Τα παιχνίδια τύπου Banjo-Kazooie, στα οποία ο βασικός σας σκοπός είναι να μαζέψετε ένα σωρό πράγματα, έχουν ξανά την τιμητική τους τώρα τελευταία. Σε αυτό βοήθησε όλος ο ντόρος με το Yooka-Laylee. Το Snake Pass όμως έχει να προσφέρει περισσότερα από ένα ακόμα κλώνο των θρυλικών παιχνιδιών του Nintendo 64. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι απαραίτητα καλό.
Το Snake Pass θυμίζει 3D φιδάκι α λα Noby Noby Boy. Χειριζεστε τον Noodle, ενα φίδι με χαριτωμένη φατσούλα τύπου Disney και έχετε μαζί σας τον Doodle, ένα μικρό πουλί το οποίο πανικοβάλλεται με το παραμικρό. Δεν υπάρχει τίποτα τρομερό σαν σενάριο πέραν του ότι πρέπει να μαζεύετε τις πέτρες-κλειδιά που ξεκλειδώνουν τις πύλες για τις επόμενες πίστες, μαζί με ένα σωρό σκατολοϊδια που βρίσκονται διάσπαρτα στις πίστες και έτσι υπολογίζονται τα αστέρια σας. Οι κουβέντες των χαρακτήρων, κυρίως του Doodle, περιφέρονται γύρω από αυτά.
Οι μηχανισμοί gameplay είναι το σημείο όπου το Snake Pass προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τα υπόλοιπα 3D platformers. Το παιχνίδι σας βομβαρδίζει από την αρχή με την ατάκα “σκέψου σαν φίδι” (πιθανότατα οι δημιουργοί δεν έκαναν θητεία στον ελληνικό στρατό). Αυτό σημαίνει ότι αφήνει πίσω κάποια de facto πράγματα των παιχνιδιών πλατφόρμας. Δεν υπάρχει άλμα και το όλο gameplay βασίζεται στην αδράνεια και τα physics του φιδιού που πρέπει να χειρίζεστε με τα ανάλογα κουμπιά, κάτι που ίσως σας ξενίσει αν ψάχνετε μια πιο... παραδοσιακή εμπειρία. Για παράδειγμα, όπως και πολλά φίδια στην πραγματικότητα, πρέπει να κάνετε ζιγκ-ζαγκ για να αποκτήσετε μια αρκετά καλή ταχύτητα. Υπάρχουν τα ανάλογα κουμπιά που γυρίζουν το κεφάλι του Noodle προς τα πάνω ή προς τα κάτω και σας βοηθάνε να σκαρφαλώσετε σε υψηλότερα σημεία, ενώ υπάρχει και κουμπί που σας επιτρέπει να σφίγγετε τους μυς του φιδιού γύρω από αντικείμενα, έτσι ώστε να μπορείτε να σκαρφαλώσετε σε κολώνες και πέτρες.
Φιδάκι στα κάρβουνα κανείς;
Στο Snake Pass δεν υπάρχουν εχθροί, κάτι που είναι λογικό. Ο μεγαλύτερος εχθρός σας είναι ήδη το... gameplay. Μέχρι να συνηθήσετε τον τρόπο χειρισμού περνάει αρκετός χρόνος, ενώ δεν βοηθάει το ότι το παιχνίδι αρχίζει από νωρίς να ζητάει να κάνετε διάφορες ταρζανιές. Βρίσκεστε να πατάτε ένα σωρό κουμπιά ελπίζοντας να φτάσετε στο σημείο που θέλετε και εν τέλει καταλήγετε να χτυπάτε σε τοίχους, να πέφτετε εκτός ορίων της πίστας, σε λάβα και σε καρφιά ή απλά να νευριάζετε γιατί ο Doodle, τον οποίο μπορείτε καλείτε να σας ανασηκώσει λίγο την ουρά, δεν καταφέρνει πάντα να είναι εκεί έγκαιρα. Τα κακά νέα τελειώνουν τη στιγμή που το μυαλό σας προσαρμόζεται πλήρως στο gameplay, δηλαδή αρχίζετε να σκέφτεστε ως φίδι. Το σύστημα χειρισμού μπορεί να έχει αρκετά δύσκολη εκμάθηση, αλλά προσφέρει δυνατότητες να χορογραφείτε τον Noodle στην εντέλεια και να φτάνετε πλατφόρμες που, ξεκινώντας το παιχνίδι, σας φαίνονται άφταστες.
Αυτο που δυστυχώς δεν έχει καλή πλευρά είναι η κάμερα. Όσο και αν σκέφτεστε σαν φίδι, η κάμερα σκέφτεται με την δική της λογική. Πράγμα που σας εκνευρίζει αφάνταστα γιατί την περισσότερη ώρα πολεμάτε να δείτε πού πάτε την ίδια στιγμή που πολεματε με τον χειρισμό για να πάτε. Ακόμα και αργότερα στο παιχνίδι όταν έχετε μάθει τις κινήσεις του Noodle, η κάμερα είναι σαφέστατα το μεγαλύτερο πρόβλημά σας.
Οι χαλαροί γρίφοι δεν είναι τίποτα μπροστά στο αίνιγμα του χειρισμου.
Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η ομορφιά του Snake Pass. Οι πίστες αλλάζουν περιβάλλον συχνά πυκνά και όλα τα σκηνικά είναι πολύχρωμα και καλοφτιαγμένα. Περνάτε μέσα από ζούγκλες, περιοχές με λάβα και άλλα σκηνικά, τα οποία είναι τρομερά λεπτομερή, γεμάτα animation και πινελιές που τους δίνουν ζωή και λεπτομέρεια. Ο σχεδιασμός του Noodle είναι τρομερά χαριτωμένος (κι ας έχω φοβία με τα φιδια), ενώ οι εκφράσεις του είναι αρκετά κωμικές. Η μουσική αξίζει ιδιαίτερης μνείας, καθώς προσθέτει στην όλη οπτική πανδαισία ένα εξαιρετικό zen δημιουργώντας μοναδική ατμόσφαιρα. Όσο και αν θυμώσετε με τον Noodle και τον περίεργο χειρισμό του, τα γραφικά και κυρίως ο ήχος είναι εκεί για να σας επαναφέρουν και να προσπαθήσετε για μια ακόμα φορά. Ίσως το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να βελτιωθεί είναι οι φωνές των πρωταγωνιστών που δεν είναι τίποτα άλλο παρά αλαμπουρνέζικα και μάλιστα αρκετά βαρετά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου