Όταν έμαθα ότι η Pendulo Studios, που μας έχει δώσει το “διαμάντι” Runaway (το πρώτο, όχι τα υπόλοιπα), βγάζει παιχνίδι βασισμένο στην ταινία Vertigo του Χίτσκοκ, απλά ενθουσιάστηκα. Παρότι η συγκεκριμένη ταινία δεν ανήκει στις αγαπημένες μου από τον τεράστιο σκηνοθέτη, εντούτοις η ατμόσφαιρά της και τα πλάνα της παραμένουν αντάξια του ονόματός του. Είχα, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον να δω τί μπορεί να προσφέρει ο συνδυασμός Pendulo και Χίτσκοκ στο χώρο των adventure. Ας σας απογοητεύσω από την αρχή: το Alfred Hitchcock – Vertigo είναι ένα μετριότατο παιχνίδι.
Όλα ξεκινούν όταν ο κεντρικός ήρωας, Εd Miller, διάσημος συγγραφέας που (κλασικά) τα τελευταία χρόνια πάσχει από σύνδρομο λευκού καμβά, συνέρχεται δίπλα σε ένα γκρεμό και μία γέφυρα. Από μακριά αντικρύζει τον πατέρα του, ο οποίος αυτοκτόνησε πέφτωντας από τη συγκεκριμένη γέφυρα όταν ο ίδιος ήταν μικρός. Πιστεύοντας τη ψευδαίσθηση, μάταια προσπαθεί να τον σώσει. Αντ' αυτού ξαναζεί τον παιδικό του εφιάλτη, καθώς ο πατέρας του πηδάει εκ νέου στο κενό. Ως αποτέλεσμα αυτού του τραγικού συμβάντος βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι, πάσχοντας από ακραίο vertigo – ίλιγγος ελληνιστί. Τα συμπτώματα είναι τόσο έντονα που ακόμα και αν προσπαθήσει να σηκωθεί από το κρεβάτι ζαλίζεται. Ο εκδότης του, καλεί τη ψυχίατρο Julia να τον βοηθήσει – παρότι ο Ed είναι υπερβολικά κυνικός και περήφανος να δεχτεί οποιαδήποτε βοήθεια. Η Julia, όμως, ακολουθεί τη μέθοδο του υπνωτισμού προκειμένου να ανακαλύψει τις δυσάρεστες αλήθειες για το παρελθόν του Ed που κρύβονται πίσω από τα βολικά ψέματα που έχει αυτός πλάσει στη διάρκεια των χρόνων. Παράλληλα, ένας γείτονας και φίλος του Ed βρίσκεται δολοφονημένος με τη σύζυγό του να αγνοείται. Ο σερίφης Nick αναλαμβάνει την υπόθεση – ιδιαίτερα καθώς ο νεκρός είναι θείος του βοηθού του. Γιατί δολοφονήθηκε ένας αθώος άνθρωπος; Τί σχέση μπορεί να έχει το ατύχημα του Ted με τη δολοφονία; Τί κρύβεται πίσω από όλα αυτά;
Όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να αναφέρω περισσότερα, καθώς όλο το σενάριο ακολουθεί σχετικά πιστά το μοτίβο του Χίτσκοκ για μυστήριο, ανατροπές και αποκαλύψεις. Οποιαδήποτε παραπάνω πληροφορία μπορεί να σας “χαλάσει” το παιχνίδι και δε θα το θελα. Πέρα από αυτό όμως το παιχνίδι δεν έχει σχεδόν καμία άλλη ομοιότητα με την ταινία. Το σενάριο είναι εντελώς διαφορετικό, ενώ και ο πυρήνας της ιστορίας δεν έχει τελικά καμία σχέση. Αν εξαιρέσουμε τον ίλιγγο, τίποτα στο σενάριο δε θυμίζει Χίτσκοκ. Θα μπορούσε άνετα να είχε πάθει κατάθλιψη ο Ed και να μην είχε αλλάξει τίποτα άλλο σεναριακά. Πχ η τελική σεκάνς της ταινίας, όπου ο ήρωας ξεπερνάει τον ίλιγγό του, λείπει πανηγυρικά – παρότι αποτελεί ίσως την κορύφωση της ταινίας. Μη με παρεξηγείτε – υπάρχουν κάποια πράματα που έχει αντιγράψει καλά η Pendulo, αλλά αφορούν περιμετρικά σκηνοθετικά εφέ. Πχ οι μπλε και κόκκινοι φωτισμοί που χρησιμοποιούσε ο Χίτσκοκ για εφέ, εμφανίζονται συχνά και θα έλεγα ότι καταφέρνουν να ενδυναμώσουν την ατμόσφαιρα. Παράλληλα, σε αρκετά σημεία υπάρχει η αγωνία και η έντονη αίσθηση του μυστηρίου που προκαλούν οι ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη. Αυτά, όμως, είναι και οι μόνες ομοιότητες. Όλα τα άλλα δυστυχώς παρασύρονται από τον τυφώνα ενός υπερβολικά φιλόδοξου σεναρίου, που μπερδεύεται και δεν καταφέρνει να αποδώσει αυτό που θέλει. Το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο παιχνίδι για τα δεδομένα του -10 με 12 ώρες- που κουράζει συχνά, κάνει πολλές “κοιλιές” και προς το τέλος προκαλεί το συναίσθημα “άντε να τελειώσει”.
Και όπως καταλαβαίνετε, όπως κάθε τέτοιο υπερφίαλο σενάριο, έχει και το Vertigo τα κενά του. Υπάρχουν πολλά μικρά πράματα που φαντάζουν υπερβολικά ακόμα και για ένα κόσμο φτιαγμένο από τον Χίτσκοκ. Δε μπορώ να σας πω τη βασική μου ένσταση λόγω spoiler, αλλά ευχαρίστως να τη μοιραστώ μαζί σας στα σχόλια. Είναι κάτι που μου φάνηκε πολύ άστοχο, αποκαλύπτεται στο τέλος και προσωπικά μου χάλασε αρκετά την αίσθηση που είχα.
Και τα παραπάνω οφείλονται στην καταστροφική επιλογή της Pendulo να ακολουθήσει την μόδα των πραμάτων. Πραγματικά μερικές φορές θαυμάζω την Cyan που όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου) συχνά την κατηγορούν ως αναχρονιστική και κολλημένη στο παρελθόν. Μερικές φορές το παλιό και αξιόλογο είναι πιο πολύτιμο από το μοντέρνο και κακοφτιαγμένο. Έτσι, λοιπόν, εάν το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν point-and-click στα πρότυπα των άλλων παιχνιδιών της Pendulo και ως εκ τούτου και η διάρκειά του ήταν μικρότερη, θεωρώ πως θα είχαμε ένα μικρό “διαμαντάκι”. Δυστυχώς όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα κλώνο των τίτλων της Quantic Dream. Πλήρως κινηματογραφικό, στα όρια του γελοίου για παιχνίδι, με μόνες κινήσεις τις κλασικές που εισήγαγε η QD – βάλε το κρασί στον πάγκο, βάλε νερό, σήκωσε το ποτήρι, βρες το τάδε πακέτο κτλ. Και ενώ τα παιχνίδια της QD μέσα στην όλη σαπουνοπερίστική τους ενδυμασία έχουν μία γοητεία που μας αρέσει, όλα τα άλλα συμπεριλαμβανομένου και του Vertigo απλά αποτυγχάνουν.
Γρίφοι δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Ακόμα και οι αγγαρειώδεις κινήσεις που προαναφέρθηκαν, υπάρχουν σημειωμένες στα tasks του κάθε ήρωα αφαιρώντας σας ακόμα και το ελάχιστο δικαίωμα στη σκέψη. Πιστέψτε με, είναι σα να παρακολουθείτε μία 12ωρη ταινία του Χιτσκοκ. Χωρίς υπερβολή. Όσο πλησιάζετε στο τέλος θα με καταλάβετε. Υπάρχουν σκηνές που κρατάνε πάνω από μία ώρα ενώ εσείς δεν κάνετε απολύτως τίποτα, απλά παρακολουθείτε. Ούτε καν walking sim δηλαδή. Movie sim μάλλον. Τουλάχιστον υπάρχει το μυστήριο και η αγωνία για το πού θα καταλήξει όλο αυτό, αν και τα περισσότερα αποκαλύπτονται αρκετά νωρίς αφήνοντας στο τελευταίο τρίωρο την βαρεμάρα να σας κερδίσει.
Το παιχνίδι έχει κάτι που δεν έχουν οι ταινίες και μάλιστα το βρήκα ιδιαίτερα ευφυές. Με τη ψυχανάλυση και τον υπνωτισμό που κάνει ο Ed Miller, το παιχνίδι σας βάζει στην εξής διαδικασία: πρώτα διηγείται ο Ed αυτά που θυμάται από το δύσκολο παρελθόν του, ενώ μετά με την διαδικασία του υπνωτισμού αποκαλύπτονται τα πραγματικά γεγονότα. Αυτή η σύγκριση της φτιαγμένης ανάμνησης με την αλήθεια είναι πολύ ενδιαφέρουσα και καθώς αποτελεί τον πυρήνα του πρώτου μισού του παιχνιδιού είναι αυτό που κρατάει και το ενδιαφέρον. Πχ ο Ed θυμάται τον πατέρα του να τρακάρει και στην προσπάθειά του να σώσει πρώτα τον Ed, το αυτοκίνητο να πέφτει στο γκρεμό σκοτώντας τη μητέρα και την αδερφή του. Έγιναν όμως έτσι τα γεγονότα; Ένα ακόμα θετικό είναι η ύπαρξη αρκετών ηρώων. Ανάλογα με τη σκηνή αναλαμβάνετε το ρόλο του Ed, της γιατρού, του σερίφη και άλλων. Αρκετά ενδιαφέρον – μακάρι να υπήρχε περισσότερος adventure-ίστικος χειρισμός. Εδώ να σημειώσω και το πολύ loading. Υπάρχουν σημεία στα οποία για σκηνή 10 δευτερολέπτων περιμένετε περίπου 20 δευτερόλεπτα να φορτώσει. Όχι ότι χαλάει το παιχνίδι, αλλά καλό είναι σιγά-σιγά αυτά τα παιδικά τραύματα να απουσιάζουν.
Στα του χειρισμού, ας ξεκινήσω με ένα παράπονο. Το παιχνίδι εξαρχής συστήνει χειριστήριο. Είναι το τέταρτο adventure που έπαιξα τον τελευταίο καιρό που εμφανίζει το μήνυμα αυτό. Το θεωρώ απαράδεκτο ένα είδος παιχνιδιών που φτιάχτηκε για PC να ακολουθεί το μονοπάτι αυτό. Ακόμα και αν υποστηρίζει χειριστήριο, που καλά κάνει αφού πολλοί παίκτες το χρησιμοποιούν, δε νοείται να είναι βελτιστοποιημένο για χειριστήριο. Από εκεί και πέρα, ο χειρισμός δεν είναι κακός ακόμα και με πληκτρολόγιο. Οι ήρωες κινούνται άνετα, ακολουθούν τις οδηγίες σας και με χρήση και του ποντικιού όλα βαίνουν καλώς. Το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των κινήσεων που κάνετε είναι τύπου Quantic Dream όπως προαναφέρθηκε. Δεξιά το ποντίκι για να πιάσετε το ποτήρι, αριστερά και κάτω το ποντίκι για να σηκώσετε το κουτί, ένα κουμπί για να πατήσετε το ένα πόδι, άλλο κουμπί για να πατήσετε το άλλο πόδι κτλ. Να σημειώσω και κάτι άλλο που με ξένισε: στο μενού μπορείτε να περιηγηθείτε μόνο με πληκτρολόγιο. Η χρήση ποντικιού γίνεται μέσα στο gameplay και μόνο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου