Ένας εξ αυτών των ετήσιων τίτλων είναι και το Pro Evolution Soccer της Konami, η οποία εν όψει του PES 2018, ήταν αρκετά πιο ήσυχη από τις προηγούμενες χρονιές –κάτι που παρατηρήσαμε και στο αντίπαλο δέος της, την EA. Ούτε καταιγισμός διαφημίσεων, ούτε τρέιλερ στο τρέιλερ, ούτε ειδικά σχεδιασμένα events, ούτε τίποτα. Πονηρευτήκαμε, η αλήθεια είναι, και παίζοντας το παιχνίδι, καταλάβαμε και τον λόγο: το PES 2018 είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι που όμως διαφέρει ελάχιστα σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Το χρονικό της καινοτομίας
Η Konami έκανε την επανάστασή της με το PES 2016: οι διαφοροποιήσεις της προ διετίας έκδοσης του τίτλου σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη ήταν τρομακτικές με το gameplay να έχει αναβαθμιστεί συνολικά και την όλη εμπειρία να έχει αλλάξει άρδην προς το καλύτερο. Με την περυσινή έκδοση να είναι μία ελαφρά αναβάθμιση αυτής, η φετινή είναι μία… ακόμα ελαφρύτερη της πρώτης, αφού ο πυρήνας του τίτλου έχει παραμείνει ο ίδιος με τις όποιες αλλαγές να εντοπίζονται σε λεπτομέρειες –κάποιες είναι θετικές και κάποιες αρνητικές, θα τις δούμε όλες παρακάτω.
Σε ό,τι αφορά το gameplay, η μεγαλύτερη αλλαγή έχει να κάνει με τον ρυθμό του παιχνιδιού ο οποίος μπορεί να πέσει ακόμα περισσότερο, επιτρέποντας έτσι ένα πιο κοντρολαρισμένο παιχνίδι, με μεγαλύτερη ακρίβεια στις ντρίπλες, τις μεταβιβάσεις και γενικώς τις κινήσεις. Εννοείται πως τα γραφικά παραμένουν σε κορυφαίο επίπεδο, με τις κινήσεις των παικτών να είναι εξαιρετικά ρεαλιστικές, παίζοντας φυσικά τον ρόλο τους στο παιχνίδι. Κάθε αγώνας μοιάζει –και είναι- διαφορετικός: δοκιμάστε να πάρετε και να παίξετε κόντρα σε διαφορετικές ομάδες και θα δείτε αλλαγές στον τρόπο ανάπτυξης, τον ρυθμό, τους συνδυασμούς.
Ο τρόπος που οι παίκτες τοποθετούν το σώμα τους όταν υποδέχονται τη μπάλα, παίζει στην πραγματικότητα –και όχι στα λόγια- ρόλο στην εξέλιξη της φάσης –αυτό που η Konami μας συνέστησε ως Real Touch+. Το κέντρο βάρους του παίκτη είναι αυτό που καθορίζει στην ουσία τις κινήσεις του –ή τέλος πάντων το πόσο καλά θα εκτελεστούν αυτές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αν κάτι δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, δεν έχει λόγο να γίνει στο PES 2018. Το στοιχείο αυτό κάνει κάθε στιγμή του αγώνα να μοιάζει απρόβλεπτη, προσθέτοντας μία ακόμα εσάνς ρεαλισμού στο gameplay του τίτλου.
Οι παίκτες αντικατοπτρίζουν πλήρως τις πραγματικές τους εκδοχές, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την αληθοφάνεια της συνολικής εμπειρίας. Ο Λουκάκου, ας πούμε, είναι το “τέρας” που είναι στην πραγματικότητα, ο Μέσι και ο Νεϊμάρ έχουν ασύγκριτη τεχνική υπεροχή σε σχέση με τους υπόλοιπους, “τρεχαλατζήδες” σαν τον Εμπαπέ και τον Ομπαμεγιάνγκ δεν πιάνονται ούτε με αίτηση ενώ ο Ρονάλντο εξακολουθεί να είναι ο φονικότερος επιθετικογενής παίκτης στο παιχνίδι. Η PES Productions έχει μεταφέρει με επιτυχία τον ποδοσφαιρικό κόσμο στο PES 2018 και μάλιστα δίχως να έχει εξαντληθεί στις “μεγάλες” ομάδες: δοκιμάστε να πάρετε μια μικρότερη από πρωτάθλημα εκτός του “top 5” και καταλάβετε τι εννοούμε: λιγότερο τεχνικό παιχνίδι, με έμφαση στη δύναμη, την κόντρα και τις προσωπικές μονομαχίες. Απλά καταπληκτικό.
Μεταγραφή στον “άσο” και γρήγορα
Τα παραπάνω όσο εντυπωσιακά κι αν δείχνουν, στην ουσία δεν αποτελούν παρά ελαφρές βελτιώσεις στοιχείων που υπήρχαν και στο περυσινό παιχνίδι. Αυτό που προκαλεί εντύπωση το δίχως άλλο, είναι ότι ενώ θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τη συνολική εμπειρία που προσφέρει το PES 2018, εντούτοις η παρουσία τους αντισταθμίζεται από αδυναμίες τις οποίες για άλλη μια φορά στην PES Productions απέτυχαν να καλύψουν, κι αν στοιχεία όπως τα προϊστορικά μενού, τα “σπαρτιάτικα” MyClub και Become A Legend καθώς επίσης και η περιγραφή που παραπέμπει σε περασμένες δεκαετίες είναι γνωστά εδώ και χρόνια, είναι να απορεί κανείς μ’ αυτό που γίνεται με τους τερματοφύλακες.
Φανταστείτε τη Μπάγερν να αντικαθιστά τον Νόιερ με τον Λέμαν, τη Γιουνάιτεντ να δίνει τον Ντε Χέα για τον Μπαρτέζ και τη Γιουβέντους να ξεφορτώνεται τον Μπουφόν για τον Ταληκριάδη –με όλο τον σεβασμό στον μεγάλο Ηλία. Εκεί που πέρυσι αποτελούσαν “κέρβερους”, σκυλιά του πολέμου που κάθονταν κάτω απ’ τα δοκάρια και δεν άφηναν να περάσει ούτε έντομο, φέτος θυμίζουν ένα κράμα Κυριάκου Τοχούρογλου και Βίκτορ Βαλντέζ, αφού είναι εξαιρετικά ασταθείς, δέχονται “φτηνά” γκολ και τις περισσότερες φορές πέφτουν απλά για το θεαθήναι. Η “βουτιά του φωτογράφου” που λέμε, στα καλύτερά της. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν εκνευρισμό δυστυχώς, κάνοντάς μας να αναπολούμε τους “άσους” του PES 2017, ευελπιστώντας πως του χρόνου θα φτιάξει η κατάσταση –και ελπίζουμε η “μπάλα” να πάρει και τους υπέρ του δέοντος ελαστικούς διαιτητές. Μέχρι τότε όμως…
Όσο για τα άλλα μειονεκτήματα που προαναφέραμε, ήταν γνωστά και πέρυσι –και πρόπερσι- και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι γνωστά και του χρόνου, αφού διαχρονικά η PES Productions δεν έχει καμία προσπάθεια να τα διορθώσει. Όσο καλά τα καταφέρνει το PES 2018 εντός αγωνιστικού χώρου, τόσο άσχημη είναι η εικόνα που δίνει εκτός αυτού. Τα λοιπά modes φαντάζουν ξεπερασμένα μπροστά σε αυτά του FIFA (βλ. Ultimate Team, The Journey) ενώ και οι αλλαγές που έγιναν στο Master League είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Απορίας άξιο είναι ακόμα το πώς εν έτει 2017 και με την ετήσια συχνότητά του, το PES συνεχίζει και έχει πιθανότατα τα χειρότερα μενού της αγοράς: πρόκειται για πραγματικό κατόρθωμα και δεδομένου ότι τα μενού αποτελούν την πρώτη εικόνα ενός τίτλου, και για τεράστια αδικία επίσης.
Man Blue – MD White
Αναφορικά με τις άδειες, τα ξέρετε. Πρόκειται για τομέα στον οποίο το FIFA έχει αδιαμφισβήτητο προβάδισμα εδώ και χρόνια. Τρέχοντας για πρώτη φορά το παιχνίδι μοιραία θα πρέπει να συμβιβαστείτε με έναν αγώνα μεταξύ London FC – Man Red, μέχρι να κατεβάσετε τις fan-made πραγματικές ομάδες –αν παίζετε σε PS4 ή PC- ή να τις φτιάξετε οι ίδιοι –αν παίζετε σε Xbox One. Τρανταχτές απουσίες υπάρχουν για ακόμα μια φορά: η Μπάγερν Μονάχου δεν υπάρχει καν στο παιχνίδι, η Πρέμιερ Λιγκ με εξαίρεση τις Λίβερπουλ και Άρσεναλ δίνει το “παρών” ανεπίσημα, στην Ιταλία η μόνη που δεν έχει τα απαραίτητα licenses είναι η Γιουβέντους ενώ το ίδιο συμβαίνει στην Ισπανία με τη Ρεάλ Μαδρίτης –μεταξύ άλλων. Τουλάχιστον έχουμε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ. Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, εκπροσωπείται από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες –Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.
Αν και στον τομέα των γραφικών το PES 2018 δείχνει να υπερτερεί για ακόμα μια χρονιά του FIFA (με μία επιφύλαξη εδώ αφού δεν έχουμε περάσει αρκετές ώρες ακόμα με το δεύτερο), εκεί που και πάλι αδυνατεί να το κοντράρει είναι στην “τηλεοπτική” αίσθηση που έχουν οι αγώνες. Στην PES Productions θα πρέπει να καταλάβουν κάποια στιγμή ότι πρέπει να επενδύσουν στο δίδυμο των σχολιαστών, καθώς αυτό είναι που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο επιβλητική θα είναι η εμπειρία, η αίσθηση αν προτιμάτε του αγώνα. Όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος το PES διαθέτει και ελληνική περιγραφή –στο πλαίσιο του γενικότερου εξελληνισμού του- για την οποία όμως ισχύει ότι και για την αγγλική: μετά από δέκα αγώνες το πολύ, θα την “κόψετε”, επιλέγοντας τον φυσικό ήχο του γηπέδου.
Σφύριξα κι έληξες…
Με το PES 2018 συμβαίνει το εξής παράδοξο: είναι ανώτερο του προκατόχου του και, όπως όλα δείχνουν, καλύτερο του βασικού και μοναδικού του ανταγωνιστή. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά δεν δίνει επαρκείς λόγους για να επενδύσει σε αυτό ένας κάτοχος του PES 2017. Ειδικά φέτος, δεδομένης και της εκατέρωθεν έλλειψης καινοτομιών, ο κύριος λόγος για να αγοράσει κάποιο εκ των καινούριων PES και FIFA κάποιος που έχει στη συλλογή του τις περυσινές εκδόσεις τους, μοιάζουν να είναι οι ανανεωμένες συνθέσεις, εμφανίσεις και πρωταθλήματα, με δυο λέξεις, το αδύνατο σημείο της σειράς της Konami –για να καταλάβετε πόσο “δεν την πάει” το θέμα, τη χρονιά που αποφάσισε να περάσει τον Νεϊμάρ σε πρώτο πλάνο, ο Βραζιλιάνος άλλαξε ομάδα!
Αν είστε από εκείνους που παραδοσιακά επενδύουν κάθε χρόνο σε καινούριο “ποδοσφαιράκι”, τότε δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε αφού ξέρουμε ήδη τι θα κάνετε. Εφ’ όσον σας άρεσε κάποιο από τα δύο προηγούμενα PES, είναι δεδομένο πως και το φετινό θα σας καλύψει πλήρως. Αν πάλι είχατε κατά νου τη “μεταγραφή” από το στρατόπεδο της EA σε αυτό της Konami, το PES 2018 αποτελεί μία εξαιρετική αφορμή –σε διαφορετική περίπτωση, θα μείνετε πιστοί στο football sim σας. Το PES έχει φτιάξει το όνομά του όλα αυτά τα χρόνια ως η ντελικάτη επιλογή για εκείνους που ξέρουν και προτιμούν μία πιο σοφιστικέ πρόταση από κάτι απλά εμπορικό. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα στην Konami να ανεβάσουν τον πήχη; Το υλικό το έχουν και ο ανταγωνισμός μοιάζει στα μέτρα τους. Αν δεν κυνηγήσουν τώρα το πρωτάθλημα, πότε θα το κάνουν;
Μας άρεσαν
- Το σύστημα Real Touch+ και ο τρόπος που η θέση του κέντρου βάρους του κάθε παίκτη επηρεάζει τις κινήσεις του
- Ο πιο αργός ρυθμός που επιτρέπει μεταβιβάσεις και κινήσεις μεγαλύτερης ακρίβειας
- Τα –για ακόμα μια χρονιά- εξαιρετικά γραφικά και οι κινήσεις των παικτών
- Οι ελάχιστες διαφορές σε σχέση με το PES 2017
- Η διαρκής απόπειρα των τερματοφυλάκων να μοιάσουν του Έρβιν Λέμενς
- Οι ελλείψεις σε πραγματικές ομάδες και διοργανώσεις, τα δύσχρηστα μενού και η περιγραφή που μοιάζει να έχει κολλήσει στο 2010
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου