Μια από τις πιο γοητευτικές και συνάμα χαοτικές εμπειρίες που θυμάμαι μικρός, ήταν τα παραμύθια της Baba Yaga, δια στόματος της Γιουγκοσλάβας γιαγιάς μου. Μας κάθιζε με την ξαδέρφη μου πλάι στη φωτιά, αφού είχαν τελειώσει όλες οι δουλειές κι οι περισσότεροι είχαν πάει για ύπνο, και μας έλεγε παραμύθια που μας μάγευαν και μας μπέρδευαν ταυτόχρονα. Βλέπετε, η Baba Yaga είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη φιγούρα της σλαβικής λαογραφίας. Η ηθική της πυξίδα εμφανίζεται βαθιά συγκεχυμένη. Πράττει το καλό με την ίδια ευκολία που πράττει το ειδεχθές.
Υπάρχουν φορές που εμφανίζεται ως ευγενής, καλοκάγαθη οντότητα, ενώ άλλες που ξυπνάει κάποιος δαίμονας μέσα της και δρα ως η προσωποποίηση του ακραιφνούς κακού. Καμιά φορά παρουσιάζεται ως η σύμπραξη του καλού και του κακού, κάτι σαν την αρχαιοελληνική Εκάτη – είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί. Η Baba Yaga συμβολίζει τον Χειμώνα, τον Θάνατο, το Φίδι, το Πουλί, τη Γη και το Φεγγάρι. Παρουσιάζεται ως αρχετυπική μητριαρχική φιγούρα, που όμως διαθέτει ανδροπρεπή χαρακτηριστικά. Κι είναι αυτή ακριβώς η βαθιά αμφιλεγόμενη, πολυμορφική σε όλες της τις εκφάνσεις, φύση που την καθιστά τόσο θελκτική. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η πολωνική The Parasight και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον μύθο της Baba Yaga ως υπόβαθρο για το Blacktail.
Θαρρώ πως η ιστορία του Blacktail προσιδιάζει σε ένα σκοτεινό, μεσαιωνικό, ψυχεδελικό παραμύθι. Αναλαμβάνετε το ρόλο της Yaga, μιας νεαρής ορφανής κοπέλας που ζει εξόριστη στο δάσος. Η Yaga γεννήθηκε με ένα σημάδι στο πρόσωπο. Από πολύ μικρή ηλικία αντιμετώπιζε την περιθωριοποίηση, τον χλευασμό και την καχυποψία που της επέβαλαν οι δεισιδαίμονες κάτοικοι του μικρού σλαβικού χωριού. Αποφάσισε, λοιπόν, να κρυφτεί πίσω από μια μάσκα και να μη δίνει δικαιώματα. Θεώρησε πως για την κατάρα που κουβαλάει φταίει η ίδια, μια ενοχή που αποτελεί κλασικό μοτίβο σε όσους φέρουν το σημάδι του Κάιν. Η πορεία τους μοιάζει προδιαγεγραμμένη: «Φυγάς θα είσαι και περιπλανώμενος για πάντα πάνω στη γη.» (Γένεση 4:11-12, ΝΜΒ). Μοναδική προστάτιδα της Yaga, η δίδυμη αδερφή της, Zora, μια γενναία, δυναμική, και χαρισματική κοπέλα. Μόνο που ένα βράδυ η Zora εξαφανίζεται – είναι η τέταρτη εξαφάνιση μέσα σε ένα χρόνο. Έτσι, οι κάτοικοι του χωριού στρέφονται κατά της Yaga. Κι εκείνη δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταφύγει στο δάσος και να ακολουθήσει τα ίχνη της αδερφής της. Κάπου εδώ η αφήγηση γίνεται συγκεχυμένη, καθώς τα γεγονότα, όπως τα θυμάται η Yaga στην αρχή του παιχνιδιού, διαφέρουν από τα πραγματικά. Η αλήθεια αποκαλύπτεται λιθαράκι-λιθαράκι, καθώς βαδίζετε το μονοπάτι των τριών εξαφανισμένων παιδιών και της Zora, η οποία αποτελεί τον συνδετικό ιστό της ιστορίας.
Στην πορεία του ταξιδιού σας συναντάτε διάφορα μαγικά πλάσματα. Ομιλούντα μανιτάρια, το καθένα εκ των οποίων αντιπροσωπεύει κάποια διαφορετική απόχρωση του ηθικού φάσματος, μια μαύρη γάτα που δεν είναι ξεκάθαρο αν αποτελεί σύμμαχο ή εχθρό, μια πέτρα που απαιτεί από εσάς διάφορα θελήματα προκειμένου να σας αφήσει να περάσετε, μικρά δαιμόνια μεταμφιεσμένα σε δράκους, ο ίδιος ο διάβολος (μπορεί και όχι), είναι μερικά από αυτά τα πλάσματα. Παράλληλα, μια φωνή αγνώστου προέλευσης συντροφεύει το κάθε σας βήμα και σας παρακινεί σε διάφορες ενέργειες, αποκρύπτοντας βέβαια τα πραγματικά της κίνητρα. Δεδομένου πως στο παιχνίδι υπάρχει morality system, ο χαρακτήρας της Yaga εξαρτάται και από τις επιλογές που κάνετε. Μπορείτε να επιλέξετε το δρόμο της καλοσύνης και της εντιμότητας, αυτόν της μνησικακίας, της σαπίλας και της εκδίκησης, ή και κάτι ενδιάμεσο. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, σπιρτόζικοι και άκρως διασκεδαστικοί. Καταφέρνουν και αναδεικνύουν τα ψυχοπνευματικά στοιχεία των χαρακτήρων, με τρόπο εύστοχο και διακριτικό. Επιπλέον, οι διττές θεματικές που αναπτύσσονται εντός του αφηγηματικού κορμού ανακυκλώνονται δίχως, όμως, να κουράζουν, δεδομένου πως παρουσιάζονται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα κάθε φορά. Το παιχνίδι θέτει πολλά ερωτήματα, στα οποία, ευθαρσώς, δε δίνει καμία απολύτως απάντηση. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αφού συδαυλίζει την σκέψη και σας ωθεί να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Το Blacktail είναι action-adventure πρώτου προσώπου ανοιχτού κόσμου, με ορισμένα RPG στοιχεία ως επίχρισμα. Ο ακριβής τόπος και ο χρόνος που λαμβάνει χώρα η ιστορία δεν είναι ξεκάθαρος. Πρωταρχικός σας στόχος είναι να επιβιώσετε στο δάσος. Πρέπει να βγείτε παγανιά προκειμένου να εξασφαλίσετε την τροφή σας, καθώς επίσης και τους απαραίτητους πόρους ώστε να φτιάξετε βέλη για το τόξο σας. Ο κόσμος του Blacktail είναι σκληρός κι αμείλικτος, κι απαιτεί από εσάς το maximum. Δηλητηριώδη μανιτάρια, σαρκοβόρα φυτά, σμήνη από μέλισσες, ορισμένες εκ των οποίων μάλιστα εκρήγνυνται, δαιμόνια, γίγαντες και τελώνια, απ΄ όλα έχει ο μπαχτσές. Επιπλέον, υπάρχουν διάσπαρτα boss fights, τα οποία, όμως, είναι αδιάφορα κι ενίοτε κακοσχεδιασμένα. Για να αντιμετωπίσετε όλα τα παραπάνω πρέπει να έχετε τη φαρέτρα σας γεμάτη ανά πάσα ώρα και στιγμή, όχι μόνο με απλά βέλη, αλλά και βέλη ειδικών καταστάσεων, που σας επιτρέπουν για παράδειγμα να επιβραδύνετε τον εχθρό ώστε να αποκτήσετε το πολυπόθητο πλεονέκτημα. Πέραν του τόξου, υπάρχει και η μαγική σκούπα, την οποία καρφώνετε στο έδαφος κατά το δοκούν – η εν λόγω υπνωτίζει τους εχθρούς συγκεντρώνοντάς τους κοντά της, όσο εσείς τους κονιορτοποιείτε από απόσταση. Ο μόνος τρόπος για να κάνετε healing είναι είτε τρώγοντας φρούτα του δάσους που βρίσκονται εδώ κι εκεί, είτε κυνηγώντας.
Σε ό,τι αφορά την κινησιολογία της Yaga, μπορείτε να τρέξετε, να πηδήξετε, να αποφύγετε ή και να σκύψετε, σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει μια πιο stealth προσέγγιση. Καθώς μιλάμε για action-adventure, υπάρχει και το σχετικό skill tree ώστε να αναπτύξετε τον χαρακτήρα σας. Μέσω αυτού, αποκτάτε δεξιότητες που σας επιτρέπουν να κουβαλάτε περισσότερα βέλη, να έχετε παραπάνω mana, παραπάνω vitality, να φτιάχνετε βέλη ειδικών καταστάσεων (τα οποία, παρεμπιπτόντως, απαιτούν διαφορετικούς πόρους από τα απλά), να τραβάτε το τόξο σας πιο γρήγορα κλπ. Πέραν του δέντρου δεξιοτήτων, ξεκλειδώνονται επιπλέον ικανότητες με βάση το αν θα επιλέξετε το φωτεινό ή το σκοτεινό μονοπάτι για την Yaga. Κάνοντας καλές πράξεις μπορείτε να μαζεύετε περισσότερους πόρους, ενώ η σκούπα σας αναπληρώνει hp κάθε φορά που την καρφώνετε στο έδαφος. Αντιθέτως, επιλέγοντας το δρόμο του κακού, κάθε φορά που σκοτώνετε κάποιον εχθρό έχετε πιθανότητες να λάβετε bonus hp, ενώ η σκούπα σας κάνει παραπάνω damage. Οι εν λόγω μηχανισμοί προσθέτουν μεν βάθος στο gameplay, είναι ωστόσο υποανάπτυκτοι. Προσωπικά, θα ήθελα μεγαλύτερη ποικιλία τόσο στο skill tree, όσο και στις δεξιότητες που προσφέρει το morality system, οι οποίες είναι πολύ βασικές και στημένες πρόχειρα. Συνολικά, το σύστημα μάχης είναι απαιτητικό, αρκούντως διασκεδαστικό, ενίοτε όμως μπορεί να γίνει αδέξιο.
Ο ανοιχτός κόσμος είναι μεγάλος και γεμάτος πολυποίκιλα περιβάλλοντα. Περιπλανιέστε σε σκοτεινά δάση, ελώδεις περιοχές, λειμώνες γεμάτους πολύχρωμα λουλούδια, φραουλοχώραφα, θαμνοφυτεμένες πλαγιές, δενδροΐσκιωτες ρεματιές, μικρές γαλάζιες λιμνούλες, σπηλιές σκιερές, και μια γέφυρα που αψηφά τους νόμους της βαρύτητας. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως πέραν των πόρων που χρειάζεστε, το παιχνίδι δεν προσφέρει και πολλούς λόγους να εξερευνήσετε εκτενώς. Δεν υπάρχουν ούτε πανοπλίες να βρείτε, ούτε όπλα, ούτε loot εν γένει, ενώ οι ελάχιστες παράπλευρες αποστολές είναι συνδεδεμένες με την κύρια ιστορία και τη διαδρομή που αυτή υποδεικνύει. Όμως, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να εξερευνά, καθαρά για την χαρά της εξερεύνησης. Οι δημιουργοί φρόντισαν να διανθίσουν τον κόσμο με πληθώρα υπο-ιστοριών, οι οποίες προσθέτουν ζωντάνια και πιστότητα. Η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι φ α ν τ α σ τ ι κ ή. Η αίσθηση του να περιπλανιέσαι στο δάσος εν μέσω μεθυστικών αισθητικών οργίων, πλάι στους μελιστάλαχτους καρπούς και τα μορμυρίζοντα ρυάκια, υπό τους ήχους των μελισσών, των ζουζουνιών και του ρεούμενου νερού, να αντικρύζεις το ωχρό αντιφέγγισμα της αυγής τη στιγμή που η μουσική φτάνει στο μαγικό της κρεσέντο, είναι μια εμπειρία που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και μια βαθιά, πυρετική ψυχεδέλεια που χαρακτηρίζει το παιχνίδι σε κάθε του έκφανση, καταλαβαίνετε πως μιλάμε για μοναδικό δημιούργημα.
Περνώντας στα γραφικά, οφείλουμε να λάβουμε υπόψιν πως το Blacktail είναι indie game. Με αυτήν την υποσημείωση, τα γραφικά του είναι εκπληκτικά. Η προσέγγιση είναι αμιγώς καρτουνίστικη, γεγονός που στην αρχή μου ξίνισε. Στην πορεία, όμως, διαπίστωσα πως δεν θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερη επιλογή, καθώς η ονειρική υφή των γραφικών συνάδει απολύτως με την εν γένει ψυχεδελική χροιά του παιχνιδιού. Τα χρώματα είναι ολοζώντανα, τα επίπεδα κορεσμού φλερτάρουν με την μέγιστη τιμή, τα σχέδια της άφθονης χλωρίδας και της πανίδας καλαίσθητα κι ευφάνταστα. Τα κινούμενα σύννεφα στον ουρανό σε κάνουν να χαζεύεις κοιτώντας τα, καθώς περνούν πάνω από έναν ήλιο που μοιάζει με παιδική ζωγραφιά. Τη νύχτα τα αστέρια καίνε στον ουρανό, η χρωματική παλέτα σκοτεινιάζει και βαθαίνει, και νιώθετε πως βρίσκεστε σε παραμύθι. Δεν έχω να προσθέσω πολλά, θεωρώ πως οι δημιουργοί υπερέβαλαν εαυτόν και γι αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Σε ό,τι αφορά τα τεχνικά, συνάντησα κάμποσα σημεία με αισθητά frame drops στο PS5. Πέραν αυτού, τίποτα το άξιο αναφοράς.
Σχετικά με τον ηχητικό τομέα, η δουλειά που έχει γίνει είναι υψηλού επιπέδου. Οι ήχοι του περιβάλλοντος μαγνητίζουν, γοητεύουν και συνδράμουν τα μέγιστα στο ατμοσφαιρικό momentum, ιδίως όταν συνδυάζονται. Το αεράκι που χαϊδεύει το γρασίδι, ο μελαγχολικός ήχος της βροχής, τα τσακάλια που αλυχτούν κάπου μακριά, αδιευκρίνιστοι ήχοι που ενισχύουν την αίσθηση πως κάτι σας παρακολουθεί, συμπλέουν αρμονικά και συμβάλλουν καθοριστικά στην εξύψωση της εμπειρίας. Κι έπειτα είναι και η εκπληκτική μουσική του Arkadiusz Reikowski. Ένας συνδυασμός ονειρικών, ψυχεδελικών, σλαβικών ηχοχρωμάτων, παντρεύεται αβίαστα με παράδοξα αρμονικά μοτίβα και συνθετικούς ήχους, αντανακλώντας έτσι τη διττή υπόσταση της αφήγησης. Τέλος, οι ερμηνείες των ηθοποιών θεωρώ πως είναι εξαιρετικές – είναι εμφανές πως δόθηκε πολύ μεγάλη έμφαση στην ορθή αποτύπωση των χαρακτήρων σύμφωνα με το όραμα των δημιουργών. Ο καθένας από αυτούς μιλά με διαφορετικό, σχολαστικά δομημένο τρόπο κι ενσαρκώνει με χειρουργική ακρίβεια τα βαθύτερα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης του χαρακτήρα που υποδύεται. Δίνουν όλοι τους την εντύπωση πως μέχρι και η παραμικρή λεπτομέρεια δεν είναι τυχαία, αλλά προϊόν σκέψης και μεθοδικής εργασίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου