Το συναίσθημα
που διακατέχει κάποιον όταν τελειώνει μία επιτυχημένη τριλογία, είναι σχεδόν πάντοτε γλυκόπικρο. Οι υπέροχες αναμνήσεις και τα συναισθήματα που τον συνόδεψαν τόσο καιρό, αναβλύζουν με εκρηκτική πίεση, το τέλος δημιουργεί μια αναπόφευκτη παγίδα μελαγχολίας και, εν τέλει, παρόλο τον ενθουσιασμό για το επικό τέλος που μόλις παρακολούθησες, η βαριά ανάσα που θα ελευθερωθεί είναι ικανή να ανοίξει τρύπα στο πάτωμα του σπιτιού του.
Τι γίνεται, όμως, όταν ο πήχης έχει ανεβεί πολύ ψηλά και το κλείσιμο μιας τριλογίας δεν φτάνει τα επιθυμητά αποτελέσματα; Όχι, δεν αρχίζουμε τα polls και τις πορείες διαμαρτυρίας, ούτε τα spamming σε όλα τα διαδικτυακά fora. Η μελαγχολία που αναφέραμε παραπάνω είναι συχνά υπεύθυνη για το μεγαλύτερο τμήμα της πιθανής γκρίνιας. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις όπως αυτή που έχουμε στα χέρια μας, που όσο καλή διάθεση και αν έχει κανείς, οι ρωγμές στο σκελετό του κτίσματος δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων.
Ξεκινώντας με τη
ν ιστορία του Goodbye Deponia, αυτή συνεχίζει και τελειώνει την επική περιπέτεια του Rufus και της παρέας τους να φτάσουν στην ιπτάμενη πόλη του Elysium και να σώσουν τον κόσμο της Deponia από την καταστροφή. Στην πορεία αυτή θα βρεθείτε, για άλλη μια φορά, αντιμέτωποι με τρελά περιστατικά (εξ αιτίας της ανοησίας του Rufus) και ιδιόμορφους, θεοπάλαβους χαρακτήρες, όλα υφασμένα κάτω από ένα μάλλον σκοτεινότερο humor, με ιδιαίτερη βαρύτητα στα κακά ή και απάνθρωπα χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή.
Αν εξαιρέσουμε, όμως, μια έξυπνη σεναριακή ανατροπή και ένα αρκετά ευρηματικό και ιδιαίτερο τέλος, ο ρυθμός της ιστορίας δείχνει να έχει εξανεμιστεί. Το παιχνίδι αποτελεί μια επανάληψη του σεναρίου του 2ου τίτλου, με το τέλος να είναι συνέχεια δίπλα σας και τον Rufus να τα κάνει συνέχεια σαλάτα, και "φτου απ’ την αρχή". Πολύ σύντομα, λοιπόν, θα νιώσετε πως απλά μακρηγορεί για να δώσει την απαραίτητη διάρκεια για ένα τρίτο τίτλο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου