Μέσα σ’ έναν κόσμο γεμάτο με μονόχρωμα hack 'n' slash παιχνίδια, με ανέπνευστες ιστορίες και μέτρια γραφικά, έρχεται το Ultra Age να προστεθεί στην ίδια ακριβώς κατηγορία. Όχι, μπράβο! Α, είναι indie, οπότε ξέρετε, αναιρούνται όλα τα παραπάνω και θα πέσει εκθειασμός. Μόνο όταν τα κάνουν οι EA, Activision και λοιποί σατανάδες κράζουμε!
Στο παιχνίδι αναλαμβάνετε το ρόλο του Age (ο Ηλικίας; Αλήθεια τώρα; Ultra Age = ο υπερήλικος;) σε ένα δυστοπικό μέλλον τιγκαρισμένο με ρομπότ και ραδιενεργή πανίδα. Έχοντας μια αποστολή που θα του δώσει την αθανασία, ο Age ξεκινάει την περιπέτεια μαζί με μια αιωρούμενη σφαίρα-ρομπότ, με το όνομα Helvis, για να εκπληρώσει το όνειρό του μέσα από συγκρούσεις, προδοσίες, μονότονα χρώματα και κακό voice acting.
Το Ultra Age είναι ένα ένα hack 'n' slash παιχνίδι όπου οι μάχες έχουν τον πρώτο λόγο και είναι το ζουμί όλης της μανούρας. Καθώς το story δεν είναι απλά generic αλλά πιο αδιάφορο και από το lore του Tetris. Πραγματικά οι δημιουργοί πρέπει να έδωσαν όλο τον εαυτό τους στις μάχες και δεν περίσσεψε εαυτός για κάτι άλλο. Προχωράτε σε στενούς διαδρόμους μέχρι να συναντήσετε έναν “μεγάλο” χώρο όπου ρίχνετε (και τρώτε) ξύλο μέχρι να τους κατατροπώσετε όλους και να προχωρήσετε σε άλλους στενούς διαδρόμους που σας βγάζουν σε άλλους “μεγάλους” χώρους όπου τρώτε (και μπορεί να ρίξετε) ξύλο μέχρι να τους κατατροπώσετε όλους κτλ κτλ. Ο χαρακτηρισμός “γραμμικό” είναι πολύ μικρός για να περιγράψει το παιχνίδι, πρέπει να εφεύρουμε έναν καινούριο που να ταιριάζει. Εκτός από ξύλο, πού και πού ρίχνετε και κανένα άλμα σε κάτι πλατφόρμες έτσι για να μην περπατάτε μόνο και σας την πει ο πέρσοναλ.
Super Saiyan 0.5.
Τουλάχιστον οι μάχες είναι ικανοποιητικές και χρειάζονται ρυθμό και στρατηγική. Χειρίζεστε διαφορετικά σπαθιά τα οποία χρησιμοποιούνται για διαφορετικούς εχθρούς. Το ένα κάνει περισσότερη ζημιά σε ζωντανούς οργανισμούς, το άλλο σε ρομπότ, το άλλο σε ρομπότ με ασπίδες κτλ. Υπάρχουν και σπαθιά που είναι για όλες τις χρήσεις αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικά. Χρησιμοποιώντας το dodge την κατάλληλη στιγμή αποκτάτε χρόνο να συνδέσετε τις επόμενες κινήσεις σας και να έχετε μεγαλύτερη ζημιά. Αυτό όμως που χρειάζεται να προσέξετε είναι ότι τα σπαθιά έχουν συγκεκριμένη διάρκεια χρήσης η οποία ανανεώνεται με τους κρυστάλλους που βρίσκετε σκορπισμένους στις πίστες. Οπότε πρέπει να τα χρησιμοποιήσετε με σύνεση και να υπολογίσετε τις κινήσεις σας. Οι κρύσταλλοι αφού χρησιμοποιηθούν ανανεώνουν την δύναμή τους κάθε 12 ή 24 ώρες και εδώ έρχεται και δένει η χρήση του time manipulation που σας δίνει το παιχνίδι ώστε να προχωράτε τον χρόνο μπροστά για να ανανεώνετε τα σπαθιά σας. Όχι πολύ καλοφτιαγμένος μηχανισμός, που μπερδεύει στην χρήση αφού το μόνο που αλλάζει στο παιχνίδι είναι οι κρύσταλλοι, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα στην ίδια κατάσταση.
Το παιχνίδι δεν έχει επιλογές δυσκολίας και σας βάζει σχετικά γρήγορα στα βαθιά χωρίς να λυπάται τα νιάτα και την ομορφιά σας. Όταν όμως μπείτε στον ρυθμό, οι μάχες γίνονται ικανοποιητικές, γρήγορες και ευχάριστες με τις ωραίες φούρλες που κάνει ο Ηλικίας και με τις τελειωτικές κινήσεις του χρησιμοποιώντας heavy και light επιθέσεις. Ένας μετρητής που γεμίζει με τα χτυπήματα μπορεί να εξαπολύσει το rage mode που τα κάνει όλα λίμπα και το σύρμα (wire το λέει το παιχνίδι, grappling hook είναι) σας φέρνει πιο κοντά τους εχθρούς. Εκτός των κρυστάλλων στο παιχνίδι μαζεύετε και μονάδες εμπειρίας που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αναβάθμιση των όπλων και την δυνατοτήτων σας. Κάποιες αναβαθμίσεις στα όπλα είναι παρόμοιες, σε σημείο που να έχουν σχεδόν το ίδιο όνομα και πάνω κάτω τις ίδιες δυνατότητες.
Πάμε λίγο στα αρνητικά της μάχης γιατί πολύ την επαινέσαμε και δεν πρέπει, θα το πάρει πάνω της. Το παιχνίδι έχει lock-on σε εχθρούς αλλά είναι πολύ ευαίσθητο το γλυκούλι που μπερδεύει εσάς και την κάμερα με αποτελέσματα καταστροφικά. Επίσης καμιά φορά αν απομακρυνθεί ο εχθρός (στις τεράστιες πίστες που λέγαμε) τότε απενεργοποιείται. Η εναλλαγή των όπλων εντός μάχης δεν είναι τόσο απρόσκοπτη και μπορεί να χρησιμοποιείτε λάθος όπλο σε λάθος εχθρούς και όταν το πάρετε χαμπάρι να είναι αργά. Επίσης η καμερούλα αν σας κολλήσει εχθρός στην γωνία κάνει κάτι πολύ όμορφα πλάνα α λα Λαρς Φον Τρίερ και εσείς ψάχνετε να βρείτε τον εαυτό σας μέσα από σκηνοθετικές γωνίες και την λήθη του ακατέργαστου με το βλέμμα στο αέναο. Γλέντι τρικούβερτο. Επίσης το παιχνίδι κάνει αυτόματη αποθήκευση (καρατσεκαρισμένο αυτό) αλλά δεν σας το λέει το ντροπαλούλι και σας αφήνει να αναρωτιέστε!
Έλα που θα μιλήσεις, ακόμα δεν βγήκες από το αυγό σου.
Τι να πρωτοπούμε για τα γραφικούλια μας; Τα χρώματα που είναι σαν να πλύθηκε το παιχνίδι με το νέο απορρυπαντικό της Activision για “Καφεγκριμαυροπράσινα παιχνίδια”; Τις πίστες που είναι πιο ανέπνευστες και από τραγούδι της Billie Eilish; Τους εχθρούς που επαναλαμβάνονται λες και παίζετε με κασέτες στο Mega Drive και δεν φτάνουν τα μεγκαμπάιτ για να υπάρξουν νέοι και γίνεται το κόλπο Scorpion - Subzero - Smoke - Rain - Reptile του Mortal Kombat; Δεν θα σχολιάσω τα checkpoints γιατί θα πέσει λογοκρισία. Ναι OK, να έχει δυσκολία το παιχνίδι αλλά καλοί μου developers μετά από boss fight έχει checkpoint, όλοι το ξέρουν. Αραιά που λέτε τα checkpoints και τί ωραία που περνάτε στην εξοχή όταν φτάνουμε στο τέλος της περιοχής, χάνετε και την ξανακάνετε οοοοοόλη από την αρχή! Τέλειο. Ο πρωταγωνιστής είναι και καλά edgy, κάτι σαν Dante των φτωχών, αλλά η φωνή και γενικότερα η ηθοποιία είναι σε άλλο επίπεδο. Τόσο κακή που ήθελα να φτάσω σε cutscene για να cringe-άρω με όλο μου το είναι! So bad it’s good! Η μουσική και τα ηχητικά εφέ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, να σας πέσουν τα σαγόνια από τα βιολιά και τα τσέλο, αλλά κάνουν την δουλειά τους χωρίς να ενοχλούν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου