Μετά το αδιάφορο Call of Juarez: The Cartel, η Techland επιστρέφει στη σειρά αλλά και στην Άγρια Δύση με το Call of Juarez: Gunslinger, έναν downloadable τίτλο, που θα καταφέρει να σας κερδίσει με το στιλ και την ελαφρότητά του. Είναι γρήγορο, απεικονίζει όλες εκείνες τις τρελές καταστάσεις που έχουμε συνδέσει με τον όρο “Φαρ Ουέστ” και τελικά είναι ακριβώς το FPS που θα ήθελε ένας λάτρης των ταινιών του Sergio Leone.
Στην αρχή ήταν ο Silas Greaves, ένας περίφημος κυνηγός επικυρηγμένων, που μπαίνει στο σαλούν του Ben και της Molly και συναντά τον Jack και το νεαρό Dwight, ο οποίος ζητά να του πει μερικές από τις ιστορίες του. Γεροντοπερήφανος όπως είναι, ο Greaves δέχεται, και αρχίζει να εξιστορεί τις αναμετρήσεις του με διάφορους κακούς της Άγριας Δύσης (οι οποίοι υπήρξαν στην πραγματικότητα), ώστε να καταφέρει να εντοπίσει και να εκδικηθεί τους δολοφόνους των αδερφών του. Η όλη ιστορία χωρίζεται σε δύο μέρη: την κουβέντα του Greaves με τους θαμώνες του σαλούν, η οποία απεικονίζεται σε σχέδια τύπου γραφικής νουβέλας, και τις αφηγήσεις του, που είναι και το gameplay του Call of Juarez: Gunslinger.
Αυτό είναι σχετικά απλό, αποτελούμενο από τις πολύ βασικές αρχές που διέπουν κάθε FPS. Δεν υπάρχουν πολυσύνθετα όπλα, μόνο το τουφέκι, η καραμπίνα και το κλασικό ρεβόλβερ. Επίσης, δεν υπάρχει ούτε κάλυψη ούτε και αυτόματη στόχευση. Μόνο ένα σύστημα πόντων, τους οποίους κερδίζετε είτε πετυχαίνοντας τους εχθρούς αν αυτοί τρέχουν, με headshot και λοιπά, είτε πυροβολώντας τον έναν μετά τον άλλον, πετυχαίνοντας έτσι combo που προσφέρουν αντίστοιχα μεγαλύτερο ποσό πόντων. Από την άλλη, υπάρχει το “concentration”: με το πάτημα ενός κουμπιού το παιχνίδι μπαίνει σε bullet-time κατάσταση όπου είναι πιο εύκολο να στοχεύετε τους αντίπαλους πιστολέρο.
Ο απόλυτος πιστολέρο.
Παρόλο που το concentration θεωρητικά κάνει το παιχνίδι πολύ εύκολο, η Techland κατάφερε να το κάνει ισορροπημένο, με αποτέλεσμα να μην έχετε ποτέ ούτε άφθονο χρόνο concentration αλλά ούτε και πολύ περιορισμένο. Σε συνδυασμό με την άψογη αίσθηση που αφήνουν τα όπλα (και ειδικά το τουφέκι), το Call of Juarez: Gunslinger έχει πάρα πολύ διασκεδαστικό πιστολίδι, ειδικά αν αναλογιστείτε πόσο λίγο κοστίζει. Φυσικά, το παιχνίδι ποτέ δεν παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, αφού σε όλη τη διάρκειά του παραμένει ένα καθαρά arcade shooter, στα πρότυπα των Call of Duty και Bulletstorm. Η ξεχωριστή αισθητική του όμως, με τις πανέμορφες και ιδιαίτερες τοποθεσίες, το ξεχωρίζουν σχεδόν αμέσως από το μέσο shooter.
Σε γενικές γραμμές, η δράση τοποθετείται στα τυπικά μέρη ενός spaghetti western, δηλαδή σε ερήμους, ορυχεία, μικρές πόλεις με την οικεία αρχιτεκτονική και λοιπά. Οι περισσότερες από αυτές είναι αρκετά ανοιχτές και κατά καιρούς δίνουν μία αίσθηση ελευθερίας κινήσεων. Όμως οι εχθροί είναι τοποθετημένοι σε συγκεκριμένα σημεία, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να περιορίζεται σε μία αρκετά γραμμική λογική, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει πλήθος τίτλων με παρόμοια λογική, αλλά το Gunslinger έχει αυτό το “κάτι”, μία πιο χαλαρή ματιά σε μερικά πολύ κλισέ στοιχεία, που εν τέλει το κάνουν τόσο διασκεδαστικό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου