Το παιχνίδι αφηγείται την ιστορία του Daniel, ενός νεαρού που κληρονομεί το σπίτι της προσφάτως εκλιπούσας γιαγιάς του. Περνώντας λίγο χρόνο στο σπίτι και συνομιλώντας διαδικτυακά με μια γειτόνισσα, διαπιστώνει ότι το σπίτι δεν του δόθηκε τυχαία. Η γιαγιά έκρυβε αρκετά μυστικά από αυτόν, τα οποία δεν τα πήρε ακριβώς μαζί της στον τάφο, αλλά προτίμησε να αφήσει κρυπτογραφημένα στοιχεία προς ανακάλυψη. Εξερευνώντας διάφορες τοποθεσίες, ο Daniel ανακαλύπτει τις ρίζες του και ανίερες άγνωστες πτυχές του οικογενειακού του δέντρου. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η εισαγωγή είναι μακράν από τις πιο άρρωστες που έχουμε δει σε παιχνίδι τρόμου. Όσο προχωράει όμως η ιστορία, το παιχνίδι πέφτει σε τόσα πολλά ατοπήματα που έχουν σχέση με την αφήγηση και την ομαλή ροή των γεγονότων, που ξεπερνάει και τα πιο κραυγαλέα κλισέ του είδους καταντώντας γραφικό.
Το Stray Souls είναι ένα τυπικό παιχνίδι τρίτου προσώπου που (προσπαθεί να) ισορροπήσει ανάμεσα στο μυστήριο και την δράση. Ο Daniel έχει στην διάθεση του ένα και μοναδικό όπλο για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς, ενώ μπορεί να αποφεύγει τις εχθρικές επιθέσεις. Όλα αυτά στη θεωρία ακούγονται φυσιολογικά, αλλά η υλοποίηση δυστυχώς χωλαίνει. Η στόχευση λειτουργεί σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά, αλλά ο δύστροπος χειρισμός σε συνδυασμό με την κακή κάμερα (που πολλές φορές χάνει την δράση και εστιάζει σε θάμνους και φυλλωσιές) στοιχίζει πολύ στο παιχνίδι (και στα αποθέματα υπομονής σας). Η ιστορία εξελίσσεται με διαστήματα που λαμβάνουν χώρα σε ανοιχτά περιβάλλοντα (που προσφέρονται για εξερεύνηση), αλλά και σε πιο κλειστά περιβάλλοντα με περιορισμούς και κλειστοφοβικές καταστάσεις. Το κακό είναι ότι υπάρχουν τόσο μεγάλες «κοιλιές» ανάμεσα στην δράση και την ανούσια περιπλάνηση, που βαριέστε την ζωή σας. Για ένα λόγο που μόνο οι δημιουργοί γνωρίζουν, υπάρχει πολύ μεγάλο έδαφος για να καλύψετε χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα, ενώ δεν βοηθάει καθόλου το αργόσυρτο τρέξιμο του πρωταγωνιστή που στην καλύτερη θεωρείται γρήγορο περπάτημα.
Ένα θετικό είναι ότι δεν χρειάζεται να είστε φειδωλός με τη χρήση πυρομαχικών. Κυριολεκτικά σχεδόν σε κάθε γωνιά βρίσκετε πυρομαχικά για να ανεφοδιάσετε το περίστροφο σας και να γαζώνετε τους εχθρούς. Οι εχθροί έρχονται κυρίως σε ομάδες κατά πάνω σας αλλά η συμπεριφορά τους είναι τόσο αλλοπρόσαλλη που καταλήγει να είναι πιο τρομακτική από την ίδια τους την παρουσία. Υπάρχουν στιγμές όπου σας κυνηγάνε μανιωδώς χωρίς ανάσα, ενώ άλλες φορές απλά κάθονται μακριά και ρεμβάζουν στο ομιχλώδες τοπίο ή αν σας χτυπήσουν μια φορά μπαίνουν ξαφνικά σε «χειμερία νάρκη» και απλά κάθονται ακίνητοι, σα να εκπλήρωσαν τον μίζερο στόχο τους να σας ενοχλήσουν προσωρινά. Είναι κρίμα, γιατί ο σχεδιασμός τους είναι αρκετά φρικιαστικός, αλλά η νοημοσύνη τους ακυρώνει σαρωτικά την όποια καλή προσπάθεια πάει να επιτευχθεί στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Τα δε τελικά boss διεκδικούν μια θέση στο βάθρο με τις πιο γελοίες παρουσίες στα χρονικά των videogames. Πχ υπάρχει ένας δυσανάλογα τεράστιος (στο μέγεθος πολυκατοικίας) λυκάνθρωπος που φαίνεται να ξεπήδησε από κάποιο προγραμματιστικό λάθος και άλλες τερατογενέσεις με αστείο ρεπερτόριο κινήσεων που εξοντώνονται πολύ εύκολα αν τους κρατήσετε σε απόσταση.
Πρέπει να σταθούμε παραπάνω στο κομμάτι του τρόμου και της παταγώδους αποτυχίας του παιχνιδιού να προσφέρει αυτό που υπόσχεται εδώ. Παρότι υπάρχουν φρικιαστικά σκηνικά ή ξαφνικές τρομακτικές συναντήσεις στο φάσμα του υπερφυσικού, ο τρόπος που αυτά σερβίρονται στον παίκτη είναι εξοργιστικά λάθος. Τις περισσότερες φορές νιώθετε ότι το παιχνίδι προσπαθεί να σας εκβιάσει να τρομάξετε. Απλά το θέαμα είναι τόσο φτωχά εκτελεσμένο και επιεικώς γελοίο, που δυστυχώς καταφέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και οι υπερβολικές, κωμικές αντιδράσεις του πρωταγωνιστή που μοιάζει σαν να ξεπήδησε από κάποια αγγλική pub να τσακώνεται με μέθυσους και όχι να μάχεται αγωνιωδώς το υπερφυσικό. Επίσης η πολύ μικρή διάρκεια σε συνδυασμό με την αραιή συχνότητα αυτόματου save (που σημαίνει ψυχοφθόρα πισωγυρίσματα και επαναλήψεις), είναι ο τελικός καταλύτης υποβάθμισης του τίτλου. Συγκεκριμένα στο τελευταίο μέρος του παιχνιδιού, αν δεν είστε προσεκτικός, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μπορέσετε να φτάσετε στο τέλος ποτέ, καθώς για άγνωστο λόγο δεν βρίσκετε πουθενά αναπληρώσεις υγείας στην περιοχή, ενώ εχθροί έρχονται συνεχώς κατά πάνω σας.
Ο οπτικός τομέας παρασύρεται από την γενικότερη κακή ποιότητα του παιχνιδιού. Οι περιοχές είναι αδιάφορες με ελάχιστες λεπτομέρειες και μοιάζουν να επαναλαμβάνονται κάθε λίγα λεπτά. Περιπλανιέστε σε δασώδεις περιοχές, ερημωμένα σπίτια και παρηκμασμένες, ομιχλώδεις πόλεις που μοιάζουν τόσο άδειες και κοινότυπες, σα να υλοποιήθηκαν σε ένα αποκορύφωμα δημιουργικής προχειρότητας. Ειδικά το δάσος με την λαβυρινθώδη δομή του και τα πολλά βαρετά και πανομοιότυπα σταυροδρόμια είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα πραγματικού τρόμου που έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Τα μοντέλα των χαρακτήρων έχουν λεπτομέρεια και ρεαλιστικές φυσικές αντιδράσεις στο πρόσωπο (ο τρόμος και η σύγχυση είναι εμφανείς), αλλά οι υπόλοιπες κινήσεις του σώματος είναι απότομες και σπασμωδικές χωρίς αληθοφάνεια. Στο ίδιο επίπεδο κυμαίνεται και ο ήχος. Άθλια μουσική υπόκρουση που προσπαθεί να χτίσει μια ανύπαρκτη ατμόσφαιρα, άναρθρες κραυγές και ερασιτεχνικές ερμηνείες χαρακτήρων οι οποίοι φωνάζουν σε στιλ γουέστερν στα τέρατα και τα φαντάσματα (το να λες «αυτή η σφαίρα έχει το όνομα σου» σε ένα τέρας διεκδικεί επάξια την πιο βλακώδη ατάκα στα χρονικά των παιχνιδιών τρόμου).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου