Στο παιχνίδι, αναλαμβάνετε τον ρόλο του Eryk, ο οποίος πάσχει από αμνησία (πόσο κοινότυπο πια). Ο ήρωας προσπαθεί να ξαναβρεί τις χαμένες του αναμνήσεις μέσα σε ένα κόσμο παρηκμασμένο και απόκοσμο, όπου δρουν θρησκευτικά τάγματα, παράλογες θρησκευτικές πεποιθήσεις και εξαφλιωμένα τέρατα αποτέλεσμα αποτρόπαιων πειραμάτων. Το σκηνικό... «μυρίζει» Bloodborne, αν και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ανάλογο βάθος στην ιστορία.
Στην πραγματικότητα, το παιχνίδι πέφτει ακριβώς στην ίδια παγίδα που έπεσαν και τα Blasphemus, προσπαθώντας να δώσει έναν μυστικιστικό τόνο στην αφηγηματική ροή της περιπέτειας που δεν βοηθάει τον παίκτη να γίνει μέρος του κόσμου. Οι ΑΙ χαρακτήρες που συναντάει ο ήρωας στο ταξίδι του μιλάνε με στόμφο αλλά περί ανέμων και υδάτων για το παρηκμασμένο κόσμο όπου βρίσκεται, αλλά δεν βοηθάνε να βάλει τα πράγματα σε μία σειρά και να βρει απαντήσεις σχετικά με όλα όσα έχει ξεχάσει και θέλει να θυμηθεί. Ναι, το μυστήριο βοηθάει στην ατμόσφαιρα παρόμοιων παιχνιδιών, αρκεί να υπάρχει κάποιο σεναριακό υπόβαθρο, που στην προκειμένη περίπτωση απουσιάζει.
Όσον αφορά το gameplay, το The Last Faith σίγουρα δεν απογοητεύει, όμως ούτε φέρνει κάτι πραγματικά ρηξικέλευτο στους μηχανισμούς του, ώστε να αποτελέσει μία πραγματικά φρέσκια εμπειρία. Η ροή της κίνησης στο χώρο είναι αρκετά καλή, φέρνοντας κινησιολογικά μνήμες από το αριστουργηματικό Castlevania: Symphony of the Night, αν και σε σημεία ο χαρακτήρας κινείται λίγο πιο αργά απ’ ότι θα έπρεπε, ειδικά όταν θέλετε να κάνετε roll, αλλά είναι κάτι που το συνηθίζετε. Και το platforming έχει κάποιες μικρές ατέλειες, αφού πρέπει να πηδήξετε ακριβώς στα σημεία που πρέπει για να μπορέσετε να αναρριχηθείτε από μία πλατφόρμα στην άλλη. Επίσης το animation είναι λίγο «ξύλινο» όταν χρησιμοποιείτε μία συγκεκριμένη ιδιότητα με την οποία μετακινείστε με λάσο από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί τροχοπέδη στην εμπειρία και σύντομα συνηθίζετε την λογική του. Τίποτα τρομερό ώστε να χαλάσει την εμπειρία, απλά θα μπορούσε και καλύτερα.
Όπως σε κάθε σωστό metroidvania, σταδιακά ξεκλειδώνετε ιδιότητες, τις οποίες χρησιμοποιείτε για να μπορέσετε να φτάσετε σημεία που μέχρι τότε δεν ήταν προσβάσιμα. Πχ κάνετε εναέριο dash που σας επιτρέπει να κάνετε μεγαλύτερα άλματα, διπλό άλμα που για κάποιο περίεργο λόγο το αποκτάτε προς το τέλος του παιχνιδιού και όχι στην αρχή όπως είθισται στους περισσότερους τίτλους του είδους κτλ. Δεν υπάρχει κάτι συνταρακτικό, κάτι που να μην έχετε ξαναδεί σε παρόμοια παιχνίδια, αλλά όλα είναι απολύτως λειτουργικά. Αντίθετα, πολύ καλύτερη δουλειά έχει γίνει στο level design των περιοχών, με συχνά πανέξυπνες παρακάμψεις, μυστικές περιοχές και απλούς περιβαλλοντικούς γρίφους που σας δίνουν συνεχώς το έναυσμα να εξερευνήσετε ολόκληρο τον κόσμο του παιχνιδιού.
Κανένα παράπονο δεν μπορεί να ειπωθεί για την ποικιλία τόσο των εχθρών όσο και των περιβαλλόντων, αφού συνεχώς έχετε κάτι καινούριο να δείτε και να εξερευνήσετε. Οι διαφορετικοί εχθροί ξεχωρίζουν επίσης και ως προς την στην κινησιολογία τους, οπότε για κάθε έναν από αυτούς χρειάζεται και διαφορετική στρατηγική προσέγγιση στην μάχη. Όσον αφορά τα περιβάλλοντα, επισκέπτεστε άφθονα γοτθικά κάστρα, νεκροταφεία, άθλιους υπόγειους κόσμους, λιμνότοπους κτλ. Αρκετή ποικιλία υπάρχει και στα διαθέσιμα όπλα και ξόρκια που βρίσκετε σταδιακά στον κόσμο του παιχνιδιού, έτσι ώστε να δοκιμάζετε κάτι νέο καθώς προχωράτε. Όπως και στα Souls, μπορείτε να αναβαθμίζετε τα όπλα σας χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα αντικείμενα στον κόσμο του παιχνιδιού, οπότε η αλήθεια είναι ότι αν αναβαθμίσετε αρκετά κάποιο συγκεκριμένο όπλο δύσκολα θα το αποχωριστείτε μέχρι το τέλος. Πέρα από melee όπλα, βρίσκετε και πυροβόλα όπως πιστόλι, καραμπίνα κτλ, τα οποία όμως εξυπηρετούν πιο πολύ στο να σταματάνε την κίνηση των εχθρών και όχι να είναι βασικά όπλα, όπως λίγο-πολύ ισχύει και στο Bloodborne. Υπάρχει και μία αξιομνημόνευτη ποικιλία από boss, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι πραγματικά καλοσχεδιασμένα, προσφέροντας εθιστικές αναμετρήσεις. Κινησιολογικά ακολουθούν λίγο-πολύ συγκεκριμένα μοτίβα και η δυσκολία στο να τα ρίξετε έχει να κάνει περισσότερο με το ότι είναι πραγματικά «σφουγγάρια» και χρειάζονται πάρα πολλά χτυπήματα για να πέσουν. Οπότε όλο και κάπου θα κάνετε λάθος και δέχεστε επιθέσεις, αφού στην πλειοψηφία τους οι μάχες κρατάνε πολύ.
Κλασικά όπως στα Souls, μετά από κάθε σας θάνατο ψάχνετε να βρείτε την ψυχή σας για να πάρετε πίσω όλο το nycrux, ή αλλιώς τις ψυχές για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα, ενώ αποθηκεύετε την πρόοδ;o σας σε συγκεκριμένους βωμούς. Μάλιστα μπορείτε να κάνετε fast travel και να επισκεφτείτε όλους τους βωμούς που έχετε ξεκλειδώσει. Επιπλέον υπάρχει ένα συγκεκριμένο hub όπου βρίσκετε τον χαρακτήρα που σας βοηθάει να κάνετε level up, άλλο χαρακτήρα που σας αναβαθμίζει τα όπλα, άλλο χαρακτήρα από τον οποίο αγοράζετε σύρριγγες υγείας και πολεμοφόδια κτλ. Όλοι λίγο-πολύ σε ένα σημείο για να μην ψάχνεστε, πράγμα θετικό. Υπάρχει κανονικός χάρτης, όπου μάλιστα μπορείτε να τοποθετήσετε markers για να θυμάστε τί είναι πού και να επιστρέψετε ξανά όταν ξεκλειδώσετε κάποια νέα ιδιότητα, όπως περίπου γίνεται και στο Hollow Knight. Το παιχνίδι είναι αρκετά προσβάσιμο ως προς την δυσκολία και για παίκτες που δεν έχουν ασχοληθεί με soulslike, αφού αν καταλάβετε τους μηχανισμούς δύσκολα χάνετε πολλές φορές από τους απλούς εχθρούς. Τα boss είναι άλλη ιστορία, αφού χρειάζονται πολλά χτυπήματα για να πέσουν, αλλά σχεδόν πάντα υπάρχει βωμός κάπου κοντά για να μπορείτε να προσπαθήσετε ξανά. Υπάρχουν κι άλλες quality-of-life ευκολίες, όπως πχ όταν ξεμείνετε από σύριγγες υγείας που βρίσκετε κατά κύριο λόγο από τα κουφάρια των εχθρών, μπορείτε πολύ εύκολα να προμηθευτείτε έξτρα σύριγγες κάνοντας fast travel στο κεντρικό hub, μιλώντας με τον χαρακτήρα που σας προμηθεύει με αναλώσιμα αντικείμενα.
Το γραφικά είναι ίσως το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού. Γίνεται εκπληκτική χρήση pixel art αισθητικής που σας ταξιδεύει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και στα δισδιάστατα γραφικά των 32-bit κονσολών της εποχής. Καταπληκτικά περιβάλλοντα, καλοσχεδιασμένοι εχθροί, πανέμορφα εφέ όταν χρησιμοποιείτε ξόρκια και αληθοφανή animations, ρίχνουν σαγόνια ειδικά αν σας αρέσει αυτή η retro αισθητική στα παιχνίδια. Ξεκάθαρα πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια με pixel art στιλ γραφικών των τελευταίων ετών. Η μουσική είναι εξίσου κορυφαία, μελαγχολική στα σημεία που πρέπει, δυναμική σε μάχες με αφεντικά, απίστευτα μελωδική σε σημεία κορύφωσης κτλ. Πραγματικά δεν περίμενα να ακούσω τόσο ατμοσφαιρικά κομμάτια σε indie τίτλο. Σε υψηλό επίπεδο κυμαίνονται και οι ερμηνείες των χαρακτήρων που συναντάτε στον δρόμο σας, αλλά και όλα τα ηχητικά εφέ όπως βρυχηθμοί τεράτων, το χτύπημα του ξίφους σε τοίχο κτλ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου