Ένα παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του χρειάζεται πολλά για να επιτύχει: όραμα, σχεδιαστικό ταλέντο, μεράκι, καλογραμμένο σενάριο, διασκεδαστικό gameplay και σίγουρα επιθετικό marketing. Πέραν όλων των προαναφερθέντων, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι μια “περσόνα” για να το κουβαλήσει. Έναν εμβληματικό χαρακτήρα που θα πάρει πάνω του το όλο εγχείρημα και θα συμπαρασύρει τους πάντες στον ρυθμό του. Καθρέφτης ενός single-player παιχνιδιού γίνεται ο ήρωάς του, με τον οποίο ο παίκτης πρέπει να ταυτιστεί, να νοιαστεί για την ιστορία του. Ευκαιρίας δοθείσης, παραθέτω διάφορους προσωπικούς αγαπημένους μου χαρακτήρες από τον κόσμο του gaming. Πάμε να τους δούμε έναν προς έναν.
Sam Fisher (Splinter Cell)
O περιβόητος black ops πράκτορας της Ubisoft αποτελεί μια δίχως αμφιβολία old time classic επιλογή από μεριάς μου. Τα αρχικά Splinter Cell παρέδωσαν σεμινάρια stealth, με τον Fisher να κινείται ύπουλα στις σκιές, χειριζόμενος κυάλια νυχτερινής όρασης και ξεπαστρεύοντας με στιλ και με ευρηματικότητα τρομοκράτες και λοιπά κακοποιά στοιχεία. Για τον Fisher τίποτα δεν εναπόκειται στην τύχη και τις πιθανότητες. Με εργαλεία τον αυτοσχεδιασμό και την μεθοδικότητα, θυμίζει περισσότερο θηρευτή έτοιμο να κατασπαράξει την απροστάτευτη λεία του. Προσωπικό highlight: η γρεζάτη φωνή που δανείζει στον χαρακτήρα ο κορυφαίος Michael Ironside.
Dante (Devil May Cry)
Ίσως απορήσετε με την συγκεκριμένη επιλογή μου διότι ξέρετε ότι δεν τα πάω καλά με τις ιαπωνικές ποζεριές, αλλά στην περίπτωση του Dante επιβάλλεται να κάνω μια μεγάλη εξαίρεση. Άνθρωπος με καρδιά δαίμονα ή δαίμονας με καρδιά ανθρώπου; Εδώ σας θέλω! Τι να πρωτογράψω τώρα; Για τo σαρκαστικό ταμπεραμέντο του, για το κωλοπαιδαρίστικο trash talking ή για την punksass συμπεριφορά του; Ακροβατώντας κάπου ανάμεσα σε blade dancer και gunslinger, το σίγουρο είναι ότι ο Dante είναι ένας αξιολάτρευτος και μοναδικός φιγουρατζής που αρέσκεται να ξεφτιλίζει στρατιές δαιμόνων και τεράτων. Ότι καλύτερο έχει υπάρξει σε monster slasher (εξαιρείται ο Καράφλας - άλλα επίπεδα πρόσφυσης εκείνα).
Snake (Metal Gear Solid)
Η άλλη μεγάλη δόξα του action/stealth, ο διαχρονικός υπερστρατιώτης Solid Snake, αντικατοπτρίζει με ακρίβεια το ιδεατό action figure μοντέλο. Αρέσκεται να αναλαμβάνει και να φέρνει εις πέρας (ολομόναχος) αποστολές με υψηλό βαθμό επικινδυνότητας. Θεωρείται άρχων των σαμποτάζ και καμουφλάζ, διάνοια του ανταρτοπολέμου και αυθεντία του CQC (close quarters combat). Όπως και ο Sam Fisher, προτιμά και αυτός να “σολάρει” και να δρα υπό άκρα μυστικότητα, χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα του απόλυτου αιφνιδιασμού προς όφελός του.
Senua (Hellblade)
Προφανέστατα και σε τέτοιο αφιέρωμα δεν γίνεται να απουσιάζει το γυναικείο φύλο. Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι δίχως αμφιβολία η νεαρή και ψυχωτική Κέλτισσα πολεμίστρια Senua. Το αριστοτεχνικό motion capture της Ninja Theory και η ψυχεδελική ερμηνεία της Melina Juergens δίνουν σάρκα και οστά σε μια γυναικεία οντότητα που όμοια της δεν υπάρχει στο gaming. Κάθε ψέλλισμα της, κάθε κραυγή αγωνίας που μετουσιώνεται σε ξέσπασμα οργής, δεν αρκούν για να περιγράψουν το αρρωστημένο μυαλό της Senua. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπειρία μου με το Hellblade. Φορώντας ακουστικά, ένιωθα την καρδιά μου να πάλλεται πένθιμα, την ψυχή μου να κατακλύζεται από απόκοσμα σκοτάδια και το ρίγος να με διαπερνά από άκρης άκρη.
Prince of Persia
Ο αγαπημένος πρίγκηπας του gaming, ειδικά μετά το θρυλικό The Sands of Time (αν και προσωπικό αγαπημένο εκείνης της τριλογίας είναι το Warrior Within). Τα κυνηγητά με τον Dahaka, με τους Godsmack να βαράνε το “I Stand Alone” από πίσω, συνιστούν την απόλυτη gaming εμπειρία. Ο Prince αποδεικνύεται ένας ατρόμητος πολεμιστής, άριστος γνώστης των ακροβατικών και της ξιφομαχίας, στην προσπάθεια του να αλλάξει το ερεβώδες πεπρωμένο του. Ξέχωρα από όλα αυτά, τον αγαπώ λιγάκι παραπάνω γιατί η σειρά Prince of Persia αποτελεί κάτι σαν πρόγονο του Assassin’s Creed.
Lara Croft (Tomb Raider)
Ο θηλυκός Indiana Jones! Η Βρετανίδα αρχαιολόγος, τυμβωρύχος (πείτε το όπως θέλετε) με την ευγενή καταγωγή και τις θελκτικές καμπύλες δεν δύναται να λείπει από το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Με όπλα της τον εκρηκτικό χαρακτήρα και την ακαταμάχητη γοητεία (αγοροκόριτσο γαρ), οργώνει την υφήλιο, ανακαλύπτοντας ξεχασμένους ναούς της αρχαιότητας, ανασύροντας εκ των έσω πλούτη και θησαυρούς αμύθητης αξίας, αφού προηγουμένως έχει αφοπλίσει κάποιον θανατηφόρο γρίφο. Τα “λάφυρα” της Lara δεν καταλήγουν μουσειακά εκθέματα όπως θα ήθελε ο Indy, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Τώρα που το θυμήθηκα: δύο Lara αναγνωρίζω! Την παλιά με το κοντό σορτσάκι, τα δύο πιστόλια και την μακριά αλογοουρά, και την κινηματογραφική εκδοχή της που φρόντισε να ενσαρκώσει επάξια η Angelina Jolie. Εντάξει είμαστε, Crystal Dynamics;
John Marston (Red Dead Redemption)
Στο πρόσωπο του “πολύ” John Marston η ψηφιακή Άγρια Δύση βρήκε έναν άξιο εκπρόσωπο. Προδομένος από την παλιά συμμορία του, ορκισμένος για εκδίκηση, με τα εξάσφαιρά του μόνιμα οπλισμένα, αποτελεί έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους ήρωες στο gaming σήμερα. Είναι λίγο βλάχος και ελαφρώς άξεστος, αλλά τον γουστάρω τέρμα τον cowboy. Δίχως να απορρίπτω την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή του RDR 2, Arthur Morgan (αν και ολίγον τι κουραστικός για τα δικά μου γούστα), θεωρώ τον John Marston ένα δυναμικό τέκνο του σπαγγέτι σιρκουί.
Edward Kenway (Assassin's Creed 4: Black Flag)
Ίσως με κράξετε που δεν επιλέγω Altair, Ezio, Bayek κτλ. Τι να κάνουμε; Υπάρχουν και “αδυναμίες”. Έχω ταυτιστεί με την προσωπικότητα και τα κατορθώματα του Edward Kenway. Αντίστοιχα, στεναχωρήθηκα με το άδικο τέλος του. Η ιστορία του απορρέει πόνο και συγκίνηση, αν αναλογιστούμε ότι είναι ο πατέρας του Templar Haytham Kenway και ο παππούς του Assassin Connor Kenway. Καταραμένη κληρονομιά το Kenway saga από όλες τις απόψεις. Σαν χαρακτήρας είναι πανούργος, απερίσκεπτος και ενθουσιώδης, μια πραγματική απειλή για κάθε θαλασσοπόρο. Από απλός ναύτης του Βρετανικού Εμπορικού Ναυτικού, μετατρέπεται σε διαβόητο πειρατή της Καραϊβικής που ενδιαφέρεται μόνο για πλιάτσικο και περιπέτεια. Μέσα από μια σειρά αλλόκοτων γεγονότων όμως, καταλήγει μέλος της Αδελφότητας και ένας από τους πλέον εμβληματικούς Assassins στην αιώνια μάχη απέναντι στο Τάγμα.
Geralt of Rivia (The Witcher)
Ο γητευτής της καρδιάς μας. Όντας αρχικά προϊόν της φανταστικής πένας του Πολωνού συγγραφέα Andrzej Sapkowski, ο Geralt έγινε ένα από τα σύμβολα του σύγχρονου gaming μέσω των παιχνιδιών Τhe Witcher. Έχοντας υποστεί θανάσιμες μεταλλάξεις από μια μυστηριώδη κάστα πολεμιστών που ειδικεύονται στο κυνήγι τεράτων, ο Geralt σταδιακά αποκτά την φήμη που του αναλογεί. Αθεράπευτος γυναικοκατακτητής και αυθεντικός badass μαχητής που σφαγιάζει κάθε λογής δαιμόνιο, στοιχειό και τερατούργημα. Συχνά-πυκνά βρίσκεται εμπλεκόμενος (άθελά του) σε παιχνίδια πολιτικής εξουσίας και σε λοιπές σκοτεινές συνωμοσίες που στήνουν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, αλλά δεν χαμπαριάζει μία. Καλά κάνει, μαζί του.
Εllie (The Last of Us)
Η Naughty Dog των “fun to play” παιχνιδιών σοβάρεψε απότομα, με μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία που θέλει την ανθρωπότητα να βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία κυριαρχεί ολοκληρωτικά και η ανάγκη για επιβίωση αποκτά έναν πρωτόγονο υπαρξιακό χαρακτήρα. Μέσα σε αυτήν την σκληρή πραγματικότητα, εμφανίζεται ένα μικρό κορίτσι που κρύβει μέσα της ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Στην αρχή, θέλει να το μοιραστεί με όλους αλλά ο φύλακας-αγγελός της αποτρέπει την επιθυμία της, για το δικό της καλό. Το κορίτσι μεγαλώνει, ενηλικιώνεται, ερωτεύεται, κάνει σχέδια για το μέλλον, θέλει να ζήσει φυσιολογικά. Σε έναν ρημαγμένο κόσμο όμως δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Ένα παιχνίδι της μοίρας επιφυλάσσει μια ανείπωτη τραγωδία. Η αγνότητα δίνει την θέση της στο μίσος και εκεί που η ανθρωπιά έδειχνε να ανατέλλει, η εκδίκηση γίνεται δικαιοσύνη για την νεαρή κοπέλα. Αυτή είναι η Ellie του The Last of Us.
Kratos (God of War)
Υποβάλλω τον εαυτό μου στην διαδικασία να γράψω για τον αιμοδιψή Σπαρτιάτη. Ξανά! Πάλι! Ωραία, άντε και το ξανά επιχειρώ, θα αλλάξει κάτι; Φυσικά, όχι. Γιατί το ξανακάνω τότε; Επειδή, γουστάρω, ρε φίλε! Πέρα από την πλάκα, θέλω να είμαι δίκαιος και ειλικρινής: εκ πρώτης όψεως δεν ξετρελάθηκα με το προφίλ του Καράφλα. Μου φαινόταν λίγο “too much” και φτηνιάρικα macho η όλη φάση μέχρι που έπιασα το... χειριστήριο και άρχισα να παίζω God of War. Αν ανοίξεις ένα gaming λεξικό και ξεφυλλίσεις τις σελίδες του, στην προσπάθεια σου να βρεις την λέξεις όπως οργή, εκδίκηση, τρέλα, βία, αιματοχυσία, δίπλα υπάρχει το όνομα του Kratos και δικαιολογημένα. Βέβαια, τώρα τελευταία δείχνει να έχει γίνει άνθρωπος, αφού απέκτησε ξανά παιδί, αλλά μαθαίνω ότι διώκεται από τους θεούς του Asgard επειδή τάχα μου πυροδότησε το Ragnarok. E, και; Guy’s bad news!
Max Payne
Οι δαίμονες που κατοικοεδρεύουν μέσα σου. Οι εφιάλτες που συναντάς κάθε βράδυ στον ύπνο σου. Η παράνοια που γίνεται ένας αδιάκοπος σύντροφος στην ζωή σου. Το μονοπάτι (χωρίς επιστροφή) που καλείσαι να ακολουθήσεις έχοντας προηγουμένως βιώσει την απώλεια. Η αδυναμία να μείνεις εντός πραγματικότητας. Γνωρίζω ότι παρηγοριά βρίσκεις μονάχα στην κάφτρα από το επόμενο τσιγάρο που θα ανάψεις, στην γουλιά από το επόμενο ποτήρι ουϊσκι που θα γεμίσεις και στην τελευταία σφαίρα που θα ρίξεις, μέχρι να οπλίσεις εκ νέου το 45άρι σου. Κάποτε σε λάτρεψα όταν “έγραφες” σε noir σκηνικά όπως τότε στο neon bar Ragna Rock. Στην πορεία κάπου σε έχασα όταν αποφάσισες να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να ταξιδέψεις στην Βραζιλία, κάνοντας την νταντά του πλουσιόπαιδου ενός μαφιόζου. Δεν αλλάζει κάτι. Για εμένα πάντα θα είσαι ο Max Payne.
War (Darksiders)
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν τα Νεφελίμ, πολεμοχαρείς πολεμιστές που είχαν σπείρει τον όλεθρο σε κάθε άκρη του σύμπαντος. Τέσσερις εξ αυτών αποστασιοποιήθηκαν από το χάος και αποφάσισαν να γίνουν τοποτηρητές της συμπαντικής ισορροπίας. Όμως, ένας από τους τέσσερις προδόθηκε. Αποφασισμένος να καθαρίσει το όνομά του, πήγε στην Γη για να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη που στήθηκε άδικα πάνω του. Επιβλητικός, λιγομίλητος αλλά με τόνους μαγκιάς να ξεχειλίζουν από μέσα του, κραδαίνει την πελώρια σπάθα Chaoseater και αλίμονο σε όποιον άγγελο και δαίμονα βρεθεί στον διάβα του. Παρόλο σαν παιχνίδι μου άρεσε περισσότερο το Darksiders 2 με την άλλη μεγάλη “αλήτρα” που ακούει στο όνομα Death, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Κόκκινος Ιππότης είναι τυπάρα και μάλιστα μεγάλη.
Νathan Drake (Uncharted)
Από τα σπλάχνα της Naughty Dog ξεπήδησε ο Nathan Drake, ένας νεαρός τυχοδιώκτης με κλίση στην αρχαιολογία και στην ανεύρεση ιστορικών θησαυρών. Σε πρώτη φάση, δεν είχε την αίγλη του Indiana Jones, ούτε την φήμη της Lara Croft. Όμως αργά αλλά σταθερά, εξελίχθηκε στην προσωποποίηση της περιπέτειας, στο απόλυτο σύμβολο του PlayStation. O Nate παρουσιάζει όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χρειάζεται ένας gaming πρωταγωνιστής για να ξεχωρίσει: σκέρτσο, χιούμορ, γενναιότητα, παρορμητισμό κτλ. Το Uncharted δεν θα ήταν ποτέ αυτό που είναι, αν δεν υπήρχε ο Nathan Drake. Μολονότι θέλω κολασμένα να τον δω σε νέο παιχνίδι, το κλείσιμο του Uncharted 4 ήταν τόσο αριστουργηματικό (από σκηνοθετικής άποψης) που δεν αφήνει περιθώρια για φρούδες ελπίδες. Σαφώς και όλα μπορούν να γίνουν, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι όλα τα ωραία κάποτε να τελειώνουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου