Παρά την ονομασία του, το παιχνίδι είναι prequel που διαδραματίζεται οκτώ χρόνια πριν από τα γεγονότα του πρώτου τίτλου. Είστε ο Conrad, ένας πράκτορας της διαγαλαξιακής υπηρεσίας εγκλημάτων που καλείται να υπερασπιστεί τον γαλαξία από μια εισβολή εξωγήινων με την ικανότητα να παίρνουν ανθρώπινη μορφή, οι οποίοι καθοδηγούνται από τον διαβολικό στρατηγό Lazarus.
Με συντροφιά το πιστό του έξυπνο υπερόπλο, την Aisha, αλλά και τις ιδιαίτερες ικανότητες τού, ο Conrad ξεκινάει μια περιπέτεια που τον μεταφέρει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γαλαξία. Ξεδιπλώνοντας σταδιακά το κουβάρι του νήματος, ανακαλύπττει μέσα από συνωμοσίες ότι όσα είχε δεδομένα τελούν υπό αμφισβήτηση, από τους πολύ στενούς του φίλους, μέχρι και την ίδια του την ύπαρξη. Γενικά, η ιστορία ενώ είχε προοπτικές, ξεδιπλώνεται με απότομο και ανέμπνευστο τρόπο, αφήνοντας μια αίσθηση προχειρότητας στην προσέγγιση. Είναι απορίας άξιο γιατί επιλέχθηκε μια ανιαρή ακολουθία αδιάφορων κοντινών στατικών πλάνων και διαλόγων για την εξέλιξη της ιστορίας και όχι όμορφες κινηματογραφικές σκηνές που θα αναδείκνυαν καλύτερα και τον φουτουριστικό υπερσύγχρονο κόσμο του παιχνιδιού.
Το παιχνίδι είναι sci-fi action-platformer και ενώ κινείται στα χνάρια του προκατόχου του, επιχειρεί ταυτόχρονα να προσφέρει περισσότερη ελευθερία κινήσεων, με ένα ψευδό-τρισδιάστατο βάθος που επιτρέπει κίνηση στον κόσμο και εξερεύνηση περιοχών με περισσότερη λεπτομέρεια. Αυτό βέβαια λειτουργεί πολλές φορές σαν δίκοπο μαχαίρι, καθώς η κάμερα και η προοπτική του παιχνιδιού δεν συνεργάζονται με το οπτικό σας φάσμα. Έτσι, αρκετές φορές βλέπετε πχ μια σκάλα ή μια πόρτα στο βάθος στην οποία σκαλώνετε γιατί δεν είστε στην ίδια ευθεία για να την περάσετε. Η δυσκολία της κάμερας συνδυάζεται με το ατσούμπαλο ρεπερτόριο κινήσεων του Conrad και τις αλληλεπιδράσεις του (κυρίως στις μάχες) που είναι στα όρια του να θεωρούνται unplayable. Ο ήρωας θεωρητικά έχει μια πλούσια γκάμα επιθετικών και αμυντικών κινήσεων που υπό άλλες συνθήκες θα προσέδιδαν διασκέδαση και ποιότητα στο παιχνίδι. Είναι όμως πραγματικά τόσο προβληματική και σπασμωδική η απόδοσή τους στην οθόνη που καταλήγουν να ενοχλούν. Πολλές φορές νιώθετε ότι όλα γίνονται με καθυστέρηση μερικών δευτερολέπτων από τη στιγμή που πατάτε τα κουμπιά στο χειριστήριο, ενώ ακόμα και στις πιο απλές κινήσεις χρειάζεται να καταβάλλετε προσπάθεια.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν με την τριβή και την επανάληψη να προσπεραστούν, αν δεν υπήρχε το πιο μεγάλο «αγκάθι», η υλοποίηση των μαχών. Το παιχνίδι δίνει μεγάλη έμφαση στις μάχες, αλλά δεν σας προμηθεύει με τα κατάλληλα εφόδια για να σας επιτρέψει να τις απολαύσετε. Όλη η παραπάνω προβληματική ακολουθία ατσούμπαλων κινήσεων πολλαπλασιάζεται κατά την διάρκεια των μαχών κι αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η απαράδεκτη στόχευση. Λόγω του βάθους που προσφέρουν οι πίστες, πολλές φορές χάνετε τον στόχο σας και ρίχνετε στο γάμο του καραγκιόζη, γιατί το παιχνίδι προτιμάει για ανεξήγητο λόγο να ρίχνει τις σφαίρες σας πχ πάνω δεξιά και όχι πίσω. Δεν υπάρχει σωστή αντίληψη του χώρου στο σύστημα στόχευσης, με αποτέλεσμα να χάνετε πολύτιμο χρόνο προσπαθώντας μάταια να πετύχετε τους εχθρούς, οι οποίοι μπορεί απλά να περνάνε από δίπλα σας. Ο δεύτερος λόγος είναι η συχνή πτώση του framerate σε τέτοιο βαθμό ώστε να νιώθετε ότι πολεμάτε κάτω από το νερό. Τέλος, πολύ αισθητή είναι και η απότομη αύξηση δυσκολίας, κυρίως στις τελευταίες πίστες, όπου παίρνετε τις αναπληρώσεις υγείας σαν καραμέλες.
Είναι πραγματικά λυπηρό να πρέπει να εστιάζουμε τόσο στα αρνητικά του παιχνιδιού, γιατί κάπου αχνοφαίνεται μια προσπάθεια αναγέννησης και εξέλιξης της σειράς Flashback μέσα από μικρές λεπτομέρειες. Το όπλο του Conrad μπορεί να αναβαθμιστεί προσωρινά με συλλογή ειδικών πυρομαχικών όπως όλμοι, τηλεκατευθυνόμενοι πύραυλοι και ισχυρά λέιζερ. Τα οπτικά τους εφέ και η χρήση τους όταν λειτουργούν σωστά είναι απόλαυση. Πέρα από τη χρησιμότητά τους στις μάχες, όλες αυτές οι αναβαθμίσεις έχουν εφαρμογή και σε γρίφους, ανοίγοντας νέα μονοπάτια και γκρεμίζοντας τοίχους δια της βίας. Υπάρχουν επίσης και τα απαραίτητα gadgets ενός πράκτορα, τα οποία σας επιτρέπουν να αποκαλύπτετε μυστικές πηγές ενέργειας και να ενεργοποιείτε κλειδωμένες πόρτες. Με τα ίδια ειδικά εργαλεία μπορείτε να εντοπίσετε αδυναμίες ή ελαττώματα στην αμυντική ασφάλεια κάποιας πόρτας και να αφοπλίζετε τους αμυντικούς της μηχανισμούς.
Το μοναδικό στρατηγικό πλάνο των εχθρών σας για να σας εξοντώσουν συνοψίζεται στο να έρχονται κατά πάνω σας πυροβολώντας. Υπάρχει μια ικανοποιητική ποικιλία εχθρών, όπως γιγάντια ζωύφια, επίλεκτοι στρατιώτες και εξωγήινοι με stealth ικανότητες, αλλά έχουν τόσο απλοϊκή νοημοσύνη που η έκβαση της μάχης εξαρτάται περισσότερο από την ταχύτητα (και την αποτελεσματικότητα) με την οποία αδειάζετε τον γεμιστήρα σας πάνω τους. Τα τελικά boss επίσης είναι μια απογοήτευση, με προβλέψιμη συμπεριφορά και φτωχό ρεπερτόριο κινήσεων. Ακόμα και η τελική μάχη, που είναι μια πασιφανής αναφορά στο original, ενώ επιχειρεί πολύ έξυπνα να συνδέσει παράλληλα σύμπαντα και να αποδώσει τον απαιτούμενο φόρο τιμής, είναι τόσο κακοφτιαγμένη (και μάλιστα εδώ για ένα ανεξήγητο λόγο το παιχνίδι μετατρέπεται ξαφνικά σε τρίτου προσώπου με την κάμερα από πίσω), που δεν μπορεί να προκαλέσει ούτε ταύτιση, ούτε νοσταλγία.
Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τουλάχιστον ποικιλία σε αυτά που καλείστε να κάνετε όπως να σώσετε ένα κοριτσάκι από ένα εργαστήριο γεμάτο τέρατα ή να συναρμολογήσετε ένα τεράστιο mech. Όμως πέρα από την κύρια αποστολή, δεν υπάρχει κάποιο έξτρα περιεχόμενο για να εμβαθύνετε παραπάνω και να «επενδύσετε» στον ήρωα. Το παιχνίδι θα σας κρατήσει απασχολημένο για περίπου ένα πεντάωρο. Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο καθώς η συνολική διάρκεια μπορεί να παραταθεί λόγω της σωρείας από bugs που μαστίζουν το παιχνίδι. Συνάντησα ξαφνικά παγώματα στο κεντρικό μενού, πολλά κομβικά σημεία στα οποία κάποιος ΑΙ χαρακτήρας δεν κάνει τίποτα, αντικείμενα που δεν σηκώνονται από το πάτωμα, εχθρούς που εξαφανίζονται και πολλά άλλα θέματα που λύνονται μόνο (κι αυτό με τύχη) με ολοκληρωτικό restart του παιχνιδιού. Αν είστε από τους «προνομιούχους» που κατάφεραν να δουν το (φτωχό) τέλος του παιχνιδιού, πρέπει να νιώθετε πρωτίστως περήφανος με το ότι το ίδιο το παιχνίδι σας το επέτρεψε παρόλα τα προβλήματα του.
Η απεικόνιση ενός φουτουριστικού κόσμου με δεκάδες πλανήτες, διαφορετικούς πολιτισμούς και ανομοιόμορφα περιβάλλοντα, στις περισσότερες περιπτώσεις αποδίδεται πολύ ωραία στο παιχνίδι. Ταξιδεύετε πολύ και επισκέπτεστε πόλεις, εργοστάσια, ζούγκλες, ενώ στο τέλος φτάνετε ακόμα και στην ίδια τη φωλιά των εξωγήινων εχθρών σας. Οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες που συναντάτε έχουν μια διάχυτη, ιδιαίτερη cyberpunk, πείθοντας με την διαφορετικότητά τους ότι είστε απλά μια μικρή οντότητα μπροστά στην απεραντοσύνη και την πολυπλοκότητα του σύμπαντος. Στα του ήχου, η μουσική χωρίς αμφιβολία είναι ότι καλύτερο μπορεί να επιδείξει το παιχνίδι. Υπάρχουν μυστικιστικές μελωδίες που μπορεί να νιώθετε ότι έχετε ξανακούσει σε παρόμοιες sci-fi εμπειρίες, όμως ταιριάζουν απόλυτα και συμβάλλουν στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Τα ηχητικά εφέ και οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμαίνονται σε μέτριο επίπεδο, κάνοντας απλώς την δουλειά τους χωρίς να προσφέρουν κάτι το παραπάνω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου