Πέραν κλασσικών επουσιωδών ρομαντικοποιήσεων κι ευφημισμών, υπάρχει κάτι το μακάβρια γοητευτικό στην τέχνη του ελεύθερου σκοπευτή, ίσως γιατί απαιτεί και συνταιριάζει όλες εκείνες τις δεξιότητες που καθιστούν έναν κυνηγό ικανό, και τις απαιτεί στο maximum. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως δεινοί ελεύθεροι σκοπευτές απολαμβάνουν φήμης και αναγνώρισης που ξεπερνούν κατά πολύ και τα πιο τρελά όνειρα του μέσου στρατιώτη. Τα παραδείγματα τυπάδων όπως ο Vasily Zaitsev, ο Simo Häyhä (aka The White Death) και η Lyudmila Pavlichenko (aka The Lady Death), που ανήχθησαν σε εθνικά σύμβολα είναι πάμπολλα. Ακριβώς αυτή τη φαντασίωση, του θρυλικού και χιλιοτραγουδισμένου ελεύθερου σκοπευτή, έρχεται να θρέψει η Rebellion με τη σειρά Sniper Elite, η οποία αριθμεί πλέον αριθμεί 17 χρόνια ύπαρξης και πέντε παιχνίδια. Όπως και οι προκάτοχοί του, το Sniper Elite 5 είναι ένα tactical shooter τρίτου προσώπου με έμφαση στο stealth – ένα παιχνίδι που θαρρώ δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις στην κοινότητα του gaming.
Αναλαμβάνετε για άλλη μια φορά το ρόλο του θρυλικού Nazi killer Karl Fairburne (aka The Desert Ghost) κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποστολή σας είναι να υπονομεύσετε τις δυνάμεις του Άξονα στην Γαλλία, ενώ παράλληλα καλείστε να λύσετε το μυστήριο πίσω από την επιχείρηση Kraken με τη βοήθεια των συμμάχων σας. Κατανοώ πως σε αυτά τα παιχνίδια η αφήγηση περνά σε δεύτερη μοίρα, το ποιοτικό επίπεδο είναι, ωστόσο, τόσο χαμηλό, που αξίζει ιδιαίτερη μνεία. Οι χαρακτήρες είναι απελπιστικά μονοδιάστατοι, στερούνται πάθους, βάθους, πολυπλοκότητας, αποχρώσεων, ιδιαίτερων χαρακτηρολογικών στοιχείων, προσωπικότητας, κι οτιδήποτε καθιστά έναν χαρακτήρα έστω και υποτυπωδώς ρεαλιστικό κι ανθρώπινο. Ειλικρινά, μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από κάποια θλιβερή προπαγανδιστική νουβέλα της δεκαετίας του ’40. Το σενάριο δείχνει να γράφτηκε από ενθουσιώδη πρωτοετή, σουρωμένο φοιτητή, που κατόπιν ουρανοκατέβατης επίπνοιας, αποφάσισε να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες εν μέσω βραδιάς άκρατης κρεπάλης, παρέα με δυο μπoυκάλια μαυροδάφνη. H πλοκή μάλλον στήθηκε στο πόδι και η ιστορία ολοκληρώθηκε εν μια νυκτί (και αν). Για κάποιο λόγο, οι δημιουργοί αποφάσισαν να διανθίσουν την εμπειρία, με αρκετά cutscenes ανάμεσα στις αποστολές, το ένα χειρότερο από το άλλο.
Ας περάσουμε, όμως, στον πραγματικό λόγο που αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το Sniper Elite, που δεν είναι άλλος από το gameplay. Αν έχετε παίξει προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ξέρετε τί να περιμένετε εδώ. O Karl Fairburne πήρε τ’ όπλο του και βγήκε παγανιά. Το campaign χωρίζεται σε εννιά αποστολές που διαδραμαντιζονται κυριως στην γαλλική επαρχία. Επισκέπτεστε κοιλάδες γεμάτες χωράφια, με διάφορα αγροτόσπιτα εδώ κι εκεί διάσπαρτα, και μικρά γραφικά εκκλησάκια, χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή, ένα εντυπωσιακό κάστρο-έπαυλη στην μέση του πουθενά, την ακόμη πιο εντυπωσιακή Ακαδημία των Κατασκόπων που καταλαμβάνει ένα μικρό νησι, έχει φτιαχτεί στα πρότυπα του Mont-Saint-Mischel και θυμίζει κάπως Minas Tirith. Στην αρχή της κάθε αποστολής -αλλά και κατά τη διάρκεια, σε συγκεκριμένα checkpoints- μπορείτε να παραμετροποιήσετε τον εξοπλισμό σας, ώστε να ταιριάζει καλύτερα στις προτιμήσεις σας. Αρχικά έχετε κάμποσα όπλα να επιλέξετε, το καθένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά, και ξεκλειδώνετε κι άλλα στην πορεία. Έπειτα, μπορείτε να «πειράξετε» τα διάφορα εξαρτήματα στα όπλα σας, για περαιτέρω εξειδίκευση, επιδρώντας στο fire rate, στο damage, στον θόρυβο που κάνει το όπλο, στην απόσταση βολής κτλ. Οι εν λόγω παραμετροποιήσεις είναι μια ευχάριστη προσθήκη, και εφόσον συνδυαστούν με το ικανοποιητικό εύρος επιλογών στη διαβάθμιση της δυσκολίας, μπορούν να αλλάξουν αποφασιστικά τον τρόπο που παίζετε.
Όπως σε κάθε Sniper Elite, έχετε κι εδώ την επιλογή να παίξετε stealth (που φυσικά συνίσταται) καιροφυλακτώντας στις σκιές και περιμένοντας να φανερωθεί η κατάλληλη ευκαιρία για δράση ή να καταφύγετε σε μια πιο καθαρή, έντιμη, πλην όμως επικίνδυνη προσέγγιση. Ο σχεδιασμός των επιπέδων έχει ως κεντρικό γνώμονα την ελευθερία, την ποικιλομορφία και την ευελιξία κινήσεων, διαμορφώνοντας τις κατάλληλες συνθήκες για πειραματισμό. Το παιχνίδι δεν είναι σε καμία περίπτωση ανοικτού κόσμου, τα επίπεδά του όμως κάθε άλλο παρά γραμμικά είναι. Έχετε επιλογές ως προς την κατεύθυνση που θα ακολουθήσετε, όπως και τον τρόπο που θα οργανώσετε και θα εκτελέσετε την πορεία σας προς τον στόχο. Μπορεί πχ να απομακρυνθείτε απ’ τον κεντρικό δρόμο προκειμένου να αποφύγετε τις συχνές περιπολίες, και να συρθείτε μέσα από αγρούς, να εξολοθρεύσετε αθόρυβα την μικρή ομάδα στρατιωτών που φυλά το πέρασμα απ’ το ποτάμι, και να καταφύγετε στο μικρό εκκλησάκι που υψώνεται στο λόφο. Από εκεί θα μπορέσετε να κατοπτεύσετε το χώρο και να αποφασίσετε πώς θα κινηθείτε στη συνέχεια. Κι αν η ύπαιθρος χώρα και τα αγροτικά γαλλικά τοπία δεν είναι αρκετά ώστε να συγκινήσουν, υπάρχουν και τα χωριά, νησίδες και κάστρα, με τον κάθετο σχεδιασμό τους, την ορθή πολεοδομία και την αίσθηση συνεκτικής διασύνδεσης που αποτυπώνουν.
Ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι, λοιπόν, ορθά στημένος, ποικιλόμορφος και λεπτομερής, έτσι που καταφέρνει να ξεχωρίσει. Αποτελεί δε ξεκάθαρη αναβάθμιση εν σχέσει με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Δυστυχώς, στους υπόλοιπους τομείς το gameplay παραμένει στάσιμο. Ξεκινώντας από το δυνατό του σημείο, το shooting με το σκοπευτικό τυφέκιο είναι άκρως απολαυστικό, δεδομένου μάλιστα πως θύματα είναι οι στρατιώτες, εχθροί snipers κι αξιωματικοί του Τρίτου Ράιχ. Και σε ποιόν δεν αρέσει να συνθλίβει ψηφιακά κρανία, σπλήνες, συκώτια, όρχεις και παντός τύπου όργανα διαφόρων ναζιστικών οντοτήτων; Η x-ray cam, σήμα κατατεθέν της σειράς, κάνει κι εδώ την εμφάνισή της προσφέροντας μια εκ των έσω ματιά της ζημιάς που προκαλείτε έπειτα από ένα καλοζυγισμένο χτύπημα. Εφόσον απενεργοποιήσετε τις σχετικές βοήθειες, καλείστε να λάβετε υπόψιν την απόσταση και τον άνεμο εάν θέλετε να πετύχετε το στόχο σας. Επιπλέον, θα πρέπει να επιλέξετε με σύνεση το μέρος απ’ όπου θα χτυπήσετε, ειδάλλως κινδυνεύετε να σας κυκλώσουν και να σας εξολοθρεύσουν. Πέραν τούτου, έχετε πάντα μαζί σας το πιστόλι σας, ένα αυτόματο όπλο, όπως επίσης και χειροβομβίδες, παγίδες κτλ. Υπάρχει φυσικά και η melee επιλογή, εφόσον δεν σας πάρει χαμπάρι ο εχθρός καθώς πλησιάζετε. Οι επιλογές αυτές είναι λειτουργικές κι απαραίτητες υπό ορισμένες συνθήκες, ωστόσο παραμένουν κολλημένες στη μετριότητα – τις κάνετε κατ’ ανάγκην και σπάνια τις βλέπετε ως μια συναρπαστική εναλλακτική.
Είναι ευνόητο πιστεύω από τα παραπάνω, πως το Sniper Elite 5 είναι ένα αρκούντως διασκεδαστικό παιχνίδι. Αυτό που μετριάζει σφόδρα τη διασκέδαση, σε σημείο που χαλά κατά τόπους την εμπειρία, είναι η κάκιστη νοημοσύνη των εχθρών. Οι εχθροί κυμαίνονται από το ένα άκρο, έχοντας ακόμα και «υπερφυσικές δυνάμεις», στο άλλο, όπου συναγωνίζονται σε οξύνοια ένα κοάλα (άν το κοάλα ήταν βρέφος – και του έλλειπαν κομμάτια απ’ τον εγκέφαλο). Πολλές φορές οι στρατιώτες σας βλέπουν από απόσταση 150 μέτρων, ενώ είστε κρυμμένος και σημαίνουν συναγερμό. Από την άλλη, υπάρχουν -ακόμη περισσότερες- φορές όπου έρχονται κοντά σας και δεν κάνουν τίποτα. Ή, κατόπιν απλής κυκλωτικής κίνησης από μεριάς σας, με άλλα λόγια, αφού σας χάσουν από το οπτικό τους πεδίο, σκαλώνουν, μπερδεύονται, και δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Ή συνεχίζουν να πυροβολούν μετά μανίας το σημείο όπου βρισκόσασταν ένα λεπτό πριν, ενώ εσείς σουλατσάρετε ανενόχλητος πίσω τους, δίχως να αντιληφθούν πως κάτι δεν πάει καλά.
Πέραν του solo campaign, το παιχνίδι διαθέτει multiplayer, όπως και άλλα modes. Υπάρχει το κλασσικό co-op, όπου παίζετε τις αποστολές μαζί με ένα φίλο. Tο survival, όπου καλείστε να υπερασπιστείτε μια ή και πολλαπλές θέσεις ενάντια σε ορδές εχθρών. To PvP multiplayer, όπου παίζετε εναντίον άλλων παικτών κι ανταγωνίζεστε για την πρωτοκαθεδρία. Όλα τα modes είναι λειτουργικά, διασκεδαστικά, χωρίς βέβαια να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας. Το mode που, όμως, καταφέρνει να ξεχωρίσει απ’ τον σωρό είναι το Αxis Invasion. Σε αυτό έχετε την επιλογή, είτε να εισέλθετε στο παιχνίδι κάποιου άλλου ως Γερμανός sniper (οι AI χαρακτήρες σας βοηθούν και μπορείτε σχετικά εύκολα να εναρμονιστείτε με αυτούς, καθιστώντας δύσκολο να σας ανακαλύψει ο αντίπαλος παίκτης προτού βρεθείτε σε θέση βολής), είτε να επιτρέψετε σε άλλους παίκτες να εισβάλουν στο δικό σας. Κατ’ εμέ, το εν λόγω mode είναι το highlight του παιχνιδιού, καθώς προσφέρεται για επικές μονομαχίες εντός των πολυποίκιλων επιπέδων που αναλύθηκαν πιο πάνω.
Περνώντας στον τομέα των γραφικών, να σημειωθεί αρχικά πως το Sniper Elite 5 δεν είναι AAΑ, επομένως υπάρχουν και οι ανάλογοι περιορισμοί ανθρώπινου δυναμικού, ικανοτήτων, budget κτλ. Με αυτό το δεδομένο, αποτελεί ένα αρκετά όμορφο παιχνίδι προηγούμενης γενιάς, που χαρακτηρίζεται όμως από μιαν έλλειψη συνέπειας. Μπορεί πχ τα γαλλικά τοπία να φαντάζουν -και να είναι- καλαίσθητα στο μάτι, εάν όμως στρέψετε το βλέμμα σας στους θάμνους και στα λουλούδια θα προσέξετε πως είναι φτιαγμένα πρόχειρα. Επιπλέον, τα εσωτερικά των κτηρίων κυμαίνονται από εντυπωσιακά (ένα κάστρο πχ διακρίνεται για την λεπτομέρεια, την ευκρίνεια και την εν γένει ομορφιά του) μέχρι και αδιάφορα. Οι χρωματικές συνθέσεις θυμίζουν έντονα προηγούμενα Sniper Elite, δίχως αυτό να αποτελεί αδυναμία, αφού προσδίδουν ζωντάνια στην εικόνα και κρύβουν τις ατέλειες. Σε ό,τι αφορά τον τεχνικό τομέα, το παιχνίδι μαστίζεται από κάμποσα bugs, που όμως δεν στέκονται αρκετά ώστε να χαλάσουν την εμπειρία. Στα του ήχου, η δουλειά που έχει γίνει στα εφέ των όπλων και του περιβάλλοντος κρίνεται ικανοποιητική, καθώς διαθέτουν την απαραίτητη ευκρίνεια, εκρηκτικότητα κι ισορροπία. Οι πολεμικές συνθέσεις που χαρακτηρίζουν τη μουσική ενισχύουν κάπως το σασπένς μια επικείμενης σύγκρουσης, σε καμία περίπτωση όμως δεν χαρακτηρίζονται αξιομνημόνευτες. Τέλος, οι ερμηνείες είναι επιεικώς κάτω του μετρίου, ενώ τα facial animations φαντάζουν άψυχα και κακοφτιαγμένα. Δεν είναι καν τόσο κακό που καταντά αξιαγάπητο, είναι απλά κακό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου