Το One Piece Odyssey ανήκει σε ένα είδος που ποτέ δεν θα μας ερχόταν στο μυαλό για παιχνίδι One Piece: turn-based RPG. Διότι ως γνωστόν οι χαρακτήρες του One Piece δεν συνηθίζουν να κάθονται και να περιμένουν την απόφαση κάποιας ύπαρξης με χειριστήριο ανά χείρας για να σπάσουν στο ξύλο ο,τι κινείται. Μαζί με τα διαβολόφρουτα καταναλώνουν και διεγερτικά ως γνωστόν. Σε κάποιους βέβαια ίσως αρέσει ιδέα και η αλήθεια είναι πως δεν «κάθεται» εντελώς άσχημα. Ίσως επειδή αυτοί οι χαρακτήρες γενικότερα θα έπρεπε να χαλαρώσουν ελαφρώς.
Τα γεγονότα του One Piece Odyssey λαμβάνουν χώρα μετά από το Dressrosa arc της σειράς, κάπου ανάμεσα στο επεισόδιο 740 και 750 (δεν κρατάει κανένας λογαριασμό). Οι Straw Hats έχουν ναυαγήσει στο μυστηριώδες νησί Waford, που περιτριγυρίζεται από μια περίεργη καταιγίδα που κάνει ηλεκτρισμένο πάγο να πέφτει από τον ουρανό. Εκεί γνωρίζουν δύο νέους χαρακτήρες: τους Lim και Adio. Η Lim, φοβούμενη τους πειρατές, κλέβει τις δυνάμεις του Luffy και της παρέας του και τις σπέρνει στο νησί, σε μορφή κύβων. Ο Adio είναι ένας ταξιδευτής με άγνωστες προθέσεις που βοηθάει την παρέα ώστε να ανακτήσει τις δυνάμεις τους. Η Lim κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και όταν βρίσκετε τους κύβους, σας μεταφέρει στο Memoria ώστε οι ήρωες να ζήσουν ξανά παλιές τους περιπέτειες και να πάρουν πίσω τις δυνάμεις τους και εν τέλει να βρει τρόπο να απελευθερώσει το νησί από την περίεργη καταιγίδα.
Το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως στους παλιούς φανατικούς της σειράς. Οι πιο σημαντικές στιγμές του σεναρίου λαμβάνουν χώρα στο Memoria που είναι στην ουσία μια συλλογή από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία των ηρώων μέσα από τα μάτια των πιο ώριμων εκδοχών τους. Το ζητούμενο, που είναι η φυγή των πειρατών από το νησί, έχει δευτερεύουσα θέση στην ιστορία, μειώνοντας οτιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Αντ' αυτού σας ταξιδεύει στα «gratest hits» του One Piece που μάλιστα έχουν ήδη επιλυθεί.
Το One Piece Odyssey πάντως θυμίζει λίγο Dragon Quest στο gameplay. Υπάρχει η εξερεύνηση, κατά την οποία ψαχουλεύετε τις διάφορες περιοχές του νησιού. Οι διάφοροι χαρακτήρες έχουν διαφορετικές δυνατότητες που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να ξεπεράσετε εμπόδια, να λύσετε γρίφους ή να ανακαλύψετε μυστικά. Ο Luffy πχ μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ελαστικά χέρια του, ο Zorro να κόψει συγκεκριμένα εμπόδια και ο Chopper να χωρέσει σε μικρά τούνελ. Το περιβάλλον προσφέρει αρκετά πράγματα να δείτε και να κάνετε, αν και είναι περιορισμένο σε αρκετά σημεία. Οι περιοχές διαφοροποιούνται αρκετά ώστε να διατηρείται το ενδιαφέρον του παίκτη, ενώ υπάρχουν αρκετά μυστικά δεξιά και αριστερά που για να τα βρείτε απαιτείται παρατηρητικότητα.
Η μάχες από την άλλη, δεν είναι το φόρτε του τίτλου. Πρόκειται για κλασικό και γνώριμο turn-based σύστημα που δανείζεται από άλλα παιχνίδια διάφορα χαρακτηριστικά όπως το σύστημα που κάποιοι από το party σας είναι πιο δυνατοί σε εχθρούς συγκεκριμένου τύπου, ανάλογα με το στιλ μάχης. Είναι ένα σύστημα πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Για καλύτερη χρήση του, μόλις έρχεται η σειρά σας για επίθεση, επιλέγετε οποιονδήποτε χαρακτήρα να εναλλάξετε στην μάχη χωρίς τιμωρία όπως πχ να χάσετε την σειρά σας. Επιπλέον, στην αρχή κάθε μάχης οι εχθροί και οι χαρακτήρες βρίσκονται σε συγκεκριμένες «περιοχές» στο σημείο της μάχης. Αυτό σημαίνει πως κάποιοι από τους χαρακτήρες σας δεν μπορούν να επιτεθούν σε όλους τους εχθρούς που βρίσκονται εκτός της περιοχής τους, μέχρι να «καθαρίσουν» την δικιά τους εκτός αν χρησιμοποιήσουν ειδικές δυνατότητες.
Το πρόβλημα με τις μάχες έγκειται στο ότι αντί να είναι δύσκολες λόγω εχθρών, είναι απλά ενοχλητικές. Με τον τρόπο που παρουσιάζονται οι μάχες, δεν μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα ποιος χαρακτήρας και ποιος εχθρός είναι στις κατάλληλες περιοχές, μέχρι να προσπαθήσετε να επιτεθείτε σε έναν εχθρό που είναι ένα πίξελ εκτός περιοχής. Ταυτόχρονα, εφόσον μπορείτε να εναλλάξετε τους χαρακτήρες όπως θέλετε, τοποθετώντας τους ανάλογα, μπορείτε απλά να τελειώσετε τις μάχες σε ελάχιστα λεπτά. Επίσης, τα bond arts, που είναι ομαδικές επιθέσεις που απαιτούν συγκεκριμένα μέλη του πληρώματος στην ίδια περιοχή και τα αποκτάτε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, μπορούν να θερίσουν τους εχθρούς με χαρακτηριστική ευκολία. Οι ειδικές επιθέσεις εν τω μεταξύ καταργούν εντελώς την έννοια των περιοχών, οπότε αν θέλετε να ξυλοφορτώσετε έναν εχθρό που είναι εκτός περιοχής με έναν χαρακτήρα που έχει το πάνω χέρι, μπορείτε να το κάνετε με μια ειδική κίνηση, αν διαθέτετε αρκετά tension points (τα αντίστοιχα magic points για φωνακλάδες anime πειρατές).
Κοινώς, ενώ αυτοί οι μηχανισμοί έπρεπε να προσθέτουν ενδιαφέρον στις μάχες, πόσο μάλλον όταν συνδέονται με τις διαπροσωπικές σχέσεις των χαρακτήρων, εν τέλει δίνουν άπειρες ευκαιρίες να ακυρώσουν τον σκοπό ύπαρξής τους κάνοντας τις μάχες βαρετές και σχεδόν καταναγκαστικό έργο. Προς το τέλος του παιχνιδιού μάλιστα, που οι χαρακτήρες σας έχουν πάρει τις δυνατότητές τους πίσω και αρκετά maxed out, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε καν για τους τύπους των εχθρών. Απλά τους ξυλοφορτώνετε. Ακόμα και τα boss είναι απλά «σπόγγοι» που απορροφούν τις επιθέσεις παρά κάτι πραγματικά δύσκολο.
Ο τεχνικός τομέας, από την άλλη, είναι κάτι όπου το παιχνίδι έχει να προσφέρει αρκετά, ειδικά στους φανατικούς του One Piece. Όμορφες περιοχές γεμάτες χρώματα και χαρακτήρες που ακολουθούν την σχεδιαστική φιλοσοφία του anime. Ειδικά οι χαρακτήρες ίσως είναι το καλύτερο στοιχείο. Παρά το προβληματικό animation τους κατά την ομιλία και το ότι δεν βλέπετε αρκετά πράγματα κατά την διάρκεια της εξερεύνησης, στα cutscenes και τις μάχες οι κλασικές τους κινήσεις και επιθέσεις αναπαρίστανται πολύ ωραία. Οι εχθροί ακολουθούν την ίδια καρτούν φιλοσοφία, με έντονα χρώματα, περίεργα μούτρα, τρελές συμπεριφορές, μόνο και μόνο για να φάνε το ξύλο της αρκούδας.
Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι πως οι χαρακτήρες δεν βγάζουν ποτέ τον σκασμό. Από την αρχή μέχρι το τέλος του παιχνιδιού μιλάνε ασταμάτητα. Μιλάνε στην εξερεύνηση, μιλάνε στα cutscenes, μιλάνε στις μάχες, μιλάνε στα αποτελέσματα των μαχών, μιλάνε στον ύπνο τους. Μέχρι να ολοκληρώσετε το παιχνίδι, παίζει να έχουν γίνει οι φωνές μέσα στο μυαλό σας που σας λένε σε άπταιστα ιαπωνικά να κάνετε ντου στα γλυκά στο ψυγείο. Αυτό γιατί υπάρχει καθόλου αγγλικό voice acting. Ταυτόχρονα οι φωνές των χαρακτήρων είναι μια μόνιμη τσιρίδα (είναι shonen στο κάτω-κάτω) οπότε θα εύχεστε να καταπιούν την γλώσσα τους για ένα ρημάδι δευτερόλεπτο. Η μουσική, αν και πετυχαίνει τον σκοπό της, δεν κάτι το ιδιαίτερο. Ακολουθεί το ύφος του anime και δίνει τον ανάλογο τόνο στην κάθε περιοχή, με μερικά θέματα από το παρελθόν, αλλά τίποτα που να μένει στο μυαλό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου