Αρχές δεκαετίας του '90 και η ήσυχη γειτονιά του Greyhill θα αλλάξει για πάντα. Οι κάτοικοι, υποψιασμένοι για τα ψέματα της κυβέρνησης όσον αφορά την ύπαρξη εξωγήινων, προετοιμάζονται και περιπολούν για μια επικείμενη εισβολή. Εσείς αναλαμβάνετε τον ρόλο του Ryan Baker, ο οποίος γίνεται μάρτυρας της απαγωγής του γιου του από ένα UFO, ακριβώς πάνω από το σπίτι του. Αποφασισμένος για όλα και με σύμμαχο ολόκληρη την γειτονιά, ο Ryan ξεκινάει την αντεπίθεσή του προσπαθώντας να σώσει τον γιο του και παράλληλα να δείξει στους εξωγήινους ότι η Γη δεν είναι δική τους για να την κατακτήσουν.
To Greyhill Incident είναι stealth πρώτου προσώπου, όπου κύριό σας μέλημα είναι να εκτελέσετε διάφορες αποστολές αποφεύγοντας τους εξωγήινους που έχουν καταλάβει την γειτονιά σας, αναζητώντας ανθρώπινες μορφές ζωής. Όλο το παιχνίδι διαδραματίζεται στη συγκεκριμένη περιοχή, καλύπτοντας μόνο μερικά τετράγωνα για να εξερευνήσετε. Δεν υπάρχει κάποιος χάρτης ούτε πυξίδα κατεύθυνσης για τον προορισμό σας, παρά μόνο κάποια ελάχιστα φώτα και λάμπες που δείχνουν προς τον σωστό δρόμο. Το παιχνίδι είναι υπερβολικά σκοτεινό και «χοντροκομμένο», με αποτέλεσμα αρκετές φορές να χάνετε τον προσανατολισμό σας και να πέφτετε πάνω στους εξωγήινους από το πουθενά. Υποτίθεται μπορείτε να σκύψετε και να κινηθείτε αργά για να αποφύγετε ανεπιθύμητες συναντήσεις, αλλά με τόσο σκοτάδι γύρω σας είναι σαν να παίζετε την τύχη σας κορώνα-γράμματα κάθε φορά, καθώς δεν είστε σίγουρος από πού θα σας έρθουν. Ο χαρακτήρας επίσης έχει τσακωθεί με την γυμναστική, καθώς το stamina σας εξαντλείται τόσο γρήγορα και κάνει πολλή ώρα για να αναπληρωθεί, παίζοντας με τα νεύρα σας.
Τα εφόδια επιβίωσής σας περιλαμβάνουν έναν φακό, ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και ένα πιστόλι με ελάχιστα πυρομαχικά που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ενάντια στους εχθρούς. Κάθε εφόδιο είναι λες και φτιάχτηκε ειδικά για να σας κάνει τη ζωή μαρτύριο. Ο φακός για να βγάλει φως πρέπει να πατάτε συνεχώς το κουμπί του χειριστηρίου (το οποίο έχει ανάδραση αλλά τί να το κάνεις) και είναι άχρηστος γιατί με την παραμικρή δέσμη φωτός οι εξωγήινοι σας την πέφτουν κατευθείαν. Το ρόπαλο του μπέιζμπολ είναι χρήσιμο για να ανοίγει φραγμένα μονοπάτια και πόρτες αλλά παντελώς άχρηστο για άμυνα καθώς η επιθετική του κίνηση είναι τόσο ατσούμπαλη και απαιτεί τόσο καλό συγχρονισμό, που σχεδόν ποτέ δεν βρίσκετε στόχο. Το πιστόλι είναι το μοναδικό αξιόπιστο μέσο επιβίωσης, αλλά τα πυρομαχικά είναι τόσο λίγα, που καλύτερο θα ήταν να κρατήσετε μια σφαίρα για τον εαυτό σας και να απαλλαγείτε από την επίπονη διαδικασία της ολοκήρωσης του παιχνιδιού.
Μιλώντας για το τέλος του παιχνιδιού, πρέπει να αναφερθούμε στην κραυγαλέα μικρή διάρκειά του, η οποία με το ζόρι υπερβαίνει την μία ώρα. Μοιάζοντας περισσότερο με κάποια ημιτελή εργασία ενός φοιτητή πάρα με μια ολοκληρωμένη δουλειά (που ζητάει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για αυτά που προσφέρει), το παιχνίδι τελειώνει πριν καν αρχίσει. Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι οι προβληματικοί μηχανισμοί, η απουσία autosave και η μικρή αντοχή του πρωταγωνιστή που του απαγορεύει να τρέξει για πολλή ώρα υπάρχουν επίτηδες, μήπως και προσθέσουν λίγη παραπάνω διάρκεια στο παιχνίδι. Κερασάκι στην τούρτα το γεγονός ότι στο μισό παιχνίδι περιπλανιέστε μέσα σε ένα θεόρατο χωράφι με καλαμπόκια προσπαθώντας να βγείτε χωρίς να βλέπετε τίποτα γύρω σας. Θα σιχαθείτε τόσο το παιχνίδι που δε θα ξαναφάτε καλαμπόκι στην υπόλοιπη ζωή σας.
Το μεγαλύτερο χιούμορ βέβαια το είχαν οι δημιουργοί όταν υλοποίησαν το stealth gameplay. Eίναι τόσο απρόβλεπτο και «σπασμένο» που υπάρχει περίπτωση είτε να περάσετε όλα τα στάδια του παιχνιδιού χωρίς να σας ενοχλήσει κανένας, είτε οι εχθροί να σας αντιλαμβάνονται κατευθείαν μόλις κάνετε λίγα βήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν δεν υπάρχει ψυχή γύρω σας και αποφασίζετε να μπείτε σε ένα σπίτι να βρείτε κάποια αντικείμενα, πολλές φορές με το που ανοίγετε την πόρτα σκάει μπροστά στα μούτρα σας ο εξωγήινος και σας απαγάγει. Υπάρχουν μέρη για να κρυφτείτε αλλά αν σας ανακαλύψουν δεν έχετε καμιά ελπίδα. Μπορείτε να πατήσετε επανειλημμένα το σχετικό κουμπί για να δραπετεύσετε προσωρινά, αλλά αν σας βρούνε, καλύτερα να αποδεχτείτε την μοίρα σας και απλά να καθίσετε να σας απαγάγουν. Πόσο χειρότερο εξάλλου από αυτό που ζείτε εκείνη τη στιγμή; Ο σχεδιασμός των εξωγήινων επίσης προκαλεί γέλιο, καθώς μοιάζουν και κινούνται σαν να είναι άνθρωποι που έβαλαν απλά μια μάσκα και βγήκαν να κάνουν φάρσες στις απόκριες. Δεν υπάρχουν τελικά boss, ούτε μεγάλες μάχες, παρά μόνο ενός είδους εχθροί, που ανυπομονούν και οι ίδιου να γυρίσουν στον πλανήτη τους, παρά να συμμετέχουν στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο ναυάγιο, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε θαύματα από τον οπτικοακουστικό τομέα. Τα γραφικά, όπως προαναφέρθηκε, είναι σκοτεινά, χωρίς λεπτομέρειες και προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν τη ψευδαίσθηση ενός ανοιχτού κόσμου σε περιορισμένα πλαίσια, εις μάτην. Στην κυριολεξία όλο το παιχνίδι είναι στημένο γύρω από πέντε σπίτια, ένα δρόμο και ένα μισητό χωράφι με καλαμπόκια. Τα μοντέλα των χαρακτήρων διαθέτουν κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που ταιριάζουν με το ύφος του τίτλου, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Οι προσπάθειες διακωμώδησης της κατάστασης μέσα από το voice acting του πρωταγωνιστή και των χαρακτήρων που συναντάτε, είναι άξια λύπησης. Ηχητικά ξεχωρίζει λίγο η συσκευή ανίχνευσης που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι για να σας ξετρυπώσουν, η οποία είναι κάπως αγχωτική. Κατά τα άλλα υπάρχουν ελάχιστα εφέ (και καθόλου μουσική) για να πλαισιώσουν αυτό το έκτρωμα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου