Στο Judgment αναλαμβάνετε τον ρόλο του Takayuki Yagami, ενός πρώην δικηγόρου και νυν ντετέκτιβ. Ο Yagami είναι ένας οξυδερκής, εξαιρετικά ικανός, συγκροτημένος χαρακτήρας με ισχυρά ηθικά ένστικτα. Ως νεαρός δικηγόρος το μέλλον του διαγραφόταν λαμπρό, μέχρις ότου έκανε το «λάθος» να αθωώσει έναν άνθρωπο ο οποίος, λίγο καιρό μετά, διέπραξε φόνο. Το γεγονός αυτό λύγισε ψυχολογικά τον Yagami, και τον ώθησε στην απόφαση να παρατήσει τα δικηγοριλίκια και να γίνει ένας φτωχός, ταπεινός ντετέκτιβ.
Ακολουθώντας ένα επάγγελμα που οι δικοί του άνθρωποι το θεωρούσαν κατάντια και ξεπεσμό, δε θα μπορούσε να φανταστεί πως θα βρισκόταν εν τέλει μπλεγμένος σε μια ζοφερή υπόθεση ενός κατά συρροή δολοφόνου. Ο εν λόγω, τη βρίσκει με το να βγάζει τα μάτια των θυμάτων του και να παρατάει, κατόπιν, τα κουφάρια τους στις σκοτεινές αλέες του Kamurocho, μιας μυθοπλαστικής συνοικίας του Τόκιο γνωστής από τη σειρά Yakuza. Κι αν η υπόθεση φαντάζει αρχικώς απλοϊκή, στην πορεία αποδεικνύεται πολυπλόκαμη (όπως θα έλεγε και ο τιτάνας της δημοσιογραφίας Νίκος Ευαγγελάτος). Υψηλόβαθμοι αστυνομικοί, γλοιώδεις δημοσιογράφοι, πρόκριτοι, εισαγγελείς και δικηγόροι, κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας. Και μην ξεχνάμε φυσικά και την ίδια την Γιάκουζα, με τις διαβόητες φράξιες και τα αχαλίνωτα παιχνίδια εξουσίας, που κάνουν τo Game of Thrones να φαντάζει σαν μια πιο light εκδοχή του Peppa Pig.
Όπως ίσως θα καταλάβατε, πρόκειται για μια νουάρ ιστορία δράσης και μυστηρίου, που αντλεί έμπνευση, κυρίως, από το νοτιοκορεατικό σινεμά, αλλά και από αμερικανικά δικαστικά δράματα τύπου The Verdict. Η αφήγηση ξεκινά κάπως ράθυμα, όμως χτίζεται μεθοδικά κι ανεβάζει στροφές στην πορεία. Οι απαραίτητες διακυμάνσεις εδώ και κει δε λείπουν, όπως και οι ανατροπές στα σωστά σημεία, δοσμένες με τον σωστό τρόπο. Στυλιζαρισμένοι διάλογοι με έξυπνες ανταπαντήσεις και λακωνικές, βουτηγμένες στον σαρκασμό λογομαχίες, καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από πολύ νωρίς. Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον Yagami είναι καλογραμμένοι και πολυποίκιλοι (αν και ορισμένοι κάπως μονοδιάστατοι) κι εξυπηρετούν τον σκοπό τους ως φυσικό κομμάτι του αφηγηματικού κορμού. Εν συνόλω, πρόκειται για μια νεταρισμένη, σφιχτή, ορθώς δομημένη ιστορία, που καταφέρνει και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Είναι εμφανές πως οι δημιουργοί ήξεραν ακριβώς τί έκαναν, πράγμα σφόδρα σημαντικό δεδομένου πως μιλάμε για ένα παιχνίδι όπου η ιστορία, η πλοκή και το σενάριο παίζουν κεντρικό ρόλο. Να αναφέρω, επίσης, πως η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη, με προσεγμένα cutscenes, όμορφα κάδρα και τα ρέστα.
Περνώντας στα του gameplay, να σημειώσω αρχικά πως πρόκειται για ένα action-adventure τρίτου προσώπου, με έμφαση στο αγνό, κλασικό, γυαλιστερό κι εφετζίδικο, ασιατικό ξυλίκι. Φέρτε στο νου σας την εμβληματική σκηνή ξύλου στο Oldboy, όπου ο θρυλικός Dae-su σπάει τα κόκκαλα 20 περίπου ατόμων στον διάδρομο της «φυλακής», παντρέψτε την με το The Raid 2, κι έχετε το Judgment στις καλύτερές του στιγμές. Αντιμετωπίζετε, συνήθως, τουλάχιστον τέσσερις με πέντε εχθρούς, με μοναδικό όπλο τις γροθιές, τις κλωτσιές, αλλά και τα διάφορα αντικείμενα που βρίσκονται στο περιβάλλον (καρέκλες, ντιβάνια, μπαμπού και τα συναφή). Δεν λείπουν, φυσικά, και τα boss fights ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπου στέκεστε απέναντι σε έναν βασικό αντίπαλο ο οποίος έχει καμιά φορά και 5-10 minions γύρω του. Η φαρέτρα σας διαθέτει κάμποσα fighting combos, και ξεκλειδώνετε περισσότερα στην πορεία καθώς αναβαθμίζετε τον χαρακτήρα σας. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της μάχης μπορείτε να αλλάζετε stance: η στάση του πελαργού προσφέρεται για κλωτσομπουνίδια έναντι πολλών αντιπάλων, ενώ με τη στάση της τίγρης μοιράζετε μπάτσες μόνο σε έναν.
Το παραπάνω σύστημα μάχης είναι άκρως διασκεδαστικό, ωστόσο χαρακτηρίζεται από σχετική έλλειψη βάθους – από ένα σημείο κι έπειτα δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο και εν τέλει κουράζει. Για αυτόν τον λόγο (φαντάζομαι), οι δημιουργοί φρόντισαν να το εμπλουτίσουν. Δεδομένου πως ο Yagami είναι ντετέκτιβ, μεγάλο μέρος του χρόνου σας τον ξοδεύετε σε μελέτη φωτογραφιών προς εύρεση στοιχείων, παρακολουθήσεις με ένα drone το οποίο εσείς ελέγχετε και μπορείτε, μάλιστα, να αναβαθμίσετε, σεκάνς ανελέητου κυνηγητού, ανακρίσεις υπόπτων με το σχετικό σύστημα διαλόγων κι επιλογών, παρακολουθήσεις υπόπτων (τα λεγόμενα tailing missions) κλπ. Υπάρχει, επιπλέον, και ένα σύστημα μεταμφιέσεων, όπου επιλέγετε μια μεταμφίεση προκειμένου να εμφιλοχωρήσετε πχ στη βάση του εχθρού ή στον χώρο εργασίας κάποιου υπόπτου. Όλα τα παραπάνω προσθέτουν σαφώς χρωματικό εύρος στο gameplay, όμως δεν είναι αρκούντως ανεπτυγμένα ώστε να κάνουν τη διαφορά και να ξεχωρίσουν. Κοντολογίς, ξεφτίζουν γρήγορα. Το σύστημα διαλόγων είναι σίγουρα διασκεδαστικό, όμως πρακτικά υπάρχει μόνο για το εφέ, αφού και λάθος να κάνετε θα σας οδηγήσει εν τέλει στη σωστή επιλογή. Τα tailing missions είναι βαρετά και τραβάνε περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε (πέφτω απ’ τα σύννεφα). Από την άλλη, το σύστημα μεταμφιέσεων έχει πλάκα και προσφέρει μια διαφορετική, πιο stealth προσέγγιση, η οποία προσθέτει το απαραίτητο μπούκοβο στη συνταγή.
Το Judgment είναι παιχνίδι ημι-ανοιχτού κόσμου και διαδραματίζεται στο Kamurocho, μια πυκνοκατοικημένη συνοικία του Τόκιο. Πέραν, λοιπόν, του βασικού κορμού, υπάρχει ένα ολόκληρο «βουνό» από ασχολίες για να χαθείτε με τις ώρες. Επισκέπτεστε τα διάφορα μαγαζιά, μπαρ και εστιατόρια του Kamurocho, όπου μπορείτε να αγοράσετε δώρα για την κοπέλα σας, να φάτε, να πιείτε ουισκάρες, να τα πείτε με τους κολλητούς, να αγοράσετε μπουκάλια αλκοόλ και να γίνετε μπαούλο. Μιας και ανέφερα τους κολλητούς, το Judgment έχει friendship μηχανισμό, όπου βοηθάτε τους κατοίκους της συνοικίας και χτίζετε κατόπιν φιλίες με αυτούς. Σε αυτές τις προαιρετικές αποστολές, προστίθενται επιπλέον αποστολές που αφορούν τη δουλειά του ντετέκτιβ, και είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε: παρακολουθήσεις άτιμων συζύγων, εύρεση χαμένων ζώων, λύση του μυστηρίου των χαμένων εσωρούχων κτλ. Φυσικά το παιχνίδι περιλαμβάνει άπειρα mini-games, όπως drone racing, βελάκια, πόκερ, black jack, VR games, pinball, ακόμα και κλασικά παιχνίδια της Sega όπως Fighting Vipers, Virtua Fighter 5, Puyo Puyo, Fantasy Zone, Space Harrier και πολλά ακόμη.
Το Judgment είναι, αναμφίβολα, ένα θελκτικό στο μάτι παιχνίδι. Η συνοικία του Kamurocho είναι καλοστημένη πολεοδομικά και αποτελεί ιδανικό σκηνικό για μια νουάρ ιστορία στο Τόκιο. Δεκάδες μαγαζιά, νέον φώτα, πολύχρωμα διαφημιστικά σποτ, μεγάλοι δρόμοι, αλλά και διαβόητες αλέες, όλα φιλοτεχνημένα με κόπο και μεράκι. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι αρκετά λεπτομερή (για παιχνίδι του 2019), ενώ καλή δουλειά έχει γίνει και στα animations (με εξαίρεση τον Yagami όταν τρέχει, που μοιάζει σαν να γλιστράει για κάποιο λόγο). Οι φωτοσκιάσεις καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά, προσθέτοντας τον δραματικό εκείνο τόνο που, προσωπικά, μου θυμίζει κόκκινο φίλτρο σε ασπρόμαυρη φωτογραφία. Δυστυχώς, σε ό,τι αφορά τον τεχνικό τομέα συνάντησα αρκετά προβλήματα. Δεν είναι λίγες η φορές που η κίνηση μπαίνει σε fast forward και τα βλέπετε όλα να εξελίσσονται πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα έπρεπε. Το σημαντικότερο θέμα, όμως, είναι πως πολλοί διάλογοι γίνονται αυτομάτως skip κι αναγκαζεστε να φορτώνετε το παιχνίδι αρκετές φορές μέχρι να λυθεί. Και εφόσον μιλάμε για ένα παιχνίδι 45 ωρών, που βασίζεται εν πολλοίς στην αφήγηση, το συγκεκριμένο ζήτημα στέκεται ικανό να χαλάσει την συνολική εμπειρία.
Τέλος, στα του ήχου, η δουλειά που έχει γίνει κρίνεται κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Καταρχάς, πέραν της ιαπωνικής εκδοχής, υπάρχει επιλογή για αγγλική μεταγλώττιση. Και οι δύο εκδοχές είναι πάρα πολύ καλές, με δυνατές ερμηνείες που εξυψώνουν το -ούτως ή άλλως καλογραμμένο- σενάριο, ωστόσο η ιαπωνική είναι θεωρώ πιο προσεγμένη, και «κουμπώνει» πολύ καλύτερα στο σύνολο. Επιπλέον, η μουσική που έγραψε για το παιχνίδι η ιαπωνική ροκ μπάντα «Alexandros», αν και δεν είναι του γούστου μου, αποτελεί δυνατή προσθήκη και σίγουρα μια φρέσκια προσέγγιση σε ένα είδος που μας έχει πνίξει στις ζοφερές, ambient μελωδίες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου