Το παιχνίδι ξεκινάει με την θαυμάσια φράση του Oscar Wilde «δώσε σε κάποιον μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια» και συνεχίζει με σπουδαία αποφθεύγματά του μέχρι το τέλος της ιστορίας. Η επιλογή μάλλον δεν είναι τυχαία, αφού Oscar Wilde και Jack the Ripper «απασχολούσαν» το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα και εδώ κυκλοφορεί ένας κατά συρροή δολοφόνος που φαίνεται ότι στοχεύει πόρνες. Σα να μην έφτανε αυτό, αγνοούνται παιδιά από το ορφανοτροφείο της πόλης. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Τί συμβαίνει με τα παιδιά; Υπάρχει ελπίδα στο φτωχό και γεμάτο κινδύνους Ανατολικό Λονδίνο; Εκείνος ο κένταυρος από πού βγήκε; Αρχικά ελέγχετε έναν από τους πρωταγωνιστές, τον Atticus Daley. Όπως και στο Disco Elysium, ο ήρωας κάνει αμέσως μια κακή πρώτη εντύπωση, αφού διακατέχεται από παραισθήσεις, ανακατεμένες αναμνήσεις, hangover και τρελό πονοκέφαλο. Όμως, οι ομοιότητες σταματούν εξίσου γρήγορα, αφού ο Atticus είναι ένας... κένταυρος.
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ένας συνδυασμός fantasy, steampunk και ρεαλισμού. Κάτω από τα ζέπελιν και μέσα στη βιομηχανική ατμόσφαιρα, ανάμεσα σε καπνοδοκαθαριστές και σκοτεινές παμπ, κυκλοφορούν κύκλωπες εφημεριδοπώλες και λυκάνθρωποι. Φωλιές πουλιών λεηλατούνται από μηχανικά περιστέρια που δυσκολεύεστε να λυπηθείτε όπως και να ‘χει, αφού μοιάζουν τρομερά με τα αληθινά. Θέματα όπως το αν η αντικατάσταση των ανθρώπων από μηχανές είναι προς όφελος της άρχουσας τάξης ή αν η ανθρωπιά δεν θα πάψει ποτέ να είναι απαραίτητη, δίνουν τροφή για σκέψη.
Ο Atticus δεν είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που χειρίζεστε. Παρόλο που δεν έχετε την δυνατότητα δημιουργίας του δικού σας χαρακτήρα (όπως συνηθίζεται στα παραδοσιακά RPG), παίζετε ως τρεις διαφορετικοί, εναλλάξ σε κάθε κεφάλαιο, με τις ιστορίες όλων να διασταυρώνονται σε κάποιο σημείο. Το ότι αλλάζετε χαρακτήρα σε κάθε κεφάλαιο, από την μία διανθίζει την ιστορία, αλλά από την άλλη διακόπτει τη ροή εξέλιξης κάθε ήρωα. Μπορεί να μην έχετε ενεργό ρόλο στα βασικά γνωρίσματα ή την εμφάνιση του καθενός, όμως αυτό που επιλέγετε για τον καθένα είναι η «εσωτερική του φωνή» και στοιχεία όπως το αν θα είναι οξύθυμος και απειλητικός ή αν θα έχει αυτοπειθαρχία και τακτ. Τα χαρακτηριστικά αυτά επηρεάζουν τις επιλογές διαλόγων που προκύπτουν αλλά και το πώς αντιμετωπίζετε μια κατάσταση. Θα επιτεθείτε σε κάποιον, θα τον πείσετε, θα τον μαγέψετε ή θα χρησιμοποιήσετε εκρηκτικά; Πώς θα αντιδράσετε ως automaton και πώς ως ιερόδουλη Clara Reed; Η επιτυχία κάθε ενέργειας είναι εγγυημένη; Τα ταρώ δίνουν την απάντηση.
Αντί για τα συνηθισμένα ζάρια που συνήθως παίζουν ρόλο στην επιτυχία των ενεργειών μας, εδώ έχουμε τις κάρτες ταρώ. Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια ικανότητα, τόσο υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας έχετε να πετύχετε αυτό που δοκιμάζετε, χωρίς αυτό να σημαίνει ποτέ 100% επιτυχία. Μπορεί να χάσετε κάτι όσο σίγουρο κι αν φαίνεται ή να πετύχει κάτι που κατέχετε ελάχιστα. Αυτό δίνει την αίσθηση του απρόβλεπτου, χωρίς βέβαια να είναι ευπρόσδεκτο όταν συμβαίνει εναντίον σας. Πολλές φορές, μάλιστα, νιώθετε πως δεν έχει και τόση σημασία το τι επιλέγετε και πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν με τον τρόπο που εξελίχθηκαν έτσι κι αλλιώς. Επίσης, κάθε φορά πρέπει να περιμένετε να ολοκληρωθεί το animation των καρτών για να δείτε το αποτέλεσμα, κάτι που γίνεται γρήγορα κουραστικό. Η «εσωτερική φωνή» που επιλέγετε συχνότερα στις απαντήσεις είναι εκείνη που δυναμώνει όσο την επιλέγετε, οδηγώντας σε καλύτερες πιθανότητες στα ταρώ. Βέβαια, πολλές φορές η ιστορία οδηγείται στο ίδιο τελικό σημείο ανεξάρτητα των επιλογών σας, αφού αν δεν είναι διαθέσιμη η μία παράγραφος διαλόγου τότε σίγουρα είναι κάποια άλλη που εξελίσσει την ιστορία. Αυτό γίνεται πιο προφανές όσο παίζετε και βλέπετε πως δεν υπάρχει game over, αλλά διαφορετικές λεπτομέρειες.
Το στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας αναπαριστά την ψυχική κατάσταση του κάθε χαρακτήρα και εξελίσσεται από το να είναι απελπισμένος και κουρασμένος μέχρι αισιόδοξος. Πολλές από τις επιλογές διαλόγων μπορούν να αλλάξουν την ιδιοσυγκρασία, με ορισμένες από αυτές μάλιστα να είναι διαθέσιμες μόνο με βάση την τρέχουσα βαθμολογία της. Το παιχνίδι περιέχει μεγάλες δόσεις κειμένου, με πλούσιες περιγραφές, κυρίως από πλευράς αυτοπροβληματισμού και παρατήρησης, θυμίζοντας πολύ το Disco Elysium σε αυτόν τον τομέα. Μια ευχάριστη λεπτομέρεια είναι πως σε κάθε ασυνήθιστη λέξη για την εποχή μας εμφανίζεται ένα συνώνυμο και μια εξήγηση όταν περνάτε το ποντίκι από επάνω της κι έτσι δεν χρειάζεται να γνωρίζετε καλά «παλιά» αγγλικά ή να έχετε πρόχειρο κάποιο λεξικό. Πχ το «proffer» σημαίνει «προσφέρω», το «hair of the dog» «αλκοολούχο ποτό που θεραπεύει το hangover» και οι «dollies» είναι μια άλλη λέξη για τις ιερόδουλες.
Μέσα από την ισομετρική προοπτική εξερευνάτε το steampunk Ανατολικό Λονδίνο για ενδιαφέροντα αντικείμενα και μυστικά. Ουσιαστικά ακολουθείτε μια γραμμική σειρά κεντρικών αποστολών με δευτερεύουσες να είναι διαθέσιμες, όπως να ταΐσετε μια γάτα για να σας ακολουθήσει. Αν και αρχικά οι περιοχές δείχνουν να είναι πολλές, μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού αντιλαμβάνεστε πως επισκέπτεστε τις ίδιες με όλους τους πρωταγωνιστές, με αρκετό μπρος-πίσω για αποστολές όπως το να κάνετε παραδόσεις. Ώρες παιχνιδιού αργότερα, η διαδικασία γίνεται επαναλαμβανόμενη, σε αντίθεση με ότι στο Disco όπου περιοχές ανοίγουν σταδιακά με την πρόοδο της ιστορίας. Όταν φτάνετε σημαντικά σημεία που προχωρούν την πλοκή, το παιχνίδι σας ρωτάει αν είστε σίγουρος να προχωρήσετε παρακάτω, δίνοντας την ευκαιρία για save και περαιτέρω έρευνα εάν το επιθυμείτε. Πατώντας το tab εμφανίζονται όλα τα σημαντικά σημεία στην οθόνη, κάτι όχι τόσο προαιρετικό αφού διαφορετικά εύκολα σας ξεφεύγει κάτι από τόσο ψηλά. Οτιδήποτε γύρω σας μπορεί να είναι χρήσιμο και ελάχιστα από όσα εμφανίζονται με πλαίσιο δεν έχουν νόημα. Από την άλλη, η κάμερα δεν μετακινείται, εκτός από το ζουμ, κάτι που δυσκολεύει όταν θέλετε να κοιτάξετε σε συγκεκριμένες γωνίες ή ψάχνετε κάτι.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αρκετά ατμοσφαιρικά, με έναν συνδυασμό παλιού Λονδίνου και φαντασίας. Δαδιά τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι, φορέματα ανεμίζουν, και ζεστοί χρωματισμοί είναι ευχάριστοι στο μάτι. Κατά καιρούς, εμφανίζονται στατικά cutscenes με στiλ κόμικ που δίνουν οπτική ποικιλία με καλοδουλεμένες λεπτομέρειες να ξεχωρίζουν από κοντά. Ο κάθε χαρακτήρας έχει μοναδική εμφάνιση, πχ ο Atticus που είναι ογκώδης και η Clara που κινείται με χάρη. Η διακριτική μουσική κάνει την εμφάνισή της στις περισσότερες τοποθεσίες, ενώ σε άλλες απουσιάζει. Βασικά ηχητικά εφέ όπως συρτάρια που ανοιγοκλείνουν, χαρτιά που ανακατεύονται μεταξύ τους και βήματα ακούγονται ανάλογα την περίσταση. Ομιλίες δεν υπάρχουν (αν και ένας χαρακτήρας ακούγεται να τραγουδάει σε κάποιο σημείο της ιστορίας).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου