Η ανάπτυξη της κουλτούρας επανεκδόσεων μερικών (όχι και τόσο) παλαιότερων παιχνιδιών δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Είναι ξεκάθαρο αποτέλεσμα της διόγκωσης τόσο του κόστους των υπερμεγεθών πια παραγωγών όσο και των ίδιων των εταιρειών, που ρισκάρουν όλο και λιγότερο με στόχο τα περισσότερα ασφαλή κέρδη. Είναι δηλαδή κάτι αναμενόμενο, η σωρεία αυτή επανεκδόσεων, που άλλοτε αποτελεί απλά ένα “ξεσκόνισμα” παιχνιδιών της περασμένης γενιάς και άλλοτε μια πιο εις βάθος επανέκδοση. Το Uncharted: The Nathan Drake Collection είναι ευτύχημα που ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Τρία παιχνίδια του PS3 που σημάδεψαν την προηγούμενη γενιά, πλέον με σαφείς βελτιώσεις κυκλοφορούν και στο PS4.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με τα Uncharted: Drake’s Fortune, Uncharted 2: Among Thieves και Uncharted 3: Drake’s Deception. Από από τη συλλογή λείπει το παιχνίδι του Vita, Golden Abyss όπως επίσης και τα multiplayer των 2 και 3, όμως οι ελλείψεις αυτές δεν στερούν κάτι από τη συνολική εμπειρία. Από την μία το Golden Abyss, παρότι πολύ καλό για τα δεδομένα του φορητού, δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από την τριλογία του PS3, ενώ η ιστορία του θα αποπροσανατόλιζε το χτίσιμο των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων που κορυφώνεται στο πολυαναμενόμενο Uncharted 4. Από την άλλη, η τυχόν προσθήκη κάποιου πακέτου multiplayer, έστω και μόνο του Uncharted 3, θα σήμαινε αρκετή επιπλέον δουλειά για την Bluepoint (την εταιρία που ανέλαβε την επανέκδοση) δίχως να είναι σίγουρα τα βέλτιστα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, και δεδομένων των φανερών βελτιώσεων, η συλλογή δίνει πετυχημένα μια αίσθηση ολοκλήρωσης παρά τις παραπάνω ελλείψεις.
Τρία Uncharted, τρεις διαφορετικές εμπειρίες. Το Uncharted: Drake’s Fortune κυκλοφόρησε το 2007 και ήταν η εισαγωγή στον κόσμο και στους χαρακτήρες της Naughty Dog. Το παιχνίδι είναι ένα κράμα από γρίφους, δράση και platforming, σε ισομερείς περίπου ποσότητες. Η τότε κυκλοφορία του ήταν μία ανάσα για το ταλαιπωρημένο PS3 και η πρώτη εμπειρία μαζί του ήταν σίγουρα ξεχωριστή. Καταπληκτικός τεχνικός τομέας, ζωντανή, έντονη και μοναδική παλέτα χρωμάτων (τη στιγμή που η μάστιγα του καφέ ταλαιπωρούσε σχεδόν το σύνολο των μεγάλων παιχνιδιών), αξιαγάπητοι χαρακτήρες στηριζόμενοι από ένα χιουμοριστικό και έξυπνο σενάριο, το Uncharted τα είχε όλα ώστε να χαρακτηριστεί πολύ γρήγορα ως η νέα μεγάλη επιτυχία της Sony. Σίγουρα, ακόμα και τότε είχε διάφορα σφάλματα. Καταρχάς ήταν, και φυσικά παραμένει, σχετικά μικρό, με την ολοκλήρωση του στο εύκολο επίπεδο να γίνεται κάπου στις έξι ώρες. Έπειτα, τα στοιχεία δράσης δεν κατέπληξαν κανέναν, οι μηχανισμοί κάλυψης και platforming είναι μάλλον μέτριοι και με την πάροδο του χρόνου φαίνονται όλο και πιο απαρχαιωμένοι, ενώ υπήρχαν προβλήματα ακόμη και στη ροή του παιχνιδιού, όπως η περιβόητη σκηνή με το jet-ski.
Το πρώτο Uncharted είναι μόνο μια γεύση του τί περιμένει τον Drake.
Παρόλα τα παραπάνω προβλήματα, το Uncharted είναι το παιχνίδι που ωφελείται περισσότερο από την επανέκδοση στο PS4, σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε κανείς να πει πως έχουμε να κάνουμε με σχεδόν άλλη εμπειρία. Πράγματι, η επέμβαση της Bluepoint στα του παιχνιδιού είναι παραδειγματική, ειδικά στον τεχνικό τομέα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, που στην αρχική έκδοση έμοιαζαν περισσότερο κέρινα παρά φωτορεαλιστικά, είναι εξ ολοκλήρου αλλαγμένα, με αυτό του Drake ειδικά να έχει το επίπεδο λεπτομέρειας που έχει και στο Uncharted 3. Σίγουρα, όντας πρωταγωνιστής, ο Drake τυγχάνει περισσότερης προσοχής, μα και οι άλλοι χαρακτήρες φαίνονται πιο προσεγμένοι και πιο ταιριαστοι στο επίπεδο της σειράς. Επιπλέον, οι υφές και τα εφέ του κόσμου φαίνονται πλήρως επανασχεδιασμένα. Πέραν των περιπτώσεων όπου τα textures της μηχανής γραφικών απλά φαίνονται υψηλότερης ανάλυσης, υπάρχουν περιπτώσεις όπου αυτά έχουν αλλαχθεί τελείως για να δείχνουν πιο αληθοφανή και λεπτομερή.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Το Uncharted έχει πιο λεπτομερή εφέ, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με το φως και τις εκρήξεις. Αυτές μοιάζουν πλέον πιο επικίνδυνες και έντονες αλλά και συνολικά, το παιχνίδι παρουσιάζει ένα καλύτερο οπτικό σύνολο που εκπλήσσει ευχάριστα. Σίγουρα, παρά τις πολλές αλλαγές, θαύματα δεν μπορούν να γίνουν. Η μηχανή του παιχνιδιού παραμένει αρκετά περιορισμένη και αυτό το καταλαβαίνετε όταν παίζετε τα επόμενα δύο, ιδίως το τρίτο. Οι κινήσεις του Drake, σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τις μάχες, παραμένουν περιορισμένες και δεν υπάρχουν stealth kills, ούτε σύνθετες μάχες σώμα με σώμα. Σε γενικές γραμμές, οι μηχανισμοί που έφεραν τα άλλα δύο Uncharted δεν εμφανίζονται εδώ, γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό βέβαια, απλά θα ξενίσει όσους επιλέξουν να μην ασχοληθούν με την τριλογία σε χρονολογική σειρά.
Το Uncharted 2: Among Thieves, κατά πολλούς το κορυφαίο της τριλογίας, κυκλοφόρησε το 2009 και άφησε τους πάντες άναυδους. Ένα πραγματικό blockbuster και μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που το sequel, ό,τι και αν είναι αυτό, βιβλίο, ταινία ή παιχνίδι, είναι καλύτερο από το πρώτο σε κάθε τομέα. Το σενάριό του δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα καλά Indiana Jones, ο Drake μαζί με γνώριμους και νέους ήρωες συμμετέχει σε μια θεοπάλαβη περιπέτεια και όλα αυτά οδηγούν σε σκηνικά πρωτόγνωρα για τον κόσμο των παιχνιδιών. Ποιος ξεχνάει άραγε τη συγκλονιστική σκηνή μέσα σε εκείνο το κτίριο στο Nepal ή την ουσιαστική έναρξη του παιχνιδιού στην Κωνσταντινούπολη που βάζει τον Drake στο ρόλο του αθόρυβου διαρρήκτη; Φυσικά, δεν θα έπαιρνε τόσα εύσημα, αν εκείνο το κράμα που ανέφερα και πιο πάνω δεν υπήρχε και εδώ, σχεδόν σε απόλυτη ισορροπία. Οι γρίφοι που αντιμετωπίζετε είναι πραγματικά έξυπνοι και μεγαλειώδεις μπορεί κανείς να πει, το πιστολίδι και οι κινήσεις του Drake είναι σαφώς πιο απολαυστικά από ότι στο Drake’s Fortune, ενώ η ροή του παιχνιδιού παραδίδει μαθήματα σχεδιασμού.
Uncharted 2: Το επίπεδο στο Νεπάλ είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα καταπληκτικό παιχνίδι ούτως ή άλλως, που οι βελτιώσεις της επανέκδοσής του το ραφινάρουν αρκετά για να στέκεται επάξια και στο PS4. Ασφαλώς εδώ δεν υπάρχουν οι διαφορές που παρουσιάζει η μεταφορά του πρώτου Uncharted, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που εντυπωσιάζουν. Είναι μια γενική αλήθεια πως και στα τρία παιχνίδια, η Bluepoint επέλεξε να τονίσει ελαφρώς τα χρώματα, οπότε οι έντονες αντιθέσεις τόσο εδώ όσο και στο Uncharted 3 είναι πλέον ακόμα πιο απολαυστικές, παράλληλα πάντα με τις ανανεωμένες υφές που υπάρχουν παντού και τα πιο υψηλής ευκρίνειας και πιστότητας εφέ. Με άλλα λόγια, η μεταφορά του Uncharted 2 είναι η πιο διακριτική από τις τρεις, κυρίως επειδή δεν έχουν πειραχτεί βασικοί μηχανισμοί ή επειδή το επίπεδο του τεχνικού τομέα ήταν ήδη αρκετά προχωρημένο.
Το Uncharted 3: Drake’s Deception κυκλοφόρησε το 2011 και άφησε φαινομενικά πιο χλιαρές εντυπώσεις απ’ ότι o προκάτοχός του. Αυτό προφανώς συνέβη κυρίως διότι η Naughty Dog ήταν πρακτικά αδύνατο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των παικτών και όχι επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν μέτριο τίτλο. Κάθε άλλο μάλιστα, θα έλεγε κανείς πως η τρίτη περιπέτεια του Drake είναι πιο εντυπωσιακή και πιο καθηλωτική από τη δεύτερη, έχοντας όμως τα προβλήματά της. Το παιχνίδι αργεί πολύ να πάρει μπρος, πόσο μάλλον να βρει το ρυθμό του. Ταυτόχρονα, βασίζεται περισσότερο στις σκηνές δράσης και το κάνει με μάλλον λάθος τρόπο, αφού απλά βάζει τον παίκτη εναντίον ενός υπερβολικά μεγάλου αριθμού εχθρών. Παράλληλα, πολλοί κατηγόρησαν τη Naughty Dog για αλλαγές προς το χειρότερο στη στόχευση (με τα απαραίτητα patch να καθυστερούν). Συν τοις άλλοις, ο ανταγωνισμός γινόταν όλο και πιο απειλητικός, με τα Batman: Arkham City και Gears of War 3 να υπερσκιάζουν το Drake’s Deception στις μάχες σώμα-με-σώμα και στις μάχες με πυρά αντίστοιχα.
Η επανέκδοση του Uncharted 3 δεν είναι σε θέση φυσικά να λύσει τα όποια προβλήματα ρυθμού και ανισορροπίας, αλλά καταφέρνει να δώσει την αίσθηση πως τελικά το παιχνίδι είναι εξίσου εντυπωσιακό με το Uncharted 2. Εν αρχή ην ο τεχνικός τομέας. Μπορεί η δουλειά που είχε κάνει τότε η Naughty Dog να ήταν εκπληκτική, με τις βελτιώσεις όμως της Bluepoint ο τίτλος πραγματικά απογειώνεται. Η λεπτομέρεια των γραφικών είναι πραγματικά εκπληκτική. Θα πιάσετε τον εαυτό σας να εντυπωσιάζεται από τα ρεαλιστικά σκηνικά και την πιο έντονη και ραφιναρισμένη χρωματική παλέτα. Αναλογιστείτε πως έχουμε να κάνουμε με τέτοια δουλειά, που μέχρι και το μίνι ωστικό κύμα από τις εκρήξεις των χειροβομβιδών είναι αντιληπτό. Βεβαίως τα θετικά δεν σταματούν εκεί. Ο χειρισμός είναι πλέον ταυτόσημος με αυτόν του Uncharted 2, κάνοντας έτσι τις μάχες πιο διασκεδαστικές και τη ροή του παιχνιδιού καλύτερη. Η διαφορά είναι όντως αρκετά αισθητή και σε συνδυασμό με το καλύτερο animation του Drake που προϋπήρχε στο παιχνίδι, τα όποια σχετικά παράπονα παύουν να υπάρχουν.
Στο Uncharted 3 ο Drake δοκιμάζεται σε ακόμα πιο ακραίες συνθήκες.
Πέρα από τις επεμβάσεις που ανέφερα για το κάθε παιχνίδι το μυστικό της επιτυχίας αυτής της συλλογής είναι σαφώς η ανάλυση. Απολαυστικότατο 1080p που συνοδεύεται από 60 fps. Αυτό ακριβώς είναι που αναζωογονεί τα παιχνίδια, που κάνει την ενασχόληση μαζί τους τόσο όμορφη και ευχάριστη. Η συζήτηση βέβαια για το κατά πόσο όμορφα ή άσχημα γερνάνε παικτικά τα Uncharted του PS3 καλά κρατεί, αλλά ως έχουν τα πράγματα, δεν έχει περάσει τόσο πολύς καιρός από την αρχική κυκλοφορία τους ώστε οι όποιοι περιορισμοί τους να μην είναι ανεκτοί. Όσο για το soundtrack και γενικά τον ήχο κάθε παιχνιδιού, αυτός παραμένει σχεδόν ανέγγιχτος, γεγονός όχι ιδιαίτερα απογοητευτικό αφού κάθε παιχνίδι ήταν αρτιότατο σε αυτόν τον τομέα. Να σημειωθεί επίσης πως η συλλογή έχει ελληνικά μενού και υπότιτλους, συν δύο επίπεδα δυσκολίας (ένα γελοιωδώς εύκολο και ένα ακαταλαβίστικα δύσκολο) και photo mode.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου