Το μυστήριο στην ιστορία και η αφαιρετική αφήγηση που χρησιμοποιούνται αριστοτεχνικά στα Souls έχουν βρει αρκετούς μιμητές, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Το Grime δυστυχώς πέφτει κι αυτό στην εν λόγω «παγίδα», καθώς δεν δίνει καμία μα καμία βοήθεια στο παίκτη να καταλάβει ούτε ποιος είναι, ούτε πού βρίσκεται, ούτε και ποια είναι η αποστολή του. Είστε απλά ένα δημιούργημα δύο παράξενων οντοτήτων που πιθανότατα συμβολίζουν τον Αδάμ και την Εύα (αλλά δεν παίρνω όρκο και γι’ αυτό) και αντί για κεφάλι έχετε μία μαύρη τρύπα! Ο σουρεαλιστικά σκοτεινός κόσμος που σας περιβάλλει είναι πραγματικά γοητευτικός, αλλά η έλλειψη πληροφοριών λειτουργεί αρνητικά και δεν επιτρέπει να νιώσετε πραγματικά μέρος αυτού. Ακόμα και οι πολλοί (και εκκεντρικοί) ΑΙ χαρακτήρες που συναντάτε περισσότερο σας μπερδεύουν παρά σας βοηθούν να καταλάβετε τί κάνετε και γιατί.
Ευτυχώς, στον τομέα του gameplay και των μηχανισμών του, το παιχνίδι προσφέρει μια πραγματικά φρέσκια εμπειρία σε αυτό το υβριδικό υπο-είδος soulslike/metroidvania. Το σημαντικότερο «όπλο» σας για να μπορέσετε να επιβιώσετε στο κόσμο του Grime είναι στην πραγματικότητα το ίδιο σας το κεφάλι και αυτό το παιχνίδι προσπαθεί να σας το τονίσει από την αρχή. Έτσι, με το κεφάλι σας αποκρούετε τις επιθέσεις των εχθρών, ενώ αν έχουν μείνει με λίγη ενέργεια μπορείτε και να τους απορροφήσετε μέσα σας! Απορροφώντας συγκεκριμένο αριθμό εχθρών του ίδιου είδους σας δίνεται η δυνατότητα να αποκτήσετε συγκεκριμένες παθητικές ικανότητες που αντιστοιχούν σε κάθε είδος εχθρού. Έτσι, άλλοι εχθροί μπορούν να σας δώσουν περισσότερη ενέργεια, μπορείτε να αποκτήσετε την ικανότητα να κινείστε αθόρυβα, να ανανεώνεται η αντοχή σας όταν κάνετε αποφυγή και δέχεται η… σκιά σας επιθέσεις κτλ. Αυτά τα passive skills τα ξεκλειδώνετε εξαργυρώνοντας hunt points που αποκτάτε νικώντας mini boss που βρίσκετε τυχαία μέσα από την εξερεύνηση του κόσμου.
Ο μηχανισμός αυτός είναι εξαιρετικά εθιστικός, καθώς το παιχνίδι σας σπρώχνει στην κυριολεξία να εξερευνήσετε τον κόσμο του ψάχνωντας για hunt points, οπότε πετυχαίνει τέλικα το σκοπό ενός metroidvania τίτλου. Μάλιστα το αρκετά μεγάλο παράθυρο χρόνου και η σχετικά προβλέψιμη κινησιολογία των εχθρών κάνει τον μηχανισμό απόκρουσης ακόμη πιο απολαυστικό, αφού δεν απαιτείται τρελός συγχρονισμός που φέρνει άδικους θανάτους όπως σε άλλα παιχνίδια. Πάντως δεν μπορούν να αποκρουστούν όλες οι επιθέσεις των εχθρών, οπότε πρέπει να είστε πάντα σε εγρήγορση για το plan Β που δεν είναι άλλο από roll και χτυπήματα με όπλα. Η ποικιλία εξοπλισμού είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, καθώς υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές για να στήσετε το δικό σας build. Από βαριά όπλα όπως σφυριά και δόρια, μέχρι μικρές αλλά γρήγορες λεπίδες, κάθε ένα έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και ξεχωριστές ειδικές επιθέσεις που δίνουν ακόμη μεγαλύτερο βάθος στη μάχη.
Μάλιστα ενδιαφέρον έχει ότι από τα πέντε συνολικά στατιστικά που αναβαθμίζετε (health, force, strength, dexterity, resonance), τα τρία τελευταία αφορούν αποκλειστικά το οπλοστάσιό σας. Κάθε όπλο απαιτεί συγκεκριμένους πόντους είτε strength, είτε dexterity, είτε resonance για να έχετε την μέγιστη ισχύ του, αλλιώς αφαιρούνται σημαντικοί πόντοι ζημιάς που μπορείτε να κάνετε στους εχθρούς. Τα health και force λειτουργούν πιο παραδοσιακά, αφού με το πρώτο αυξάνετε την μπάρα υγείας σας και με το δεύτερο την μπάρα αντοχής. Τα στατιστικά σας μπορείτε να τα αυξήσετε σε συγκεκριμένους βωμούς όπου εξαργυρώνονται mass points που αποκτάτε εξολοθρεύοντας τους εχθρούς.
Το Grime παίρνει μία γενναία απόφαση που αλλάζει πολύ την φόρμα που υπάρχει τουλάχιστον στα soulslike, επιλέγοντας μία τελείως διαφορετική προσέγγιση που δεν βασίζεται τόσο στην τιμωρία, όσο στην ανταμοιβή. Με τον θάνατό σας, και αν δεν συλλέξετε το κουφάρι σας, δεν χάνετε τα mass points που έχετε συλλέξει, παρά μόνο το ardor. To ardor το αποκτάτε κι αυτό σκοτώνοντας εχθρούς και όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή του, τόσα περισσότερα mass points αποκτάτε από κάθε εχθρό που σκοτώνετε. Έτσι, το μόνο που κινδυνεύετε να χάσετε κάθε φορά είναι η δυνατότητα να κάνετε γρήγορα level-up, ένα πραγματικά μικρό τίμημα που έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Το μεγάλο θετικό είναι το ότι χωρίς το ρίσκο να χάσετε ότι έχετε κερδίσει, μπορείτε να εξερευνήσετε κάθε σπιθαμή του κόσμου που είναι και το ζητούμενο σε metroidvania. Σε καμία περίπτωση δεν σας περιορίζει να δοκιμάσετε να πέσετε από μία πλατφόρμα που δεν είστε σίγουρος αν είναι γκρεμός ή να μπείτε στην μάχη για να εξολοθρεύσετε κάποιο mini-boss που με μία πρώτη ματιά φαίνεται θανάσιμο. Το αρνητικό είναι ότι χάνεται αυτό το αίσθημα απόγνωσης και τρόμου όταν είστε χωρίς ενέργεια και θέλετε πάσει θυσία να κρατήσετε ότι έχετε αποκτήσει, που προκαλεί πραγματικό εθισμό στα παραδοσιακά soulslike.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο που το παιχνίδι δανείζεται αυτή τη φορά από το Hollow Knight, είναι ότι για να ξεκλειδώσετε τον χάρτη κάθε περιοχής πρέπει να βρείτε το beacon που αντιστοιχεί σε κάθε περιοχή. Η έλλειψη χάρτη όταν πρωτοεπισκέπτεστε κάποια περιοχή αυξάνει σε μεγάλο βαθμό το άγχος σας, αφού στην αρχή πάτε στην πραγματικότητα στα τυφλά, γεγονός που κατ’ εμέ προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση στον τομέα της εξερεύνησης. Ένας ακόμη νεωτερισμός που πάει αντίθετα στο ρεύμα είναι η έλλειψη health potion για να ανανεώνετε την υγεία σας. Το παιχνίδι εισάγει έναν ωραίο μηχανισμό που επίσης θυμίζει λίγο Hollow Knight, καθώς όταν απορροφάτε κάποιον εχθρό αυξάνεται ο μετρητής breath. Έτσι, σε περίπτωση που μειωθεί η ενέργειά σας, χρησιμοποιείτε breath που μετατρέπεται σε ενέργεια και το breath γεμίζει πάλι όταν απορροφήσετε στη συνέχεια νέους εχθρούς. Με αυτό τον τρόπο το παιχνίδι σας να ρισκάρετε να κάνετε απόκρουση όταν έχετε χαμηλή ενέργεια και έχετε στερέψει από breath, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Κάποια στιγμή ενδεχομένως να βρείτε κάποιο αντικείμενο που λειτουργεί σαν health potion και ανανεώνεται κάθε στιγμή που βρίσκετε κάποιο βωμό, αλλά χαρίζει λίγη ενέργεια και δεν αποτελεί σημαντικό εργαλείο επιβίωσης.
Κάθε soulslike που σέβεται τον εαυτό του έχει και αξιοσημείωτα boss και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει παράπονο για τον συγκεκριμένο τομέα του παιχνιδιού. Οι μάχες είναι απολαυστικές χωρίς ποτέ να σας δίνεται η αίσθηση ότι ο εχθρός σας δεν… παλεύεται. Η κινησιολογία των boss είναι σχετικά προβλέψιμη, αλλά χρειάζονται αρκετά χτυπήματα για να πέσουν κάτω, οπότε μιλάμε περισσότερο για μάχες αντοχής και στρατηγικής, παρά για μάχες που απαιτούν τρομερή επιδεξιότητα τα τρελά αντανακλαστικά. Όταν σκοτώνετε κάποιο boss παίρνετε σαν ανταμοιβή είτε κάποια επιδεξιότητα όπως πχ να κάνετε εναέριο dash, είτε αύξηση του επιπέδου του breath ώστε να μπορείτε να ανανεώσετε την ενέργειά σας. Ικανοποιητική είναι και η ποικιλία των εχθρών, οι οποίοι είναι εκκεντρικοί σε εμφάνιση και διαφέρουν αρκετά ως προς την κινησιολογία μεταξύ τους.
Το δεύτερο μεγάλο «αγκάθι» του τίτλου. πέρα δηλαδή από την έλλειψη ιστορίας, είναι το ατσούμπαλο platforming για τα δεδομένα ενός metroidvania. Και το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν αντιλήφθηκαν ότι αποτελεί μειονέκτημα και όχι προτέρημα, καθώς από την μέση του παιχνιδιού και μετά πρέπει να κάνετε τρελά ακροβατικά για να επιβιώσετε στον εχθρικό κόσμο, με αποτέλεσμα πάρα πολλούς άδικους θανάτους. Χωρίς υπερβολή υπάρχουν περιπτώσεις που πραγματικά πηδάτε στα τυφλά αφού δεν μπορείτε να δείτε ακριβώς το ύψος της χαμηλότερης πλατφόρμας. Ακόμα χειρότερα, το πολυπόθητο double jump που μπορεί να διόρθωνε κάποια προβλήματα στον χειρισμό των ακροβατικών έρχεται προς το τέλος του παιχνιδιού(!), ενώ στα περισσότερα metroidvania είναι στάνταρ μέσα στις πρώτες δύο ή τρεις δυνατότητες που παίρνει ο παίκτης. Τουλάχιστον έχουν γίνει κάποιες βελτιώσεις, αφού όταν πέφτετε από μεγάλο ύψος δεν χάνετε μεγάλος μέρος της ενέργειας. Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει να φτάσετε ξανά στην πλατφόρμα απ’ όπου πέσατε και να ξανακάνετε πάλι ακροβατικά από την αρχή, ενώ... τυχαία σε αρκετές από αυτές τις περιοχές υπάρχουν καρφιά στο έδαφος που από τον εκνευρισμό σας δεν βλέπετε και πολλοί εχθροί που σας κυνηγάνε μανιασμένοι. Προσωπικά περισσότερες φορές έχασα σε τέτοιες καταστάσεις παρά σε boss fights ή σοβαρές μάχες.
Ευτυχώς το άρτιο level design των περιοχών, χωρίς να είναι κάτι το εξεζητημένο, καταφέρνει και λειαίνει τις δυσκολίες στο platforming και νιώθετε πραγματικά την χαρά της εξερεύνησης. Δεν λείπουν τα έξυπνα και πολλές φορές απροσδόκητα shortcuts που δίνουν συνοχή στον κόσμο και πολλά μυστικά περάσματα που μπορούν να κρύβουν κάποιο χρήσιμο αντικείμενο ή όπλο. Μάλιστα η ποικιλομορφία στα περιβάλλοντα σας κάνει να βλέπετε πάντα κάτι φρέσκο και διαφορετικό καθόλη την διάρκεια της σχεδόν 20ωρης ενασχόλησής σας με τον τίτλο.
Οπτικά το παιχνίδι χρησιμοποιεί μία ιδιαίτερη, ψυχρή παλέτα χρωμάτων και αποδίδει με ένα ρεαλιστικό τρόπο τα απόκοσμα και άκρως σουρεαλιστικά περιβάλλοντά του. Οι χαρακτήρες και ιδιαίτερα τα boss είναι επίσης καλοσχεδιασμένα. Tο πρόβλημα είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις παρατηρούνται πτώσεις στο frame rate που δεν μπορούν με τίποτα να δικαιολογηθούν με βάση τα «κυβικά» του παιχνιδιού και την δύναμη του PS5. Οι ήχοι όπως τα χτυπήματα που κάνουν τα όπλα, βόμβες κτλ αποδίδονται με ρεαλισμό. Δυστυχώς οι φωνές των ΑΙ χαρακτήρων παραπέμπουν περισσότερο σε fantasy τύπου Fable ή Medievil, παρά σε κάτι πιο βαρύ και απόκοσμο που πρεσβεύει το περιβάλλον του παιχνιδιού. Τέλος, η μουσική, όπου αυτή υπάρχει πχ σε boss fights κτλ, είναι ταιριαστή και σε δύο-τρεις περιπτώσεις κάνει πραγματικά την διαφορά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου