Η περιπέτεια ξεκινάει στο φιλήσυχο Bethelwood, μια κλασική, αμερικανική κωμόπολη, της οποίας η ήρεμη καθημερινότητα έχει διαταραχθεί λόγω ενός συνταρακτικού γεγονότος. Η μικρή Έμιλυ, αγνοείται εδώ και ένα μήνα. Στοιχεία δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα και μέρα με τη μέρα οι ελπίδες λιγοστεύουν. Η αστυνομία και οι κάτοικοι έχουν σταματήσει τις ενδελεχείς και καθημερινές έρευνες και μόνο ένα άτομο έχει μείνει να προσπαθεί αδιαλείπτως να δώσει απάντηση. Πρόκειται για τη Σάλλυ, ξαδέλφη της Έμιλυ και πρωταγωνίστρια της περιπέτειας.
Το παιχνίδι θέτει το σκοτεινό του μοτίβο ευθύς εξαρχής, καθώς το πρώτο πράγμα που καλείται να κάνει η Σάλλυ είναι να κολλήσει αφίσες «αγνοείται» κατά μήκος ενός μοναχικού δρόμου. Σύντομα ωστόσο, τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή, καθώς οι γνωστοί νταήδες του τοπικού σχολείου της την πέφτουν από το πουθενά με αποτέλεσμα να τραπεί εις άτακτη φυγή. Όταν προσπαθεί να επιστρέψει, αντί να βρεθεί σε γνώριμα λημέρια, καταλήγει σε μια παράλληλη εκδοχή του Bethelwood που μαστίζεται από κάθε λογής απόκοσμα πλάσματα και περισσότερο θυμίζει σκηνικό από θρίλερ της δεκαετίας του ‘80 παρά κάτι γνώριμο. Σύντομα η Σάλλυ συνειδητοποιεί, προς μεγάλη της έκπληξη, πως στον εν λόγω κόσμο είναι παγιδευμένη και η Έμιλυ, οπότε και ξεκινάει η προσπάθειά της να φτάσει σε αυτήν και να τη σώσει.
Η ιστορία, σε γενικές γραμμές, παραπέμπει ιδιαίτερα στην γνωστή τηλεοπτική σειρά Stranger Things, τόσο ως προς το ύφος, όσο και ως προς το περιεχόμενο. Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως καταπιάνεται με το σημαντικό κοινωνικό ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού, αν και με έναν αρκετά επιφανειακό και απλοϊκό τρόπο. Επιπλέον, η διάρκεια του παιχνιδιού είναι αρκετά μικρή (πέντε ώρες το ανώτατο), αλλά τουλάχιστον η τιμή του συμβαδίζει με το εν λόγω δεδομένο. Το δε φινάλε είναι «βαρύ» και σίγουρα θα σας εκπλήξει.
Παικτικά, το Gylt είναι κατά βάση stealth. Κύριό σας μέλημα είναι να αποφύγετε τα εφιαλτικά πλάσματα που τριγυρνούν στους δρόμους της πόλης και τους διαδρόμους. Ο μηχανισμός είναι αρκετά απλός, καθώς πρέπει να κρύβεστε πίσω από εμπόδια και να προχωράτε όταν τα πλάσματα γυρνούν τη πλάτη τους. Η νοημοσύνη ωστόσο των εχθρών είναι αρκετά χαμηλού επιπέδου, καθώς αν πχ σας πάρουν στο κυνήγι, αρκεί να μπείτε σε έναν αεραγωγό ή κάπου τέλος πάντων που δεν μπορούν να σας ακολουθήσουν και σας ξεχνούν εντός λίγων δευτερολέπτων.
Υπάρχουν φυσικά και οι στιγμές κατά τις οποίες δεν γίνεται να ξεφύγετε, οπότε αναγκαστικά πρέπει να αντιμετωπίσετε τους εχθρούς, κάτι που μας φέρνει σε έναν όχι και τόσο προσεγμένο τομέα του παιχνιδιού, τις μάχες. Αρχικά, δεν έχετε κάποιο όπλο ή εφόδιο για να τους εξουδετερώσετε, οπότε το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να τους σπρώξετε με το πάτημα ενός κουμπιού, ούτως ώστε να τους αναχαιτίσετε προσωρινά (κάτι που στην πράξη δε λειτουργεί τέλεια). Σύντομα όμως αποκτάτε ένα φακό που λειτουργεί ακριβώς όπως και ο φακός στο Alan Wake. Μπορείτε να στοχεύσετε τους εχθρούς με αυτόν και, κατόπιν, να εστιάσετε το φως του στα αδύναμα σημεία τους ούτως ώστε να τους εξουδετερώσετε. Επιπλέον, αν καταφέρετε να πλησιάσετε αρκετά από πίσω τους, μπορείτε να τους εξαϋλώσετε άμεσα, κάτι που ωστόσο «τρώει» ένα αρκετά μεγάλο μέρος της μπαταρίας. Εδώ να σημειωθεί πως οι διάσπαρτες μπαταρίες και τα medkits (υπό την μορφή εισπνοής για άσθμα) βρίσκονται σε πληθώρα, διευκολύνοντας (σε υπέρμετρο βαθμό) την προσπάθειά σας.
Πλην του φακού, κάποια στιγμή αποκτάτε και έναν πυροσβεστήρα που σας βοηθάει σε πολλές περιστάσεις (και που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο εκσφενδονίζει πάγο αντί αφρού). Πχ μπορείτε να παγώσετε τους εχθρούς που σας κυνηγάνε, ακινητοποιώντας τους προσωρινά ούτως ώστε να μπορέσετε να ξεφύγετε. Φυσικά, τόσο ο φακός όσο και ο πυροσβεστήρας, χρησιμεύουν στο να ξεπερνάτε ορισμένα περιβαλλοντικά εμπόδια. Πχ μπορείτε να φορτίσετε πηγές ενέργειας ή να εκμεταλλευτείτε τη διάθλαση του φωτός πάνω σε συγκεκριμένα αντικείμενα χρησιμοποιώντας το φακό, ή να σβήσετε φωτιές και να παγώσετε ηλεκτρισμένες λιμνούλες που εμποδίζουν τη πρόοδό σας. Όπως καταλαβαίνετε, υπάρχει (ως ένα βαθμό) metroidvania στοιχείο, καθώς όταν εν τέλει αποκτάτε όλα αυτά τα εφόδια μπορείτε να επιστρέψετε σε δωμάτια ή χώρους και να αποκτήσετε πρόσβαση σε διάφορα collectibles (ημερολόγια κτλ). Τέλος, αν είστε ελαφρώς επιδέξιος, μπορείτε να παρασύρετε τα ανίερα αυτά πλάσματα σε λιμνούλες, απόρροια διαφόρων διαρροών νερού, και να σηκώσετε το γενικό κάνοντάς τα μπάρμπεκιου. Υπάρχουν, επίσης, δυο-τρία boss που δεν αποτελούν ιδιαίτερη πρόκληση και τα νικάτε σχετικά γρήγορα και άνετα. Θεωρώ πως εφόσον είναι τόσο λίγα, θα μπορούσαν να έχουν δεχθεί λίγη περισσότερη αγάπη. Κλείνοντας, οι γρίφοι είναι αρκετά απλοί, χωρίς ωστόσο αυτό να είναι κακό, καθώς αποτελούν ευχάριστα μίνι διαλείμματα δίχως να σας βασανίζουν πάνω από λίγα λεπτά.
Οπτικά, το Gylt υιοθετεί ένα καρτουνίστικο ύφος, διαθέτοντας ωστόσο μια εν γένει αισθητική που παραπέμπει αρκετά σε Tim Burton. Η ατμόσφαιρα είναι, ομολογουμένως, προσεγμένη και ενίοτε ανατριχιαστική, με το συναίσθημα πως είστε παγιδευμένος και μόνος σε έναν παράδοξο κόσμο να πλανάται μόνιμα από πάνω σας. Το φως του φεγγαριού που γλιστράει από τα παράθυρα, οι φωτοσκιάσεις και ορισμένα ιδιαίτερα περιβάλλοντα συνθέτουν ένα προσεγμένο μωσαϊκό που είναι αρκετά ευχάριστο. Ο σχεδιασμός των εχθρών, από την άλλη, θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερος, με εξαίρεση ένα συγκεκριμένο είδος που προσφέρει απλόχερα ανατριχίλες και καλό είναι να μείνετε μακριά του. Στον τομέα του ήχου, η δουλειά που έχει γίνει είναι επίσης καλή. Η μουσική αλλάζει μοτίβο ανάλογα με τη περίσταση και πάντοτε είναι ταιριαστή στην εκάστοτε συνθήκη. Σκοτεινή και αργόσυρτη όταν περιπλανιέστε στους παράξενους και σκοτεινούς διαδρόμους και πιο έντονη όταν βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με εχθρούς ή boss. Το voice acting είναι ικανοποιητικό και κάνουν την δουλειά του, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου