Το παιχνίδι αφηγείται την ιστορία μιας επίλεκτης αστυνομικής ομάδας σε μια εναλλακτική εκδοχή του Χονγκ Κονγκ όπου συνδυάζονται αρμονικά το παρελθόν και το μέλλον. Η Hannah Stone, η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού είναι μια σκληροτράχηλη πράκτορας και μέλος της προαναφερθείσας ομάδας. Υπερασπίζεται την δικαιοσύνη και ξεσκεπάζει εγκληματικές οργανώσεις και θεωρίες συνωμοσίας που εμπλέκουν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα από κάθε κλιμάκιο. Το σενάριο του παιχνιδιού είναι επίτηδες απλοϊκό και μέρος του συνολικού χαρακτήρα του.
Στόχος του είναι να προσφέρει ένα αμάλγαμα περιπέτειας με σύγχρονες τεχνολογίες που περιλαμβάνουν εμφυτεύματα ενδυνάμωσης (στο γνώριμο cyberpunk στιλ) και ρετρό ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε ταινία δεύτερης διαλογής των 90ς. Αυτό ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τους γεμάτους κλισέ και τεστοστερόνη διαλόγους, βγαλμένους κατευθείαν από την εποχή της βιντεοκασέτας και την κιτς αισθητική της αρρενωπότητας και δασώδους επιστήθιας τρίχας. Το πείραμα όμως δεν πετυχαίνει απόλυτα, η χημεία των ειδών είναι το λιγότερο άβολη, οι «ξύλινες» ερμηνείες χειροτερεύουν την κατάσταση και κάποιες αχρείαστες κινηματογραφικές σκηνές με ένα συνονθύλευμα δυτικών και ανατολίτικων επιρροών αποτελειώνουν τη προσπάθεια με άκομψο τρόπο.
Εφόσον μιλάμε για έναν αμιγώς τίτλο δράσης, θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε τα όποια σεναριακά ψεγάδια αν το gameplay έκανε την δουλειά που πρέπει. Αλλά δυστυχώς και εδώ τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Το Wanted: Dead αντιγράφει κορυφαία παιχνίδια της κατηγορίας του, αλλά δεν τα ξεπερνάει πουθενά. Πρώτα από όλα ακόμα και στην προκαθορισμένη επιλογή δυσκολίας, είναι πολύ απαιτητικό και σας κάνει να «ματώσετε». Για ένα παιχνίδι που διατυμπανίζει την άμυαλη δράση παλαιάς κοπής, η υψηλή του δυσκολία (η οποία είναι αχρείαστα επηρεασμένη από την μόδα της εποχής μας) και τα περιορισμένα σημεία αυτόματου save δοκιμάζουν την υπομονή σας, για όλους τους λάθους λόγους. Για να μην παρεξηγηθούμε, η πρόκληση είναι ευπρόσδεκτη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται αρμονικά από όλα εκείνα τα εγαλεία με τα οποία μπορεί ο παίκτης να ανταπεξέλθει, κάτι που δεν συμβαίνει.
Σε κάθε αποστολή έχετε παρέα την ομάδα σας, αλλά ο ρόλος της είναι περισσότερο συνοδευτικός και λιγότερο υποστηρικτικός, με τα πυρά τους να κάνουν ελάχιστη ζημιά. Η πιο χρήσιμη λειτουργία είναι ότι ο ιατρός της ομάδας μπορεί να σας αναστήσει μία φορά αν πέσετε χτυπημένος από τα πυρά των εχθρών. Το μαχητικό ρεπερτόριο της ηρωίδας βασίζεται στον διαρκή συνδυασμό μαχών σώμα-με-σώμα και από απόσταση συν κάλυψη. Για τις melee μάχες κραδαίνετε ένα επιβλητικό σπαθί κατάνα, ενώ για τις ranged μάχες υπάρχει ένας ικανοποιητικός αριθμός όπλων που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, πέρα από τον αρχικό που σας ανατίθεται πριν από κάθε αποστολή. Συνδετικός κρίκος και των δύο στιλ μάχης αποτελεί το πιστό σας πιστόλι. Παρόλο το περιορισμένο εύρος δράσης του, αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που χρησιμοποιείτε ανά πάσα στιγμή για να αυξήσετε τον συνδυασμό χτυπημάτων σας και να μπλοκάρετε συγκεκριμένες θανατηφόρες επιθετικές κινήσεις των εχθρών.
Οι μάχες εξ αποστάσεως βασίζονται στη φιλοσοφία «καλύπτομαι-πυροβολάω-αλλάζω θέση». Παρόλο που οι εχθροί έχουν ανεπτυγμένη αντίληψη και ταχύτητα και δεν είναι ακίνητοι στόχοι, γρήγορα αντιλαμβάνεστε ότι ο συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης της μάχης έχει δευτερεύων, συμπληρωματικό ρόλο. Καταρχήν δεν υπάρχει επιλογή «κλειδώματος» του εχθρού με αποτέλεσμα πολλές φορές να παλεύετε με την κάμερα ψάχνοντας την θέση κάποιου ταχύτατου εχθρού, δεχόμενος πυρά από το πουθενά. Το σημαντικότερο θέμα όμως είναι ότι τα πυρομαχικά που έχετε στην διάθεση σας είναι λιγοστά, οι εχθροί είναι πολύ ανθεκτικοί και δεν πέφτουν με τίποτα, ενώ η ροή αναπλήρωσή τους χωλαίνει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύ συχνά να ψάχνετε αγωνιωδώς για κάποιο άλλο όπλο από πεσμένο εχθρό, μένοντας εκτεθειμένος. Αυτή η φειδωλή ύπαρξη πυρομαχικών είναι καταστροφική για την ροή της μάχης γιατί πραγματικά ενώ σε κάποιες στιγμές η δράση απογειώνεται με τα συνεχή κύματα εχθρών και το όλο μακελειό, ξαφνικά ξεμένετε από πυρομαχικά και καταλήγετε να παίζετε κρυφτούλι. Είναι προφανής η τάση του παιχνιδιού να σας αναγκάσει να εμπλακείτε σε μάχες σώμα-με-σώμα, ενώ έπρεπε να δίνει ελευθερία επιλογής τακτικής χωρίς να τσιγκουνεύεται τα πυρομαχικά. Τουλάχιστον η αίσθηση των όπλων (κυρίως αυτών που έχουν μεγάλη δύναμη κρούσης και ακτίνα δράσης όπως πχ ο εκτοξευτής χειροβομβιδών) είναι χορταστική, με εντυπωσιακές εκρήξεις και καταιγιστικές ριπές. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο πιο διασκεδαστικό όπλο του παιχνιδιού, το αλυσοπρίονο, με το οποίο κομματιάζετε ορδές εχθρών με ευκολία και ηδονή. Υπάρχει επίσης πλούσια παραμετροποίηση των όπλων, από γεμιστήρες, διόπτρες κτλ, μέχρι απλές εικαστικές παρεμβάσεις.
Οι μάχες σώμα-με-σώμα είναι ο κύριος και πιο αποτελεσματικός τρόπος προσέγγισης. Υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί σπαθιού και πιστολιού που κάνουν αρκετή ζημιά, ενώ πολύ θετικό είναι το γεγονός ότι το πιστόλι δεν χρειάζεται πυρομαχικά. Μπορείτε να κάνετε άμυνα με το σπαθί μπλοκάροντας την επίθεση του εχθρού και να εξαπολύετε μια θανάσιμη αντεπίθεση. Δυστυχώς κάθε σας χτύπημα φαντάζει αδύναμο και άγαρμπο, η άμυνα λειτουργεί με δική της βούληση, ενώ τόσο η κινησιολογία όσο και η συμπεριφορά των εχθρών όταν δέχονται χτύπημα από το σπαθί σας είναι προβληματικές και χάνουν σε επίπεδα ρεαλισμού, θυμίζοντας άλλες εποχές. Τουλάχιστον το παιχνίδι προωθεί ένα ελκυστικό μοντέλο βίας που γιγαντώνεται με κάθε τελειωτικό σας χτύπημα. Αίματα και ανθρώπινα μέλη διασκορπίζονται παντού, ενώ ευφάνταστες τελικές κινήσεις βγαλμένες από χορογραφίες ταινιών δράσης αποτελειώνουν τους εχθρούς, προσφέροντας επιδερμική απόλαυση.
Με κάθε εχθρό που ξεκάνετε κερδίζετε πόντους τους οποίους μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να βελτιώσετε τις ικανότητές σας. Υπάρχει ένα skill tree με τρία διαφορετικά σκέλη που επικεντρώνονται στην επίθεση, την άμυνα και τα εφόδια (χειροβομβίδες, ενισχύσεις υγείας) αντίστοιχα. Βελτιώνοντας σταδιακά τις ικανότητές σας αλλάζει άρδην και η αποτελεσματικότητά σας στην μάχη, κάνοντας τη συνολική εμπειρία εμφανώς καλύτερη. Ειδικές ικανότητες όπως πάγωμα του χρόνου και εκρήξεις αδρεναλίνης σας ξελασπώνουν πολλές φορές. Υπάρχουν και παθητικές ικανότητες που στοχεύουν στην αύξηση της ζημιάς που κάνετε ή της άμυνάς σας. Δυστυχώς η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού (γύρω στις οκτώ ώρες) δεν του επιτρέπει να «ξεδιπλωθεί» πλήρως, παρά μόνο προς το τέλος του που έχετε ξεκλειδώσει όλες τις ικανότητες.
Οι εχθροί είναι υπολογίσιμοι, έχουν καλή αίσθηση του χώρου και κινούνται με απρόσμενα έξυπνο τρόπο. Υπάρχουν αρκετά είδη εχθρών με ειδικές δυνάμεις που μπορούν να σας ξαπλώσουν με λίγα μόλις χτυπήματα. Όμως ο βαρετός σχεδιασμός τους και η σκανδαλώδης «κλωνοποίηση» τους σε κάθε μήκος και πλάτος του χάρτη, μεγενθύνει επικίνδυνα τον ρυθμό επανάληψης τουπαιχνιδιού. Η αντίδρασή τους δε, όταν πλήττονται από πυρά είναι το λιγότερο αστεία. Μπορεί πχ να τους χτυπάτε αλύπητα από απόσταση ενός μέτρου με κοντόκανο τουφέκι και αυτοί να συνεχίζουν να έρχονται κατά πάνω σας. Υπάρχουν και μεγάλα boss τα οποία απαιτούν πλήρη χρήση των ικανοτήτων σας, προσφέροντας αγωνία και ένταση, χωρίς να λείπουν όμως και κάποιες απογοητευτικές στιγμές (ένα boss απλά το κολλάτε στον τοίχο με μια κίνηση και το αποτελειώνετε).
Το παιχνίδι περιλαμβάνει και mini-games που λειτουργούν σαν ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα σε κάθε επίπεδο. Αυτά ποικίλλουν, από διαγωνισμό καραόκε, γρήγορη κατάποση φαγητού, ένα κλασικό ρετρό παιχνίδι δράσης κτλ. Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν είναι να σας βγάλουν εκτός κλίματος και να σας εκνευρίσουν, καθώς απαιτούν από εσάς τέτοια αντανακλαστικά και πολύπλοκους συνδυασμούς πατήματος κουμπιών, που μπροστά τους το Guitar Hero μοιάζει με επιτραπέζιο για υπερήλικες.
Το γενικό πέπλο μετριότητας του Wanted Dead ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την μηχανή γραφικών του παιχνιδιού. Όσο και να προσπαθήσουμε να συμμεριστούμε τον γενικότερο old-school σχεδιασμό, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πόσο αδιάφορες είναι οι πίστες, με ελάχιστες λεπτομέρειες και διαδραστικότητα. Από την κεντρική σας βάση, μέχρι τους δρόμους της πόλης και τις ταράτσες των κτιρίων, όλα είναι τόσο απλοϊκά σχεδιασμένα και χοντροκομμένα, σαν να βρίσκονται απλά εκεί για να υπάρχει κάπου να πατήσετε. Ας μη μιλήσουμε καν για τα μοντέλα των χαρακτήρων και τις ερμηνείες των ηθοποιών που τους παίζουν, καθώς το παιχνίδι θα έθετε υποψηφιότητα για χρυσό βατόμουρο σε ότι κατηγορία υπάρχει. Στο ίδιο μοτίβο τα ηχητικά εφέ που μοιάζουν να ξεπήδησαν από έτοιμα δείγματα κάποιου ετοιμόρροπου συνθεσάιζερ των 80ς. Μοναδική φωτεινή νότα κάποια δυνατά ροκ κομμάτια που ανεβάζουν λίγο την ένταση του παιχνιδιού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου