Αν και δεν λογίζω τον εαυτό μου ως έναν ένθερμο φαν του Far Cry, οφείλω να παραδεχθώ ότι η σειρά διακατέχεται από μια ακαταμάχητη ειλικρίνεια στον πυρήνα της. Δεν τάζει τον ουρανό με τα άστρα, ούτε φυσικά παρουσιάζεται σαν το “διαμάντι” του gaming. Με τα Far Cry ξέρεις εξαρχής τί να περιμένεις και αυτό σε κερδίζει. Εκρήξεις, πιστολίδι, βία, παρανοϊκοί αρχικακοί, μπόλικες δόσεις μαύρου χιούμορ και όλα καλά. Αυτά ισχύουν και στην περίπτωση του Far Cry 6.
Το Far Cry 6 διαδραματίζεται στην Yara, μια (πλασματική) παραθαλάσσια χώρα της Καραϊβικής που εμφανέστατα θυμίζει Κούβα. Η Yara απαρτίζεται από ένα σύμπλεγμα καταπράσινων και εύφορων νησιών όπου το τροπικό κλίμα κατακλύζει κάθε έκφανση του περιβάλλοντος. Οι πολίτες είναι κατά βάση χαρούμενοι άνθρωποι, “έξω καρδιά” που λέμε, και λατρεύουν την διασκέδαση και την ανεμελιά. Ιδανικά, όλα παραπέμπουν σε έναν παράδεισο επί γης. Τα πάντα αλλάζουν από το ’67 και έπειτα, μια χρονιά που στιγματίζεται από την αιματηρή επανάσταση ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς των Castillos. Ο εμφύλιος πόλεμος κρατά για χρόνια και λήγει άδοξα για τους επαναστάτες, ωθώντας την Yara να αποκοπεί από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.
Στο παρόν, αναλαμβάνετε τον έλεγχο της (ή του) Dani Rojas (δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο η επιλογή φύλου) που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε οφανοτροφείο και ακολούθως έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση σαν τα υπόλοιπα ορφανά της Yara. Η Dani λοιπόν, ονειρεύεται να ταξιδέψει στο Miami των ΗΠΑ και να βιώσει το αμερικανικό όνειρο, μακριά από τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που ταλανίζουν την πατρίδα της. Δυστυχώς για την ίδια, η μοίρα της επιφυλάσσει ένα σκληρό παιχνίδι και την οδηγεί στο να στρατολογηθεί στο αντάρτικο της Libertad, της τελευταίας οργανωμένης επαναστατικής ομάδας της Yara. Απώτερος σκοπός της είναι να ενώσει τα χαμένα κομμάτια της ανίστασης και κατ’ επέκταση να πολεμήσει τον δαβόητο δικτάτορα Anton “El Presidente” Castillo (τον υποίο υποδύεται ο Giancarlo Esposito των Breaking Bad και Better Call Saul).
Τριγυρνώντας σε βάση ανταρτών.
Νομοτελειακά νομίζω πρέπει να σταθούμε λιγάκι στην σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Anton Castillo για μια πλειάδα από λόγους. Θέλετε λίγο η πάραδοση των κακών στη σειρά Far Cry; Λίγο η παράνοια και η ψυχεδέλεια που ανέκαθεν χαρακτήριζε τύπους όπως ο Vaas ή ο Joseph Seed; Μην γελιόμαστε, ο Castillo του Giancarlo Esposito είχε την πρωτοφανή ευκαιρία να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο εμβληματικούς και απόκοσμους χαρακτήρες που γνώρισε ποτέ η σειρά αλλά και το ίδιο το gaming. Μιλάμε τώρα για τεράστιο credit στην ομάδα της Ubisoft που κατάφερε να πείσει έναν τόσο ταλαντούχο ηθοποιό να προσωποποιήσει τον κακό σε παιχνίδι της. Τα κατάφερε όμως; Η απάντηση είναι διφορούμενη.
Αναμφίβολα, ο Anton Castillo δεν περνά απαρατήρητος. Δεν είναι Pagan Min που τον γνωρίζεις σε ένα εναρκτήριο cutscene, ακούς μια ακόμη φορά την φωνή του περί τα μισά του παιχνιδιού και τον ξανασυναντάς στο τέλος για το μεγάλο φινάλε. Είναι επιβλητικός, γλαφυρός, απόλυτος, με ένα μόνιμο παγωμένο βλέμμα να διαφαίνεται στο πρόσωπό του και με εξάρσεις βίας να ορίζουν τον χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, αναπαριστά με περίσσια ακρίβεια έναν σκληρό, βάναυσο μονάρχη. Εδώ, έρχεται και κουμπώνει το πηγαίο ταλέντο του Esposito, όπου μέσω μιας αρρωστημένης ρητορικής ως Anton αγορεύει για λιοντάρια και αμνούς, για την πάταξη της εξτρεμιστικής βίας και την επιβολή της τάξης με κάθε κόστος. Η πηγή της δύναμης του καθεστώτος Castillo πηγάζει από την παραγωγή του φαρμάκου Viviro το οποίο υποτίθεται θεραπεύει σε μεγάλο ποσοστό τον καρκίνο, χρησιμοποιώντας βέβαια τον ντόπιο πληθυσμό σαν σκλάβους για την εξαγωγή του.
Πάραυτα, η ρηχή εξέλιξη της ιστορίας που οδηγείται σε τετριμμένα μονοπάτια, το περιορισμένο screen time (συνολικά τα cutscenes με τον Anton αγγίζουν το μισάωρο) και πολύ περισσότερο η επιφανειακή κοινωνικοπολιτική προσέγγιση του παιχνιδιού, υπονομεύουν τον ρόλο του Castillo, περιορίζοντάς τον σε μάλλον ασφαλή μονοπάτια. Ανεκμετάλλευτη τελείως θα χαρακτήριζα και την συνύπαρξη του Anton με τον γιο του, Diego, που σε πρώτη φάση τουλάχιστον φάνταζε σαν ένα δομικό στοιχείο στην αφήγηση της ιστορίας. Ακόμα οι σκηνές όπου οι δυο χαρακτήρες καλούνται να τονίσουν την αντίφαση ανάμεσα στην ανηθικότητα (Anton) και την αγνότητα (Diego), εν τέλει μοιάζουν υπερβολικά επίπεδες χωρίς να δίνεται ο απαιτούμενος χώρος στους ίδιους τους ηθοποιούς να αναπτύξουν και να εκφράσουν ιδιοσυγκρασίες και συναισθήματα. Από κοντά γνωρίζετε και το υπόλοιπο “μωσαϊκό” χαρακτήρων του τίτλου που περιλαμβάνει μια ζηλευτή γκάμα προσωπικοτήτων, με την παρουσίασή τους να θυμίζει κινηματογραφικά πονήματα του Guy Ritchie. Από την ιδεαλίστρια ηγέτιδα της Libertad Clara, τον ξεκαρδιστικό Juan Cortez, τον μάχιμο El Tigre, την καφρό-οικογένεια των Monteros, τον παλαβιάρη εφευρέτη Philly, τους hackers της La Moral μέχρι τους υπαρχηγούς του Castillo. Πραγματικά, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι της σειράς με τέτοια έμφαση στην γραφή και την ποικιλία χαρακτήρων, κάτι που προφανέστατα ευνοεί την story-driven κατεύθυνση του τίτλου.
I’m an agent of chaos.
Το Far Cry 6 ακολουθεί πιστά την γνωστή open-world φιλοσοφία της Ubisoft. Αρχικά, έχουμε ένα ολοζώντανο, γιγαντιαίο, άκρως οργανικό οικοσύστημα, με art direction και level design που αναδεικνύουν την ικανότητα της Ubi στο world building. Η χλωρίδα και η πανίδα της Yara εμφανίζονται πολυποίκιλες, με την πυκνή τροπική βλάστηση και τους αμέτρητους ζωϊκούς “κατοίκους” της να συνδυάζονται αρμονικά, συνθέτοντας έτσι ένα οπτικό υπερθέαμα για τον παίκτη. Ζούγκλες, δάσεις, όρμοι, νησάκια, ποτάμια, χαράδρες, δρυμοί, παραλίες, λεωφορειόδρομοι, χωριουδάκια, ακόμα και η πρωτεύουσα Esperanza (πρώτη φορά πόλη στα χρονικά της σειράς), παρέχουν μια ρεαλιστική ψευδαίσθηση ότι βρίσκεστε κάπου εκεί τριγύρω, με φόντο το γαλαζοπράσινο χρώμα της Καραϊβικής. Αναπόσπαστο κομμάτι της ελεύθερης μετακίνησης στον κόσμο είναι οι διάφοροι fast-travel σταθμοί που ανακαλύπτετε, σημαντικά εργαλεία όπως ο γάντζος αναρρίχησης και το wingsuit, αλλά και τα διάφορα οχήματα που συναντάτε στον δρόμο σας. Από απλά αμάξια που θυμίζουν Κούβα των ‘60s, άλογα και αγροτικά, μέχρι γουρούνες, πολεμικά αεροσκάφη, ελικόπτερα και... τανκ! Αν για ένα πράγμα αξίζει κάποιος να δοκιμάσει το Far Cry 6, αυτό είναι σίγουρα η χαοτική πληθώρα οχημάτων και όπλων (περισσότερα παρακάτω) που προσφέρει ο τίτλος. Αναφορικά με τον χειρισμό των οχημάτων, έχουμε την γνώριμη arcade οδηγική συμπεριφορά των Far Cry. Τίποτα πολύπλοκο, τίποτα σπουδαίο.
Από άποψη περιεχομένου, το Far Cry 6 αρκείται σε μια τυποποιημένη και αναχρονιστική συνταγή, η οποία όμως παραμένει διασκεδαστική. Πέραν του βασικού σκοπού σας που είναι να κάνετε συμμαχία με τις λοιπές αντιστασιακές ομάδες της Yara, γνωρίζεστε με αρκετούς από τους χαρακτήρες-καρικατούρες που προανέφερα, από τους οποίους λαμβάνετε και υπο-αποστολές. Από εκεί και πέρα, ο κόσμος του παιχνιδιού διαθέτει έναν σκασμό από δραστηριότητες. Από επανάκτηση βάσεων, σαμποτάζ αντιαρματικών όπλων, στήσιμο ενεδρών, δολοφονίες υψηλών υφιστάμενων στόχων, κυνήγι άγριων ζώων, συλλογή άπειρων collectibles, mini-games όπως οι κοκορομαχίες που θυμίζουν Tekken (!!!), παιχνίδια-θησαυρού που ανταμοίβουν με προμήθειες/χρήματα, μέχρι και ειδικά σχεδιασμένες συνεργατικές αποστολές που ενεργοποιείτε από τα αντάρτικα κρυσφήγετα που βρίσκονται διάσπαρτα στον χάρτη. Τέλος, για τους αχόρταγους, υπάρχει και end-game περιεχόμενο με τις insurgency αποστολές, κατά τις οποίες εκτελείτε αξιωματούχους του καθεστώτος, αφού προηγουμένως αποδυναμώσετε τις στρατηγικές ζώνες ισχύς τους. Πολύ πράμα!
Σκληρή καταδίωξη.
Μια παράμετρος που αξίζει να σημειωθεί είναι η αλλαγή κάμερας όταν βρίσκεστε σε τέτοιες αντάρτικες βάσεις, η οποία γυρνάει σε τρίτο πρόσωπο, καθώς η Dani περιπλανιέται στον χώρο. Εκεί μπορείτε να ξεκλειδώσετε μικρές υπηρεσίες που αναβαθμίζουν το δίκτυο των επαναστατών με την στρατολόγηση των Los Bandidos (τους οποίους στέλνετε σε ειδικές αποστολές αποκομίζοντας πλούσια κέρδη), χαρτογράφους, μικρά μαγαζάκια που σας επιβραβεύουν με διάφορα buffs, αγορά/επεξεργασία όπλων, μικρούς σταθμούς για να καλέσετε κάποιο όχημα κτλ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου