Είναι γεγονός ότι τελευταία βλέπουμε όλο και περισσότερα παιχνίδια τρόμου που χρησιμοποιούν προοπτική πρώτου προσώπου για να μεταδώσουν πιο άμεσα τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα που πρεσβεύει το συγκεκριμένο είδος. Από τις σειρές Penumbra και Amnesia, μέχρι το φαινόμενο Slender και το πρόσφατο Outlast, όλα τους έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι για να πραγματοποιηθεί η αναβίωση της κατηγορίας σε πιο τρομακτικά και ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Δυστυχώς το Daylight όχι μόνο δεν προσθέτει το δικό του λιθαράκι, αλλά αντίθετα αποτελεί έναν από τα χειρότερα παιχνίδια τρόμου που έχουν βγει τον τελευταίο καιρό. Η ποιότητα του gameplay και τα αμέτρητα bugs το καθιστούν συγκρίσιμο μόνο με τραγικούς τίτλους όπως το Calling και το Ju On που είδαμε -αλλά δεν αντέξαμε να παίξουμε- πριν από χρόνια στο Wii.
Στο Daylight αναλαμβάνετε τον ρόλο της Sarah, η οποία ξυπνάει σε ένα σκοτεινό, έρημο νοσοκομείο χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τί έχει συμβεί. Το κινητό της και μία μυστηριώδης φωνή που της δίνει συμβουλές για τα επόμενα βήματά είναι τα μόνα αρχικά βοηθήματα που έχει για να αποδράσει από το νοσοκομείο, αλλά και για να μάθει περισσότερα πράγματα για όλες τις ξεχασμένες αναμνήσεις της. Παράλληλα προσπαθεί να αποφύγει το φάντασμα μίας γυναίκας που την καταδιώκει σε κάθε της βήμα. Οι δημιουργοί του παιχνιδιού προφανώς κατάλαβαν το πόσο κλισέ είναι το σενάριο και φρόντισαν να το “διανθίσουν” με ασυνάρτητα flashback που περισσότερο μπερδεύουν και λιγότερο σαν βοηθούν να βγάλετε μία άκρη για το τί πραγματικά συμβαίνει σχεδόν σε ολόκληρο το... δίωρο που διαρκεί το παιχνίδι.
Το gameplay του Daylight βασίζεται στην αναζήτηση περγαμηνών σε συγκεριμένα μέρη, τις οποίες πρέπει να μαζέψετε και να πάτε σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο όπου σας δίνεται ένα αντικείμενο όπως κούκλα, ψαλίδι, βίβλος κ.ά που με τη σειρά τους πρέπει να τα χρησιμοποιείτε σε ένα διαφορετικό δωμάτιο για να ανοίξετε την επόμενη περιοχή. Σε αυτή τη βαρετή αναζήτηση εμπόδιο είναι το φάντασμα μιας γυναίκας. Όσες περισσότερες περγαμηνές έχετε μαζέψει, τόσο περισσότερες είναι οι εμφανίσεις του και οι πιθανότητες να πεθάνετε. Για να το αποφύγετε είτε μπορείτε απλά να του γυρίσετε πλάτη (!) και να πάτε λίγα βήματα μακριά του, είτε να χρησιμοποιήσετε φωτοβολίδα. Στην αναζήτηση των περγαμηνηνών θεωρητικά σας βοηθάει o μίνι-χάρτης που υπάρχει στο κινητό σας (ο οποίος όμως πρακτικά είναι άχρηστος), καθώς και οι ράβδοι που φωσφορίζουν στο σκοτάδι και μπορείτε να διευρύνετε το οπτικό σας πεδίο για όση ώρα φωτίζουν. Σε κάθε περίπτωση, η δομή του gameplay θυμίζει τίτλο 20ετίας στην καλύτερη των περιπτώσεων, καθώς μετά τα πρώτα 15 ατμοσφαιρικά λεπτά οι εμφανίσεις του φαντάσματος σας αφήνουν παγερά αδιάφορους και η επαναλαμβανόμενη δράση σας αναγκάζει να παρακαλάτε να τελειώσει το παιχνίδι μία ώρα αρχίτερα.
Το φωτορεαλιστικό εφέ της φωτοβολίδας είναι από τα λίγα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού.
Το δυνατό χαρτί του Daylight υποτίθεται είναι η δυνατότητα να επισκέπτεστε κάθε φορά διαφορετικά δωμάτια σε περίπτωση που χάνετε ή ξεκινάτε από την αρχή. Όμως αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί και την πραγματική καταδίκη του παιχνιδιού, καθώς το level design των επιπέδων είναι τραγελαφικό. Τα περιβάλλοντα στα οποία κινείστε είναι όλα άδεια και παρόμοια μεταξύ τους και στην πλειοψηφία τους αποτελούν ευθείους διαδρόμους με διασταυρώσεις, που καταλήγουν ξανά σε ευθείους διαδρόμους, χωρίς υψώματα, χωρίς στροφές - κάτι που είχα να συναντήσω τόσο έντονα από τα Alien Breed 3D και Gloom στην λατρεμένη μου Amiga 1200! To μονο σημείο που το level design αλλάζει είναι στο δάσος προς το τέλος του παιχνιδιού το οποίο είναι σχετικά ανοιχτό προς εξερεύνηση, αλλά εξίσου άδειο. Διάσπαρτους στο παιχνίδι βρίσκετε και κάποιους υποτυπώδεις γρίφους με κιβώτια, τα οποία μετακινείτε και στοιβάζετε για να ανέβετε πάνω τους και να περάσετε στην απέναντι πλευρά που ήταν μέχρι τότε μη προσβάσιμη. Όμως κι αυτοί είναι τόσο ανέμπνευστοι, που αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα που χρειάζεστε για να τους λύσετε σας φαίνονται μαρτυρικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου