Τα αρχικά παιχνίδια Tomb Raider λειτουργούν σε ένα είδος πλέγματος, πάνω στο οποίο τοποθετείται η Lara, οι πλατφόρμες, τα εμπόδια, τα αντικείμενα και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται η ηρωίδα για να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον της. Με βάση αυτό ορίζονται και τα άλματά της. Ένα άλμα από στάση επιτρέπει στη Lara να υπερσκελήσει ένα μπλοκ.
Τα άλματα γίνονται ενώ η Lara τρέχει, πραγματοποιούνται στα δύο βήματα αφού έχει πατηθεί το σχετικό κουμπί και της επιτρέπουν να υπερσκελίσει δύο μπλοκ. Αν χρειάζεται, μπορεί να κρατηθεί στην άκρη του τρίτου. Ο παίκτης ξέρει πάντα τις δυνατότητες της ηρωίδας και οι αποφάσεις που παίρνει είναι ανάλογες με αυτά που γνωρίζει. Προφανώς υπάρχουν και άλλα πράγματα στα Tomb Raider 2 και 3, όπως οχήματα και κάποιες υποβρύχιες αποστολές, αλλά η καρδιά των παιχνιδιών βρίσκεται σε αυτούς τους βασικούς κανόνες.
Εντύπωση προκαλεί το ότι τα remasters δεν έχουν μεγάλες αλλαγές, καθώς ουσιαστικά χρησιμοποιούν τον πηγαίο κώδικα των αρχικών τίτλων. Η γεωμετρία των πιστών είναι ίδια, τα animations έχουν αλλαγές αλλά στα cutscenes είναι σχεδόν ίδια, ενώ υπάρχουν αυτούσια μέχρι και τα bugs που βοηθάνε τους speedruners, καθώς και τα cheats για όπλα και medpacks. Αυτά που έχουν αλλάξει είναι τα γραφικά και κυρίως τα μοντέλα της Lara, των εχθρών και των ΑΙ χαρακτήρων, υπάρχει νέος μηχανισμός δυναμικού φωτισμού και οι υφές είναι όλες αναβαθμισμένες.
Στο gameplay, η μεγαλύτερη αλλαγή είναι η δυνατότητα επιλογής πιο σύγχρονου χειρισμού. Τα περιβόητα «tank controls» των αρχικών παιχνιδιών ίσως φανούν περίεργα αν δεν τα έχετε παίξει ποτέ. Ο νέος χειρισμός θυμίζει περισσότερο αυτόν των Tomb Raider Legend, Anniversary, Underworld, καθώς η Lara πηγαίνει ακριβώς εκεί που τη στέλνει ο αναλογικός μοχλός. Βοηθάει τους νεότερους μεν, αλλά γενικότερα δεν θα τον συνιστούσα. Το πρώτο και βασικό πρόβλημα του σύγχρονου χειρισμού είναι πως αφαιρεί κάποια πράγματα όπως τα άλματα προς τα πίσω, τα άλματα δεξιά και αριστερά καθώς και τα βήματα προς τα πίσω, εκτός αν έχετε τα βγάλει τα όπλα της Lara. Αυτό κάνει τα άλματα για κάποια μυστικά πολύ πιο δύσκολα. Όσο καλά και αν ρυθμίσετε τον σύγχρονο χειρισμό, τα παιχνίδια δεν έχουν φτιαχτεί με βάση αυτόν, κάτι που κάνει τα άλματα ασαφή. Μπορεί στην αρχή να φανεί πιο εύκολος και «ανθρώπινος», αλλά κάποια στιγμή βλέπετε τη Lara να τσακίζεται σε άλματα που άλλοτε κατάφερνε χωρίς πρόβλημα. Η κάμερα έχει επίσης αλλαγές, όντας λίγο πιο βοηθητική πλέον. Μπορείτε να την κινείτε με τον άλλο αναλογικό, χωρίς να κάνετε τη Lara να «κοιτάξει» σε οποιοδήποτε σημείο. Όμως προβλήματα υπάρχουν και εδώ, κυρίως με τον σύγχρονο χειρισμό που προσανατολίζεται ανάλογα με τη θέση της κάμερας.
Τα υπόλοιπα προβλήματα έρχονται με τα ίδια τα παιχνίδια όπως ακριβώς όταν πρωτοβγήκαν. Το Tomb Raider 2 έχει τις πίστες στο Wreckage of Maria Doria που είναι απαίσιες και τεράστιες. Το Tomb Raider 3 έχει τις απίστευτα κακές πίστες στο Λονδίνο, ενώ η «ελευθερία» να επιλέξετε επίπεδο μετά την Ινδία εξανεμίζεται όταν στην Νεβάδα τα όπλα και τα αντικείμενά σας εξαφανίζονται και δεν τα παίρνετε ποτέ πίσω. Το μόνο που έχει αλλάξει και βοηθάει σε κάποιες πίστες είναι πως πλέον υπάρχει δυνατότητα δείτε ποια μέρη της πίστας είναι διαδραστικά, ώστε να μην ψάχνετε ολόκληρες πίστες για το τί πρέπει να κάνετε μετά, μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε πως η λύση ήταν μπροστά σας (για σένα μιλάω London Underground, δεν θα πάρω ποτέ τα χρόνια μου πίσω...). Καλοδεχούμενη προσθήκη είναι η δυνατότητα να κάνετε save οπουδήποτε θέλετε. Τέλος τα save crystals και προφανώς καλύτερα έτσι. Βέβαια πρέπει να προσέχετε να κάνετε save όταν δεν βρίσκεστε σε μια δύσκολη κατάσταση όπως πχ στην μέση μιας μεγάλης πτώσης γιατί αλλιώς τη βάψατε.
Ας περάσουμε στον τεχνικό τομέα που είναι και ο πιο ανανεωμένος στα remasters. Όπως προαναφέρθηκε, τα μοντέλα έχουν αναβαθμιστεί, οι υφές και οι λεπτομέρειες στις πίστες έχουν γίνει απο την αρχή και μάλιστα με απόλυτο σεβασμό στα original (αν και μερικά σημεία όπου η Lara μπορεί να κρεμαστεί δεν είναι τόσο ορατά), και υπάρχει νέο μοντέλο δυναμικού φωτισμού. Φυσικά μπορείτε να επιλέξετε και τα παλιά γραφικά, για να θυμηθείτε τα κλασικά τριγωνικά «μπαλκόνια» της Lara και τα cutscenes με στόματα που δεν κουνιούνται. Ο φωτισμός είναι είναι πολύ πιο ρεαλιστικός, με στοιχεία όπως αχτίδες φωτός να μπαίνουν από τα ταβάνια και τους τοίχους στα σκονισμένα εσωτερικά μέρη, ενώ στο πρώτο Tomb Raider σημεία που ήταν χωρίς ουρανό πλέον έχουν και μάλιστα αλλάζουν την ατμόσφαιρα αρκετά προς το καλύτερο. Επίσης, το φως που αντανακλάται από τις επιφάνειες δίνει τον ανάλογο τόνο στο μοντέλο της Lara, κάνοντας την ύπαρξή της στο χώρο πολύ πιο ρεαλιστική. Δυστυχώς όμως και τρία παιχνίδια γίνονται πάρα πολύ σκοτεινά, σε βαθμό που αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στο να βρίσκετε τον δρόμο σας. Τα original δεν είχαν τέτοιο θέμα, αφού ο φωτισμός ήταν ενσωματωμένος στις υφές. Το Tomb Raider 3 είναι ιδιαίτερα προβληματικό, αφού ακόμα και όταν χρησιμοποιείτε φωτοβολίδες παραμένει πάρα πολύ σκοτεινό. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος ρύθμισης gamma και φωτεινότητας και πολλές φορές πρέπει να επιλέξετε τα παλιά γραφικά για να δείτε ακριβώς πού πηγαίνετε.
Μια άλλη προσθήκη που δεν αποτελεί ακριβώς πρόβλημα αλλά προκαλεί γέλιο, είναι πως πλέον στα cutscenes που λαμβάνουν μέρος εντός της μηχανής γραφικών, υπάρχει κίνηση στα πρόσωπα ενώ οι χαρακτήρες μιλάνε. Δεδομένου πως ο ήχος έχει μείνει ίδιος σε όλους τους τομείς, αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή όσον αφορά τον τρόπο που εξιστορούνται οι περιπέτειες της Lara. Παρόλα αυτά, ενώ οι χαρακτήρες πλέον ανοιγοκλείνουν το στόμα τους και τα πρόσωπά τους κινούνται, παραμένει και η κίνηση του κεφαλιού που στα αρχικά παιχνίδια αντικαθιστούσε την ομιλία οπτικά. Είναι πολύ αστείο να βλέπεις τους χαρακτήρες να μιλάνε αλλά ταυτόχρονα να κουνάνε και το κεφάλι τους σαν να έχουν κάποιου είδους τικ. Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες είναι αρκετά όμορφες. Υπάρχουν μικρές πινελιές όπως σφραγίδες στο διαβατήριο της Lara ανάλογα με τη χώρα όπου βρίσκεται. Μία ακόμα ωραία λεπτομέρεια είναι πως τόσο τα μενού, όσο και τα pre-rendered cinematics μπορούν να αλλάξουν στην «κλασική» μορφή τους με τον ίδιο τρόπο που αλλάζει όλο το παιχνίδι. Έχουν υποστεί AI upscaling, οπότε απο την μία είναι λιγότερο θολά, αλλά από την άλλη στοιχεία όπως γράμματα κτλ δεν μεταφέρονται αρκετά καλά. Ο ήχος δεν έχει υποστεί κάποια σημαντική αλλαγή, πέραν του ότι έχει μεγαλύτερο bitrate και είναι ελαφρώς πιο καθαρός. Ακόμα και η συμπεριφορά της μουσικής στα Tomb Raider 1 και 2, που ήταν στην ουσία κομμάτια σε μουσικό CD, έχει μεταφερθεί πλήρως, κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου