άλλο παιχνίδι ταυτόχρονα, θα βαρέσει διάλυση όλη η μυική μνήμη που έχει καταλάβει η Bayonetta 3. Μόνο θέμα η κάμερα που δεν προλαβαίνει να «πάρει ανάσα» σε μερικές περιπτώσεις και δεν ξέρει πού να πρωτοστραφεί, όταν η Bayonetta χορεύει ημίγυμνη και στο βάθος ο 150 μέτρων δεινόσαυρος από την κόλαση κάνει μπάρμπεκιου μια εξωγήινη μύξα με φτερά. Δεν την αδικώ αλλά είναι ένα σποραδικό πρόβλημα.
Δυστυχώς το παιχνίδι οπτικά ψιλοπάσχει. Τα γραφικά είναι όμορφα όταν έχουμε να κάνουμε με τους κεντρικούς χαρακτήρες, καλοσχεδιασμένοι με την κίνησή τους και τις εκφράσεις τους να είναι ρευστές στα πλαίσια του παιχνιδιού. Οι εχθροί όμως σχεδιαστικά και ειδικά σε σύγκριση με αυτούς προηγούμενων Bayonetta, είναι αδιάφοροι. Αντί για χερουβείμ και σεραφείμ που είχαν ενδιαφέρον, εδώ έχουμε κάτι κοινότυπους πράσινους εξωγήινους. Το παιχνίδι επίσης κάνει εκπτώσεις στα περιβάλλοντα, τα οποία, ανάλογα με το επίπεδο, μπορεί να είναι από απλοϊκά ωραία μέχρι επιεικώς αδιάφορα, χωρίς λεπτομέρειες και χρώματα. Ειδικά το Τόκιο είναι μια γκρίζα πόλη βγαλμένη από τα εφιαλτικά παιχνίδια του Wii. Εκτός του εικαστικού, το παιχνίδι έχει και κάποια τεχνικά θέματα. Όταν στην οθόνη γίνεται της πόρνης (δηλαδή σχεδόν κάθε 5 λεπτά) πέφτει το frame rate, όχι στο πάτωμα ώστε να χαλάει την εμπειρία, αλλά σε τέτοιο βαθμό όπου γίνεται αντιληπτό. Δεν κάνει το παιχνίδι unplaybable σε καμία περίπτωση, αλλά φαίνεται μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς με το συγκεκριμένο hardware πενταετίας, που βασικά είναι δεκαετίας. Το πιο ενοχλητικό απ’ όλα τα τεχνικά προβλήματα έχει να κάνει με τις διαφανείς επιφάνειες στο παιχνίδι. Οι διαφάνειες αποδίδονται με την μέθοδο πλέγματος (mesh), δηλαδή αντί να έχουμε transparency έχουμε ένα εφέ από τετραγωνάκια, σαν σκάκι, που δίνουν την εντύπωση της διαφάνειας (όποιος θυμάται παιχνίδια στο Saturn, κάτι τέτοιο). Ειδικά όταν αυτές οι επιφάνειες είναι πολύ κοντά στην οθόνη το θέαμα γίνεται αποκρουστικό για την σημερινή τεχνολογία.
Ηχητικά έχουμε μια πανδαισία εφέ και μουσικής. Η μουσική κυμαίνεται στα γνώριμα πρότυπα της σειράς Bayonetta, δηλαδή κάτι μεταξύ softporn και jpop διασκευής από τραγούδι του Sinatra. Η Bayonetta έχει διαφορετική φωνή λόγω της αλλαγής voice actor (η Jennifer Hale αντικαθιστά την Hellena Taylor) και τείνει σε κάτι πιο νεανικό που ταιριάζει και σεναριακά. Πάντως παραμένει το ίδιο σεξοπροκλητική και πρόστυχη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου