Αυτήν τη φορά, η ιστορία εξελίσσεται στο παρόν, εν έτει 2023. Ο Ηρακλής Πουαρό διαβάζει email σχετικά με προηγούμενες υποθέσεις του, μπαίνει στο ίντερνετ και βγάζει φωτογραφίες με το κινητό του. Το θρυλικό Orient Express, ένα από τα πιο πολυτελή τρένα στον κόσμο, γιορτάζει 140 χρόνια λειτουργίας και ο Πουαρό είναι εκεί για την γιορτή. Για άλλη μια φορά όμως τον καλεί το καθήκον, καθώς πρέπει να εξιχνιάσει έναν φόνο στο τρένο. Περιτριγυρισμένος από ίντριγκες και μια σειρά ξεχωριστών χαρακτήρων με δικά τους κίνητρα και μυστικά, ο διάσημος ντετέκτιβ έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύπλοκο έγκλημα με πολυάριθμες ανατροπές.
H Αμερικανίδα νοικοκυρά με κόρη που εργάζεται για την αμερικανική πρεσβεία, ο Ιταλός που «μιλάει με τα χέρια», η Σουηδέζα που μιλάει τραγουδιστά και η συνεσταλμένη Αγγλίδα είναι μόνο μερικοί από τους επιβάτες που συναντάει. Παράλληλες ιστορίες συνδέονται απρόσκοπτα μεταξύ τους, με ορισμένες να σκαλίζουν φαντάσματα του παρελθόντος. Αν και το παιχνίδι βασίζεται στο κλασικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, διαφέρει όχι μόνο χρονικά αλλά και ουσιαστικά, όντας ενδιαφέρον είτε έχετε διαβάσει το βιβλίο είτε όχι. Επιπλέον, αυτή τη φορά ο Πουαρό δεν είναι μόνος, καθώς έχει στο πλευρό του τη νεαρή Αμερικανίδα Joanna Locke, που, όπως όλα δείχνουν, είναι διατεθειμένη να τον βοηθήσει με την επίλυση του μυστηρίου.
Ο χειρισμός είναι τρίτου προσώπου και αλληλεπιδράτε με ευδιάκριτα hotspots που εμφανίζονται μόλις τα πλησιάσετε. Όταν έχετε ελέγξει πλήρως το εκάστοτε hotspot, τότε αυτό αλλάζει από λευκό σε γκρι, κάνοντας την εξερεύνηση εύκολη και ξεκούραστη, χωρίς να χρειάζεται να ελέγχετε τα ίδια σημεία ξανά και ξανά. Ανακρίνετε υπόπτους, συλλέγετε στοιχεία, λύνετε γρίφους και γενικά κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να βρείτε τον ένοχο. Όμως, το παιχνίδι δεν εξελίσσεται αποκλειστικά επάνω στο τρένο. Μέσω flashbacks, παίζετε ως Joanna Locke, πηγαίνοντας πίσω στην υπόθεση που την στοιχειώνει.
Εκτός από το κεντρικό μυστήριο, λύνετε και άλλα μικρότερα θέματα που απασχολούν τους επιβάτες, όπως το να βρείτε ένα χαμένο εισιτήριο, να ανακαλύψετε τη σωστή σειρά των συστατικών μιας κρέμας κάσταρντ και να βάλετε τέλος στον καβγά των σεφ που μαλώνουν για τη μικρή χωρητικότητα του ψυγείου. Τις περισσότερες φορές που τα καταφέρνετε, ανταμείβεστε με μια σύντομη σκηνή όπου ο Πουαρό εμφανίζεται ενθουσιασμένος να δίνει συγχαρητήρια στον εαυτό του, κάτι που δίνει μια περιττή casual αίσθηση στο παιχνίδι, αδικώντας το.
Το να δίνετε προσοχή στα όσα ακούτε ή σας εξομολογούνται οι άλλοι είναι εξίσου σημαντικό με το να αναζητάτε απτά στοιχεία ή το όπλο της δολοφονίας, καθώς συχνά καλείστε να επιλέξετε τί ακριβώς έλεγαν. Συλλέγετε λεπτομέρειες που αφορούν την ηλικία, την εθνικότητα και την επαγγελματική ιδιότητα των μαρτύρων μέσα από αυτά που ακούτε, βλέπετε ή σας έχουν πει οι ίδιοι. Αν κάνετε λάθος δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η οθόνη απλά κοκκινίζει για λίγο και το παιχνίδι σας δίνει την ευκαιρία να επιλέξετε ξανά. Συνήθως οι επιλογές είναι περιορισμένες, οπότε λάθη προκύπτουν μόνο αν είστε πολύ αφηρημένος. Αν, πάλι εντοπίσετε κάποιον να ψεύδεται, τότε έρχεστε σε αντιπαράθεση, επιλέγοντας το στοιχείο εκείνο που αποδεικνύει το ψέμα. Κανείς δεν γλιτώνει από τα «μικρά γκρι κύτταρα» του Πουαρό (ή τα δικά σας, το ίδιο κάνει).
Επιστρέφοντας από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, το mind map είναι το μέρος όπου συνδέετε στοιχεία μεταξύ τους, όπως πχ να αντιστοιχίσετε σωστά μια πόρτα, τους γείτονες και το δωμάτιο του ατόμου που ισχυρίζεται πως έπεσε θύμα κλοπής. Ευθύνεται ο αέρας που μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο για τα χαρτιά στο πάτωμα ή κάποιος άλλος; Επίσης, δεν λείπουν οι στιγμές που κάνετε ανακατασκευή της σκηνής του εγκλήματος, τοποθετώντας τα γεγονότα στη σωστή χρονολογική σειρά. Το να κρατάτε προσωπικές σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι (ή στο κινητό) βοηθάει στο να λύνετε γρηγορότερα σημεία του παιχνιδιού που αφορούν χρονική σειρά και καταθέσεις μαρτύρων, χωρίς να χρειάζεται να τους ξαναρωτάτε ή να ψάχνετε πληροφορίες στο mind map. Αν για κάποιο λόγο βιάζεστε να προχωρήσετε ή έχετε κολλήσει, τα hints, που ανοίγουν σταδιακά, είναι εκεί για να σας δώσουν ιδέες. Αρκεί να θυμάστε πως οι γρίφοι δεν λύνονται μόνο με εξυπνάδα, αλλά και με παρατηρητικότητα.
Αν και casual σε αρκετά σημεία, η ποικιλία των γρίφων δίνει μια συνεχή φρεσκάδα στο gameplay. Άλλοι μοιάζουν με Tetris (όπου για κάποιο λόγο το reset βρίσκεται ακριβώς στην μέση των επιλογών, προκαλώντας μια σειρά από ακούσιες επαναφορές), σε άλλους σέρνετε τουβλάκια μέχρι να ταιριάξουν ή στοιβάζετε κούτες με τη σωστή σειρά, και σε άλλους, πιο σχετικούς με την υπόθεση, συγκρίνετε τραύματα με κάποιο πιθανό φονικό όπλο. Η αλήθεια είναι πως όσο προχωράτε τόσο δυσκολεύουν και οι γρίφοι, με τους καλύτερους, πιο δύσκολους και πιο ανταποδοτικούς πνευματικά να βρίσκονται μόλις λίγες ώρες πριν το φινάλε. Τη στιγμή που νομίζετε ότι το παιχνίδι τελείωσε, είναι η στιγμή που γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό, ενώ θα μπορούσε να ήταν σε μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας. Μια από τις διευκολύνσεις του παιχνιδιού αφορά τα save, που γίνονται τόσο αυτόματα όσο και κατά βούληση, με πολλές θέσεις αποθήκευσης. Επίσης, η δυνατότητα επιλογής κεφαλαίου από το κεντρικό μενού σας διευκολύνει αν θέλετε να ξεκλειδώσετε trophies/achievements ή να συλλέξετε όλα τα... μουστάκια από όλα τα κεφάλαια. Δεδομένου ότι το μόνο πράγμα που συλλέγετε στο inventory είναι αυτά τα μουστάκια, ας τους δώσουμε τον σεβασμό που τους αξίζει. Όπως θα έλεγε και η Αγκάθα Κρίστι, είναι κάτι εντελώς ασήμαντο, γι αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον.
Τα γραφικά είναι ένας συνδυασμός καρτούν και ρεαλισμού. Από την μία, ο Πουαρό θυμίζει λίγο τον κινηματογραφικό Πουαρό πρόσφατων ταινιών και αρκετοί χαρακτήρες δείχνουν εκφραστικοί, με ρυτίδες και μεγάλα χαμόγελα. Από την άλλη, ορισμένοι έχουν πρόσωπα με μετρημένες εκφράσεις, υπερβολικές γωνίες ή έντονα χρώματα. Στην πλειοψηφία τους, τα περιβάλλοντα είναι ευχάριστα στο μάτι. Η ξύλινη γυαλιστερή επένδυση των βαγονιών με τα εκλεκτά χαλιά δίνουν αμέσως την αίσθηση της πολυτέλειας που οφείλει να έχει το Orient Express, με τους εξωτερικούς χώρους που επισκέπτεστε κατά τα flashbacks να προσφέρουν ώρες εξερεύνησης και εκτός τρένου. Στον αντίποδα, έχουμε στατική χλωρίδα, με καμία κίνηση στον άνεμο, «σφιγμένο» animation στα cutscenes με υπερ-απλουστευμένα γραφικά παλαιότερων εποχών, και κινήσεις που στερούνται ένα κλικ ρεαλισμού. Επίσης, οι ιδιωτικές καμπίνες του τρένου είναι τόσο στενές που όταν εισέρχεστε η κάμερα μπαίνει μπροστά από τον Πουαρό, δυσκολεύοντας για λίγο την εστίαση. Το κακό lip-synch δεν έχει μεγάλη σημασία, όμως προστίθεται στις αρνητικές οπτικές λεπτομέρειες, μαζί με τα απρόσμενα «κοψίματα» στο animation στο τελευταίο σκέλος του παιχνιδιού. Μια θετική λεπτομέρεια είναι η μεγάλη και καθαρή γραμματοσειρά όλων των μενού, επιτρέποντας την ανάγνωση από κάθε λογική απόσταση.
«Απαλή» μουσική, άλλοτε jazz και άλλοτε με πιάνο και βιολί, σας συντροφεύει καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού, αλλάζοντας συχνά χωρίς να κουράζει. Όταν ο Πουαρό σκέφτεται, η φωνή του ακούγεται «μπουκωμένη», πιθανότατα για να ξεχωρίζει από την κανονική του ομιλία, χωρίς όμως να κάνει θετική εντύπωση. Όσο για τους ηθοποιούς, τα πράγματα είναι ανάμεικτα, με κάποιους να έχουν κάνει καλή δουλειά στο να ακούγονται πειστικοί και άλλους να ακούγονται σα να διαβάζουν κείμενο ή ως φωνή τεχνητής νοημοσύνης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου