Συχνά βλέπουμε να βγαίνουν ενδιαφέροντα παιχνίδια από σχετικά μικρές ομάδες ανάπτυξης χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία. Προσπάθειες δημιουργημένες με μεράκι, παρά τους διάφορους περιορισμούς. Το Edge of Eternity της γαλλικής Midgar Studio είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα παιχνίδι που αποτελεί γράμμα αγάπης στα παλιά καλά JRPG και που προσπαθεί να κάνει αρκετά περισσότερα πράγματα από όσα του επιτρέπουν τα “κυβικά” του.
Το Edge of Eternity εξιστορεί τις περιπέτειες του Dayron και της αδελφής του Selene στον κόσμο του Heyron. Ο κόσμος πλήττεται από μια μυστηριώδη ασθένεια ονόματι Corrosion, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση (Consort) είναι σε πόλεμο με εποικιστές από άλλο πλανήτη, τους Archelites. Οι οποίοι ενώ στην αρχή έρχονταν ειρηνικά, ξαφνικά άρχισαν να στέλνουν γιγάντια ρομπότ με σκοπό να αφανίσουν τους προηγούμενους κατοίκους του κόσμου και να πάρουν τον πλανήτη για τον εαυτό τους. Η εισαγωγή σας βάζει κατευθείαν στα βαθιά, κάνοντας πολύ καλή δουλειά στην παρουσίαση των χαρακτήρων και του σκοπού τους. Επίσης δείχνει πως και η Consort έχει τα δικά της προβλήματα όσον αφορά την ηθική αντιμετώπιση των απειλών του κόσμου. Ο Dayron εν τέλει προδίδει τον στρατό της Consort για να γυρίσει στην μητέρα του, όταν μαθαίνει πως πάσχει από το Corrosion και μαζί με την αδελφή του ξεκινάνε να βρούνε την λύση τόσο για την ασθένεια όσο και για το πρόβλημα της εποίκισης, μακριά από τα πανούργα σχέδια της κυβέρνησης.
Μετά η ιστορία μπαίνει στο ρελαντί. Γενικότερα, τα γεγονότα εκτυλίσσονται με βασανιστικά αργό τρόπο. Ενώ μέχρι το τέλος του εισαγωγικού κομματιού της ιστορίας φαίνεται πως παίζονται πολλά ζητήματα που είναι ολίγον τι βιαστικά, έχουμε ένα παιχνίδι με τεράστιο κόσμο και τα πράγματα αρχίζουν και επιβραδύνονται υπερβολικά πολύ, δημιουργώντας μια τεράστια αντίθεση. Ταυτόχρονα η ιστορία είναι γεμάτη κλισέ, κάτι αποδεκτό εφόσον πρόκειται για ένα παιχνίδι που αποτελεί ανοιχτά ένα love letter στα παλιά JRPG που επίσης ήταν γεμάτα. Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία για το γεγονός ότι εκτυλίσσεται με πολύ αργό ρυθμό και γενικότερα δεν είναι κάτι τρομερό.
Ο κόσμος που ανοίγεται μπροστά σας μόλις πάρετε τον έλεγχο των χαρακτήρων, θα μπορούσε να είχε σχεδιαστεί από την Monolith για κάποιο Xenoblade. Μιλάμε για αχανείς (και συχνά άδειες) εκτάσεις γεμάτες χλωρίδα και πανίδα. Υπάρχουν διάφορα οικοσυστήματα που αλλάζουν το σκηνικό γύρω σας όπως και τον τύπο των εχθρών (πχ στις χιονισμένες εκτάσεις συναντάτε τα ανάλογα τέρατα). Φυσικά, υπάρχουν και πόλεις και χωριά που είναι γεμάτα με ΑΙ χαρακτήρες ώστε να παίρνετε quests και να μιλάτε για να ανακαλύψετε περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο και την κατάσταση. Μπορείτε επίσης να αγοράσετε και να πουλήσετε αντικείμενα, να κάνετε forging αλλά και crafting με τα αντικείμενα και τα υλικά που βρίσκετε στον κόσμο και λαμβάνετε από τις μάχες.
Οι μάχες είναι ένα αμάλγαμα μεταξύ κλασικού turn-based JRPG και στρατηγικής τοποθέτησης των χαρακτήρων και των εχθρών στο πεδίο της μάχης, το οποίο χωρίζεται σε εξάγωνα. Το κάθε εξάγωνο μπορεί να έχει μέχρι να καταληφθεί από τέσσερις χαρακτήρες ή εχθρούς και αναλόγως πού βρίσκονται οι χαρακτήρες μπορούν να έχουν διάφορα αβαντάζ στις επιθέσεις τους. Παρότι υπάρχει πλέγμα από εξάγωνα, ελάχιστες από τις επιθέσεις κάνουν area damage ή προκαλούν κάποια αλλαγή στα στατιστικά σε όλους τους χαρακτήρες σε ένα εξάγωνο. Οι περισσότερες επιθέσεις στοχεύουν ξεχωριστές μονάδες οπότε τα εξάγωνα έχουν να κάνουν περισσότερο με την τοποθέτηση των χαρακτήρων μέσα στην μάχη ώστε να μπορούν να πετύχουν καλύτερα χτυπήματα ή να αποφύγουν κάποιον κίνδυνο. Υπάρχουν διάσπαρτα πράγματα στο πεδίο της μάχης που όταν βρίσκεστε εντός του εξάγωνου τους μπορούν να σας δώσουν buffs ή να προκαλέσουν ζημιά. Το μεγαλύτερο θέμα είναι πως η μαγεία είναι αρκετά άβολη στην χρήση της. Το casting μπορεί να διακοπεί οποιαδήποτε στιγμή από κάποια απλή επίθεση. Οπότε τυχόν spellcasters όπως η Selene πρέπει να κάνουν την δουλειά τους σε όσο το δυνατόν πιο μακρινό και ασφαλές σημείο. Ταυτόχρονα, η καλύτερη στρατηγική είναι να βρεθείτε στο πίσω μέρος του εχθρού. Ενώ φαίνονται σαν απλές και σχετικά στάνταρ πρακτικές JRPG, το γεγονός πως αποκτάτε τρίτο μέλος στο party σας αργά εμποδίζει το σύστημα μάχης να ανοίξει σωστά προς εσάς και να εξερευνήσετε τις δυνατότητες.
To leveling γίνεται πολεμώντας σε μάχες και κερδίζοντας XP. Ξεκλειδώνετε νέες δυνατότητες μέσω ενός συστήματος που θυμίζει το sphere grid του Final Fantasy 10, ενώ αργότερα μπορείτε να χρησιμοποιείτε κρυστάλλους στα διάφορα όπλα για να ενισχύσετε τα στατιστικά των χαρακτήρων σας. Υπάρχει φυσικά και το crafting μέσω του οποίου μπορείτε να κατασκευάσετε αντικείμενα και όπλα. Το πρόβλημα είναι πως πολλά από τα αντικείμενα που μαζεύετε δεξιά και αριστερά μαθαίνετε τί είναι και τί κάνουν μέσα από side-quests που σας τα ζητάνε και σας δίνουν τις ανάλογες “συνταγές” για να φτιάξετε καλούδια. Τα περισσότερα side-quests είναι του τύπου “πήγαινε βρες κάτι και φέρε το” δυστυχώς. Υπάρχουν μερικά λίγο πιο ενδιαφέροντα από πλευράς ιστορίας και μπορούν να προσφέρουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές και dungeons του παιχνιδιού, αλλά μέχρι εκεί. Τα βασικά quests που προχωρούν την ιστορία παίρνουν γύρω στις 30 ώρες, αλλά αν θέλετε να δείτε ότι έχει να προσφέρει το παιχνίδι τότε μιλάμε για περίπου 200 ώρες. Επίσης έχετε υπόψη πως δεν είναι εύκολο παιχνίδι. Υπάρχουν μερικές απότομες αυξήσεις δυσκολίας, με αποτέλεσμα ένα party που είναι τυπικά σε καλό level για μια συγκεκριμένη περιοχή, να εξαφανίζεται σε δευτερόλεπτα από έναν εχθρό.
O τεχνικός τομέας αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις. Οι χαρακτήρες έχουν μάλλον αδιάφορο σχεδιασμό, συν κακό animation που θυμίζει άλλες εποχές. Από την άλλη, έχουμε έναν τεράστιο κόσμο με αρκετή λεπτομέρεια, όμορφα χρώματα και καλούς φωτισμούς, που “δένουν” τα περιβάλλοντα και τους δίνουν μια αίσθηση ρεαλισμού. Βέβαια στο PS5 τουλάχιστον καλό θα ήταν να μην κουνάτε την κάμερα πολύ στις ανοιχτές περιοχές, γιατί το framerate μπορεί να πέσει σημαντικά και είναι αρκετά ενοχλητικό. Η μουσική, από τον Yasunori Mitsuda (Chrono Trigger, Xenoblade Chronicles), κάνει την δουλειά της. Αν και πρόκειται για το κλασικό, ορχηστρικό soundtrack που υπάρχει σε κάθε δεύτερο JRPG, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και ειδικά η μουσική στις μάχες είναι εξαιρετική. Το voice acting παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά και αυτό έχει διακυμάνσεις ποιότητας. Δεν βοηθιέται καθόλου από την γενικότερη μετριότητα της ιστορίας και μερικές ατάκες που αποτυγχάνουν πότε από τους ηθοποιούς και πότε από τον τρόπο που έχουν γραφτεί οι διάλογοι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου