Το Killzone είχε ακουστεί πολύ πριν κυκλοφορήσει και η αναφορά του συνοδευόταν από βαρύγδουπες δηλώσεις, όπως «Halo killer», «best FPS ever» και «better than Half-Life». Φυσικά, η κυκλοφορία του παιχνιδιού το 2004 στο PlayStation 2 ήρθε και τα διέψευσε όλα.
Όχι ότι το Killzone ήταν κακό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στο hype που είχε δημιουργήσει.
Η Sony, εφόσον έκλεισε πλέον την τριλογία, αποφάσισε να δώσει στην κυκλοφορία ένα πακέτο με τα τρία κεφάλαια του franchise, από το οποίο ξεχωρίζει η HD «επανεκτέλεση» του πρώτου Killzone, μιας και τα τελευταία δύο είναι σχετικά πρόσφατα και χωρίς αλλαγές ή βελτιώσεις.
Πριν δούμε τι μας φέρνει η HD remastered έκδοση του Killzone, ας ρίξουμε μια ματιά στο παιχνίδι. Το σενάριο λαμβάνει χώρα στο μακρινό μέλλον, όπου η αποίκιση της ανθρωπότητας στο σύμπαν είναι γεγονός. Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του Jan Templar και μάχεται εναντίον των Helghast κατά την επίθεσή τους στην αποικία της ISA, στον πλανήτη Vekta. Οι Helghast είναι μεταλλαγμένοι άνθρωποι, οι οποίοι τρέφουν θανάσιμο μίσος προς την ανθρωπότητα και έχουν δημιουργήσει μία φασιστική στρατικοποιημένη νοοτροπία, στα πρότυπα των Nazi.
Πρόκειται για ένα first-person shooter που έκανε πολλά τολμηρά πράγματα για την εποχή του, για κάποια εκ των οποίων λατρεύτηκε και για κάποια μισήθηκε. Εν έτει 2004, και σε ένα μηχάνημα που δε φημιζόταν για τα παιχνίδια πρώτου προσώπου, η Guerilla έδωσε το πιο «βαρύ» FPS που φτιάχτηκε ποτέ. Ο παίκτης κινούταν με βασανιστικά χαμηλή ταχύτητα, δεν μπορούσε να κάνει άλματα, ενώ όλες του οι κινήσεις, από το reload μέχρι το crouch για την κάλυψη, πραγματοποιούνταν βασανιστικά αργά.
Σε όλα αυτά προσθέστε και το ρεαλισμό της κάμερας που ακολουθούσε ευλαβικά τα μάτια του χαρακτήρα, σε βαθμό που, μετά από αρκετή ώρα, από τον πολύ ρεαλισμό, ο παίκτης κατέληγε με ναυτία. Το πρόβλημα με το Killzone ήταν ότι προσπάθησε να δώσει τον απόλυτο ρεαλισμό στο gameplay ενός FPS, σε μία κονσόλα/ γενιά που είχε περιορισμένες δυνατότητες και το hardware δε μπορούσε να βοηθήσει και πάρα πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Ακόμη και το κοινό, δεν ήταν εκπαιδευμένο σε τέτοια θεάματα.
Υπήρχαν και άλλα ατοπήματα. Επαναλαμβανόμενα levels, μέτρια AI, κακής ποιότητας voice-overs, άδεια περιβάλλοντα και άλλα πολλά. Ωστόσο, η συνολική εμπειρία που εισέπραττε ο παίκτης δεν ήταν και τόσο κακή. Απεναντίας, παρά τα προβλήματά του, άφηνε μία γλυκιά γεύση στο τέλος. Ο γράφων συνεχίζει να πιστεύει πως όσο καλό του έκανε το αδικαιολόγητο hype πριν την κυκλοφορία του, άλλο τόσο το «κατέστρεψε», γιατί ως γνωστόν, όταν ο πήχης μπει εκ των προτέρων ψηλά, τα κριτήρια υψώνονται μαζί του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου