Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση: εκείνη η αναβίωση ενός παλιού είδους παιχνιδιoύ σε ένα μοντέρνο περιβάλλον, ένα σχεδόν ξεχασμένο δηλαδή gameplay μέσα σε ένα αστραφτερό και όμορφο αμπαλάζ. Αυτό ακριβώς το πακέτο προσφέρει το Sine Mora, πόσο μάλλον στην επανέκδοση του, Ex. Ένα αρχέγονο είδος παιχνιδιού, το κλασικο side-scrolling shoot 'em up που οι παλαιότεροι εξαντλούσαν στα arcades, στημένο όμως με έναν τεχνικό τομέα υψηλών προδιαγραφών.
Σε κάθε περίπτωση, το Sine Mora δεν φαίνεται να έχει θυσιάσει κάτι για να αρέσει, τουναντίον μάλιστα, παίρνει την κληρονομιά των arcade shooters πολύ σοβαρά. Tο παιχνίδι είναι δύσκολο, για την ακρίβεια εξαιρετικά απαιτητικό, όχι τόσο ως προς το να φτάσετε στους τίτλους τέλους (που έρχονται μάλλον σύντομα), όσο ως προς το να κάνετε καλό σκορ. Ναι, το παιχνίδι χωρίζεται, παραδοσιακά για το είδος, σε πίστες όπου στο πέρας της κάθε μίας εμφανίζεται ένα σκορ ανάλογα με το ποσοστό των πετυχημένων στόχων, του χρόνου και μερικών άλλων παραγόντων. Το συχνότερο σκορ που βλέπει ο μέσος παίκτης είναι τo E ή το D, σε μια κλίμακα που φτάνει μέχρι το S++ (!), οπότε αντιλαμβάνεστε με τί τύπου παιχνίδι έχουμε να κάνουμε. Ακόμα και η χρήση του πιο απλού πράγματος, της δευτερεύουσας επίθεσης, αφαιρεί κάτι. Περισσότερα όμως γι’αυτά σε λίγο.
Το σενάριο του Sine Mora είναι μια παράξενη υπόθεση. Είναι καταρχάς εξαιρετικά σύνθετο: έχει να κάνει με ταξίδια στον χρόνο, πυρηνικούς ολέθρους, περίεργες ανατροπές και, γενικά, μια πλοκή δυσανάγνωστη και πολυεπίπεδη, ιδίως αν ασχοληθείτε με το παιχνίδι μόνο μία φορά. Φυσικά, όλα αυτά δεν συμβαίνουν στην Γη αλλά στον πλανήτη Seol οπού η αυτοκρατορία Layil βρίσκεται σε πόλεμο με το βασίλειο Atarach. Οι κάτοικοι του βασιλείου μπορούν να χειρίζονται τον χρόνο, κάτι που έχει καταφέρει πλέον και η αυτοκρατορία μετά από πολλή έρευνα και μελέτη. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό προκαλεί έναν γενικότερο πονοκέφαλο, οπότε δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναλύσω περαιτέρω το σενάριο. Αρκούμαι μόνο στο να πω πως ακολουθεί ιστορίες πολλαπλών ηρώων, κατά κύριο λόγο ενδιαφέρουσες, ενώ για όσους διατίθενται να ερευνήσουν εξονυχιστικά το παιχνίδι, υπάρχουν κάποιες απρόσμενες καταστάσεις.
Τα γραφικά παραμένουν εκπληκτικά.
Το θέμα με τον χρόνο επεκτείνεται και στις αρχές του gameplay, αφού αυτός καθορίζει και το πότε χάνετε. Κάθε πίστα ξεκινάει κι έσεις, πέρα από όλους τους εχθρούς που λυσσομανάνε, έχετε να αντιμετωπίσετε και μία αντίστροφη μέτρηση από την οποία αφαιρείται χρόνος με κάθε χτύπημα που υφίσταστε, αλλά στην οποία προστίθενται ορισμένα δευτερόλεπτα κάθε φορά που πετυχαίνετε εσείς στόχο. Είναι ένα σύστημα καλά προσαρμοσμένο, βεβαίως εξαιρετικά απαιτητικό, που στην τελική όμως λειτουργεί καλύτερα από τις απλές ζωές και δίνει στο Sine Mora έναν μοντέρνο αέρα. Ο χρόνος αυτός φυσικά είναι και ένας από τους παράγοντες που καθορίζουν το υψηλό σκορ, οπότε οι τελειομανείς έχουν κάτι ακόμα να προσέχουν. Το φλερτ με τον πείραγμα του χρόνου όμως δεν σταματάει εδώ. Ένα από τα τρία όπλα που έχετε είναι το παροδικό σταμάτημα του χρόνου, αυτό που στον κόσμο των παιχνιδιών λέμε bullet time. Δεν έχω αντιληφθεί ακόμα αν η ικανότητα αυτή υπάρχει στο παιχνίδι για να απαλύνει τον πόνο των πρωτάρηδων ή ως μία ακόμα νότα εκσυγχρονισμού, είναι όμως πολύ περιορισμένη και φυσικά στοιχίζει και σε δευτερόλεπτα αντίστροφης μέτρησης.
Τα άλλα δύο όπλα που έχετε είναι το κύριο, το οποίο πρέπει να πυροβολάει πραγματικά συνέχεια, και ένα δευτερεύον, που είναι διαφορετικό σε περίπου κάθε πίστα. Εδώ να σημειώσω πως οι ήρωες εναλλάσονται κάθε τόσο και μαζί τα πλοία που πιλοτάρουν, οπότε αντίστοιχα αλλάζουν και τα δευτερεύοντα όπλα. Αυτά επίσης κοστίζουν σε χρόνο, έχουν περιορισμένες χρήσεις μα σε δύσκολες στιγμές αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμα. Το κύριο όπλο, που τονίζω πρέπει να βαράει αδιάλειπτα, αναβαθμίζεται κατά καιρούς με upgrades που αφήνουν τυχαίοι εχθροί στις πίστες, τα οποία φυσικά χάνετε όταν κάποιος σας πετύχει. Όπως αντιλαμβάνεστε, το Sine Mora αφορά ένα έμπειρο κοινό αφού ακόμα και στο πιο εύκολο επίπεδο η δυσκολία είναι πολύ μεγάλη. Η έκδοση Ex προσθέτει σε αυτό το μιξ και νέα, μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας για τους διεστραμμένα ταλαντούχους εκεί έξω.
Κακός χαμός.
Όπως επιβάλλεται για κάθε side-scrolling shooter που σέβεται τον εαυτό του, το Sine Mora περιλαμβάνει και ένα arcade mode όπου ασχολείστε με πίστες που έχετε παίξει ξανά, έχοντας σαν σκοπό το απόλυτο σκορ. Tο σπουδαιότερο στοιχείο που υπάρχει στη νέα έκδοση είναι το co-op και οι αγγλικοί διάλογοι που, παραδόξως, λειτουργούν αρκετά καλά. Αυτή η διαπίστωση συμπληρώνει τον ήδη έξοδο οπτικοακουστικό τομέα του παιχνιδιού. Η μουσική του Akira Yamaoka -μιλάμε για synths και σχεδόν techno καταστάσεις, όχι τις μελωδίες για πιάνο των Silent Hill- παραμένει υπέροχη, όπως και το χάος των εφέ των όπλων. Tα γραφικά επίσης εξακολουθούν να κρατάνε πολύ καλά και σε αυτή την γενιά κονσολών, με τα ψευδοτριδιάστατα περιβάλλοντα να κλέβουν ξεκάθαρα την παράσταση. Φυσικά, το παιχνίδι τρέχει στα 60fps, γεγονός που συμβάλλει στην απόλαυση της εμπειρίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου