Βρισκόμαστε στο έτος 1917. Είστε ο ταγματάρχης Henry Wells, ένας απόστρατος Βρετανός στρατιωτικός γιατρός, που ρίχνεται στον εφιάλτη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στο υποστελεχωμένο γαλλικό μέτωπο. Διοικώντας τις νοσοκομειακές εγκαταστάσεις που έχετε στην διάθεσή σας, είστε η τελευταία ελπίδα για εκατοντάδες στρατιώτες που καταφθάνουν τραυματισμένοι από τις μάχες στα χαρακώματα.
Πόσους θα καταφέρετε να σώσετε πριν σας κατατροπώσουν οι Γερμανοί; Το παιχνίδι ξεκαθαρίζει αμέσως πως δημιουργήθηκε στη μνήμη του ιατρικού προσωπικού που στάθηκε στο πλευρό όλων εκείνη την εποχή, κερδίζοντας αμέσως τον σεβασμό μας. Ωστόσο, οι κεντρικοί χαρακτήρες που κάνουν την εμφάνισή τους συνομιλώντας μέσω στατικού άβαταρ πού και πού είναι αδιάφοροι και χάνονται γρήγορα μέσα στη δίνη του πολέμου και του αγώνα σας να σώσετε ζωές.
Ως Henry Wells, αναλαμβάνετε τη διαχείριση του νοσοκομείου, την πρόσληψη και ανάθεση του προσωπικού, αναβαθμίσεις υποδομών, αλλά και αναγνωριστικές αποστολές. Η ισομετρική προοπτική απλοποιεί τον χειρισμό, αν και δεν χτίζετε νέα κτίρια στον χάρτη ούτε αλλάζετε πίστα, στα τρία διαθέσιμα κεφάλαια. Όπως με τον επερχόμενο παγετό στο εκπληκτικό strategy επιβίωσης Frostpunk, στο επάνω μέρος της οθόνης βλέπετε το χρονοδιάγραμμα μέχρι την επίθεση των Γερμανών. Στόχος του παιχνιδιού είναι να καταφέρετε να απωθήσετε την επίθεση με αρκετούς ζωντανούς στρατιώτες, αλλά και να μην πέσει στο 0% το ηθικό. Σε αντίθετη περίπτωση, το παιχνίδι οδηγεί σε game over, όπου στην καλύτερη περίπτωση αναγκάζεστε να φορτώσετε ένα προηγούμενο save προσπαθώντας να επιβιώσετε δοκιμάζοντας κάτι διαφορετικό. Το κακό είναι πως μπορεί να χάσετε ώρες παιχνιδιού από την απουσία οποιασδήποτε μορφής auto save, γι αυτό είναι σημαντικό να σώζετε συχνά από μόνοι σας (κι αυτό είναι κάτι που έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, αφού μέσα στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού κόπηκε το ρεύμα).
Το tutorial, αν και χρήσιμο, δεν επαρκεί για να σας καθοδηγήσει μέσα στις πρώτες ώρες, οπότε να είστε προετοιμασμένοw να ξαναπαίξετε το πρώτο κεφάλαιο όσες φορές χρειαστεί μέχρι να νιώθετε άνετα με τον χειρισμό και όλα όσα μπορείτε να κάνετε. Επίσης, εάν επιλέξετε να το ενεργοποιήσετε πρέπει να προσέχετε να ακολουθείτε τις οδηγίες του αυστηρά με τη σειρά που εμφανίζονται, χωρίς να προτρέχετε (τουλάχιστον στην αρχή), διαφορετικά το παιχνίδι μπορεί να κολλήσει και να σταματήσει η πρόοδος της ιστορίας χωρίς να το καταλάβετε.
Η ανάθεση των ασθενών στους γιατρούς είναι από τα πρώτα πράγματα που κάνετε και είναι μια ξεκάθαρη διαδικασία. Με εξαίρεση το σημείο του interface όπου το πλαίσιο επιλογής διακρίνεται σε πολύ απαλό κίτρινο χρώμα που μόλις φαίνεται, με αποτέλεσμα να ξοδεύετε παραπάνω χρόνο επιλέγοντας άτομα από όσο θα έπρεπε, η μετακίνηση των ασθενών σε διαθέσιμες θέσεις για να χειρουργηθούν σας κάνει να νιώθετε πως κάνετε το σωστό, βοηθώντας όλους αυτούς τους ψηφιακούς άτυχους νέους που βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να το ζητήσουν. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του παιχνιδιού είναι πως ο κάθε τραυματίας έρχεται με ένα σύντομο βιογραφικό, όπως το αν είναι παντρεμένος με παιδιά, και σημαντικές πληροφορίες που επηρεάζουν άμεσα τη θεραπεία του, όπως το ότι έχει καπνίσει τόσα πολλά οπιούχα που έχει αποκτήσει ανοσία στα αναισθητικά του νοσοκομείου. Το πρόβλημα εδώ είναι πως μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού τα στοιχεία αυτά επαναλαμβάνονται και έτσι δυστυχώς χάνεται η μοναδικότητα του καθενός. Σε άλλες περιπτώσεις, πάλι, ορισμένοι είναι σε τόσο κακή κατάσταση (ποτέ δεν αναφέρονται πολλές λεπτομέρειες ιατρικής φύσεως) που είναι προτιμότερο για το ηθικό του στρατοπέδου να μην τους δεχτείτε αλλά να τους αφήσετε να πεθάνουν.
Όσοι επιβιώνουν το χειρουργείο μεταφέρονται στο κέντρο αποκατάστασης της βάσης, όπου μετά από ένα διάστημα αποφασίζετε την τύχη τους. Θα τους στείλετε πίσω στα χαρακώματα, μέχρι να φτάσετε το απαιτούμενο ποσοστό ψυχών για να αποκρούσετε την επίθεση των Γερμανών (και να μην χάσετε), θα τους αναθέσετε στα κεντρικά με αντάλλαγμα πολύτιμους βαθμούς αναβάθμισης, ή θα τους στείλετε σπίτι κερδίζοντας ποσοστά ηθικού; Στην αρχή θα θέλετε να στείλετε πίσω τον πατέρα με τα δυο παιδιά, όμως όσο αυξάνονται οι απώλειες σε γρήγορους ρυθμούς τόσο βρίσκεστε να βιάζεστε ώστε να σώσετε όσους περισσότερους μπορείτε. Επιλέγετε ανάλογα την τρέχουσα ανάγκη και δυστυχώς σύντομα έρχεστε στη δύσκολη θέση να δίνετε μεγαλύτερη σημασία στους αριθμούς και τα ποσοστά, με σκοπό την επιβίωση όλων και το κοινό καλό, παρά την προσωπική τους ζωή. Βέβαια, το παιχνίδι συμπεριλαμβάνει μια ανατροπή σε αυτό το θέμα, αφού κάθε τόσο εμφανίζεται κάποιος VIP που σας ζητούν να πάρει προτεραιότητα με αντάλλαγμα ανταμοιβές, παρόλο που αυτό μπορεί να σημαίνει πως θα πάρει τη σειρά κάποιου «κοινού θνητού» στο χειρουργείο. Μπορεί το παιχνίδι να έχει τα προβλήματά του, όμως σίγουρα ξέρει πώς να σας βάλει σε σκέψεις.
Ξεκινάτε με ελάχιστο προσωπικό που όπως είναι αναμενόμενο κουράζεται και αν δεν προσέξετε τα ωράριά του κινδυνεύει να εξαντληθεί. Μια αναβάθμιση ξεκλειδώνει τη χρήση της βάρδιας, αλλά το micromanagement και ο έλεγχος της κατάστασης του καθενός είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από το να βασίζεστε σε αυτόματα ωράρια μερικής απασχόλησης με αμφίβολα αποτελέσματα, μη γνωρίζοντας πόσο κουρασμένοι είναι όλοι. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού έχει να κάνει με micromanagement, το οποίο είναι απαραίτητο να σας αρέσει για να ασχοληθείτε μαζί του. Το πότε θα κάνει διάλειμμα ένας γιατρός παίζει μεγάλο ρόλο στο πόσοι ασθενείς θα θεραπευτούν εγκαίρως, πριν έρθει το επόμενο κύμα τραυματιών. Ορισμένοι τραυματιοφορείς λειτουργούν καλύτερα στο νεκροταφείο, ενώ κάποιες νοσοκόμες δουλεύουν καλύτερα μόνες παρά μαζί με άλλες. Αν δεν υπάρχει ξεκούραση νοσοκόμα στο κέντρο αποκατάστασης, τότε η ανάρρωση των ασθενών καθυστερεί, μαζί με τυχόν αναβαθμίσεις που θέλετε να κάνετε. Άλλοι γιατροί έχουν άγγιγμα που ηρεμεί, άλλοι είναι σαδιστές. Τα κτίρια που ελέγχετε δεν είναι πολλά, όμως όλα τους περνούν από τα χέρια σας.
Όλα λειτουργούν με πόρους όπως μερίδες φαγητού, οινόπνευμα ή ιατρικές προμήθειες, τα οποία είτε παραγγέλνετε από τον σταθμό των τρένων είτε τα φτιάχνετε στο φαρμακείο της βάσης, αναθέτοντας μηχανικούς. Όσο προχωράει ο χρόνος τόσο αυξάνονται οι ανάγκες και όλο και περισσότερα άτομα χρειάζεται να προσλάβετε ή να μπουν στην παραγωγή. Ιδιαίτερα το φαγητό είναι δύσκολη υπόθεση, αφού οι ανάγκες για αυτό αυξάνονται μαζί με το προσωπικό και εκείνους που αναρρώνουν. Εκτός από το έργο σας, τυχαία γεγονότα ή θέματα που αξίζουν της προσοχής σας υποδεικνύονται με ένα θαυμαστικό. Θα εγκρίνετε να γίνει η επέμβαση κατά γράμμα ή θα βιαστείτε για να γλυτώσετε υλικά; Θα προτιμήσετε μια θεραπεία που συντομεύει τον χρόνο στο κέντρο αποκατάστασης ή εκείνη που καταναλώνει λιγότερα υλικά; Άλλες φορές απλά ενημερώνεστε ότι κάποιος κατάφερε να καταπολεμήσει μια λοίμωξη χωρίς να χρειαστούν φάρμακα.
Δυστυχώς, το παιχνίδι έρχεται με μια σειρά από προβλήματα και bugs που πολλές φορές οδηγούν σε αδιέξοδο. Ενδέχεται να προκύψουν καταστάσεις όπως οι γιατροί να μην επιστρέφουν στις επεμβάσεις του παρόλο που είναι ξεκούραστοι, ή να σταματήσουν να έρχονται ασθενείς ενώ όλα φαινομενικά κυλούν ομαλά. Έχει τύχει το παιχνίδι να συνεχίζει κανονικά χωρίς να προχωράει η ιστορία. Σε άλλο playthrough έτυχε να μην εμφανίζεται το εικονίδιο των προμηθειών φαγητού για αρκετή ώρα, έως ότου ξαφνικά το tutorial αποφάσισε να το παρουσιάσει. Προς το τέλος του δευτέρου κεφαλαίου, το ηθικό κατρακυλούσε συνεχώς από το 80% στο μηδέν χωρίς προφανή λόγο κι ενώ όλα λειτουργούσαν ρολόι.
Τα μουντά γραφικά θυμίζουν την καταθλιπτική ατμόσφαιρα του Frostpunk, όμως σε μικρό και περιορισμένο βαθμό. Οι καπνοί, η βροχή, το προσωπικό που τρέχει όπου το στείλετε επαρκούν για να μεταφερθεί η ένταση του στρατοπέδου, ωστόσο περνάτε το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού στα μενού διαχείρισης. Τα μονόχρωμα πορτρέτα των στρατιωτών τραβούν την προσοχή αρχικά, μέχρι να αρχίσουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Από την άλλη, το ότι μπορείτε να δείτε τα ίδια τα χαρακώματα και τους στρατιώτες που μεταφέρονται προς και από εκείνα δίνει άλλη προοπτική από ό,τι εάν εμφανίζονταν στην πόρτα σας από το πουθενά. Μια άλλη λεπτομέρεια που επηρεάζει αρνητικά την εμπειρία είναι τα πολλά γυναικεία ονόματα που δίνονται σε άντρες στρατιώτες που περιθάλπετε, όπως Rose και Emily, το οποίο απλά δείχνει παράξενο. Επίσης, οι υπότιτλοι στα cutscenes και τα πλαίσια κειμένου είναι υπερβολικά μικροί και πρέπει να κάθεστε δίπλα στην τηλεόραση για να διαβάσετε. Τόσο τα μενού όσο και το interface περιέχουν πολύ μικρά γράμματα και αριθμούς που ειδικά στην τηλεόραση είναι δυσδιάκριτα. Ίσως το χειρότερο από όλα είναι τα cutscenes, που θα ήταν καλύτερο να απουσιάζουν εντελώς. Σύντομες σκηνές σε χαμηλή ανάλυση και χαμηλά frames προσπαθούν να παρουσιάσουν σημαντικά γεγονότα, όπως το ότι δέχεστε επίθεση ή το ότι το τρένο ανεφοδιασμού τέθηκε εκτός λειτουργίας, όμως το μόνο που κάνουν είναι να σας βγάζουν από την ατμόσφαιρα.
Αντιθέτως, η μελαγχολική μουσική βοηθάει στο να συγκεντρωθείτε χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστική ή επαναλαμβανόμενη. Όσο για τη γυναικεία φωνή που ενημερώνει κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ή μετακινείται κάποιος, λειτουργεί καλύτερα ως εφέ παρά ως ενημέρωση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου