Tο περσινό Wolfenstein: The New Order εξέπληξε ευχάριστα τους απανταχού φίλους τόσο της σειράς Wolfen όσο και των FPS γενικότερα. Είναι ένα άρτιο παιχνίδι με εξαιρετική αίσθηση στα όπλα, προσεγμένη ιστορία και εκπληκτικό ρυθμό. Μία συνταγή δηλαδή για σίγουρη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα, η MachineGames ξαναχτυπά με το Wolfenstein: The Old Blood, ένα αυτοδύναμο expansion του The New Order. Καταφέρνει η δεύτερη αυτή δόση Wolfenstein νέας γενιάς να εντυπωσιάσει;
To Wolfenstein: The Old Blood, που δεν απαιτεί να έχετε αγορασμένο το The New Order, διαδραματίζεται πριν τα γεγονότα του αρχικού τίτλου, με τον ίδιο όμως πρωταγωνιστή. Ναι, ζείτε άλλη μία αποστολή αυτοκτονίας του William Blaskowizc, η οποία σχετίζεται με αυτά που συμβαίνουν μετέπειτα. Αυτή τη φορά ο BJ αναλαμβάνει να κλέψει έναν φάκελο με διάφορα απόρρητα έγγραφα από μία γερμανίδα αξιωματικό ώστε να μπορέσει να βρει πού κρύβεται ο στρατηγός Deathshead. Προφανώς ο στόχος αυτός δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο, οπότε ο BJ αναγκάζεται να πάει στο κάστρο Wolfenstein ως κατάσκοπος για να βρει την εν λόγω αξιωματικό, Helga Von Schabbs, και να δώσει νέα στοιχεία στους συμμάχους. Φυσικά, όλα πάνε στραβά αφού οι Ναζί ανακαλύπτουν τον BJ, η Helga λείπει από εκεί και ο ήρωας πρέπει να τη βρει σε κάτι απόμερα γερμανικά χωριά. Εκεί η Helga ψάχνει την κληρονομιά του βασιλιά Όθωνα του πρώτου, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του οποίου είναι και απόγονος (εξού και το “Old Blood” του τίτλου).
Το σενάριο είναι μάλλον τυπικό, παρότι προσεγμένο. Δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις ούτε έχει τις απρόοπτες εναλλαγές του The New Order. Κάτι άλλο που δεν έχει το The Old Blood είναι ο Deathshead που προανέφερα, ο τρομερός αρχικακός του The New Order, για τον οποίο γίνονται μόνο αναφορές. Οι κακοί εδώ είναι η Helga, η αξιωματικός που έχει καλά κρυμμένα μυστικά και ψάχνει για μεσαιωνικούς θησαυρούς και ο Rudi, ένας λοχίας που λατρεύει τα σκυλιά (από αυτά τα σκυλιά με την μεταλλική πανοπλία που επανέρχονται στο The Old Blood). Το παιχνίδι σαφώς δείχνει μια προτίμηση στην προσωπικότητα της Helga αφού τα περισσότερα έγγραφα που πέφτουν στα χέρια σας κατά τη διάρκεια της περιπέτειας αφορούν αυτήν, αλλά ούτε η αξιωματικός ούτε το τσιράκι της καταφέρνουν να χτίσουν έναν αξιοσημείωτο μύθο γύρω τους. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ένας σπουδαίος κακός που με τις γαλιφιές του αποτελεί άξονα προόδου. Προχωράτε στο παιχνίδι παίζοντας ουσιαστικά κρυφτούλι με τη Helga, κάτι όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο.
Οι σωλήνες είναι ιδανικό όπλο για stealth.
Σε γενικές γραμμές, το The Old Blood δίνει έντονα την αίσθηση πως αποτελεί ένα μέσο για να τοποθετήσει (ή να δοκιμάσει) τις ιδέες που είχε η MachineGames για το The New Order αλλά δεν πρόλαβε να υλοποίησει. Πρώτη και κυριότερη, ένα όπλο. Ξεκινάτε το παιχνίδι βρίσκοντας δύο σπασμένους σωλήνες που σας συνοδεύουν σε μόνιμη βάση σε όλη την περιπέτεια σας. Οι χρήσεις τους αρκετές. Φυσικά αποτελούν ένα πρώτης τάξης melee όπλο αλλά χρησιμοποιούνται και στο περιβάλλον, καθώς ο BJ μπορεί να σκαρφαλώνει πορώδεις τοίχους με αυτούς, γεγονός που δίνει μία ποικιλία στις πίστες. Να σημειώσω εδώ ότι ολόκληρο το πρώτο επίπεδο το βγάζετε με τους σωλήνες, δεν έχετε κανένα άλλο όπλο. Είναι μια βασανιστικά αργή διαδικασία, βαρετή και ανούσια. Ευτυχώς στη συνέχεια δεν ξαναμένετε μόνο με τους σωλήνες για παραπάνω από πέντε λεπτά.
Στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού τώρα, συναντάτε κάτι αναναπόφευκτο: ζόμπι. Οι αναζητήσεις της Helga έχουν ως αποτέλεσμα οι πεθαμένοι στρατιώτες να μεταμορφώνονται σε ζόμπι, οπότε και πρέπει να συμπεριφερθείτε αναλόγως. Τα ζόμπι σπάνια κρατούν όπλα στο παιχνίδι, αλλά έχουν μια τάση να επιτίθενται μετωπικά. Πεθαίνουν πιο δύσκολα από σφαίρες εκτός αν τα πετύχετε στο κεφάλι, το οποίο τότε εκρήγνυται και αυτά πεθαίνουν οριστικά. Τα ζόμπι είναι μια καλή προσθήκη εφόσον εμφανίζονται στο σωστό σημείο και είναι με τέτοιον τρόπο τοποθετημένα στις πίστες που έχει απίστευτη πλάκα η εξόντωση τους. Για κάποιον περίεργο λόγο, δε μπορώ να πω το ίδιο και για τους κανονικούς στρατιώτες. Αυτή τη φορά, οι περιπτώσεις stealth, όπου μπαίνετε σε μια περιοχή και πρέπει να εξοντώσετε τους ανώτερους αθόρυβα, αλλιώς καλούν ενισχύσεις και γίνεται πανικός, είναι πολύ περισσότερες από ότι στο The New Order. Αυτό δε θα ήταν πρόβλημα αν η νοημοσύνη των εχθρών δεν ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη και υπήρχαν περισσότερα όπλα stealth. Οι Ναζί δεν ανταποκρίνονται καν στους ανεξήγητα νεκρούς συμπατριώτες τους ή δεν κινούνται και πολύ λογικά κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυρών. Όπως έχουν τα πράγματα, η νοημοσύνη των εχθρών υποβαθμίζει ελαφρώς το έξοχο πιστολίδι και τη γρήγορη δράση του παιχνιδιού.
Τα ζόμπι είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
Τεχνικά το Wolfenstein: The Old Blood είναι ένα σκαλί πάνω από το The New Order, δίχως αυτό να σημαίνει πως δίνει ρέστα. Τα περιβάλλοντα είναι γραμμικά και πιο συχνά στενά και κλειστοφοβικά απ’ ότι ανοιχτά και με πολλά μονοπάτια. Οι φωτισμοί και τα μοντέλα των χαρακτήρων φαίνονται καλοδουλεμένα, ενώ οι υφές δεν είναι πολύ υψηλής ανάλυσης. Από την άλλη πλευρά, ο ηχητικός τομέας παραμένει ένα από τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού. Οι ήχοι του περιβάλλοντος και των όπλων είναι εκπληκτικοί. Το ίδιο ισχύει και για το voice acting, που είναι προσεγμένο και ταιριαστό, χωρίς ανόητες προφορές ή υπερβολικές ερμηνείες.
Το Wolfenstein: The Old Blood διατηρεί τα περισσότερα άψογα στοιχεία του The New Order, με πρώτο απ’ όλα το υπέροχο πιστολίδι. Έχοντας μια απλά εξυπηρετική ιστορία, οι διάφοροι πειραματισμοί της MachineGames άλλοτε λειτουργούν και άλλοτε όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν σας άρεσε το Wolfenstein: The New Order, αξίζει να ασχοληθείτε με το Wolfenstein: The Old Blood.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου